Þjóðviljinn - 04.04.1952, Síða 6

6)
ÞJÖÐVILJINN
Föstudagur
Hneíaleikai
Framh. af -3. síðu.
orðanna hljóðan svo það verð-
ur erfitt að átta sig á í hverju
þessi misskilningur liggur. 8.
greinin segir að stig séu gef-
in fyrir sókn: „Hrein, bein
högg beggja handa, sem sleg-
in eru með hnúafleti hins
kreppta hanzka framan á höfuð
eða hiið þess, eða framan á
líkama eða hlið hans, fyrir of-
an beltisstað, svo og öll önn-
ur högg, er rétt eru slegin
samkvæmt ofanskráðu á þessa
líkamshluta“.
Það getur ekki vérið mis-
skilningur að reglur leiksins
geri ráð fyrir að verðíauna
þann sem beztu og þyngstú
höggi kemur á höfuð mótherja.
Áhorfandinn verður naumast
var við annað en hver um sig
reyni eftir getu og hæfni að
hafa höggin það þung að þau
xaski svo starfsemi heilans að
likammn missi mátt um jstund-
arsakir (rothögg=„knoek out“)
— Það er hinn fullkomni og
dáði sigur íþróttarinnar. Regian
segir greiniiega að leyfilegt sé
að berja brjóst og bringspalir
móthérja eftir því sem kraftar
leyfa. Það ljóta í þessum leik
þarf því ekki að vera mis-
skiiningur þeirra sem ekki feíla
sig við hann; það getur eins
verið mismunandi sjónarmið á
því hvað er fagurt eða ljótt.
Það ér engin sönnun fyrir feg-
urð hnefaleika að reglurnar
geri ráð fyrir þessum aðförum.
Það er miklu nær að slá föstu
að reglur með þessum anda
séu úreltar og þá líka sú
íþrótt sem þær eiga að skapa
eða viðhalda.
Á okfcar landi miðast iðkun
íþrótta við það að þjá'Ifa líkáma
sinn svo s.ð hann geti orðið fær
um að taka þátt í kappraun
um. Að því er snertir sjálfr
keppnina bvggist hún á því
að vera snjallari hvað leikni
snertir. þolnari, kunna meira í
listum leiksins en þess að til
þess komi að lama líkama mót-
herja með barsmíð, og þá sízt
af öllu að lama þann hlvitann
sem allri athöfn og vilja stjórn-
ar, en það er heilinn.
Engin ieikregla gerir ráð
fyrir slíku nema hnefaleikar.
í öðrum greinum væri slíkt
svo alvariegt brot á ve’sæmi
að dómsáfelling væri óhjákvæmi
leg. Þess vegna er ekki óeðli-
legt þó margir spyrji: er hægt
að leyfa þessar aðfarir og kalla
það íþrótt? — Meira.
Krossgáía
61.
Lárétt: 1 stelpuna — 7 fanga-
mark — 8 keyrir — 9 verkur —
11 fugl — 12 tímabil — 14 skamm-
. stöfun — 15 mjög — 17 fanga-
mbrk — 18 kiístur — 20 auðsins.
Lóðrétt: 1 gælunafn — 2 for-
móðir — 3 tveir óskyidir — 4
grænienzkt nafn — 5 ham&tur —
6 kamína — 10 þukl — 13 taka
saman — 15 bardús — 16 þjófn-
aður — 17 horfði á — 19 hliðstæð-
ir.
Lausn 60 krossgátu:
T.árétt: 1 braut — 4 A.B — 5
E.Ó. — 7 Una —• 9 ben — 10 trú
— 11 róa — 13 ró — 15 ht — 18
kiaga.
Lóðrétt: 1 B.B. — 2 ann — 3 te
4 ansar. — 6 órúmt — 7 urr — 8
atá — 12 óma — 14 ók — 15 ha.
139. DAGUR
þagnaði og áttaði sig á því, að hún hafði verið komin að því
að tala af sér. Hún hafði verið að hugsa um, að hún hefði
fremur getað staðizt ástleitni Glydes, ef hún hefði haft móður
sína hjá sér.
„Já, ég býst við að þú saknir mín,“ hélt móðir hennar áfram.
,.En þetta er samt betra fyrir þig, helduxðu það ekki? Þú veizt
hvernig allt er hérna heima, og iþér fellur vinnan vel. Þú ert
ánægð með starfið, er það ekki ?“
„Jú, starfið er ágætt. Mér líkar það prýðilega. Það er gaman
að geta létt dálítið uadir með ykkur, en það er efeki gaman
að búa alein.“
„Hvers vegna fluttirðu frá Newtonsfólkinu, Bo-b ? Var Grace
svona óþolandi? Hún hefði annars átt að geta verið þér til
skernmtunar.“
„Hún var það fyrst í stað,“ svaraði Róberta. „En hún átti
sjálf enga vini og hún var hræðilega afbrýðisöm við alla isem
veittu mér hina minnstu athygli. Ég gat ekkert farið nema hún
færi líka og hún hékk alltaf yfir mér. Þú veizt hvemig það er,
mamma. Tvær stúlkur geta ekki verið með sama mannlnu.m.“
„Já, ég veit hvernig það er, iBob.“ Mamma hennar hló við
og sagði síðan: „Hver er hann?“
„Það er herra Griffiths, mamma,“ bætti hún við eftir andar-
taks hik, og um leið varð henni Ijóst hvað þetta samband var
óvenjulegt x samaniburði við þessi kröppu kjör. Þrátt fyrir allan
ótta hennar var það dásamleg tilhugsun að fá ef til vill að
lifa lífinu með Clyde. „En ég vil ekki að þú minnist á hann
við neinn ennþá,“ bætti hún við. „Hann vill ekki að ég geri það.
Ættingjar eru nefnilega mjög auðugir. Þeir eiga verksmiðjuna
eða öllu heldur föðurbróðir hans á hana. En það eru reglur
cem starfsmennimii verða að fara eftir — yfirmennirnir. Þeir
mega engin afskipti hafa af verksmiðjustúlkunnm. Og hann
skiptir sér ekki heldur af neinum hinna. En honum geðjast
vel að mér — og mér að honum, og það er allt p,nnað með
cfekur. Auk þess ætlar hann bráðum að hætta.að vinna þarna
cg fá annað starf, held ég, og þá skiptir þetta engu máli. Þá
get ég sagt þetta hverjum sem hafa vill og hann líka.“
Rcbertu var vel ljóst, að þetta var ekki alveg sannieikanum
samkvæmt, þegar hún hugsaði um framkomu Clydes við hana
'jpp á síðkastið og að hún hafi gefizt honum til fulls án þass
eð fara fram á ákveðið loforð um hjónaband. Ef til vill vildi
hann ekki — þetta var nýr og óljós ótti — að hún segði nein-
um frá því — nokkurn tíma. Og ef hann héldi ekki áfram að
elska hana og gengi að eiga hana, vildi hún ekki segja néin-
i:m frá því heldur., Hvílíka eymd og smán var hún -búia að
kalla yfir sig.
Aftur á móti varð frú Alden, sem frétti þaanig af tilviijun
um þetta kynlega og leyndardómsfulla samband, bæði áhyggju-
full og örvilnuð, því að henni var svo annt um hamingju Ró-
bertu Og þótt hún segði við sjálfa sig .að Róberta væri góð,
saklaus og siðprúð stúlka — bezta, óeigingjarnasta og skyn-
samasta barnið hennar -— gat það þá verið —? Nei, það ikom
ekki til rnáia að Róberta léti draga sig á tálar eða svíkja sig.
Hún var svo hlédræg og góð, og þess vegna bætti hún við:
„Frændi eigandans — þessa Samúels Griffiths, sem þú hefux
ckrifað um ?“
„Já, mamma. Hann er bróðursonur hans.“
„Ungi maðurinn í verksmiðjunni?" spurði móðir hennar og
furðaði sig á því, að Róberta hefði getað vakið athygli manns
i stöðu Ciydes, því að hún hafði frá upphafi gert sér 1 jóst að
hann var í ætt við eigendur verksmiðjunnar. Þstta var allmikið
áhyggjuefni. Hinar venjulegu afleiðingar siíkra sambanda, sem
algeng voru um allan heim, fylltu hana kvíða um örlög Róbertu.
Engu að síður þóttist hún þess fullviss, að stúlka gædd fegurð
cg hag3ýni Róbertu, gæti staðið í slíku sambandi án þess að
bíða tjón á sálu sinni.
„Já,“ svaraði Róberta hreinskilnislega.
„Hvernig er hann, Bob?“
„Hann er afar glæsilegur. Mjög fríður, og hann hefur reynzt
in.ér svo vel. Ég býst jekki við að starfið væri eins þægilegt
fyrir mig, ef hann væri ekki svona mikið prúðmenni; hann
fcann að stjóma verksmiðjustúlkunum. Hann er frændi eigand-
ans, svo að stúlkurnar verða að bera virðingu fyrir honum.“
„Já, það er sannarlega gott. Það er meira í það varið að
vinna hjá góðu fólki en hverjum >sem er. Ég veit að þér lík-
aði ekki mjög vel. að vinna í Trippetts Milis. Kemur hann oft
&ð heimsækja þig, Bob?“
„Já, nokkuð oft.“ avaraði Róberta og roðnaði lítið eitt, því
að henni var ljóst að hún gat ekki verið fullkomlega- hreinskilin
við móður sína.
Frú Alden ieit á';iúiáá:*í'SðmáV»«ifiún,-. tók.-eftiir að húru toSb&'
aði, hélt að það stafaði af feimni og spurði stríðnislega: „Þú
ert hrifin af honum, er það ekki?“
„Já, mamma, það er ég,“ svaraði Róberta einlæglega. \
„Og hvað um hann? Er hann hrifinn af þér?“
Róberta gekk yfir að eldhúsglugganum. Framundan lágu. öll
brörlegu útihúsin, sem báru gleggstan vott um eymd og volæði
fjölskyldunnar. Síðustu tíu árin höfðu þau orðið ímynd dug-
Ieysi3 og skorts. Og þessa stundina, þegar þau voru þakin snjó,
urðu þau í huga henaar andstæða alls sem hún þráði. Og 'það
var ekkert undarlegt, því að þrá hennar beindist að Clyde.
Eymd annars vegar og hamingja hing vegar — hamingja í
á3tum eða óhamingja í ástum. Ef hann elskaði hana í raun og
veru og ætlaði að taka hana burt frá öllu þessu, þá væri bund-
inn endi á þessa eymd hjá henni og móður hennar. En ef hann
gerði það ekki, þá bitnuðu afleiðingarnar af hinum löngunar-
fullu en sennilega heimskulégu draumum hennar, ekki einungis
á henni sjálfri, heldur leinnig á ættingjum hennar og fyrst og
fremst á móður hennar. Hún braut heilann um hvað hún ætti
að segja, og sagði lok3: „Já, svo segir hann “
„Heldurðu að hann ætli að kvænast þér?“ spurði frú Alden
hógvær og vongóð, því að í hjarta sínu gerði hún sér rnestar
vonir um Róbertu.
„Já, mamma, ég skal segja þér------“ Hún lánk: ekki við
setninguna, því að í sömu svifum kom Emily þjótandi inn um
dymar og hrópaði: „Gif er kominn. Hann kom í bíl. Einhver
hefur ekið honum hingað og hann er með fjóra eða fimm stóra
pakka.“
Og á hælum hennar ikom Tom í fylgd með eldri bróðumum,
sem var kominn í nýjan frakka, fyrata merkið um velgengni
..II qOo— —oQo —oOo— —oOo— —oOo— oOo — —oOo ■»
N. N0SS0W: |
Káfir pi If a r
StM’IN-N
2. DAGUR
Ég þeyttist upp stigann, lyfti heyrnartólinu, bar
þdð að eyrann, cg rödd Mikka gall við:
Halló! Halló!
Og ég hrópaði á móti:
Halló! ;!
Halló! hrópaði Mikki aftur. Heyrirðu?
Já, ég heyri. En þú?
Já, já, ég heyri. Prýðilega. Heyrir þú vel?
já iá, ég heyri vel. En þú?
Ég líka! Ha ha ha! Og heyrir þú til mín?
Auðvitað. Vitaskuld. Bíddu, ég ætla að koma til
þín.
Mikki kom eins og eldibrandur, og við föðm-
uðumst af gleði-
Er það ekki goít að við skulum hafa keypt okk-
ur síma?
Jú, alveg stórfínt, svaraði ég.
Ég ætla þá að fara niður aftur og síma til þín.
Hann var varla horfinn út úr dyrunum þegar
síminn hringdi hjá mér. Ég tók upp tólið.
Halló!
Halló!
Heyrirðu til mín? 1
Já, ég heyri til þín.
Vel?
Prýðilega.
Ég heyri líka vel til þín.
Bravó. TJm hvað eigum við að tala?
Hja, um hvað? Tja, um eitthvað.... Er það
ekki sniðugt af okkur að hafa keypt síma? Ha?
Við gátum ekkert betra gert.
Það væri leiðinlegt ef við hefðum ekki keypt
hann. Ha?
Hryllilegt.
0g? )
Og hvað? M*. - ; m ....