Þjóðviljinn - 02.08.1952, Blaðsíða 6

Fiskverkunarstöð
Framhald af 3. síðu;
III. Óverkaður fisk-
ur .......... 1.765.00 kg.
IV. Harðfiskur . . 84.340 kg.
Aðgerðar- og harðfisk-
geymsluhús.
Framkvæmdir við ibyggingu
hússins hófust 15. september
1951. Húsið er reist úr amer-
ískum bröggum, sem niðursuðu
verksmiðjan Mata hafði bæki-
stöð í og skemmdust mikið af
eldi.
Húsið er að flatarmáli 914.4
ferm. og að rúmmáli 4983.5
rúmm. Það er byggt á svipaðan
hátt og saltfiskverkunarstöðin,
að öðru leyti en því, að það er
járnklætt og ekki hlaðið á tvo
vegu og hvorki tré né pappi á
þaki. Rafmagnsleiðslur og Ijós
eru úr eldri bröggum. í húsinu
er útbúnaður til að tengja olíu-
drifnar bindivélar. Húsið er
notað til aðgerðar á fiski, sem
fer í herzlu, og til geymslu á
honum, þegar liann er orðinn
þurr. Ætti húsið að rúma 200
—- 250 tonn af hertum fiski.
SaltgejTnsIa.
Bæjarútgerðin hefur 2
bragga til saltgeymslu, hvorn
um 300 ferm. Annar þeirra er
af en&kri gerð, austanvert við
Haga, en hinn í Camp Knox.
Er þessi saltgeymsla- mjög. ó-
fúllkomin og dýr í notkun og
þarf því úrbóta við. Bæjarút-
gerðin hefur ennfremur 3 minni
bragga, til geymslu á húðum
og öðrum útgerðarvörum.
Ha rðfisk verk un.
Bæjarútgerðin hefur látið
reisa um 170 fiskþurrkunar-
hjalla í Breiðholts- og Digra-
neslandi. Hófst harðfiskverkun
um vorið 1951, og voru þá
hengd upp um 523 tonn af fiski,
miðað við slægðan fisk með
haus. Um haustið var hengt
upp um 151 tonn, sem eklki
hafði náð nægilegum þurrki um
áramótin. Framangreind 523
tonn reyndust um 84 tonn full-
hei-tur fiskur. Af þessu magni
var þorskur með hrygg (runn-
fiskur) 74 tn., en hitt hreistr-
aður, ráskertur ufsi 10 tonna.
Nokkur hluti hjallanna var
reistur í atvinnubótavinnu, og
var í lok aprilmánafiar 1952
búið að hengja upp á fiskþurrk-
unarhjallana 826 tonn af ufsa
og 619 tonn af þorski, samtals
1445 tonn, en alls er gert ráð
fjTir, að upp verði hengd um
2000 tonn.
Nú í ár hefur verið vaskað
allt að 1000 tonn af full^töðnuín,
fiski. Alls hefur verið flutt .ja'
stöðina nú af saltfiskj 4440
tonn,
Til herzlu hafa'farið 2118
tp^.'a^fjsJtþsjTæ^Sjim með 'haus,
og er réíknað meo aé úr þvi fá-
ist 381 smálest af hertum fiski
eða 18% af heildarmagni.
6) — ÞJÓÐVTLJINN — Laugardagur 2. ágúst 1952
r
Merkjakerfi Slysa
varnafélagsins
Framhald a 8. síðu.
eða skrifa í sandfjöru sem
þarna er, en þáð hugkvæmdist
þrernenningunum ekki.
Skrifstofustjóri Slysavamá-
félagsins tjáði Þjóðviljanum að
sér væri ekki kunnugt um neitt
álþjóðlegt merkjakerfi til notk
unar í ■ .tiifellum, sem,.. þessunu
en þessi reynsla um daginn
hefði leitt í ljós naufisyn við-
urkends merkjamáls til slík/a
nota og hefði Slysavarnafélag-
ið í hyggju að undirbúa slíkt
merkjakerfi.

BANÐARfSS
224. DAGUR
Þessar staðreyndir virtust að minnsta kosti honum í hag. En
Mason og hinir voru sammála um það, að þótt hann hefði ekki
drepið hana áður en hann fleygði lienni út í vatnið, þá hefði
hann engu að síður barið hana, jafnvel í rot.og fleygt henni
síðan út í vatnið.
En með hverju hafði hann barið hana? Bara að hann gæti
fengið Clyde til að 1 jóstra því upp!
En svo fékk hann góða hugmynd. Hann ætlaði að taka Clyde
með sér á morðstaðinn og neyða hann til að rekja hina liðnu
atburði, þótt lögin bönnuðu alla nauðung. Og þótt hann kæmi
ekki upp um sig, þá gat iþó verið að haim gæfi einhverjar þær
upplýsingar þegar á staðinn kom, sem leiddu til þess að fötin
fjmdust og jafnvel áhaldið, sem hann hafði barið hana með.
Og á þriðja degi eftir fangelsun Clydes var farið í aðra heim-
sókn til Big Bittern í fylgd með Kraut, Heit, Mason, Burleigh,
Earl Newcomb og Clack lögreglustjóra og fulltrúum hans og með
mestu hægð röktu þeir slóð þá sem hann hafði farið hinn örlaga-
rika dag. Og Kraut hlýddi fyrirmælum Masons, ,sýndi samúð“
til þess að reyna að ná vináttu hans í von um að hann játaði allt.
Kraut átti að halda því fram að líkumar væru svo miklar á-móti
honum að hann gæti aldrei fengið neinn dómstól til að trúa á
sakleysi sitt, en „ef þér segið Mason allt af létta, þá gæti hann
gert meira fyrir yður en nokkur annar maður — fengið dóminn
mildaðan niður í ævilangt fangelsi eða tuttugu ár, annars er raf-
magnsstóllinn vís.“
En Clyde var altekinn sömu skelfingunni og við Bjamarvatn
og hann sagði ekkert. Því skyldi hann segja, að hann hefði
slegið hana, þegar hann hafði ekki gert það — að minnsta
kosti ekki af ásettu ráði? Og enginn hafði minnzt á mynda.vél-
ina enn sem komið var.
Þegar mælingarmaður héraðsins var búinn að mæla vega-
lengdina frá staðnum, þar sem Róberta hafði dmkknað og að
bakkanum, þar sem Clyde hafði skreiðzt á land, kom Earl New-
comb allt í einu til Masons og hafði gert þýðingarmikla upp-
götvun. Undir trjástofni skammt þaðan sem Clyde hafði farið
úr votum fötunum, fann hann myndavélarstandinn, sem hann
hafði falið, rakan og ryðgaðan en nógu þungan til að nota sem
vopn, og nú vom þeir allir vissir. um það, að Clyde hefði barið
Róbertu í höfuðið, borið hana síðan niður að bátnum og drekkt-
henni. Þegar Clyde var spurður iutl þetta, fölnaði hann fyrst í
stað, en neitaði því að hafa haft myndavél eða stand meðferðis,
en Mason ákvað samstundis að yfirlieyra öll ritnin aftur og
spyrja þau, hvort Clyde hefði haft þessa hluti meðferðis.
Og áður en kvöld var komið fékk hann þær upplýsingar lijá
leiðsögumanninum, sem hafði ekið með Clyde og Róbertu, og
, ÁÁ » ,n*i- • i » • a xj t i'j UID i l i i j »' wt. í»-mi
sömuleiðis bátaverðinum, sem hafði séð Clyde leggja töskuna
niður í bátinn, og ungri frammistöðustúlku við Grasavatn, sem
hafði séð Clyde og Róbertu morguninn sem þau lögðu af stað,
að Clyde hefði haft „gult stafaknippi" bundið við tösku sína.
En Burton Burleigh var sannfærður um að það hefði ekki ver-
ið standurinn sem hann sló hana með, heldur sjálf myndavél-
in, sem var þyngri, og brún hennar hefði getað orsakað sárið á
hvirflinum og hliðin áverkana á andlitinu. Og án þess að Clyde
hefði hugmynd um, fékk Mason allmarga skógarhöggsmenn úr
nágrenninu til að ‘kafa niður í vatnið í nánd við staðinn, þar sem
lík Róbertu hafði fundizt — og vegna ríflegra verðlaima voru
þeir að allan daginn og loks kom einn þeirra upp á yfirborðið
með myndavélina, sem Clyde hafði fleygt i vatnið um leið og
bátnum hvolfdi. Óg honum til enn meiri skaða leiddi rannsókn
í ljós að í vélinni var filma, sem þegar í stað var send til fram-
köllunar og þá reyndust þarna vera myndir af Róbertu, sem
teknar voru í landi — á einni þeirra sat hún á trjábol, á annarri
í bátnum upp við land og á þeirri þriðju teygði hún handleggina
upp í trjágrein. Allar voru þær óskýrar og vatnssósa, en samt
voru þær nógu greinilegur. Og hliðin á mjaidavélinni samsvaraði
áverkunum í andliti Róbertu, svo að nú virtist vopnið fundið.
En það var ekkert blóð á myndavélinni sjálfri. 0g ekkert blóð
var í bátnum, sem sendur liafði verið til Bridgeburg til rann7
sóknar. Og ekkert blóð fannst á mottunni sem legið hafði í
bátnum.
En Burton Burleigh var fádæma'slunginn og undirförull, og
von bráðar fór hann að velta fyrir sér, hversu auðvelt væri fyrir
hann éða einhvern annan að skera sig í fingur og láta blóð drjúpa
á 'mottuna, bátshliðina eða á myndavélina sjálfa; ef endanlegt
sonnunargagn vatnaði. Og ekkert væri auðveldara en að taka
tvö eða þrjú hár af höfði Róbertu og festa þau í myndavélina
eða í bátinn, þar sem slæðan hennar hafði fundizt. Og eftir
nriklar vanga,YeItur áfevað Imnt að leggja leið sína i líikhús Lutz
bræðra og koai^st'Iyfiriaíokkuii I hár- af ;háífe>Rjóber-tu> -Sjálfur
var hann sannfærður um að Clyde hefði myrt hana af ráðnum
hug. Og átti þessi ungi, þrjózkufulli og hégómlegi þorpari að
sleppa vegna skorts á sönnunargögnum ? Nei, alls ekki, þótt
liann þyrfti sjálfur að festa hárin við bátirni eða mvndavélina
og vekja síðan athygli Masons á þeim!
Og sama dag og Heit og Mason voru i eigin persónu að mæla
áverkana á andliti og höfði Róbertu, festi Burleigh með mestu
leynd tvö hár af Róbertu framan við linsuna á myndavélina, og
skömmu síðar komu Mason og Heit auga á þau og furðuðu sig
á, að þeir skyldu ekki hafa séð þau fyrr — en samt sem áð-
ur töldu þeir þau óræka. sönnun um sekt Clydes. Og Mason
lýsti því yfir, að hvað hann snerti lægi malið Ijóst fyrir. Hann
var búinn að rekja glæpinu lið fyrir lið, og hami væri tiibúinn að
mæta í réttinum strax á morgun.
En fyrst allt var klappað og klárt, ákvað hann að minnast.
ekkert á myndavélina fyrst um sinn — og sjá um að allir þegðu,
sem um hana vissu. Ef Clyde héldi áfram að neita því, að hann
hefði verið með myndavél og lögfræðingur haus hefði enga vit-
neskju um hana, þá hefði það gífurleg áhrif í réttarsalnum, '—
kæmi eins og þruma úr lieiðskíru lofti — þegar hann legði fram
myndavélina, myndirnar sem liann hefði tekið af Róbertu og
þá staðreynd að hliðin á myndavélinni virtist augljóslega hafa or-
sakað áverkana á andliti hennar! Hvílík sönnun! Hvílíkt rot-
högg fyrir ákærða!
■' oOo —oOo • —oOo— — oOo— — oOo ——oOo— —oOo—•
BARNASAGAN
Abú Hassan hinn skrýtni eXa
sofandi vakinn
15. DAGUR
„Skipaðu þeim síoan”, mælti Abú Hassan enn
íremur, „að ílytja i aðra borgardeild og bannaðú
þeim að stíga nokkurn tíma íæti sínum í þann part
borgarinnar, sem þeir nú skulu ílæmdir úr. Meðan
undirdómari þinn íer með þá um borgina, getur þú
komið til mín og sagt, hvernig fer". Lögregludómar-
inn lagði hönd sina á höfuð sér til merkis um, að
lífláti skyldi vaiða, ef hann ekki hlýddi, því næst
fleygði hann sér niður frammi fyrir hásætinu og
gekk síðan út. Haiði kal.ífinn gaman af því, að Abú
Hassan skipaði undir eins og tafarlaust að refsa
klerknum og hinum fiórum raðunautum Kans. Með-
an þetta gerðist,. hafði stórvezírinn haldið áfram
framsögu sinni og var því nær búinn, þegar lög-
regludómarinn kom aftur. Hann fleygði sér niður
frammi fyrir hásætínu cg sagði „drottni rétttrúaðra
manna", að hann hefði íramkvæmt skipun hems á
klerknnm og hinum íjórum ráðunautum hans, og
rétti honum um leið dómabókina með undirskriftum
margra nágranna Abú Hassans, er hann var vel kunn
ugur. Þegar Abú Hassan hafði lesið skýrslu þessa,
kvað hann sér vel líka og segir við sjálfan sig með
ánæqju svip: „Þessir hræsnarar áttu slíka háðung og
hegningu skilið”, en kaiííinn, sem las í hjarta hon-
um, hafði hina mestu skemmtun af þessari skjótu
málsafgreiðslu.
Þessu næst skipaði Abú Hassan stórvezírnum að
láta æðsta gjaldkyra ríkisins fá sér sjóð með þúsund
gullpeningum í og fara með hann þangað í borgina,
•sem lögregludómaiinn var sendur;; skyldi hann af-
henda sjóðinn móður Abú Hassans nokkurs, er kall-
ur væri hinn „skrítni14; kvað hann hvert mannsbarn
þekkja hann og gæíi hann því ekki villzt á honum.
Meðan nú stórvezirinn fór þessa sendiferð, skýrði
lögregludómaiinn irá ýrnsu, er undir hans umdæmi
heyrði, og stóð á því þangað til stórvezírinn kom aft- -
ur.'Kvaðst hann haía íenqið móður Abú Hassans
sjóðinn með skilum; kom því næst Mesrúr hÖfuðs-
maður geldinganna innan úr höllinni, því þangað
var hann farinn áður. Benti hann emírum og vesírum
ir með sömu skipun og fyrr, er þeir komu inn,