Þjóðviljinn - 26.03.1953, Side 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 26. mai’z 1953
Ungverskar kápur
Hér eru myndir af góðum,
lientugum kápum af ungverskri
fatasýningu. Fyrst er kápa,
ætluð þrekinni konu. í Ung-
verjalandi virðist vera litið á
það sem staðreynd, að konur
þurfi einnig á fötum að lialda,
iþegar þær eru komnar á fimm-
tugsaldur og hafa ekki lengur
Venusvöxt. Aðaláherzlan er
lögð á að efnið sé vandað og
sniðið látlaust en grennandi.
Tveir stórir vasar, viðar ermar
með stórum uppslögum er nægi-
legt skraut. Þetta er sígild
kápa og óháð öllum tízkuduttl-
ungum.
Hin kápan er ætluð yngri
'konu, og hún er líka látlaus og
stílhrein. Skemmtileg slcáfelling
liggur frá hálsmálinu og gefur
UM VIKARA
Eitt hinna nýju gerviefna sem
mikils má vænta af, er vikara,
Efnið er notað ýmist eitt eða með
öðrum efnum, og úr vikara er
hægt að framleiða þykk, mjúk
efni með ullarkenndum fleti. Það
er yndislegt efni í kápur, jakka
og frakka. Það er hægt að fram-
leiða lcápu, sem er þykk og líkist
loðkápu, úr vikara, en hún er
eins létt og þynnsta sumarkápa.
Það er ekki auðvelt að þekkja
vikara, því að úr því er hægt að
framleiða efni með mjög mismun-
andi útliti, allt frá pelskenndum
eínum niður í flónel, flóka og
flauel, en þó er vikara einkum
notað í mjúk, þykk efni, sem öll
virðast ullarkennd.
Rafmagnstakmörkun
T'inuntudagur 26. niai-z
Kl. 10.45-12.30:
Hafnarfjörður og nágrenni. —
Eeykjanes.
Soðinn fisluir, kartöflur, sí-
trónusósa — Brauðsúpa,
mjólií.
MATURINN
A
MORGUN
erminni svip af raglanermi, og
endar við vasann. Þetta setur
óvænjulegan svip af þríhyrningi
á kápuna, látlausan en falleg-
an. Kápan er saumuð úr ein-
litu, þykku ullarefni Köflótt
og mynstruð efni eru sjaldgæf
í ungverskum kápum, einlit
efni eru langalgengust. En
fjölbreytni er mikil í litavali,
allt frá daufgráum og brúnum
kápum og upp í grænblátt og
skærgrænt.
Þríhyrndur teketill
Danskur maður, Árni Malin-
ovski, hefur teiknað þennan
glæsilega silfurteketil, sem við
höfum að vísu ekki efni á að
kaupa okkur, en þar fyrir er
okkur frjálst að virða hann
fyrir okkur. Hann er nefnilega
ekki allur þar sem hann er
séður. Það er ekki af tilviljun,
að hann er svona undarlegur
í laginu. Það er gert til að eng
in hætta sé á að maður forenni
sig á katlinum um leið og mað-
ur tekur um hanlcann, cn það
er annars algengt þegar um
kringlótt.a tekatla er að ræða.
Það skiptir engu máli þótt
hankinn sjálfur leiði ekki hita,
því að það er ketillinn sjálfur
með sjóðheitu teinu, sem mað-
ur brennir sig á. Þvi miður er
ekki auðvelt að fá katla með
þessu lagi úr öðru efni en
silfri. En það er heibaráð að
taka í hankann á tekatlinum
áður en hann er keypt.ur.
Stundum er hankinn á slæm-
um stað og það verður til
þess, áð maður á dáglega á
hættu að brenna sig um leiö
og tei er hellt í bolla. Hugc-
aðu um þetta, þegar þú þaift
næst ,að lcaupa teketil.
Nevil Shnte:
Hijó3pspusmi3urin» i
............—.......... 72.
„Takið hana,“ sagði hann. „Eg sef ekki í
nótt.“
Hún hristi höfuðið. ,,Ekki ég heldur.“
Hálftíma seinna sátu þau lilið við hlið og
liölluðu sér upp að veggnum. Það var næstum
niðamyrkur í herberginu; úti fyrir spegluðust
nokkrar stjörnur í sjónum. Enn var hlýtt í
lofti.
Hún sagði: „Við verðum yfirhevrð á morgun.
Hvað eigum við að segja?“
„Það er aðeisis um eitt að gera. Segja af-
dráttarlausan sannleikann:“
Hún hugsaði sig um nokkra stund. „Við meg-
um ekki koma upp um Arvers, Loudeac eða
Quintin ef við komumst hjá þvl.“
Hann samsinnti þvi. „Þeir spyrja sjálfsagt
hvar ég liafi fengið þessi föt. Getið þér sagt,
að þér hafið útvegað mér þau?“
Hún kinkaði kolli. „Það er ágætt. Eg get
líka sagt, að ég hafi þekkt Focquet og talað
við hann sjálf.“
Hún gekk að unga manninum sem var að
sofna og talaði við hann í fáeinar mínútur.
Hann urraði eitthvað til samþykkis; stúlkan
kom aftur til Howards og settist,
„Eitt var það enn,“ sagði hann. „Hvað um
Marjan? Get ég ekki sagt að ég hafi rekizt á
hann á götunni?“
Hún kinkaði kolli. „Á leiðinni til Chartres. Eg
skal sjá um að hann skilji það.“
Hann sagði: „Það ætti að vera óhætt ef
þeir spyrja ekki börnin.“
Þau sátu lengi þegjandi. Brátt hreyfði hún
sig við hlið hans og færði sig í þægilegri stell-
ingar.
„Þér ættuð að leggjast út af, Nicole,“ sagði
hann. „Þér verðið að sofa dálítið.“
„Ég vil ekki sofa, monsieur," sagði hún. „Ég
vil lieldur sitja svona.“
„Eg hef verið að hugsa um ýmislegt,“ sagði
hann.
„Eg var líka að hugsa.“
Hann sneri sér að henni í myrkrinu. „Mér
þykir afarleitt að hafa komið vður í öll {>essi
vandræði," sagði hann lágt. „Eg vildi sízt af
öllu verða til þess og ég var farinn að vona að
allt ætlaði að ganga vel.“
Hún yppti öxlum. „Það skiptir engu máli.“
Hún þagði stundarkorn. „Eg var að hugsa um
allt annað.“
„Til dæmis hvað?“ spurði hann.
„Þegar þér kynntuð mig fyrir Focquet —
sögðuð þér að ég væri tengdadóttir yðar.“
„Eitthvað varð ég að segja,“ sagði hann.
„Og það er'ékki fjarri sannleikanum.“
Hann leit í augu hennar í hálfrökkrinu og
brosti lítið eitt. „Er það?“
„Hugsið þér þanoig um mig?“
„Já,“ sagði hann hreinskilnislega.
Það varð löng þögn í fangelsinu. Eitt barn-
anna, sennilega Villem, bylti sér til og vældi
órólega í svefninum; fyrir utan gekk vörðurinn
fram og aftur um rykugaa veginn.
Loks sagði hún: „Við hegðuðum okkur illa
— mjög illa.“ Hún sneri sér að honum. „Það
var ekki ætlun mín, þegar ég kom til Parísar
og ekki Johns heldur. Við höfðum ekkert slíkt
í hyggju. Eg vil ekki að þér haldið að það liafi
verið honum að kenna. Það var engum að
kenna. Og okkur fannst það ekki rangt þá.“
Hugur hans reikaði fimmtíu ár aftur í tím-
ann. „Eg veit það“, sagði haein. „Þetta vill svona
til. En þér iðrist þess ekki, er það?“
Hún svaraði ekki en hélt áfram léttari í
máli. „Hann var mjög óstýrilátur, monsieur.
Ætlunin var að ég sýndi hpniun París og þess
vegna kom- ég til móts við hann í París. En
þegar til kom liafði hann engan áhuga á kirkj-
uniun, söfnunum og málverkasýningunum." Það
vottaði fyrir hlátri í rödd hennar. ,,Hann hafði
ekki áhuga á neinu nema mér.“
„Það er mjög eðlilegt,“ sagði hann. Honmn
datt ekkert acinað í hug.
„Það var mjög óþægilegt, skal ég segja yður.
Eg var í stökustu vandræðum“.
Hann hló. „Þér hafið þó tekið ákvörðun að
lokum.“
Hún sagði álasandi: Monsieur —• þetta er
ekkert hlægilegt. Þér eruð alveg eins og John.
ílann hló líka að þessu.“
Hann sagði: „Segið mér eitt, Nicole. Bað
hann yður að giftast sér?“
Hún sagði: „Hann vildi að við giftum okk-
ur í París, áður en haian færi aftur til Eng-
lands. Hann sagði að það væri leyfilegt sam-
kvæmt enskum lögum.“
„Hvers vegna gerðuð þið það eklci?“ spurði
hann forvitnislega.
Hiin þagði um stund. Svo sagði hún: „Eg
var hrædd við yður, monsieur."
„Við mig?“
Hún kinkaði kolli. „Eg var dauðhrædd við yð-
ur. Það lætur kjánalega í eyrum núna — en
samt er það satt.“
Hacm reyndi að skilja hana. „Við hvað voruð
þér lirædd?“ spurði hann.
Hún sagði: „Athugið þetta nánar. Sonur yðar
hefði komið heim með útlenda stúlku, sem hann
hefði kvænzt fyrirvaralaust í París. Þér hefð-
uð haldið að hann hefði gert einhver asnastrik
í erlendri borg, eins og stundum lcemur fyrir
unga menei. Að einhver kvensnift hefði tælt
liann í hjónaband. Eg veit ekki hvemig þér
hefðuð átt að halda a.nnað.“
„Ef mér liefði dottið það í hug í fyrstu“,
sagði hann, „hefði ég fljótlega skipt um skoð-
un.“
„Eg veit það núna. Og það var einmitt það
sem John sagði við mig. En ég vildi ekki eiga
það á hættu. Eg sagði John, að það væri betra
fyrir alla aðila að við flönuðum ekki að neinu.“
„Eg skil. Þér hafið viljað bíða.“
Hún sagði: „Ekki lengur en nauðsyn ikrafði.
En ég vildi, að allt væri á hreinu. Fólk giftir
sig í þeim tilgangi að vera saman alla ævi, og
maður giftist ekki aðeins manninum, lieldur
einnig ættingjunum. Og svona blötiduð hjóna-
bönd eru oft erfið viðureignar. Og þess vegna
sagðist ég koma til Englands, næst þegar liann
fengi leyfi, í september eða október, við ætluð-
um að hittast í London og síðan ætlaði hann að
fara með mig í heimsóka til yðar. Þá hefðhð
þér getað skrifað föður mínum og allt hefði ver-
ið eins gott og frekast varð á ikosið."
„Og svo hófst styrjöldin,“ sagði hann lágt.
Hún endurtók: „Já, monsieur, svo hófst
styrjöldin. Eg gat ekki lcomizt til Englands.
Mamma, ég hefði ekkert ,á móti því að eign-
ast litla systur
Hversvegna, góði minn?
Eg er alveg að uppgefast á því að hrekkja
köttinn.
Hún: Segið mér, læknir, haldið þér að það
sjáist ör eftir botnlangauppskurðinn?
Læknir: Það er algjöriega undir yður sjálfri
komið.
Eisa: Hann hefur væntanlega tekið utan um
þig þegar bátnum hvoifdi?
Vinkonan: Nei, þvert á móti.
Elsa: Hvað áttu við?
Vinkonan: Bátnum hvolfdi þegar hann tók
utun. um mig.
Hugsaðu þér, frú Lárusson hafði stóran mið-
dag og báuð okkur ekki.
Allt í iagi, við skulum bara haf,a $unþá stærri
miðdag og' ekki bjóðan neinum.