Þjóðviljinn - 01.07.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 1. júlí 1953
Þrjár hryggSarmyndir
Jafnvel stóru tízkuhúsin búa
til lélegar flíkur, og á mynd-
unum sjáið þið þrjár fyrir-
myndir sem eru einkennandi
fyrir Parísarmeistarana, ekki
þegar þeir eru upp á sitt bezta,
iheldur þegar þeir eru upp á
sitt versta, Þarna er mandarín-
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu.
„Skodsborg Restauranten",
St. Kongensgade 3Q, sem er
öldungis himnaríki fyrir
grænmetisætur og ekki mjög
dýr.
Bíó, leikhús, næturklúbba og
þessháttar er varla þörf á að
gefa upplýsingar um hér.
Engin hætta á öðru en menn
rekist á slíkt án fyrirhafnar.
Þó má geta þess, að beztu
kvikmyndirnar eru oft á þeim
bíóum, sem f jærst liggja. Það
stafar af því, að þau sýna
stundum gamlar úrvalsmynd-
ir, sem miðbæjarbíóunum
finnst of ,,gamaldags“ að
koma með. Þar er kannski
hægt að sjá tuttugu ára
gamlar myndir með Gretu
Garbo, Peter Lorre, Charles
Laughton o.fl., sem nú eru
ýmist gleymdir leikarar eða
.búið er gera að hálfgerðum
viðundrum í Hollywood.
Get ég gefið ykkur upplýs-
ingar um fleii-a?
Rafmapisialanörkun
Kl. 10.45-12.30
Miðvikudagur 1. júli
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
fcoltið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
Wverfi við Laugarnesv. að IClepps-
vegi og svæðið þar norðaustur af.
frakki frá Dior með hálsmáli á
misvíxl og boðangana á mis-
víxl. Hann er hormulegur, eci
köflótta dragtin frá Lanvin-
Castillos er ekki stórum betri.
Takið eftir því, hvernig hnapp-
-arnir eru festir á jakkann; það
er erfitt að gera það iá öllu
ósmekklegri hátt. Fath hefur
emprestíl á hryggðarmyndinni
sinni. Það er ekki fal’egt og
ekki bæta þröngu handvegirnir
úr skák. Mikið er talað um
hina alvarlegu kreppu sem ógni
,,hátízkunni“, og það er í raun-
inni ósköp skiljanlegt, þegar
maður sér fyrirmyndir e!ns og
þessar. Þetta er sannarlega
,;hátízka“ eins fín og dýr og
hún getur oi'ðið, en hver á að
ldæðast henni ? I þágu sannleik-
ans verðum við þó að bæta þvi
við, að þessar flikur eru ekki
nein spegilmynd af Parisartízk-
unni, við höfum viljandi tínt
til ljótustu fyrirmyndirnar.
Fyrstu litirnir
Margar mæður hugsa sig
tvisvar um áður en þær gefa
börnunum sínum vatasliti, því
að þeir geta verið íþrifalegir.
En leyfið börnunum samt að
lita. Þau hafa mjög gaman af
litum og það borgar sig að
kaupa góða liti. Það er mikið
af lélegum litum 'á boðstólum.
Þeir eru oft keyptir handa
börnum, vegna þess að börn
hafa ekki vit á gæðunum. En
langbezt er áð kaupa litblýanta.
Þeir eru yfirleitt dýrari en
litstiftin, en börnum þykir
miklu skemmtilegra að lita með
þeim. Kaupið ekki of langa
blýanta. Venjulega er hægt að
fá tvær stærðir, og minni
stærðin er hæfileg. Blýantamir
detta oft í gólfið og liturinn
innaní brotnar, og þá er ágætt
að litirnir séu ekki of langir.
En þið skuluð ekki gleyma
vaífnslitunum. Ef þið óttist
sóðaskapinn, þá er bezt að
hafa eftirlit með barninu fyrst
í stað. Skýrið barninu frá þvi
að litirnir setji þletti í fötin
og þeir megi ekki koma við
annað en pappírinn. Auðvitað
á lítið barn erfitt með að halda
slikar reglur, en flest böm
reyna að gæta sín og móðirin
sjálf getur gert sitt til að hlífa
borðinu og fötum bamsins.
■■ - --- ---—......-raJ
57..
A.J.CRONIN:
Á annarlegri strend
■■=-.........■ . --------- ----- ■ ■ 'i
sinni. Markgreifafrúin stóð í dyrunum með
spenntar greipar og ellidöpur augu hennar
hvíldu á honum. Hann hætti samstundis að
blístra og ósjálfrátt tróð hann skyrtunni kyrfi-
lega niður í buxurnar. Svo neri hann handar-
bakinu við kjálkann og rauf þögnina.
,,Það er svei mér farið að hlýna. Og sem
ég er lifandi, þá er bölvanlegt að láta koma
sér svona á óvart flibbalausum“.
Hún stóð hreyfingarlaus í dymnum og sagði:
„Hvar er Manúela?“
„Ef þér eigið við vinnukonuna, þá er hún
löngu flúin. Svo er mér sagt að minnsta kosti.
Og hún hefur farið frá öllu í megnustu óreiðu.
Sér er nú hvað — það er eins og hún hafi hrært
í öllu með kústskafti. Ég er að reyna að
hjálpa dálítið upp á sakirnar“.
Hún setti vandræðastút á munninn.
,,En ég skil þetta ekki. Þér eruð gestur.
Þér lítiðlækkið sjálfan yður og mig“.
„Sussu, sussu. Heiðarleg vinna lítillækkar
engan“, sagði hann yfirlætislega og togaði í
axlaböndin sín. „Nei, vissulega ekki, þótt hann
sé af fínustu ætt í öllu landinu. Og segir ekki
Plátó að maður eigi að gera þeim greiða, sem
greiða þarfnast“.
„Eg bið engan að gera greiða“, svaraði hún
alvarleg í bragði. „Það er Isabel de Luego
sem gerir öðrum greiða. En þér eruð eflaust
af göfugu bergi brotinn. Og ætt yðar? Sögð-
uð þér ekki að hún væri mjög göfug?“
„Það er nú líkast til“, sagði hann glaðlega.
„Föðurætt mín er komin af konungum írlands.
Blóð Brians Boru rennur í æðum mínum, það
er satt og víst“.
Hún gaf frá sér lága upphrópun og gekk
síðan yfir eldhúsið íil hans.
„Þetta er mér sönn ánægja. Þér berið svip
hins sanna Caballero".
Um stund horfði hann í rannsakandi augu
hennar; svo leit hann kindarlega niður fyrir
sig, þurrkaði lófana á bakhlutanum á buxun-
um og sagði:
„Þannig var það að minnsta kosti með pábba.
Ekki sízt þegar hann hafði fengið eitthvað f
gogginn. Ef til vill var það rétt og ef til vill
ekki. En allir Irar em af göfugum ættum,
hvaðan sem þeir eru sprottnir. Og ef einhver
dirfist að mótmæla því, skal ég dusta hann til
eins og Harvey gerði við agentinn“..
,,Já, þér hafið barizt“, tautaði hún. „And-
lit yðar — svo djarflega ljótt — sett örum
eins og andlit nautabanans. Það er ekki aðlað-
andi. En bak við það er gott hjarta“.
Hann mjakaði sér til, þreifaði árangurslaust
eftir tóbaksdósunum. Svo brosti hann.
„Hvort það er hjarta. Stórt eins og segl-
skip. Ég get ómögulega án þess verið“.
„Þér hafið mætt erfiðleikum. Ay, ay, ay.
Það stendur skráð í þessum fagra ljótleika.
Nægum erfiðleikum til að buga sterkt hjarta.
En þér hafið ekki látið bugast. Og allt tek-
ur enda. Ef til vill eru erfiðleikar yðar að
enda aúna“.
Jimmy var ekki vel ljóst hvort hún var að
hæðast að honum og hann skotraði til hennar
spurnaraugum undan úfnum brúnum.
„Þér virðist sjálf hafa mætt erfiðleikum eftir
útlitinu að dæma“..
Hún brosti og dapurlegar en þó glettnislegar
hrukkur færðust eins og köngulóarvefur yfir
ándlit hennar.
„Jesú María“, tautaði hún. „Segið ekki þetta
■um Isabel de Luego. Ólán hefur elt hana. Allt
fór í súginn. Allt glataðist. Safnið hunangi og
flugumar éta ykkur. Alið upp krákur og þær
kroppa úr ykkur augun. Don Balthasar var sá
eini. Og nú er hann dáinn“..
Jimmy klóraði sér hugsandi í kollinum. Don
Balthasar. Eftir öllu að dæma var hann stærsta
krákan af þeim ‘öllum sem kroppað höfðu í
liaiaa. Upphátt sagði hann:
„Þetta er skínandi staður sem þér eigið
héma, frú. Svei mér þá, það er synd og skömm
að sjá allt í þessaii niðurníðslu. Karlmaður —■
duglegur karlmaður -— gæti kippt öllu í lag á
einu ári. Hefur enginn boðið yður aðstoð sína
til þess?“
„Töluð orð eru eins og steinn úr slöngu.
Margir gefa loforð, fáir efna þau. Þeir vinna
ekki; þeir ræna, og Ameríkaninn lætur fólkið
veita vatni úr ánni, þótt það sé bannað. Landið
blómgast ekki í höndum konu. Ay, ay, ay, það
er erfitt fyrir ísabel de Luego“.
„Kvikindi eru þetta“, tautaði Jimmy samúð-
arfullur, „að fara svona með yður. Það er sví-
virðilegt. Duglegur náungi með dálítið vit í
kollinum gæti komið öllu í lag á svipstundu.
Hérna er alveg dásamlegt“. Dýrlegri hugmynd
skaut upp í huga hans og hann opnaði munn-
inn til að gefa orðum sínmn flug. En hún
tautaði:
„Einmitt, senjór. En þér ættuð líka að gæta
þess að láta ekki orðin hlaupa með yður í
gönur. Að tala án þess að hugsa er eins og
að skjóta án þess að miða.“
Hann lokaði munninum aftur. Hann botnaði
ekkert í svipnum á andliti hennar. Það varð
undarleg þögn.
„Ójá,“ tautaði hann. „Ef til vill er ég betri
skytta en þér haldið.“
„Þér hafið eflaust fengizt við margt,“ hélt
hím áfram með sömu róseminni. „Eflaust
hafið þér ferðazt víða. Og eflaust eigið þér
eftir að fara enn víðar.“
„Fari það kolað sem ég fer víðar,“ sagði
hann. „Eg vildi gefa af mér sparihattinn til
þess að geta setzt að á notalegum stað“.
Aftur varð þögn. Hann beið í ofvæni eftir
því, hvort hún skyldi hvað hamn var að fara
eða ekki.
„Þér eruð auðvitað heiðinn,“ andvarpaði
hún. „Því miður er ekki amiars að vænta.“
I>á kom andinn yfir Jimmy. Hann tróð hend-
inni í buxoavasann og kom aftur upp — ekki
með Plató — heldur slitið talnaband, sem
hann lyfti með lotningu.
„Lítið á þetta,“ sagði hann með guðræknis-
röddu. „Fari það kolað sem nokkur heiðingi
bæri þetta á sér. Þetta hefur fylgt mér yfir
höfin sjö.“ Og þetta var satt: hann bar þetta
á sér sem verndargrip, hvert sem hann för, þótt
hann færi sjaldnast með bænir nema einu
sinni á ári. „Móðir min sæla átti þetta — hvíli
hún í friði. Og sem ég er lifandi þá liefur
þetta talnaband leitt mig beina braut gegnum
sorgir og gleði.“
Hún leit ekki á dinglandi talnabandið en
langt út í fjarska; svo brosti hún dauflega.
„Madre de dios,“ sagði hún eins og við
sjálfan sig. „Áður hefði ég sagt: Það bylur
GKHJ OC CAMW4-
Hve lengi hafið þér unnlð fyrir þetta félag?
Síðan forstjórinn hótaði að reka mig. Þá fór
ég að VINNA.
Herra, konan mín bað mig að blðja.um lamia-
hækkim fyrir inig.
Já, andartak meðan ég tala við konuna mína.
Forstjórlnn: Það værl mjög æsldlegt ef þér
gætuð komið fil vinnuimar ofurlitið fyrr en 1m‘i-
gerið á morgnana,
Skrifarinn: Já, ég get það þá daga sem vind-
uriim stendur í bakið á mér.
Fjrsta ástin er sambland af tvennu: heimsku
og for\-itni — og það er mlklu meira af þvi
síðamefnda. Aðra ástlna skulum við ekki tala
xun að þessu sinnl.