Þjóðviljinn - 25.07.1953, Page 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 25. júlí 1953

7$
eimilisþáfóiu*
Hvift frotfé i allt
A. 'J. CRONIN :
Á annariegri strönd
Mimið þið þá tíð, er allir
urðu yfir sig hrifnir, ef þeir
feáu hvítt frottéhandklæði ? Nú
er frottéefni, sem hægt er að
fá í flestum búðum, mjög í
tizku, en ekki eingöngu notað
1 baðkápur og handklæði eins
og áður. Það er haft í margs
konar flíkur, þó að það sé enn
xnest notað í strandföt. Það
liefur te'kið mörg ár að upp-
götva nytsemi frottéefaisins.
Fyrir stríð var það sjaldan
notað í annað en baðkápur og
handklæði, en nú er annað upp
á teningnum. Fyrst og fremst
hefur fólki lærzt að ganga í
frottéblússum og treyjum. Það
er auðvelt að halda hvítu frotté
við, því það er gott að þvo það
og þarf ekki að strjúka það.
Víðar treyjur eru mest í tízku
og sérkennilegar eru síðu hvíta
blússurnar, sem hægt er að
nota við' baðföt eða eins og
á myndinni við hálfsíðar buxur.
Buxurnar eru líka úr frotté,
en það er eiginlega sérkenni-
legra heldur en hvað það er
fallegt. Höfuð- og hálsklútar
eru breiðröndóttir, svartir og
hvítir, en mundi ekki vera fal-
legra að velja einn sterkan
lit við hvítu blússuna. Svart
og hvítt eiga víst að verða
KREFST HREINLÆTIS
•
Þvoið þið kaffikönr.ima vel
í ihvert skipti, sem þ.ð lagið
kaffi? Þvoið þ:ð kaft’iílátið,
áður en þið látið nýU kaffi í
það? Kaffisérfræðingar halda
því fram, að það sé mjög mik-
ilvægt. Flestir gera þetta ekki,
og þess vegna verður kaffið
oft bragðvont.
Rafmagnstakmöckun
Laugardagur 25. júlí
KI. 9.30—11.00:
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
Kl. 10.45-12.15
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund. vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugrarnes, meðfram
Kieppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes. Árnes- osr Rangárvallasýslur.
KL 11.00-12.30 /
Hlíðarrtar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesveg að Klepps
veoO. og svse&ið bar norðaustur af.
tízkulitirnir á baðfötum í sum-
• ,
ar ,en það er eicis og þessi
litasamsetning eigi þar ekki
vel við.
Gvarti og hvít liturinn eru
líka notaðir í stúttbuxurnar og
brjósthaldarann, og þar er haft
svart efni undir hvítu frotté-
ofninu. En mundi ekki vera
eins fallegt að hafa dökkblátt
við hvíta litinn, ef r.auðsynlega
burfa ao vera skýrar litaana-
stæður. Annars er þessi hug-
mynd ágæt.
Aðrar nýjungar eru r.crand-
’öskur, víð pils rg stutt-
i.r baðkápur allt úr hvítu
?rotté. Baðkápurnar má
Uka nota sem jakka við
buxur og þær eru ýmist hafð-
i.r e:ns síðar og stuttjakkar
rða kápur.
Skemmtilegur búning-
ur fyrir snotra stúlku
Siðar svartar buxur og víð
treyja með röndóttu berustykki og
ermum, er mjög fallegur og
skemmtilegur búningur fyrir
snotrar stúlkur. Buxurnar eru
búnar til úr nýju efni, sem í
er ofin teygja, dáiitið líkt því,
sem sézt í mörgum baðfötum. Það
lítur nógu vel út á myndinni, en
ætli það sé ekki alitof vítt í reynd-
Inni. -blldÍÉÍf
ÞEGAR maður hefur höfuðverk,
er ekki nóg að taka pillur. Heldur
á alltaf að skola þeim niður með
kö.du vatni, og ef tækifæri er
til að leggja sig í 10 minútur og
hvílast. Helzt með blautan klút á
enninu.
1 SÆNSKU blaði er því hald-
ið fram að bezta ráðið til að
lengja lífdaga pottblóma og
afskorinna blóma, sé að blanda
ögn af mjólk í vatnið..
öðlazt virðuleik og festu, sem liana hefði skort
fram að þessu. Fjörið og léttleikinn var horfið
úr framkomu hennar. 1 stað leitandi og ringl-
aðs unglings var nú komin þroskuð kona.
Vissi hún, að hann var að horfa á liana?
Hann gat ekki sagt um það — það var ómögu-
legt að segja. Þessi óvissa var hræðileg, hún
lamaði hann. Hann gat varla hreyft sig. Þetta
hafði verið eins undanfarna tvo daga og næstu
fimm dagana þar á undan í Santa Cruz. Þau
þorðu eklci að líta hvort á annað, stirðleg, ó-
eðlileg, aldrei ein, þurftu að skiþtast á hræði-
legum kurteisisorðum; bæði biðu, en um leið
óttuðust þau — merkið sem ekki var gefið.
Hann starði á hana með liálfopinn munninn
og hann óskaði þess eins að hún liti á hann.
Hún hlaut að líta á hann —- aðeins andartak -—
það væri alveg nóg. En liún gerði það ekki. Hún
starði beint fram fyrir sig. Og um leið kom
Fielding inn aftur. Hann mjakaði sér aftur í
vélina og settist í stólinn við hliðina á Harvey.
„Við erum að komast út úr mistrinu“, sagði
hann og lagði handlegginn kumpánlega yfir
stólbakið. „Við sjáum sundið innan skamms“.
„Já“ svaraði Harvey dauflega.
„Og svo er það gamla Solent. Þar setjumst
við næst. Vélinni gengur eins vel og á verður
kosið. Stanford segir að við verðum varla meira
en klukkutíma enn. Við komum á tilsettum
tíma. Við drekkum te í Buckden —“ Hann leit
á úrið sitt — „á slaginu klukkan fimm fimm-
tán. Það liggur við að mér leiðist það í aðra
röndina Þetta hefur veríð dásamlegt ferðalag.
Hin leiðin fannst mér andstyggileg — ég hef
sjálfsagt verið of kviðandi. Auk þess — leiðist
mér að ferðast einn. Við fjögur höfum skemmt
okkur ágætlega. Ég gæti vel hugsað mér að
endurtaka þetta allt“.
Elissa greip letilega fram í:
„Nei. Guð almáttugur — ekki þótt tíu þús-
undir væru i bóði“. Hún geispaði — og bætti
síðan við íhugandi. „Það er aðeins umhugsun-
in um Dibs — strandaglópinn — sem bjargar
mér. Ég sé hann ennþá fyrir mér — kveðju-
svipinn — það bjargar mér frá móðursýki".
Fielding hló — án allrar illgrini. „Þér skánar
þegar við Ikomum heim, Lissa. Hugsaðu um
það. Vorið í Englandi — ilmandi limgerði, út-
sprungin blóm —“
„Fólk með regnhlífar, sem bölvar þegar rokið
snýr þeim. við. Aurslettur í augun og enginn
leigubíll á löngu færi. Góði Mikael, vertu ekki
svona hughreystandi. Ég þoli það ekki. Farðu
fram og stýrðu flugvélinni. Sendu Stanford
inn til mín. Mig langar til að vita, hvort hann
eiv ástfanginn af mér“. Hún leit illgirnisaug-
um á Harvey. „Ég skil ekki hvers vegna Mary
á að hafa einkaleyfi á ástinni".
Mikael hló enn hærra en áður. Hann lagði
hinn handlegginn utanum stól Mary og tengdi
hana Harvey á hlægilega alúðlegan hátt.
„Heyrðu það, ljúfan mín. Hún er að fletta
ofanaf þér — og dýrlega daðrinu þínu“.
Það fór hrollur um Harvey. En Maryr sat
þarna þögul og sviplaus og á henni var eklcert
að sjá; ekkert varð ráðið af svip hennar. Elissa
feorfði kynlegu augnaráði á Mikael. Loks hristi
hún höfuðið. „Þetta er nú hefðarmaður í lagi“,
sagði hún stuttaralega.
Hann hélt áfram að hlæja, tók síðan upp
sígarettuveskið sitt, bauð Harvey en hann af-
þakkaði.
„Sleppum öllu garnni", hélt hann áfram.
„Það er gott að vera að koma heim. Á ferða-
lögum lærir maður að meta sitt eigið land.
Ég hlakka til að sýna þér Buclcden. Manstu
eftir rósinni sem ég sagði þér af. Hún er al-
veg einstök. Og ég verð að sýna þér nýju fá-
tækraheimilin mín. Það er skrítið — ég hef
svo miklar mætur á fátækraheimilum. Pahbi
gamli byrjaði og ég held áfram — að byggja
þau, skilurðu. Ég safna fjörgömlu fólki á sama
hátt og sumir safna fiðrildum. Einn öldungur-
inn minn er að verða hundrað og tveggja ára.
Það er — “
Harvey lokaði eyrunum. Hann var farinn
að þekkja Fielding — þekkja hann út og inn.
Eins og Elissa sagði var hann hefðarmaður —
hvílíkt orð! — en í rauninni var hann það. Og
hann var góður, aðlaðandi, skapgóður, hann
gæti ekki gert flugu mein; það var óhugsandi
að hann ætti nokkra óvini. En það var eins og
honum væri aldrei alvara. Já — það var eins
og hann talaði aldrei orð í alvöru. Og hann
rökræddi aldrei neitt. Ef einhver hafði á móti
honum, hætti hann við umtalsefnið, hló, gleymdi
öllu saman. Og afbrýðissemi átti hann ekki til.
Harvey hafð verið lengi að átta sig á því. En
nú var honum ljóst hvers vegna Fielding var
svona eðlilegur og alúðlegur við hann. Hann
vissi ekki hvað ást var. Honum þótti vænt um
Mary; ea það var allt og sumt. Hvað eftir
annað hafði Harvey dottið í hug að líta festu-
lega í augu hans og segja:
„Heyrðu. Ég er ástfanginn af konunni
þinni“ En það hefði verið tilgangslaust. Hann
hefði ekki sagt: „Hvern fjandann áttu við?“
Hann hefði ekki einu sinni sagt: „En sú ó-
svífni“. Hann hefði hlegið glaðlega og sagt
með mestu ró: „Góði minn. Ég er ekkert
hissa á því. Hún er aðlaðandi. Fáðu þér eina
af þessum. Þær eru tyrkneskar og mjög mild-
ar“. Þetta góða skap var næstum hræðilegt.
Harvey fannst hann vera ósjálfbjarga. Þetta
var allt óþolandi. Það var betra að berja höfð-
inu við múrvegg en þennan mjúka dúnlcodda.
„ — Og það er skemmtilegt", lauk Fielding
máli sínu. „Og aðeins í áttatíu höggum. Með
annarri hendinni, skilurðu. Það er listin. Enda
er það skolli erfitt“.
Hami slökkti í sígarettunni sinni og hallaði
sér brosandi að Mary.
„Hvernig líður þér, ljúfan mín. Ertu mjög
þreytt? Er þér nógu heitt?“
I
Andlit hennar virtist enn nettara en endra-
nær en rödd hennar var hljómlaus.
,,Já, þakk, Mikael“.
„Þetta er farið að styttast". Hann gægðist
út um gluggann og hrópaði: „Nei, sem ég
er lifandi — já — við erum alveg að verða
komin. Hann teygði sig, pataði með mikilli á-
kefð; enginn sýndi neinn áhuga nema hann
sjálfur. „Þarna er St. Katrínar kirkjan. Og
þama er Veton. Og þarna eru virkin og Hasl-
er. Þetta er alveg fyrirtak. Stanford er að
drepa á vélinni — ég verð að fara til hans“.
Hann leit á úrið og þaut fram í vélarrúmið til
að geta fylgzt með öllu.
Fimm mínútur liðu. Venton stækkaði og
hvarf síðan bakvið. vélina, Þau flugu í hring.
E GCliLT OC CAMNOj
Læknir: — „I>etta er mjög alvarlegt tilfelli, —
mjög alvarleBt, Mér ]»ykir leitt að þurfa aíT
segja yður, að konan yðar hefur misst vitið, —
algeriega.“
Hann: „Þetta kemur mér ekkl á óvart. Hún
hefur verið að mylgra vitinu í mig daglega nú
í fimmtán ár.“
Dóniari: Þessir tveir menn slóust með stólum.
Reynduð þér að stllla til friðar?
Vitni: Nei, þriöji stóllinu var ekkl fyrir hendl.
Jón íí símanum): Ætlið þér að greiða reikning-
inn?
Þórður: Nei, ekki strax.
Jón: Ef þér greiðið ekkl strax, segl ég hinuaj
lánardrottnum yöar að þér haflð borgað mér,