Þjóðviljinn - 25.08.1953, Side 10

10) — ÞJÓÐVIUINN — Þriðjudagur 25. ágúst 1953

Nýff penisillin frá
Tékkóslóvakiu
■é
Rí kisf y rir ts)ki ö
Penicillin í Boz-
tók við Prag
hefur byrjað
framleiðsíu á
nýju penisillíh-
iyfi. Þetta nýja
efni er kallað
perósillín. Það
er framleitt í töfl
um og hefur
nokkra kosti
fram yfir venju-
legt penisillín
t.d. hindrar það,
að nokkrir sjúk-
dómar ágerist,
eins og hjarta-
gigtarsjúkdóm-
ar o. fl. Dr. O.
Cmahel og verk-
frmðingurinn M.
Herohl fundu upp
perosillínið, en
þeir og lækna-
nemarnir sem
með þeim unnu,
r.otfærðu sér reynslu sovétvlsindamanna I framhvæmd. Fram-
Jeiðslan var hafin með samvinnu læknadeildar Karls háskól-
ans í Prag og starfsfólksins í penisillín verksmiðjunni í Roz-
toky.

Rafmagnstakmörkun
3hvCtfí Hlíðarnar og Norður-
- II" VIII mýri, Rauðarárholtið,
Túnin, Teigarnir, íbúðarhverfi við
Laugarnesveg' að Kleppsvegi ög
Bvæðið þar norðaustur af.
Þrjár hlússur
v/ð sama
pi/siS
Nýu efnin gera það mögulegt
að eiga föt, sem hægt er að
nota allt árið. Plíséruð orlon-
pils eru t. d. bæði falleg og
mjög hentug. Hér er sýnt Ijós-
grátt pils, sem hægt er að
hreinsa í það óendanlega og
plíséringin fer ekki úr. Með
ljósblárri popl'nblússu er það
ágætur hversdagSbúningur og
með flegi.nni svartri peysu er
það góður kvöldklæðnaður.
Með rósóttri silkibiússu er kom
inn sumarklæðnaður. Hægt er
að framleiða orlon þannig, að
það líti út eins og létt ullar-
efni og falli e’ns vel og kam-
garn. Þessi tilhneigirig að hafa
fötin þa.nnig, að hægt sé að
breyta dálítið til og nota þau
allt árið, er mikiö upp á ten-
ingnum núna og er það gleði-
legt fyrir okkur sem ekki eig-
um fulia klæðaskápa. Þetta
er nýtt tímabil í tízkunni, sem
vert ,er að taka eftir..—
fiftir MARTHA OSTENSO
hefðarkonu, sem hafði dáið þegar hann var
barn í reifum, sagði liernii af starfi sínu og að
liann vcnaði að geta liafið það með nýjum
áhuga að sex mánuðum liðnum. Og Linda sagði
honum frá því, hvers vegna hún væri hingað
komin, að hún væri staðráðin í að vera kyrr,
þrátt fyrir óvild Calebs Gare og ömurlegt
heimilislífið.
Loks tók Linda diskana af borðinu og þvoði
þá og raðaði iþeim snyrtilega inn í skáp. Svo
leit hún út um gluggann og tók eftir því
ao það var því nær hætt að rigna.
„Frú Gare heidur að ég sé hjá Sanabo-
fólkinu og hún hefur engar áhyggjur. En ég
verð að fara heim núna“, sagði hún. Mark
tók hatt sinn og jakka og þau gengu saman út.
Enn var örlítil rigning og remnvotar trjá-
krónurnar bar við þungbúinn himininn.
Mark fóðraði og vatnaði hesti Lindu, lagði
síðan á hest handa sjálfum sér. Linda stóð
inni í hesthúsinu meðan hann lault því. Það
var notalegt inni, lágt undir loft og að utan
heyrðist dauft regnhljóð, sem miimti hana
enn frekar á nærveru Marks.
Hann kveikti ekki á ljóskeri meðan hann
fann reiðtygin. Hann baukaði í myrkrinu til
þess að návist þessarar undarlegu stúlku kæmi
honum ekki alveg út úr jafnvægl. Þegar hami
var tilbúinn teymdi hann hestinn út og rakst á
Lindu, sem kom ekki auga á hann í tíma.
Þessi stutta snerting kom af stað áköfum
hjartslætti.
Svo riðu þau af stað gegnum mildan úðann,
hlið við hlið eftir skógarstígnum.
Mark reið með Lindu því nær alla leið, þótt
liann hefði ekki ætlað sér það í upphaf. Það
hætti áð rigna og loks greiddust skýin frá
alstimdum himni. Norðan úr mýrunum heyrð-
ist einmana kvein. Það var villigæs, sem dreg-
izt hafði aftur úr, síðasti ferðalangurinn á leið
norður á bóginn. Linda og Mark hlustuðu graf-
kyrr og litu síðan hvort á annað. Allt í einu
var eins og loftið hefði hreinsazt og nóttin
umlukti þau, víðáttumikil og óendatnleg, tær
og gegnsæ eins og kynlegur draumur .............
Amelía var að sækja vatn í brunninn, þegar
Linda kom heim.
„Ert þú búin að borða kvöldverð, ungfrú
Archer?“ spurði hún þegar Linda nálgaðist.
Það var kvíðahreimur í rödd hennar.
„Já, þökk, ég er búin að því,“ svaraði Linda
dálítið fljótmælt. Húa var rjóð og viðutan eft-
ir kveðjustundina.
Amelía horfði á eftir henni. Allt í einu sneri
Linda sér við gekk aftur til konunnar til að
lijálpa henni við vatnsburðinn.
„Eg komst í ævintýri í lcvöld, frú Gare,“
sagði Linda. ,,Eg kyntntist mjög skemmtilegum
manni og eftir því lagleguui.“ y
Amelía brosti. Hún hélt að Linda væri að
gera að gamni sínu. „Hver var það? Hann
hlýtur að hafa kormð af himniun ofan með
rigningunni."
„Hann er kaupamaður hjá Klovacz — um
stundarsakir. Hann er hérna sér til heilsubót-
ar. Hann er auðvitað enginn venjulegur sveita-
maður,“ sagði Linda, en um leið liefði hún get-
að bitið af sér tunguna fyrir hugsunarleysi sitt.
Með sjálfri sér fann hún að Amelía kipptist við
„Hvað heitir hann?“
„Já, hvað hét hann nú? Jordan — Mark
Jordan,“ sagði Linda.
„Hvað þá?“
„Mark Jordan,“ endurtók Linda og togaði í
fötuna, sem virtist allt í einu hafa þyngzt um
helming. Amelía stóð kyrr og horfði fram fyrir
sig eins og hún sæi eitthvað úti á dökkri slétt-
imni handan við girðinguna.
„Hvað er þama?“ spurði Lánda og leit í
19. dagur
sömu átt.
Andartak stóð Amelía kyrr og þögul. Hún
hélt máttlausri hendi um fötuna.
„Sérðu eitthvað, frú Gare?“ sagði Linda og
leit aftur á konuna.
í hálfrökkrinu virtist andlit Amelíu sviplaust
og stirnað. Þegar Linda endurtók spumingu
sína hrökk hún við og kippti í fötuna.
„Nei — nei .... ég þóttist sjá eitthvað. Það
eru birair á þessum slóðum," tautaði hún.
,,Marteinn verður að aðgæta fjárgirðingarnar."
Þær fóru inn og Linda sleppti fötunni.
Caleb var að lesa búnaðarritið við lampaljós-
ið í innra herberginu. Þegar Linda var komin
úr ytri fötunum settist liún einnig við borðið
og fór að umdirbúa sig undir kennsluna næsta
dag. Galeb leit ekki upp og yrti ekki á hana.
Linda hafði hugboð um að honum þætti miður
þegar húei kom ekki að borða; Hún brosti með
sjálfri sér.
Amelía kom inn, skipti um glas á lampanum
og fægði það sem hún tók af með ullarklút.
Meðan ljósið blakti, hi-eyfði Caleb sig óþolin-
móðlega til í sætinu.
Amelía ávarpaði Caleb, minntist á hina kær-
komnu rigningu og talaði um að hún þyrfti
bráðum að fara að panta garðfræ. Caleb svar-
aði henrií engu en færði sig til í sætinu, svo
að hann sneri næstum í hana baki. Amelía
brosti næstum glettnislega til kennslukonunn-
ar, Linda hafði aldrei séð hana svo fjörlega og
ömgga í fasi. Hún furðaði sig á livers vegtia
það væri.
Hitt fólkið hafði farið snemma að hátta að
venju eftir erfiði dagsins. Skömmu seinna fór
Linda einnig upp á loftið. Caleb og Amella
voru ein feftir.
„Þú sagðir mér ekki að hann væri kominn
hingað,“ sagði Amelía. Augu hennar glóðu í
fölu andlitinu. Hún stóð við borðsendann og
fitlaði við borðdúkinn.
Caleb sneri sér við með hægð. „Einmitt,“
hreytti hann út úr sér. „Þú ert búin að kom-
ast a.ð því.“
„Já, ég er búin að komast að því,“ endurtók
Amelía og lagði þunga álierzlu á hvert orð
eins og hún væri að festa sér þau í minni.
„Kennslukonan er búin að tala við hann.“
Caleb lyfti brúnum og strauk vinstri hend-
inni yfir yfirskeggið. Svo að kennslukonan
hafði átt hér hlut að máli. Hann hefði átt að
geta sagt sér sjálfur að þessi blíðeygða drós
væri að sletta sér fram í þetta.
„Jæja. Ætlarðu að lilaupa upp um liálsinn á
honum? Hann verður sjálfsagt stórhrifinn,“
sagði hann. Hann fletti tímaritinu og Amelía
heyrði hláturinn sjóða niðri í honum. Hún
greip fastar um dúkinn.
„Nei...... ég geri eítki nett,“ sagði hún.
Caleb reis á fætur, leit inn í ofninn, spýtti
inn í hann og byrjaði síðan að færa sig úr
skónum.
Fleira sagði liann ekki áður en hann fór í
rúmið.
í fyrsta .skipti á ævinni var það óvissan sem
olli þögn lians; ekki fullvissan um það að
vilji hans skildist orðalaust.
GllMLf OC CAMfN
Tveir Icunnlnfíjar, sem ekki liöfðu séð hvorn
annan lengi, liittust á ffötu. Annar þeirra studd-
ist við hivkjur.
— „Sæll og blessaður". sagði annar. — Hvað er
að sjá þig?
— Eif lenti í bílslysi, sagði maðurinu með liækj-
urnar.
), — Hvenær skeði það?
— Fyrir um það bil sex vikuin.
— Og þú verður emi að nota hækjurnar?
— O já, annars sagðl læknlrinn mér að ég kæm-
lst vel af án þeirra, en lögfræðingurimi sagðl að
ég yrðl að nota þær.