Þjóðviljinn - 06.11.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVIUINN — Föstudagúr 6. nóvember 1953

&
elmllisþáttui*
' 5*'/ f |i ;■■ ! ••
Önnur of stuff, hin og siS
(SSí3^

ftH®'.
Það er svo mikið taiað um
stuttu pilsin, og kona sem þarf
að fá sér nýja vetrarkápu er ef
til vill í vafa um, hversu síð
hún á að vera. Það er ómögulegt
að segia hvað er mest i tízku;
aðaltízkuhúsin sýna bæði stutt-
ar kápur og síðar og manni er
frjálst að ve’ja Það sem maður
kann bezt við. En begar um kápu
er að ræða, er óheppi'.egt að
hafai hana mjög stutta. Það
er rétt að hata vaðið fyrir neðan
sig, hvað svo ’sefn tízkan isegir,
og ef maður ve’ur kápu, sem
ekki er alltof stutt, er alltaf
hægt að stytta hana séinna ef
manni sýnist. Það er verra að
eiga við of stutta kápu.
Maður verður líka að hugsa
um þau föt, sem maður á fyrir.
Ei maður á góða dragt eða fal-
legan s'ðdegiskjól, aetti maður
að gæta tess að Það standi ekki
niður undan nýju kápunni.
Farðu í kiólinn eða dragtina sem
fer þér bezt, þegar þú ferð út
að ve'ja þér kápu; -,þá. vaiztu
hvað þú þarft að kaupa kápuna
síða. Mundu líka að stutta vetr-
arkápan er kaldari.
Kápurnar tvær á myndinni
eru alveg nýjar, síða kápan er
frá Serge Kogan, sem aðhyllist
síðu pilsin. Stutta kápan er frá
Dior, sem hefur stytt allar káp-
ur sínar og kjola. Siddin a kapr
unni frá Ðioy'er hæfileg kjóls.'dd
en í það knappasta á kápu; aftur
á móti er kápan frá Kogan í
síðasta lagi. Hvorug kápan er
mátulega sið. Hæfileg sídd er
einhvers staðar mitt á miili.
ftalskar
töfllur
MúIfliattMr
Kulihatta höium við séð áður,
þó einkum sem stráhatta. Nú er
farið að nota þetta snið á flóka-
hatta og árangurinn verður hatt-
ur eins og sá sem sýndur er á
myndinni. Hann er frá Jan í
París. Þessir hattar eru líka
gerðir úr apiaskinni og rúskinni
og einfa’.dari getur hattur var!a
orðið.
. ítölsku töfflumar, sem eru
ekki annað en sóli, hæll og reim
yiú’ 'ristina, eru nýjasta útgáfa af
samkvæmisskóm og léttúm skóm.
Tífikan heíur breiðst miög út fyr-
ir sunnan, því að þetta er skó-
gerð, sem fer glæsilega á fæti og
ekki er hægt að hugsa sér þægi-
'egri fótabúnað. Ef til vill líður
okk; á löngu þangað til hægt
verður að fá svona skó hér í
búðunum.
'firSir linsls og látækra
Framhald af 12. síðu.
að nauðsynleg uppbygging jarð-
anna Þyriti ekki að bíða tjón
vegna óveðhæfninnar.
í þessu sambandi bar þann
víðkunna Kristbónda, Jón Hregg-
viðsson frá Rein á Akranesi,
lítillega á. góma og jörð þá er
hann forðum sat.
Jón taldi Krist jafnan vera
góðan landsdrottin en sem slíkur
virðist hann nú eiga heldur fáa
formælendur á þingi.
Sakanuilasaga eftir HORACE McCOY
kvensum. Við skulum tylla okkur og hata ná-
ungann ....“
Ég var feginn að hún vildi koma út í garð-
inn. Það var alltaf gott að vera þar. Og það
var gott að sitja þar. Þetta var lítill garður,
en hann var skuggsæll, rólegur og þéttjr runn-
. ar um hana allan. Allt í kring uxu pálmar,
fimmtiu eða sextíu feta liáir og með brúsk
efst uppi. Maður fann til örygg'skenndar um
leið og maður kom inn í garðinn. Ég hugsaði
mér stúndum að pálmarnir væru varðmenn með
risastóra hatta; einkaverðir mínir sem stóðu
vörð um eyjuna mína. . . .
Það var gott að sitja í garðinum. Milli
pálmanaa sást í margar byggingar, þétt og
traustleg íbúðarhús með rauðum auglýsingum
á þökunum sem vörpuðu rauðum bjairma á him-
ininn fyrir ofan og allt og alla fyrir neðan. En
ef maður vildi komast hjá því að sjá þetta,
þurfti maður ekki annað en einblína nógu fast
á það .... og þá rann allt út í þoku. Þannig
var hægt að reka það eins langt burt frá sér
og manni sýndist.
„Ég hef aldrei tek'ð sérstaklega eftir þessum
garði fyrr“, sagði Gloría.
.....,Mér finnst hann skemmtilegur", sagði
ég, fór úr frakkanum og breiddi hann á gras-
ið, svo að hún gæti setzt. „Ég kem h’ngað
þrisvar eða fjórum sinnum í viku“.
„Þér hlýtur að þykja hann skemmtilegur",
sagði hún og settist.
„Hvað heíurðu verið lengi í Hollywood?“
spurði ég.
„Um það bil ár. Ég hef komizt að í fjórum
myndum. Ég hefði komizt að í fleirum", sagði
hún, „en ég get ekki komizt á skrá hjá Central.
„Ekkí ég heldur“, sagði ég.
Ef maður var ekki á skrá hjá Central ráðn-
ingarstofunni, hafði maður litla möguieika.
Stóru kvikmyndafélögin hringja á Central og
segja að þau vanti fjóra Svía eða sex Grikki
eða tvo fjörlega bændur eða sex virðulegar her-
togafrúr og Central bætir úr því. Ég skildi
hvers vegna Gloría komst ekki á skrá hjá
Central. Hún var of ljóshærð og of lítil og leit
of elTlega út. Ef hún hefði verið vel kiædd, hefði
hún ef t:l vill verið aðlaðandi, en samt hefði
engan vegkm verið hægt að segja að hún væri
falleg.
Hefurðu rekizt á nokkurn sem getur hjálp-
að þér?“ spurði ég.
„Það er ekki gott að vita, hver helzt á að
hjálpa“, sagði hún. „Einn daginn er maðúr
rafvlrkl og daginn eftir er hann orðinn að kvik-
myndastjóra. Eini möguleikinn sem ég hef til
þess að komast í tæri við stórlax er að hlaupa
upp á aurbrettið á bílnum haas um leið og liann
ekur framhjá. Og ég veit svei mér ekki, hvort
karlmennirn'r geta fremur hjálpað mér en
kvenfólkið. Ef dæma má af því sem ég hef
séð upp á síðkastið, held ég helzt að ég hafi
fram að þessu látið öfugt kyn reyna að nudda
sér utaní mig . . . . “
„Hvernig stóð á því, að þú komst til Holly-
wood?“ spurði ég.
„Æ, ég veit ekki“,%sagði hún eftir andartak
— „En allt er betra en lífið var heima“. Ég
spurði hana hvar það hefði verið. „I Texas“,
sagði hún. „Vestur Texas. Ilefurðu kom:ð
þangað ?“
„Nei“, sagði ég. „Ég er frá Arkansas“.
„Vestur Texas er óþverra staður“, sagði hún.
„Ég átti heima hjá frændfólki mínu. Hann var
brautarvörður. Ég sá hann ekki nema einu s’nni
eða tvisvar í vlku, guði sé lof ... . “
Hún þagnaði, sagði ekki neitt og horfði á
rauðleitán bjarmann yfir húsaþÖkunum.
„Þú áttir þó heimili —“ sagði ég.
„Þú kallar það því nafni“, sagði hún. ,,Ég
hef annað nafn á því. Þegar karlinn var heima.
reyndi hann að koma mér til við sig, og þegar
hann var að vinna vorum við fræaka alltaf að
rífast. Hún var hrædd um að ég myndi segja
frá einhverju um hana -— “
„Fyrirmyndar fólk“, sagði ég við sjálfan mig.
,,Og loks strauk ég“, sagði hún. „Til Dallas.
Hefurðu komið þangað?“
„Ég hef aldrei komið til Texas", sagði ég.
„Þú hefur ekki misst af miklu“, sagði húti.
„Ég gat ekki feng'ð vinnu svo að ég ákvað að
stela einliverju í búð og láta lögguna sjá fyrir
mér“.
„Það var góð hugmynd", sagði ég.
„Það var afbragðs hugmynd“, sagði hún, en.
hún mistókst. Ég var að vísu tekin, en lögreglu-
þjónarnir vorkenndu mér og létu mig lausa. Til
þess að svelta ekki í hel flutti ég heim til Sýr-
lendings, sem átti pylsubar á horninu á móti
ráðhúsinu. Hann tuggði tóbak. Hann tuggði
tóbak sýknt og heilagt .... Hefurðu nokkurn
tíma sofið hjá manni sem tuggði tóbak ?“
„Ekki held ég það“, sagði ég.
„Og þó hefði ég sennilega sætt mig við það“,
sagði hann. „En þegar hann vildi fara að elska
mig á eldhúsborðinu á milli viðskiptavina, var
mér allri lok:ð. Nokkrum dögum seinna tók ég
inn eitur“.
„Hamingjan góða“, sagði ég við sjálfan mig.
„Ég tók ekki nóg“, sagði hún. „Ég varð bara
veik. Svei, ég fjan ennþá bragðið af þeim ó-
þverra. Ég var á sþítaia í viku. Þar fékk ég
hugmyndina um að koma til Hollywood".
„Jæja?“ sagði ég.
„Or le:karablöðunum“, sagði hún. „Þegar bú-
ið var að útskrifa mig lagði ég af stað á tveim-
ur jafnfljótum og reyndi að húkka bíla. Er það
ekki fyndið? . .. .“
„Það er fyndið“, sagði ég og reyndi að hlæja.
.... Áttu ekki foreldra“.
„Nei“, sagði hún. „Pabbi gamli féll í Frakk-
landi í stríðinu. Ég vildi óska að ég gæti fallið
í striði“
„Af hverju hættirðu ekki v:ð kvikmyndirn-
ar?“ spurði ég.
„Því skyldi ég gera það?“ sagði hún. „Ef
til vill verð ég stjarna á einni nóttu. Láttu á
Hepburn og Margaret Sullavan og Josephine
Hutchinson .... en veiztu hvað ég myndi gera,
ef ég hefði hugrekki til: kasta mér út um
glugga eða fleygja mér fyrir strætisvagn“.
„Ég veit hvernig þér líður“, sagði ég. „Ég
skil alveg hvernig þér líour“.
„Mér finnst það skrýt:ð“, sagði hún, „að allir
hugsa svo mikið um að lifa en lítið um að
deyja. Hvers vegna eru þessir hálærðu vísimda-
menn að rembast við að lengja lifið í stað þess
MtlU OC CAMWI
Sijífía litla Iá Kiátandi úti í horni, er frænku
hennar bar að.
Hvað er að þér, Sig-ga min? spurði frænkan.
Pabbi kallar mömmu asna, og mamma liallar
pabba svín.
Taktu þetta eltki nærri þér, sagði frænkan,
Þetta lagast strax.
En hvnð heldurðu þá að ég sé?
Dómurinn hljóðar upp á fimm daga fangelsi
eða fimmtíu krónur.
Eg tek fimmtíu kallinn, sagði sá dæmdi glaður.
Tvær mýslur hittast:
Getur þú sóð nokkuð það við þennan Mikka
Mús sem hann hafi fram yfir okkur? Hvers
vegna ■ skyldu aJlir vera svona hrifnir af hon-
um en illa við okkur?