Þjóðviljinn - 25.02.1954, Qupperneq 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 25. íebrúar 1954
Sélma Lagerlöf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
so.
skrífa nýtt bréf. Nú ætlað'i hún að taka á ,sig alla sök.
Hún ætlaði að hvítþvo Karl-Artur.
Það var ekki nema eðlilegt og sjálfsagt. Karl-Artur
var staðráðinn í að inna af hendi umfangsmikið hlut-
verk í þessum heimi; hún mátti þakka fyrir ef henni
1 tækist að hlífa honum við illsku heimsins.
Hann hafði slitið böndin milli þeirra, en henni þótti
: enn jafn vænt um hann og hún vildi vemda hann og
hjálpa honum, jafnt í dag sem alla aðra daga.
Hún byrjaði bréfið til ofurstafrúarinnar. „Ég vona
; að mín elskulega tengdamóðir hugsi ekki ailtof illt
um mig-------“
En svo hætti hún. Hvaö átti hún að segja? Hún hafðí
aldrei kunnað að ljúga, og það var ekki auðvelt að
hnika sannleikanum til.
Áður en hún var búin að hugsa málið til •hlitar,
hringdi hádegisverðarklukkan. Hún hafði engan tíma til
stefnu.
' Þá tók hún það til bragðs að hún skrifaði nafnið sitt
' undir þessa einu línu, braut bréfið saman og innsiglaði
það. Hún hélt á því niður með sér, lagöi það í póst-
1 kassann og fór inn í borðsalinn.
Um leið varð henni ljóst að nú þurfti hún ekki leng-
; ur að leita að „manneskjunni“. Ef hún vildi að ofursta-
frúin tryði henni, ef hún ætlaði í raun og vem aö taka
á sig sökina, þá var henni ómögulegt að hegna neinum
öðrum.
bæta upp það sem þú misstir af.
— Ég skal segja þér, lcæra frænka, að ég missti ekki
af neinu. Ég leit inn til organleikarans á heimleiðinni,
og frú Sundler gaf mér kvöldverð.
Lág upphrópun heyröist frá Karlottu. Karl-Artur leit
snöggt á hana og varð um leið kafrjóður í andliti. Hann
hefði ekki átt að nefna nafn frú Sundler. Nú sprytti
Karlotta ef til vill á fætur og segðist skilja, að það væri
frú Sundler sem hefði ásakað hana og setti allt á amran
endann.
. En Kai-lotta hreyfði sig ekki. Og yfir andliti hennar
hvildi fullkomin ró. Hefði Karl-Artur vitað hversu mikl
festa bjó á bakvið hið hvíta enni, hefði hann sagt að
það ljómaði af. innra ljósi.
En það var ekkert undarlegt þótt Karlotta vekti undr-
un borðfélagans. í sál hennar áttu mjög óvenjuleg urn-
brot sér stað.
Og þó er það ef til vill ekki rétt til orða tekið, þar sem
það var ekki annað en það sem gerðist hið innra með
okkur öllum, þegar við höfrnn reynt að fullnægja ein-
hverri erfiðri skyldu eða lagt á okkur fóm. Ef til vill
var okkur þimgt um hjartað meðan við framkvæmd-
um skylduna. Við fundum ekki til hrifningar, við trúð-
um því ekki einu sinni til fullnustu að breytni okkar
væri rétt og skynsamleg og við áttum ekki von á öðrum
launum en áframhaldandi eymd og volæði. En allt í
einu fundum við að hjartað tók fagnaðarkipp, það fór
að slá létt og leikandi og dásamleg gleði gagntók okk-
ur öll. í einni undursamlegri svipan var eins og við vær-
um hafin yfir okkar venjulega, hversdagslega sjálf, —
þjáning og sársauki var okkur fjarri, já, við vorum sann-
færð um að frá og með þessari stundu gengjum við ó-
snortin gegnum heiminn, ekkert gæti varpað skugga

elmllisþáttJtr
,»#«>##i#############i##<»###>##<##l#l#l##l#######»)»«>«>«>««Kfr#>##.####>#####^#«i>
í UPPI í SKÝJUNUM
1 Morgnnverðurinn á prestsetrinu, þegar etin voru ný
egg, smurt brauð, vellingur og rjómi og loks var drukk-
ið kaffitár og með því dáindis kringlur, sem áttu ekki
sinn líka í sókninni, var venjulega skemmtilegasta mál-
tíð dagsins. Gömlu hjónin voru þá nýkomin á fætur
og fjörug eins og unglömb. Næturhvíldin hafði hresst
þau og endurnært. Elliþreytan, sem kom í ljós þegar
' lengra leið á daginn, var horfin eins og dögg fyrir sólu,
og þau gátu skemmt sér og glensazt við unga fólkið
og hvort annað.
En auðvitað kom ekkert glens til mála. þennan dag.
Unga fólkið var í ónáð. Karlotta hafði valdið'þeim von-
brigöum með svari sínu til Schagerströms daginn áður,
og aðstoðarpresturinn hafði sært þau með því að koma
ekki til kvöldverðar kvöldið áður og gefa enga skýringu
á fjarveru sinni.
Þegar Karlotta kom þjótandi inn til þess að setjast
að borðinu, var hitt fólkið setzt og prófastsfrúin ávarp-
' aði hana 1 á.vítunartón.
— Ætlarðu að setjast að borðum svona um hendurnar?
; Karlotta leit á hendumar á sér, sem voru útataðar í
bleki eftir allar skriftirnar.
— Nei, auðvitað ekki, sagði hún hlæjandi. Þaö er rétt
hjá frænku. Fyrirgefið þið, fyrirgefið þið!
Hún flýtti sér út og kom inn aftur með hreinar hend-
ur og sýndi ekki nein merki þess að henni hefði mis-
‘ líkað áminningin, sem gefin hafði verið í návist unn-
ustans.
Prófastsfrúin leit undrandi á hana. „Hvað er nú á
seýði?“ hugsaði gamla konan. „Annan daginn er hún
önug og snúin, hinn daginn kurrar hún eins og dúfa.
Já, það er erfitt að botna í unga fólkinu nú á dögum.“
Karl-Artur flýtti sér að bera frarn afsökun fyrir van-
rækslu sína. Hann hafði farið í gönguferð, en orðið þreytt
ur og lagt sig út af í skógarrjóðri. Hann h^fði sofnað
og þegar hann vaknaði hafði hann sér til mikillar undr-
unar sofið af sér bæði miðdegisverð og kvöldverð.
Prófastsfrúin varð fegin því að ungi maðurinn hafði
haft vit á þvi að koma með skýringu.
— Karl-Artur þarf ekki að vera svona óframfærin,
sagði hún náðarsamlegast. Við hefðum getað fundið
mat handa honum, þótt við værum búin að boröa sjálf.
— Regina er alltof góð.
— Nú verðurðu að borða tvöfaldan skammt til að
Nýju kjólarnir í prófíl
Margir nýtízku kjólar eru svo
látlausir aö framanverðu, að
manni finnst næstum nóg um,
en þegar þeir eru skoðaðir frá
hlið er öðru máli að gegna.
Kjólar með þröngu, sléttu
pilsi með áhnepptu, lausu
stykki að aftan, eru einkenn-
andi fjrir tízkuna eins og stend
ur, og þeir kjólar exu góðir
handa þeim sem þola að ganga
í pilsum sem eru þröng að
framan en þola ekki eins vel
að þau séu þröng að aftan,
og þá klæðir lausa stykkið alla
ágalla af.
Ennfremur er mikið um kjóla
með pilsum sem eru slétt að
framan en víddin er öll tekin
saman í föll á pilsinú aftan-
verðu. Þetta er mjög grenn-
andi. Á mymdunum sjást dæmi
um þetta hvort tveggja, bæði
úr Harpers Bazar.
Dísa lltla við móður sína: Aj
hverjii léztu inlg- hcita Ásdísi og
hana systur mína Þórdísi. ViItK
ekki eiga annað en eintómar Dís»
ur, mamma mín?
Móðirin: Nei, ég vil ekki annajf.
Manstu eftir nokkrum flelri þess.
konar nöfnum sem ég gætl notað?
Dísa: Næsta stúlka gæti heitíf!
Aldís, svo Arndis, svo Sigui-dís,
Vigdís, Hjördís, Herdís og ... »
Paradís.
Móðlrin: Nei, hættu nú, góða mítt.
Hv^rt ætlarðu að fara með þenn»
an hest?
Til dýraiæknisins.
Má ég athuga hann ofurlítið. Svo'
skal ég strax segrja þér hvað a3
honum gengur.
Já, gerðu svo vel, ekki er þéri
of gott að llta á hann.
Eftir skoðunina: það gengur ekk*
ert að hestinum.
Eg vissi það.
Til hvers ertu þá. að fara með
hann til dýralæknis?
Til þess að skila honum tií eig-
andans.
Kaili við liárskerann: Kg ietla a3
biðja yður að klippa mlg.
Hárskertnn: Hvemig vfltu láta
kllppa þig, Kalii lltll?
líalli: Eins og hann pabbl — me9
hvítan blett í hvirflinum.
KarSöílnt á veitinga- |
siöðnm
Það er ekki hægt að segja
að hótel eða veitmgastaðir hér
á landi gangi á undan um
aukna kartöfluneyzlu. Yfirleitt
mun þ?,n.nig borið fram, er
menn fá framreiddan. heitan.
mat á matsölustöðum, að
minnsta. kosti hér í Reykjavik,
að 1 eða 2 litlar kartöflur
fylgja með kjöt- eða fisk-
skammtinum. Vitum við að
margt fó!k er mjög óánægt
með þetta og vill með glöðui
geði borða helmingi meira af
kartöflum.
Það er einkennilegt að veit-
ingahúsin skuli ekki sjá hag
sinn í því að bera fóllci nægar
kartöflur. Það væri að minnsta
kosti varla til of mikils mælst
nú á þessu kartöfluári, að fólk
gæti fengið svo mikið sem það
óskar af kartöflum, er jjað
kaupir sér mat á veitingastöð-
lun jafnvel á.n þess að draga
sé úr öðrum skammti.
(Frá Hí).
Þreims kon-
ar smákök-
nr úr sama
deigi
200 g smjörlíki, 250 g strá-i
sykur, 2 egg, 500 g hvciti og
2 tsk. lyftiduft linoðað sarnan
og deiginu skipt í þrjá hluta.
i/2 stöng af fínt hakkaðri yan-
illu 'bætt í einn hlutann og úr
því búnir til vanillu kransar.
Ur næsta hluta gerum við
finnsk brauð: Dálitlu af rifnum
sítrónuberki blandað í deigið,
því er rúllað upp í lengjur sem
skornar eru skáhallt sundur í
hæfilega laaga búta. Kökuniar
síðan penslaðar með eggi eða
mjólk og grófum sykri stráð á
þær.
Síðasti hlutinn verður gyðinga
kökur. Deigið er flatt þunnt út,
kökurnar stungnar út undan
glasi, siðan eru þær penslaðar
og á þær stráð kanil, sykri og
hökkúðum möndlum.