Þjóðviljinn - 05.01.1955, Blaðsíða 7

Hér er birtur fyrri hluti
ræðu, er Einar Olgeirsson
flutti er rætt var á Alþingi
um fullgildingu Parísar-
samninganna, inngöngu
Vestur-Þýzkalands í At-
lanzhafsbandalagið og her-
væðing Þjóðverja.
Utanrikisráðherra sagði hér
áðan í þessari mjög stuttu
framsöguræðu, sem hann hélt
um að taka nú Vestur-Þýzka-
land inn í Atlanzhafsbanda-
lagið, að þetta bandalag hefði
að undanförnu stuðlað að því
að friður héldist í heiminum.
Við, sem vorum hér á Al-
þingi, þegar ísland í fyrsta
skipti var látið flekka sinn frið-
arskjöld með því að ganga í
hernaðarbandalag og það árás-
arbandalag, við, sem vorum hér
30. marz 1949, munum eftir,
hvað sagt var um Atlanzhafs-
bandalagið, hvernig því var
hælt og ríkjunum, sem í því
væru, hvernig treysta mætti
þessum ríkjum til þess að
vernda og viðhalda lýðræði,
hvar sem væri í veröldinni,
hvernig þessi riki væru útval-
in til þess að efla og hjálpa
þjóðfrelsinu hvar sem væri í
veröldinni, og hvernig þessi
ríki væru frumherjar mann-
réttindanna, hvar sem væri í
veröldinni. Það er því ekki að
ófyrirsynju, að við reynum of-
urlítið að rifja upp fyrir okk-
ur reynslu þessara síðustu
fimm ára, sem ísland er búið
að vera í Atlanzhafsbandalag-
inu, nú, þegar við eigum að
fara að samþykkja að taka
hálffasistískt Þýzkaland inn í
það í viðbót.
Þó að þau hafi verið slæm
nýlenduríkin, nýlendudrottn-
arnir, sem ísland var tekið í
samfélag með 30. marz 1949,
þá hefðu kannski einhverjir af
háttvirtum þingmönnum hald-
ið, að þessir kumpánar ættu
eftir að breytast eftir allar þær
fögru yfirlýsingar og þann fag-
urhljómandi bandalagssáttmála,
sem þeir undirskrifuðu þá. Það
hefur hins vegar ekki sýnt sig.
Það eru sömu auðmannastétt-
irnar við völd í þessum lönd-
um, sömu auðmannastéttimar,
sem að vísu halda við lýðrétt-
indum heima hjá sér á meðan
völdum þeirra stafar ekki ógn
af þeim lýðréttindum, en af-
nema slík lýðréttindi um leið
og þessar auðmannastéttir eru
farnar að hræðast þau. En
þessar auðmannastéttir Bret-
lands, Frakklands, Hollands og
annarra þessara landa viður-
kenna hins vegar ekki lýðræð-
ið annars staðar, þar sem þjóð-
ir, sem hafa að einhverju leyti
verið þeim háðar, eru að krefj-
ast lýðréttinda og þjóðfrelsis,
þar beita þeir, herrarnir í ný-
lenduríkjunum heima fyrir,
harðstjórn og ógnarstjórn.
Hvað segir sagan okkur á
þessum síðustu fimm árum frá
því Atlanzhafsb^idalagið var
stofnað? Við skulum taka
fyrsta rikið, sem samþykkt
hefur þennan sáttmála, sem
hérna liggur fyrir, við skulum
taka Bretland og aðferðir
brezku auðmannastéttarinnar.
Hvað er það, sem við höfum
upplifað á þessum siðustu
fimm árum viðvíkjandi fram-
komu Bretlands, þessa framúr-
skarandi „lýðræðisríkis“, sem
Miðvikudagur 5. janúar 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (7
Kröfuganga í Guatemala 1. maí 1954 undir kjörorðinu: Gegn erlendri íhlutun
VERND LYÐRÆÐISINS
í höndum Bretlands og Bandaríkjanna
á að heita svo, í afstöðunni
til þeirra þjóða, sem eru lítils
megandi, í afstöðunni til þeirra
þjóða, sem eru nýlenduþjóðir
eins og við íslendingar vorum?
Hvernig fer brezka rikisstjórn-
in, brezka auðvaldið, að í
Kenya núna sem stendur? Þar
er verið að framkvæma sams
konar þjóðarmorð eins og
stríðsglæpamenn nazista voru
dæmdir fyrir í Núrnberg fyrir
niu árum. Þar er verið að upp-
ræta heilan kynflokk, kynflokk,
sem hefur ekkert annað til saka
unnið en það, að hann vill fá
að eiga áfram sitt land og sína
jörð, — þeldökkir bændur, sem
vilja fá að búa áfram, eins og
forfeður okkar fyrir þúsund
árum, á jörðinni, sém þeir
höfðu numiðj Nú er ráðizt inn
til þeirra frá Evrópu af brezk-
um herramönnum til þess að
reka þá burtu af jörðunum
þeirra og til þess að drepa þá
sjálfa á eftir.
Fyrir 50 árum sagði einn sá
mesti maður, sem ísland hef-
ur átt, brezku yfirstéttinni
sannleikann um hennar fram-
ferði með orðunum, sem allir
þingmenn kannast við:
Þín trú er sú að sölsa upp
grund.
Þín siðmenning er sterlings-
pund.
Og það er enn. Það er sama
framkoman, sem ríkir í dag
hjá brezku yfirstéttinni í Ken-
ya eins og var í Búalandi fyr-
ir 50 árum. En það hljómar
ekki frá ríkisvaldi íslands
sams konar harðvítug ádeila á
brezku kúgarana eins og það,
sem Stephan G. Stephansson
lét frá sér fara þá í „Trans-
vaal“.
Og það er ekki aðeins í
Afríku, sem hið svokallaða
brezka „lýðræðisríki“ beitir
þessari kúgun. Sömu svívirð-
ingarnar, sömu morðin eiga sér
stað í Malaja, í einu af rík-
ustu löndum jarðarinnar, þar
sem ein fátækasta þjóð heims-
ins býr, vegna þess að brezku
ræningjarnir svipta hana öll-
um þeim auði sem gæti orðið
til þess að bæta kjör þeirrar
þjóðar. Og ef til vill hefur
brezka yfirstéttin aldrei sýnt
okkur það eins greinilega,
hvað hún meinar með öllu því
lýðræðisblaðri, sem meiri hlut-
inn hér á Alþingi líka hvað
eftir annað dirfist að bera á
borð fyrir okkur, en á síðasta
ári í sambandi við framkomu
hennar gagnvart brezka Guy-
ana, gagnvart landi, sem búið
var að veita stjórnarskrá, veita
stjórnarskrá með samá hætti
og okkur íslendingum á sín-
um tíma var veitt stjórnarskrá
1874. Brezka ríkið hafði veitt
þjóðinni í brezka Guyana
sjálfstæði. Og þjóðin í brezka
Guyana notaði þau réttindi,
sem stjómarskráin gaf, þau
lýðræðisréttindi til þess að
kjósa. Og hún kaus flokk, sem
fékk meiri hluta á þingi. Hann
heitir á enskunni People’s
Progressive Party, eða eitthvað
sem mundi samsvara: Alþýðu-
framsóknarflokkurinn. Alþýðu-
framsóknarflokkurinn fékk
meiri hluta hjá þessari þjóð.
Þessi þjóð samanstóð að mestu
leyti af bændum og þessir
bændúr höfðu einn áhuga og
það var að eignast jörð, eins
og bændur á íslandi á 19. öld.
En jarðirnar átti einn amerísk-
ur auðhringur, og það varð að
taka dálítið af jörðum þessa
auðhrings til þess að láta bænd-
urna í brezka Guyana geta orð-
ið sjálfseignarbændur. Það,
sem íslendingar voru að fram-
kvæma á 19. öld, það langaði
alþýðuna, bænduma í þessum
löndum, til þess að fram-
kvæma nú á því herrans ári
1953. Og Alþýðu-framsóknar-
flokkurinn fékk hreinan meiri-
hluta á þingi í brezku Guyana.
Og hann tók að framkvæma
þessa stefnuskrá. Og hvað var
gert? Stjórnarskráin var af-
numin. Foringjar Alþýðu-
framsóknarflokksins voru fang-
elsaðir, og brezkur landstjóri
var látinn fá einræði í landinu,
sem hann hafði einu sinni haft.
Og það heyrðist engin rödd frá
Framsóknarflokknum á íslandi,
frá fulltrúum bændanna á ís-
landi, til þess að mótmæla
þessum svívirðingum. Það
heyrðist engin rödd frá mönn-
unum sem alltaf eru með lýð-
ræðið á vörunum, þegar lýð-
ræðið hjá.einni smáþjóð var
traðkað niður. Það heyrðist
-engin rödd frá fulltrúum
þeirra, sem segjast vera full-
trúar fyrir íslenzka sjálfseign-
arbændur, þegar verið var að
drepa niður tilraun fátækra
bænda til þess að mega verða
sjálfseignarbændur og frjálsir.
Aðferð þessi var næg til þess
að sýna, hvað var meint með
lýðræðisþvaðrinu hjá brezku
yfirstéttinni. En þó þótti henni
ekki nóg að staðfesta í veru-
leikanum sitt hatur á lýðræði,
sína ást á einræðinu. Hún
gerði það líka í yfirlýsingu,
sem hún gaf út og var birt nú
nýlega, þegar rannsóknarnefnd
brezka þingsins skilaði skýrslu
sinni um ástandið í brezka
Guyana. Og hver var niður-
staða þeirrar skýrslu? Sú nið-
urstaða var sú, að svo framar-
lega sem kosningar færu fram
á ný í brezka Guyana, þá
mundi Alþýðu-framsóknar-
flokkurinn verða í hreinum
meirihluta. Þá mundi verða
haldið áfram af hálfu þess
flokks að láta bændur verða
sjálfseignarbændur. Og þar sem
slíkt kæmi auðvitað ekki til
mála, þá dygði ekki að veita
landinu stjórnarskrá að nýju!
Þetta er lýðræðið í fram-
kvæmd! Þetta er það ástand,
sem verið er að reyna að inn-
leiða í þeim hluta veraldar-
innar, sem Atlanzhafsbandalag-
ið og þess ríki ráða yfir. Og ég
held að það væri nær fyrir
þann framsóknarflokk og þann
alþýðuflokk hér á íslandi, sem
virðast ofurlítið vera farnir að
byrja að óttast, að ihaldið hér
á íslandi ætli að taka sér Suð-
ur-Ameríku til fyrirmyndar, að
fara að athuga, hvað þarna er
að gerast, og láta- ofurlítið
heyra frá sér og þora að skýra
frá því í sínum blöðum, hvað
herrarnir, sem við höfum verið
settir í kompaní. með, herrar
Atlanzhafsbandalagsins, meina
með lýðræði. Það eru tekin af
öll tvímæli og það þarf ekki
að skoða það sem annað en
hræsni, svo framarlega sem
einhver, ekki sízt af fulltrúum
Framsóknarflokksins, kemur
hér fram til þess að fara að
telja okkur trú um að það sé
hlutverk Atlanzhafsbandalags-
ins í veröldújni að vernda lýð-
ræðið. (Gripið fram í, Krist-
inn Guðmundsson: Það er
friðurinn!) Þ.að er rétt, nú er
bezt að hopa að „friðnum“, —•
það er bezt að sleppa lýðræð-
inu.
Eg held þess vegna, að okkur
íslendingum sé alveg óhætt að
dæma eftir forustuþjóðinni í
„lýðræðisbandalaginu“, sem sé
Bretunum og þeirra framkomu
og þeirra kenningum, hvað
meint sé. Það hefur auðsjáan-
lega ekki breytzt frá þvi fyrr
á tímum. Við höfum ofurlitla
reynslu af þeim sjálfir, ekki
aðeins það, að þeir hafi svikið
öll loforð, sem þeir gáfu ís-
lenzku þjóðinni, þegar þeir
hertóku okkar land 1940, þann-
ig að allt væri svikið, þannig
að Alþingi varð sjálft að mót-
mæla þeim svikum, heldur
einnig þann samning, sem ís-
land gerði við Bretland með
Atlanzhafssamningnum, einnig
hann hefur verið svikinn.
Eg veit ekki, hvort háttvirtir
þingmenn stjórnarflokkanna
hafa nokkurn tíma haft fyrir
því að lesa Atlanzhafssamning-
inn. Eg býst ekki við að þeir
séu vanir að lesa þær sam-
þykktir, sem eru lagðar fyrir
þá, því síður að reyna að hugsa
um þær samþykktir. Eg skal
þess vegna lesa upp fyrir þá,
hvernig 2. gr. Atlanzhafssamn-
ingsins hljóðar:
„Aðilar munu stuðla að frek-
ari þróun friðsamlegra og vin-
samlegra milliríkjaviðskipta
með því að styrkja frjálsar
þjóðfélagsstofnanir sínar, með
því að koma á auknum skiln-
ingi á meginreglum þeim, sem
þær stofnanir eru reistar á, og
með því að auka möguleika
jafnvægis og velmegunar. Þeir
munu gera sér far um að kom-
ast hjá árekstrum í efnahags-
legum milliríkjaviðskiptum sín-
um og hvetja til efnahagssam-
vinnu sín á milli, hvort heldur
er við einstaka samningsaðila
eða alla“.
Þannig hljóðar, með leyfi
hæstvirts forseta, gr. nr. 2 í
Atlanzhafssamningnum, þessum
bandalagssamningi íslands og
Bretlands m. a. Og hvernig
Framhald á 11. síðu.