Þjóðviljinn - 07.06.1955, Side 11

Þriðjudagur 7. júní 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Hans Kirk:
13. dagur
6. KAFLI
Grejs Klitgaard talar við veiku konuna sína og gerir upp
reikninga lífs síns.
Gestimir vom farnir og Grejs Klitgaard fór inn til
veiku konunnar sinnar. Hann barði varlega að dyrum
á svefnherberginu og hjúki*unarkonan opnaöi.
— Hvernig gengur þaö? spuröi hann næstum auö-
mjúkur.
— Ágætlega, frúin hefur sofið vel og er nýbúin aö
spyrja eftir forstjóranum. Forstjóranum er óhætt að
koma inn.
Grejs gamli forstjóri gekk inn fyrir. í gulmálaöa tví-
breiða rúminu sem haföi fylgt þeim allan þeirra langa
búskap, lá Kjestín. Hún var orðin mögur og tekin og
undír augunum voru bláir baugar. Veik haföi hún veriö
og mikið þoldi hún ekki, hugsaöi Grejs. Við erum orðin
gömul.
Þetta svefnherbergi var hið eiginlega heimili þeirra
í miðju stóra, íburöarmikla húsinu. Viö gluggann stóð
brúnmálað borð sem þau höföu flutt með sér af jörðinni
fyrir mörgum árum. Þarna voru nokkrir gamlir óþægi-
legir stólar og fíni mahogniskápurinn úr Alexander
Newsky. Á veggnum hengu nokkrar myndir af Noröur-
sjónum í stormi og logni og ljósmynd af gömlu sóknar-
kirkjunni í ramma sem átti að tákna björgunarhring. Og
yfir ráminu voru upplitaöar myndir af fjölskyldu hans
og Kjestínar.
— Líður þér skár, Kjestín? spurði hami og gekk að
ráminu. Kjestín opnaöi augun og reyndi að brosa.
— Það var synd og skömm að ég skyldi ekki geta ver-
ið meö ykkur hinum, sagöi hún. En ég var svo skelfing
þrejrtt. Sara leit inn til mín rétt áðan. Hún sagöi aö allt
hefði gengiö vel. Eru þau farin heim?
— Já, þaö eru þau, sagð'i Grejs og settist í stól við
rúmið. Hann tók um hönd hennar og strauk hana
blíðlega.
— Svo skrifaöi ég undir þessi skjöl, sagöi hann. Og
nú eiga þau allt saman. Bara þau arti sig nú sóma-
samlega.
— Þaö gera þau sjálfsagt, því aö þetta ern góð böm,
sagð'i Kjestín. Ekkert þeirra hefur bakað okkur sorg.
— Þekkiröu þau, Kjestín? spurði hann.
Hún hristi höfuöiö. Nei, þau þekktu ekki börnin sín
miMð. Þau höfðu þekkt þau meöan þau voru lítil, en
bömin voru löngu flogin frá þeim. Inn í heim sem var
gömlu hjónunum báðum jafn framandi. Hann haföi
stundað vinnu sína, átt langa og erfiöa starfsævi, ham-
ingjuríka ævi sem afkastaöi miklu og heilladrjúgu verki.
Hann hafði barizt viö erfiöleikana og umgengizt fólk og
enginn þurfti aö kenna Grejs gamla neitt. Hann gat
þekkt sundur heiöarlegt fólk og þorpara, en bömin sín
skildí hann ekki. Og hún liaföi veriö móöir þeirra, unz
hún var einn góöan veöurdag ekki annaö en skringileg
józk kona, sem vissi ekki hvernig hún átti aö haga sér
í fíhheitunum. Hún kunni ekki viö sig í stóra húsinu
með öllum stássstofunum. Aðeins í svefnlierberginu
fannst henni hún vera heima hjá sér.
— Ég hef veriö aö hugsa um þetta, sagði Grejs. Ég
hef veriö aö velta því fyrir mér hvort viö ættum aö flytja
til baka. Við getum keypt jörð eða byggt hús. Okkur
skortir ekki peninga. Ég hef gefiö þeim einar þrjár millj-
ónir. þaö veit ég vel, því að ég ber skynbragð á tölur.
En við höfum meira en nóg og viö getum gert það sem
okkur sýnist í ellinni.
— Æ, Grejs minn, sagði hún og þrýsti hönd háns af
veikum mætti. Nú talaröu hreint eins og kjáni. Hvaö
ættum viö svo sem aö gera heim? Allir sem við þekkjum
eru dánir, og þú veizt líka aö ég get ekki einu sinni
mjólkað. Ég er alltof gömul og þreytt.
— Mjólkaö? spuröi Grejs undrandi.
— Já, því aö varla förum viö aö setjast aö heima eins
og einhvers konar prestshjón, nei, ef viö færum heim
yrðum viö aö vera eins og hinir. Móöir mín gamlá mjólk-
aöi kýrnar þangaö til hún var sjötíu og fimm ára. Þau
voni bláfátæk og eigum viö að vera rik meöal hinna
fátæku?
— Ég hef unnið fyrir peningunum á heiðarlegan hátt,
sagði Grejs. Þaö er ekkert út á verMn að setja.
Hún brosti til hans og í gamla, magra andlitinu sá
hann allt í einu ávala, milda stúlkuandlitið sem hann
hafði elskaö svo heitt. Hann vissi áö hún var veik og
talaöi ef til vill dálítið rugl, en hún hafði á réttu aö
standa. Það var ekki hægt að snúa við aftur. Það sem
þau höfðu yfirgefið fyrir fjöldamörgum árum. var ekki
lengur til. Heimurinn sem þau komu úr var löngu liðinn
undir lok.
— Nei, það kann vel að vera, sagöi hann hikandi.
Sjálfsagt getum við ekki unaö okkur þótt við snerum
aftur heim. En nú erum við orðin gömul og dagar okkar
bráöum taldir. Segöu mér nú, Kjestín, hvort þú sérð
eftir þvi áö viö vorum ekM kyrr þar sem viö vorum?
Ef þú gætir lifaö lífinu upp aftur, hefðirðu þá veriö
kyrr í gömlu sveitinni þinni?
Hún hugsaði sig um og á meðan renndi hún augunum
eftir fornfálegum húsgögnimiun og myndunum á veggj-
unum, eins og hún væri áö láta vel aö þessum gömlu
munum. Hún reyndi að tala, en þaö var eins og hún
gæti ekki fundiö réttu orðin. Hann sat kyn* og horföi!
á hana, meöan hann íhugaði hve lítiö hann í rauninni
þekkti hana, sem hann hefði átt aö þekkja bezt.
— Ég veit það ekki, Grejs, sagöi hún loks. En ég hef
oft verið aö velta því fyrir mér, hvort öll þessi velmegun
okkar hafi fært okkur miMa hamingju. Þú hefur haft
starfiö þitt og þú hefur veriö dugandi maöur, allir eru
sammála um þaö. Þú varst alltaf á ferð og flugi, og
þegar þú varst heima hafðiröu líka nógu að sinna og
stundum hugsaði ég sem svo aö þaö væri ekki stór hluti
af þér sem tilheyröi mér. Meöan börnin voi*u lítil haföi
ég þau, en svo þurftu þau aö læra og fjarlægöust mig
og nú eru þau orðin ríkt og fínt fólk. Ég gat ekki fylgt
þeim eftir, ef til vill var ég of illa gefin. Ef þú hefðir
ekki oröið verktaki en veriö kyi’r á jöröinni og sinnt um
eimflisþáttiir

í Harpers Bazar rákumst við
á þessar tvær vorflíkur. Fyrst
er léttur, opinn jakki sem er
jafngóður yfir kjól sem pils.
Hann er með stórum flibba-
kraga og við hann er notuð
mynstruð taska en jakkinn er
einlitur, gerður úr draplitu dyn-
el, gerfiefni sem um þessar
mundir er að ná vinsældum.
Vorkjóllinn á hinni myndinni
er gerður úr stinnu, ljósbláu
bómullarefni og er með skyrtu-
sniði, sem er svo vinsælt í
Bandarikjunum, en það er
kallað svo vegna Þess að blúss-
an er líkust skyrtu sem belti
héfur verið brugðið um. Við
þennan kjól er einnig notuð
mynstruð taska og báðar stúlk-
urnar eru með hálfsíðar liár-
greiðslur, sem nú eru mjög að
ryðja sér til rúms.
TIL
LIGGUR LEIÐIN
w
Viðskiplasamn- ,
ingur við Svíþjóð
Hinn 3. júní 1955 var undir-
rituð í Svíþjóð bókun um fram-
lengingu á samkomulagi um við
skipti milli íslands og Svíþjóð-
ar, er féll úr gildi hinn 31. marz
1955. Bókunin var undirrituð
af Helga P. Briem sendiherra
fyrir hönd ríkisstjórnar Islands
og Östen Undén, utanríkisráð-
herra, fyrir hönd ríkisstjórnar
Svíþjóðar.
Samkomulagið er framlengt
til 31. marz 1956. Sænsk stjórn-
arvöld munu leyfa innflutning á
saltsíld, kryddsíld, og sykur-
saltaðri síld frá Islandi á samn-
ingstímabilinu og innflutningur
á öðrum íslenzkum afurðum
verður leyfður á sama hátt og
áður hefur tíðkazt. Innflutning-
ur sænskra vara verður leyfður
á Islandi með tilliti til þess
hversu útflutningur verður mik-
ill á íslenzkum vörum tii Sví-
þjóðar og með hliðsjón af venju-
legum útflutningshagsmunum
Svíþjóðar.
(Frá utanríkisráðuneytinu).
Iþréliir
Framhald af 9. síðu.
að ræða dóm er það aðeins um
spyrnu að ræða, sem ekki má
skora beint úr.
Spurning uo. 3.
Varnarmaður dettur á mark-
línu en um leið og hann stendur
upp og styður höndum í völlinn
er sparkað á mark og knöttur-
inn lendir á handlegg hans án
þess að leikmaðurinn viti hvaðan
á sig stendur veðrið og ver þar
með mark.
j Á að dæma mark eða víta-
spyrnu?
Spurning no. 4.
Sóknarmanni hefur verið hrint
inn í markið aftur fyrir mark-
línu milli stanganna. Markmaður
slær knöttinn út og ver. En þar
sem maðurinn liggur sér hann
að samherji hefur náð knett-
inum og er í þann veginn að
skjóta. Hann heldur því kyrru
fyrir í horni marksins fyrir aft-
an línu. Það er skotið á mark;
markmaður nær að slá knöttinn
þó þannig að hann veltur með-
fram marklínu þar sem sækj-
andinn heldur sig. Hann stenzt
ekki mátið, hleypur til og hleyp-
ur út úr „búrinu“ og slær hæln-
um í knöttinn svo hann fer i
mark. Hvað á að dæma?
Perlon og næion
Margir eiga erfitt með að
átta sig á hinum ýmsu gerfi-
efnum. það er nógu slæpit
með perlon og nælon. og matgir
álíta að um mjög ólík efni sé
að ræða. En perlon og nælon
eru' næstum samskonar efni.
Perlon er þýzka nafnið á þýzku
næloni og óhætt að gera róð
fyrir að perlon- og nælonvörur
þurfi sömu meðhöndlun.
Orlon er aftur á móti efni
með sína sérstöku eiginleika.
Það er skylt nælöni en það
hefur allt aðra eiginleika. Það
er ekki hægt að spinna úr því
eins smáan og fínan þróð og
hentar því ekki mjög vel í
kvensokka og fínan nærfatnað.
Aftur á móti getur það verið
afar sterkt í grófari flíkur.
Segldúkskennd efni eru næstum
óslítandi úr orloni og orlon
sem meðhöndlað er þannig að
það líkist ull hefur reynzt hafa
■ bestu eiginleika ullarinnar.