Þjóðviljinn - 12.02.1956, Síða 9

Siumudagur 12. febrúar 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (9
ÍÞRÓTT
RlTSTJÓRl: FRÍMANN HELGASON
Toni Scriler var „uxtdrabam"
olympíuleikjanna í Cortina
Þegar íbróttafréttamenn
blaða í Norðurálfu gerðu
íþrótta-„veðurspá‘! sína fyrir
OL var hún af ýmsum
gerð með nokkrum fyrirvara,
en í einni grein var engin fyr-
irvari gerður. Það voru allir
sammála að Toni Sailer væri
langlíklegastur til að sigra í
Alpagreinunum. Þessi spá rætt-
ist svo gjörsamlega að hann
sigraði sem kunnugt er í öll-
um þrem keppnisgreinunum:
Stórsvigi, svigi og bruni. Hef-
ur enginn unnið slíkt afrek á
OL í einstaklingskeppni í svigi,
og hann mun annar á vetrar-
olympíuleikjum sem fær þrenn
gullverðlaun, en þau vann
Norðmaðurinn Thorleif Haug á
leikjunum í Chamonix (18 km
50 km, tvíkeppni). Þetta afrek
Sailers er því meira sem vitað
er að keppnin er mjög hörð.
Það þótti frábært afrek er
Stein Erikssen vann bæði
stórsvig og svig í Áre í Sví-
þjóð 1954, en hann varð í 6.
sæti í bruni, en þar var Sail-
er jafn öruggur og í hinum
greinunum. Vitað er líka að
keppnin í Cortina um daginn
var miklu harðari en í Áre.
Það er því öruggt að þessi
ungi maður, (aðeins 20 ára)
frá Kitzbiihel verður dáður af
öllum þeim sem sáu liann og
heyra um hann. Hann verður
nokkurs konar Jesse Owens
skíðanna. Norskur blaðamaður
Arne Hamre skrifar í Sports-
manden á þessa leið um
stigahæstu menn Cortina-leikj-
anna.
I dag þaut ungur drengur
niður brunbrautina í Cortina.
Það var ekki farinn neinn
seinagangur niður snarbrattar
fjallshlíðarnar, en þar var líka
á ferð þjóðhetja Austurríkis,
Anton Sailer, sem var á leið-
inni að sækja þriðju gullverð-
laun sín. Ungi maðurinn bauð
hættunum sem mættu honum á
þessari 3,461 m löngu leið,
byrginn. Þegar hann kom í mark
■j ö*
w,.- >

f
Siág Sollander
með hinum einstæða stíl sínum
902 m neðar, var það ljóst að
hann hafði unnið afrek sem
enginn annar Alpa-greinaskíða-
maður hefur unnið áður, sem
sé að sigra í þrem greinum
á sömu OL. Þar með hafði
hann lika sett met sem enginn
getur slegið síðar. Það er
enginn smádrengur sem stend-
ur bak við þessi alveg óvenju-
legu afrek. Það sannar sú
staðreynd að allir þessir sigrar
voru unnir með svo miklum
tímamun að það setur liann
alveg í sérflokk meðal beztu
svig- og brunmanna heimsins
eins og er. —
Anton Sailer, eða Toni Sail-
er eins og hann er venjulega
nefndur, varð 20 ára um jóla-
leytið í vetur. I Kitzbiihel er
dagleg vinna hans við mið-i
stöðvarlagnir, það er að segjai
á sumrin. Þegar snjórinm
kemur í fjöllin umhverfis bæi
hans lætur hann vinnuna siglai
sinn sjó og einbeitir sér að
þjálfun hvem einasta da,
meðan dagsljós leyfir. Hanni
skilur betur en nokkur annari
að ef maður ætlar að ná toppii
verður að leggja feikna vinnu
í hvert atriði sem miðar aði
því að styrkja líkamann' svo,
hann þoli erfiðustu raun.
í mörg ár hefur hann verið
svo heppinn að geta notið
góðra ráða hjá einum snjall-
asta svigmanni Austurríkis,
Christian Pravda sem er gift-
ur systur hans. Þó þessi ungi
og feimni drengur sé enn mörg-
um óskrifað blað er hann þói
þegar þekktur í Mið-Evrópu. í,
fyrra vann hann m. a. stórmót
í Cortina og í Kitzbiihel; í ár|
vann hann örugglega í Weng-|
en. Siðasta ár varð hann ungl-i
ingameistari í Austurriki og,
liklegt er að hann sigri í þeirri,
keppni í ár. I landi Sailers,
miðast drengjakeppni við 21 ár(
■og hann getur því ekki bland-,
að sér í meistarakeppni hinna,
stóru í Austurríki. Það er dá'
lítið gaman að virða dreng
þennan fyrir sér. Það er vissu-(
lega enginn heimsmaður á borð
við Stein okkar Erikssen sem
við höfum fyrir framan okk-(
ur. Öðru nasr — næstum feim-
inn og dálítið leiður yfir öllum
þessum látum —, og alls ekki
auðvelt að fá hann til að tala.
Það er mjög einkennandi fyrir(
hann að eftir hvern sigur hef-,
ur liann beðið um að sér yrði
ekið á einhvern „leynilegan“
stað til þess að sleppa við
Framhald á 11. «iðn
V/
ÞRIÐJUDAGINN 14. FEBRÚAR 1956
KLUKKAN 11.30 SÍÐDEGIS
í AUSTURBÆJARBÍÓ
Tónleikar
„ÞETTA VIL ÉG HEYRA“
Tónlist fyrir alla
Siní óníuhlj ómsveit
Carl Billich, píanó
John Melady, harpa
Svanhvít Egilsdóttir, sopran
Vincenzo M. Demetz, óperusöngvari
Ingibjörg Þorbergs
Hanna Ragnars
Stjórnandi Jan Moravek

Í.'Ú'
'
0- ’
•■■■■■■■■■■haaKiaa iiiimji
12. dagur í
Þeir í Ameríku, sagði Jón. Þeir hafa penínga einsog
skít, miklu meiri penínga en þeir komast yfir að eyöa.
En í Reykjavík eySa þeir meiri peníngum en þeir geta
unnið fyrir. Og eftirað hafa komist í kynni við þá þarf
maður ekkert að furða sig á því þó þeir reyni að gera
sér penínga úr því eina sem þeir eiga óselt.
Það hefur ekkert staðið um þetta í blaðinu ennþá,
tautaði oddvitinn. Og á meðan það stendur ekki þar er
ekki gott að vita hverju maður á að trúa, hu. Ég er ekki
að væna þig um það, Jón minn, að þú farir með fleip-
ur, en gæti það ekki viljað til að hér væri um einhvern
misskilníng að ræða?
Þegar hér var komið þagnaði oddvitinn snögglega
eins og honum hefði dottið eitthvað í hug er hann þyrfti
aö íhuga. Jón seildist eftir kylli sínum og fékk sér í nef-
ið, en rétt er hann var að gera seinni nösinni skil, rétti
oddvitinn sig upp og leyndi sér ekki að hann taldi sig
hafa fundið málstað sínum fótfestu.
Ég held ég fari nærri um það hvernig í þessu liggur,
Jón minn, hu, sagði hann. Ég man þaö núna að þeir
hafa drepið á það í blaöinu, að þeir í Ameríku hafi tekið
það uppá sig að verja okkur fyrir þessum bannsettu
Rússum, því einsog allir vita erum við eingir stríðsmenn.
Íslendíngar, svo það er af og frá að við getum borið
hönd yfir höfuð okkar ef í það fer. En þeir fullyrða í
blaðinu að það sé á við dómsdag að fá þann ófögnuð yf-
ir sig, hu. Ég fæ ekki séð að hér sé um það að ræða að
selja landið, þó þeir í Ameríku fái hér lítilfjörleg jarðar-
afnot, því það segir sig sjálft að þeir verða að fá hér
land undir fæturna til að geta varið okkur. Auk þess er
þessi blettur sem um er að ræöa einganveginn fallinn til
búskapar, tæpast snapavon fyrir sauðfé--------.
ísland samt sem áður, greip Jón framí. Ég þekki þá
ekkert þarna austmí Rússlandi, og ætla þeim hvorki
gott eða íllt aö óreyndu. Ég staðhæfi aðeins það sem ég
hefi séö og heyrt með mínurn eigin skilningamtum og
þau hafa ekki brugðist mér hingaðtil. Þeir ætla sér að
selja landið, ef þeir eru ekki þegar búnir aö því. Þú mátt
bera mig fyrir því hvað sem stendur í blaðinu.
Oddvitinn heyktist aftur í sætinu við alvöruþúngann í
orðimi Jóns bónda, og tók að týna ló af öðrum sokkboln-
um á meöan hann hafði ekki gagnrök til reiðu.
Ja, segirðu satt, byrjaði hann aftur með nokkurri
varuö, þá er hér um alvarlegt mál að ræða, hu. Það nær
auðvitað ekki nokkurri átt að selja landið útlendíngum,
mér er sama hvort þeir eiga heima í Amríku eða ann-
arstaöar. En ekki trúi ég því að þíngmaðurinn okkar sé
meö þvílíku braski. Svo strángheiðarlegur og þjóðliollur
maður og hann er mundi aldrei lúta svo lágt. Sé þetta
rétt hjá þér er það ríkisstjórnin sem ber ábyrgð á slíku
athæfi, hu. Og sem góður og gildur stjórnarandstæðing-
ur, hu, get ég alltað því trúað henni til hvers sem vera
skal.
Ég talaði við þíngmanninn, sagði Jón. Og undir fjögur
augu var honum eingin launúng á því að honum voru
peníngarnir meira virði en ættjarðarástin. Auk þess var
ég á fundi í flokknum okkar og þar talaði einn sem var
einusinni peníngamálaráðherra, enda lífsskoðun manns-
ins eftir því. Trúlegt er það ekki, en samt er það satt,
Þorlákur minn, að þeir í flokknum okkar fyrir sunnan
gefa stjórnarflokknum ekkert eftir með prángaraskap-
inn.
Ég er nánast grallaralaus, hu, sagði oddvitinn. Þú tak
ar bai*a einsog þú sért ekki leingur í flokknum.
Ég get ekki gert að því þó flokkurinn hafi skipt um
skoðun, sagði Jón fastmæltur, því hann kunni því ekki
að vera vændur um pólitískt hverflyndi. Ég er sama sinn-
is og ég hefi alltaf veriö, og ég verö ævinlega á móti því
að selja landið.
Þegar hér var komið bar húsfreyja á borð fyrir þá
kaffi og nýbakaöar lummur og baö þá að gjöra svo vel.
Á meðan þeir þáðu göðgeröirnar tyllti hún sér á koffort
og spurði almæltra tíðinda. Kom fljótlega aö því að hún.
hafði haft spurnir af því að Jón bóndi hafði komið
maöur eigi einsamall úr Reykjavíkurförinni og fýsti hana