Þjóðviljinn - 20.08.1957, Síða 7

Þriðjudagnr 20. ágúst 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (7
Franskir líálsklutar
Manskar í ótal litum
MARKAÐURSNN
Haínarsiræfi 5
Vern Sneider:
AGVSTMANA
á»
i?í
Barna- og inniskér
Gúmmískófatnaður
fyrir konur og börn.
Hestor, >
Laugavegi 11,
61.
gulum litum. „Tja, þetta er morðsaga."
Hann reis upp í skyndi og gekk út í
hornið. ,,Hún ætti lcannski frekar að taka
einhver af þessum blöðum.“
Þá var Lótusblóm tilbúið með spurn-
ingu. „Húsbóndi, hún spyrja hvernig geta
þessi maður fljúga gegnum loftið? Hann
hafa ekki einu sinni vængi“. Sakini klór-
aöi sér í höfðinu. „Og húsbóndi, á blað-
inu þarna.... af hverju elta allar kýrn-
ar náungann þarna á hestbaki?“
Fisby þerraði á sér ennið. „Sakini. Það
er of þungt fyrir stúlkurnar aö bera þessi
blöð. Hversvegna skilja þær þau ekki
eftir? Ég ætla senda þau til þeirra seinna,
Ég held ég ætti að líta yfir þau fyrst.“
Þegar þær voru famar fór Fisby að
flokka tímaritin. En fyrst gaf hann
ungfrú Higa Jiga og Lýðræöiskonum
stranga áminningu fyrir að þvo sér fæt-
urna í lækjunum.
15.
Það var ekki fyrr en um kvöldiö að
Fisby komst aö því að búizt var við að
----------------------------
Þegar litið er á teppi hættir við innkaup á teppum; auðvit-
manni við að álíta að þykka,
loðna teppið sé að sama skapi
sterkt, en það er ekki þykktin
sem skiptir máli, heklur þétt-
leikinn. Því þéttari sem lóin er á
teppi, því sterkara er teppið
að öðru jöfnu- Ef litið er á
myndina af teppasýnishornun-
um þremur er hægt að sjá
hvernig ákvarða má þéttleik-
ann. Sýnisihornið er beygt, og
þar sem lóin skilst sízt að og
sýnir grunninn á teppinu er um
sterkt og þétt teppi að ræða.
Þótt lóin sé þykk og l"ng á
sýnishorni 3, er það því ekki
eins gott og sýnishorn 1. Sýn-
ishoi'n 2 er millistig á milli
hinna að gæðum og endingu.
Maður á einnig að lítá á
rönguna á teppum. Á teppum,
þar sem lóin er ofin inn í tepp-
ið kemur fram á röngunni
mynstur sem samsvarar þétt-
leikanum á réttunni. Það er
auðvelt að sjá mun á röngunni
á þessum teppum. Gróf ranga
sem minnir á gólfklút er ekki
nærri eins góð og þéttofi*
nmga.
Þessi sýnishorn geta ef til
viú orðið einiiverjum að liði
að eru þau gagnlegust ef hægt
er að gera samanburð á mörg-
um mismunandi gerðum, og
þau gefa aðeins upplýsingar
um gerð teppisins en ekki um
efnið í því. Um efnið verður
að fá nákvæmar upplýsingar
og öryggi fyrir því að teppið
sé úr ull, innihaldi næl eða
hvað sem maður óskar eftir.
hann yrði viðstaddur sumo glímukeppn-
ina milli Hokkaido og lögreglustjórans.
Hann sat í brekkunni fyrir framan að-
setur sitt eftir kvöldverðinn og horfði á
Sakini nálgast upp hlíð'ina. ,,Húsbóndi,“
sagði Sakini. „Allir bíða eftir þér svo við
geta byrjað glímuna. Þú átt aö vera yfir-
heiðursdómari.“
„Einmitt það? Hvað er þaö?“ spurði
Fisby.
„Jú, húsbóndi, eftir keppnina dómar-
arnir talast við. Og ef þeir ekki geta 4-
kveðið hver vinnur, þá þú segja þeint
þaö.“
Fisby fölnaði. Hann vildi ekki koma
nærri þessu. „En ég veit ekki neitt um
sumo,“ andmælti hann.
„Það enginn vandi, húsbóndi,“ sagðl
Sakini. „Komdu. Eg seg.ja þér alit um
það.“
Samt sem áður hikaði Fisby. Hann
hafði aldrei séð surno keppni og óttaðisfe
að hann tæki ranga ákvörðun ef til kænii
og vildi ógjarnan láta ásaka sig um hlut-
drægni.
„En allir bíða,“ hélt Sakini áfram.
„Við geta ekki byrjaö fyrr en þú kemur.“
Meö semingi reis Fisby á fætur. Hinum
megin við skálann sat IvícLean læknir
viö heimatilbúiö teikniborö. Læknirinn
hafði einhvers staöar náð sér í litakassa
og nú var hann að nostra viö að búa til
marglitt kort og í ákefð sinni rak harrn
út, úr sér tungubroddinn.
„Sakini,“ hvíslaði Fisby. „Getur læki>
irinn líka verið heiðursdómari?“
„Já, já, húsbóndi. Viö gera hann að-
stoöarheiöuysdómara.“
„Ágætt. Hæ, læknir“, kallaði Fisby.
„Við skulum korna á glímukeppnina/'
Læknirinn veifaði rauðri krít. „Mér
þætti þaö gaman, Fisby, en ég er a®
skipuleggja neðri hluta búgarðsins þessa
stundina. Eg er einmitt að færa inn
spergilbeðin mín.“
„En þú ert orðinn aöstoðarheiðursdöm-
ari,“ sagð'i Fisby.
„Já, já, herra læknir.“ Sakini kinkaðl
kolli. „Vissiröu þaö ekki?“
Tiirzan vnr komínn til Spjátr-
ungsins snemma næsta nvorg-
un. „llvað varstu að segja?
Get ég' fengið 5000 nvörk eft-
ir viku?“ „Já“, sagði Spjátr-
uugurinn lmgsaiuli, „það er
varðandi Vern Lee.“ „Þetta
grunaði uaig alltaf. l*vws vegna
þú útvegað mér þetta
aWf.“ „Æsiu þig ekki upp,
góðurinn“ sagði Spjátruugur-
inn róiega. „Svo við snúuin
olikur nú að efninu — finnst
l>ér eldd, að hún ætti að borga
okkur dáKtla upplucð fyrir
það, ef við hylmum yfir, að
hún hei.ti nú aðeins María
litia og hafi setið i fang-
elsi.“ ,4'báriiúgun?“ „Fjár-
kúgyn?“, sagði Spjátrungur-
rnn og virtist liissa. „Nei, ég
myndi nú lieldur kalla það
góðverk að forða henni frá
slikurn uppljóstrumim.“ Rétt
eius og hanu væri að tala uin
eitthvað óslviip hversdagslegt,
horfði hann í spegilinn og
fitlaði við efrivai'urskeggið.
„Hugs&ðu þér aðeins, húu
rakar saman fé, og ef við
skrifum á lítinn bréfsnepil
nokkur velValin orð — 5000-
mörk handa liverjum!“ Tarz-
an svaraði engu. Mynd \reru
Lee dofnaði fyrir augtrsui
ltaus, en ágirnd Uans í peu-
ingana óx að sarna skapi-