Þjóðviljinn - 02.11.1957, Blaðsíða 4

4) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 2. nóvember 1957
við höfum henzt og dengzt
um allan sjó, en hvergi
orðið varir að telja, utan
nokkurra blóðnæla á stærð við
mannsfingur, svo við kipptum
inn í þarann.
Þetta var í stórstraum, en
þá er helzt von á honum þar,
en hann vildi eklci bekenna og
ekki állt'úr biblíunni, sem ég
rausaði.
Aftur á móti var gamling-
Hann kom með tvo.
Þeir voru fagurrauðir og
sprettharðir cins og lax og
ýldu/i þegar liann skar þá.
Ekki'er hann Ijótur, blessað-
ur. Svona var hann hcrna á
árunum, allt kubbafiskur. Og
þar renndi hann sér á dauða-
snærið.
Þeir voru tveir og maga-
gleyptir.
Eg blótaði dálítið.
MAGNÚS JÓHANNSSON, frá Hafnamesi:
inn hinn þolinmóðasti, snúss-
aði sig, skók og skók. Hann
er stundum lengi að átta sig
hér, sagði hann. Það er ekki
á vísan að róa. En hann lét
ekki á sér kræla og gamling-
inn farinn að dofna í trúnni
á þánri rauða. Alveg er þétta
merkilegt.
Hvað er merkilegt? spurði
ég önugur.
Hér á árunum var alls stað-
ar nógnr fiskur, hvar sem
reynt var, hvort heldur
grpnnt eðaídjúþt. Nú verður
hvergi vart. Merkilegt.
Og svo sagði hann mér sög-
una, sem hann reyndar oft
hafði sagt mér, þegar þeir
fundu Krærnar. Krærnar voru
nokkurs konar uppurinn fiski-
banki í augum hans, ámóta
og Halinn og Selvogsbankinn
í augum togaraskipstjóra.
Þeir höfðu bætt við hálfri
línu og náðu þess vegna sunn-
ar en venjulega. Það stóð á
hverju járni. Boltáfiskur.
Fylltu þið ekki kænuna?
spurði ég.
Fylltum! Við tvísóttum. Og
þarna lá hann allt sumarið,
fullir bátar dag eftir dag.
Þá var gaman að lifa.
Eg lagðist langsum vfir
þóftuna og lét hött minn
slúta.
Það var sterkjuhiti og
svekkjandi að fáann ekki.
Gamlinginn skók.
Báturinn reri mjúklega í
lognöldunni og keiphljóðið í
vaðbeygju gamlingjans sVæf-
andi.
Eg var við það að gleyma
mér, þegar keiphljóðið breytt-
ist, og litlu síðar buldi í botn-
þiljunum.
Eg rauk upp með andfæl-
um. Fékkstann?
Hann er að gefa sig til,
sagði gamlinginn og hljóp
hastarlega á hann. Eg var
að rífa ofan af honum þar-
ann.
Eg sá það á höndum hans
og titringnum á færisstrengn-
um, að hann hafði sett í vænt,
renndi.
num
Litlu síðar varð hann óður
og stóð ekki á cðru en liönd-
unum, enda hækkaði ört í
bælinu.
Maður var kominn í kónga-
skap.
Kannski hann sé kominn
héma á Krærnar eins og í
gamla daga.
Veit ekki, sagði gamlinginn.
Hann virðist vera til nú,
sagði ég, enda tólc hann í
grunnmálinu og skjannahvít-
ur og göngulegur í bland.
Það er ekki alltaf hann gef-
ur sig, sagði gamlinginn og
strauk svitann af enninu.
Hendur hans voru stórar og
þrútnar og siggrónar.
Hann dró alltaf berhendur.
Það var stundum baks þeg-
ar maður var að þamba hérna
á úrunum, sagði hann upp úr
þurru. Maður var feginn stór-
straumnum.
Uppi í landi skarkaði
mokstursvél og sunnangolan
bar daufan benzínþef að vit-
um okkar. Kannski þeir geti
sótt til okkar þessa titti næsta
sumar.
Kannski.
Það glampar á veginn hvar
hann bugðast með fjallinu,
ljcsbrúnn í sólinni.
Það er kominn kúfur á
bælið.
Hann er farinn að tregðast,
einn og einn með löngu miili-
bili, líkt og þeir komi langt
að og smærra í bland.
Það er tekið að síga á
seinni hlutann á beitunni,
lúka eftir og sólin komin á
vestriö. -
Það hafa orðið fallaskipti
og. dáj.ítil áferð á færunum.
Það ætlár að síga fljótt í,
suðurfallið, segir gamlinginn.
Kannski maður fái sér bita.
Við setjum fast um vað-
beygjurnar í þeirri von að
hann taki meðan við snæðum.
Eg hef með mér tvo kaffi-
geyma, gamlinginn einn.
I gamla daga höfðu þeir
ekkert með sér, utan sýrukút,
sem þeir drukku þó ekki úr
nema í sárustu neyð, enda
urðu þeir þyi-stari og þyrstari
eftir þvi sem j>eir drukku
meira, að sögn.
Voru þið ekki oft svangir?
spurði ég því ég skil ekki
hvernig menn gátu verið mat-
arlausii daglangt á sjó.
Ójú, það gauluðu oft í
manni garnirnar, sagði hann.
En var nógur fiskur.
Þið hafið gleymt hungrinu,
sagði ég. Fiskurinn liefur ver-
ið ykkur allt.
Maður var ungur þá, sagði
hann, og hraustur.
Hvernig var það þegar
kaupmennirnir fóru sem verst
með ykkur? spurði ég.
Þeir fóru ekki illa með
okkur, sagði hann. Fiskurinn
féll á heimsmarkaðinum.
O, vertu ekki að bera blak
af þeim, bölvuðum, sagði ég.
Þeir kúguou ykkur.
Hvernig fór með skuldirn-
ar ?
Bankinn keypti þær, sagði
hann.
Var þet.ta mikill fiskur?
spurði ég.
Tvö hundruð skippund,
sagði hann.
Svo hafa þeir auðvitað neit-
að ykkur um lífsnauðsjmjar,
bölvaðir?
Hvernig fóru þið að lifa?
Það var ekkert líf, þó lifað
væri, sagði hann. Maður át
það sem tönn á festi.
Það hefur verið eins. og í
móðuharðindunum, sagði ég.
Já, fólk nú til dags, æti
ekki það sem lagt var sér til
munns þá, sagði hann. Það
var ekki alltaf kræsið.
Hann gaf sér varla tíma til
að kingja, gamlinginn, skvetti
í sig standandi úr stút, dró
færið upp við hvern sopa,
beitti og renndi, enda var
beitan þrotin þegar snæðingi
var lokið og tolldi ekki orðið
á bælinu.
Við kipptum upp stjóranum,
renndum beru, en hann merkt-
ist ekki.
Eg ræsti vélina, skipti í gír
og sneri stcfni til lands.
Það var um sólsetur og
mokstursvélin uppi í móunum
þögnuð.
Magnús Jóhannsson
Hafnarnesi,
Fáskrúðsii r ði.
Tnnguíoss
Fcr frá Reykjavík þriðju-
daginn 5. nóv. til Vestur- og
Norðurlandsins.
Viðkomustaðir:
Bíldudalur
Þingeyri
Flateyri
ísaf jörður
Skagaströnd
Siglufjörður
Vörumóttaka á mánudag.
H.F. EIMSKIPAFÉLAG
ISLANDS.
Saumanámskeið
hefst 7. nóvember.
Þátttakendur tali við mig
sem fyrst
Bryithiidur
Jngvarsdóttir
Mávahlíð 49.
! Markás í }
| Svartagili |
| vill kaupa nothæft timbur j
j til gripahúsabygginga. Upp- j
i lýsingar í sima 10 2 12 og i
j 323 03. !
Köflóttar barnaulpur j
B
>
hlýjar, sterkar og ódýrár. j
B
m
Tóledó, |
B
B '
B
Fiscliersundi j
Laugavegi 2.

.ÍFSÍtlYNSU • KANNRWNIR,-í FIMTÝRI
Nóveraber blaðið et
■ . . cj' .
komið úf.
ÚRVAL AF PlPUM
VerO frá Jcr. 21.00 til Jcr. 75.00
SENDTJM 1 PÓSTKRÖFU
SÖLUTURNINN við Arnarhól

ann vantar
röska unglinga til að bera blaðið til kaupenda í j
eftirtöldum hvenfum:
Skerjaíjörður
Hveríisgata,
Höíðahveríi, i
Kvisthagi, j
Laugarnes,
Vogar
og Teigar
Aígreiðsla ÞJÖDVILJANS Sími 17-500.