Þjóðviljinn - 10.11.1957, Blaðsíða 11

Sunnudagur 10. nóvember 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Leck Fischer:
fef&ö-
30.
gleymd. Fólk er sérlega viðkvæmt þegar það er veikt.
Og Tómas hefur gengið í gildruna sljór og skilnings-
laus á karlmannavísu og flýtt sér að panta blóm til að
friða samvizku sína. Því að hann er líka farinn að horf-
sumar sýndu á sér fararsnið. Það var skynsamlegt.
Veizlan var löngu búin að lifa sjálfa sig. ^ (v ■■
Ég fór með Elísu blessaðri. Ebba starði á eftiri'mér,
og ég kinkaði kolli í uppörvunarskyni. Frú Baden hafði
ekki grun um neitt óg hún virtist vera hamingjusöm.
Henni hafði sjálfri dottið í hug að bjóða mér til sín,
því aö hún þurfti aö tala við mig um nokkuð. Á kring-
lótta borðinu í grænu stofunni stóð portvíj? og glös
og þurrt kex. Já, hún hefur sínar hugmyndif. Með
portvíni borðar fólk kex.
Og það kom á daginn aö hún hafði líka fengið bréf
í dag, sem hafði fengið mjög á hana, og öll liamingja
hennar var uppgerö. Hún dró það upp úr barminum
og það var af því súr konulykt og ilmur af daufu köln-
arvatni. Þaö var frá eiganda Friðsældarinnar, og hann
ast í augu við þann möguleika að ég verði að fara. Mað- bjó hana undir það að hann æt!aöi að svipast um
urinn elskar nefnilega friðinn. Hvað er það sem hann eftir öði’um leigjanda við fyrsta tækifæri. Hann kæröi
vill ekki gera til aö fá frið. Hann væri vís til aö fara sig ekki um að halda áfram. Nú var hann búinn að
frá öllu saman til þess eins að fá frið. missa þolinmæðina.
Ef sonurinn hefur verið heima, hef ég ef til vill feng- — Og þetta býður hann mér uppá eftir öll árin sem
iö talsmann. Hann hefur sjálfsagt sagt: Hýenan leit ég var búin að þræla fyrir hann, áöur en hann giftist
ágætlega út. Ég tók nefnilega eftir augnaráði hans þessari stelpu. Hvað getur hún? Ekki neitt. Frú Baden
þegar hann kom hingað. Hann leit á mig eins og hann
hefði búizt við að hitta mig í rúminu og ég þyrfti að
minnsta kosti að hafa hækjur við hendina ef ég ætlaði
að komast úr sporunum.
Nei, ég verð að skrifa Tómasi. Ég vil ekki sitja varn-
arlaus og bíða eftir aö þau hin greiði höggið.
En fyrst ætla ég að flytja hvítu nellikurnar hans
Hálfdáns út á svalirnar. Það er skelfilegt hvað þær lykta
af dauða og gröf og ódýrum, hvítum kistum.
XIII
Þeir sem ekki þola portvín, eiga sem sé ekki aö
drekka það. Þetta er eitt hinna einföldu spakmæla, sem
lífið þreytist aldrei á að endurtaka fyrir undrandi
mannfólki. Einkum ef portvínið er lélegt. Blessunin
hún Elísa ætti að láta letra þessi orð yfir rúmið sitt
í stað matlystuga munksins sem hangir þar þessa
stundina.
Já, það er ég, hin kaldlynda og kaldhæðna Hertha,
sem er orðin dús viö frú Baden og kalla hana skírn-
arnafni. Ég hjálpaði henni í rúmið fyrir hálftíma, og
nú erum við þessar jafnaldra kvensur komnar hvor
á sinn stað. Þetta var svo sannarlega kvennaveizla.
Maturinn var alveg ágætur í dag. Ég fór í göngu
meö bréfið til Tómasar og lagði það í lítinn sveita-
póstkassa, sem hékk svo hrífandi x’auður á nýkölkuðu
húsi, og kom heim í kótelettur og í'auðgraut með þykk-
um rjóma. Reglulegum sveitarjóma án allra hunda-
kúnsta. Þaö var ánægjulegt að sjá konurnar raða
1 sig, en ég er e'kki viss um að þetta svall sé heilsu-
samlegt fyrir þær. Rjóminn var framlag mitt til há-.r
tíðahaldanna og á eftir veitti ég kökur þeim sem enn
höfðu matai'lyst. Þær höfðu það flestar.
Og þai’na sátum við seytján konur á aldrinum þrjá-
tíu og átta til sjötíu ára hver meö sinn kaffibolla og
vorum svo rækilega fölnaðar að enginn karlmaður
vildi vei’a hjá okkur annar en Ejlersen, og hann fór
þegar hann var búinn að di’ekka kaffiö sitt. Ebba gekk
um beina og hún var sú eina í öllum hópnum, sem
var dálítið fyrir augað. Hún var í mynstraöa kjólnum
og í mínum augum má draga ýmsar ályktanir af út-
liti • hennar, en hún vakti ekki sérlega athygli, svo
að það er sjálfsagt vitneskja mín sem villir mig. Við
skiptum með okkur rjómabollunum sem voru dálítið
fai’nar að súi'na í hitanum og töluðum um veðrið og
góða matinn. Er nokkuð eins blessunarríkt og rauð-
grautur með rjóma, og er konan ekki kynieg skepna
í aldingarði drottins. Við’ áttum aö tala um þjáningar
okkar og söknuð, en við þögöum. Ungfrú Schw-
artz tók síöustu bolluna og talaöi um Dúxa, sem var
hundur með löng eyru og síöan kviö. Hafið þér aldrei
elskað karlmann, ungfrú Schwartz og hvernig líöa
nætur yðar. Ég er eklci aö hugsa um þetta upplitaöa
sumar, en þér hljótiö þó að eiga einhverjar minn-
ingar sem skilið hafa eftir merki í sál yðar.
En við tölum aðeins um slíkt þegar við erum tvær
saman og önnur okkar hefur fengiö of mikið af ó-
dýru portvíni. Annars er nú júlí og hasumar, ef okkur
langar enn til að upplila eitthvað. Það eru siöustu
forvöð.
Frú Sewald hélt dálitla raeðu fyrir. minni mínu og
hún lyppaðist sorglega niður. Ef til vill hélt hún aö
það tilheyröi. Það varð að segja eitthvað fallegt um
:hinn gxjfuga veitanda. En það er svo hláiegt aö skála
f kaffi. Bseðan lognaðist útaf og varð aö engu og
snökkti hóflega. Allt í einu hellti hún portvíni í glösin:
— Hvað ætti ég að gera ef þér hjálpuöuð mér ekki.
Kæra vina, innilega til hamingju með daginn.
Svo urðum við að kyssast og dreypa á víninu. Ég
leit á bréfið sem var undirritaö Anton Meldal og við
það var engu að bæta. Maðurinn átti Friðsældina upp-
haflega í félagi við bróður sinn, lækninn, en einn
góðan veðurdag keypti hann bróðurinn út og fékk
kvenmann til að sjá um reksturinn. Þá var frú Baden
ráðskona hjá honum. En þegar hann kvæntist allt í
einu ungri stúlku, fékk hún Friðsældina í sárabætur.
Bræðurnir tveir híjóta að hafa mikla ánægju af
frú Baden. Þeir voru vinir mannsins hennar, og sú vin-
átta hefur kostað þá mikið fé.
Þetta skildist mér smátt og smátt, því að frú Baden
sagði ekki frá í samhengi. Hún varð að snökkta inn
á milli. Það er hægt að sætta sig við það, þegar um er
aö ræða unga stúlku eins og Ebbu; þaö er ei'fiðara
að þola fulloi’ðnu fólki vanstillingu. Löngu áður en hún
sagði mér það, liáfði ég grun um hvers vegna henni
gramdist svo mjög aö þessi Meldal hafði kvænzt. Hún
hafði séð um heimilið fyrir hann, og hann hafði sann-
arlega gefiö henni ástæöu til aö gera. sér vonir um eitt
og annað, og honum þótti vænt um Ebbu. Já, það var
satt og víst.
Ég hef svo oft heyrt um slíkar ráðskonuraunir, en þær
hafa aldrei vakið áhuga minn. Það hlýtur þó að vera
hægt að sjá um heimili fyrir karlmann, án þess að
vilja endilega hátta hjá honum. Eða verður maður
svo innlifaður í virka daginn að ekkert vantar á nema
líkamlegu hliðina á hjónabandinu, þótt sú andlega
sé fyrir löngu klöppuð og' klár? Og hvernig er þetta
Gufusfrokiérn eða ;árn með
Buxur fyrir alla
fjölskylduna.
Tóledó
Fishersundi og Laugavegi2:
Húsnæðismiðlunin,
Ingólfsstræti 11
Sími 1-80-85
Reynið viðsMptin.
Blöð, tímarit, sælgæti, tó-
{ bak, molakaffi.
Hagstætt verð.
■
Þórsbar
■ ■ ■ : í f ...
■ Þórsgötu 14.
Til
liggur leiðin
Mtmið
happdræíll
ÞJéðvilJaiis
Margar húsmæður eiga víst
enn eftir að kynnast gufustrok-
járni. Bæði er verðið talsvert
hærra en á eldrí járnum og
margar konur eru vantrúaðar
á það að óreyndu. Er raun-
verulega hægt að strjúka
þvottinn án þess að ýra yfir
hann vatni eða nota liið venju-
lega pressustykki ?
Áður en húsmóðir ákveður
kaup á dýru gufustrokjárni,
verður hún að gera sér alveg
ljóst í hverju kostir járnsins
liggja.
Gufustrokjárnið hefur ekki
alveg leyst vatnsflöskuna af
hólmi. Mjúk, létt efni er auð-
velt að sh’júka með því, en
þéttofin efni úr snúðhörðum
þráð verður enn að ýra vatni
á ef þau eiga að líta vel út.
Gufan helzt í um það bil-
hálfa klukkustund, ‘ því að
j'árnið rúmar uro 2 dl: af vatni
Þegar verið er að strjúka
mikið af þv’otti í einu verður
að gera ráð fyrir að þurfa að
fylla á járnið nokkrum sinn-
um meðan á því stendur.
Gufustrokiárn er flóknara
að byggingti en strokjárn með
hitastilli og það þarf því að
fara mjög varlega iine.ðj .það og
að minnsta kosti fylgja leiðar-
vísinum út í Jþ^Áfá að;
korna að fuUw^agmÍ*!3 ■
Hitinn — eltki þyngdin —
skipta aðalmáli.
Fyrst var álitið að þyngdin
á strokjármnu væri áðalatriðið.
í rauninni er það hitinn á
strokfletinum sem skiptir miklu
meira máli.
Bæði gufustrokjárn og strok-
járn með hitastilli eru léttari
en eldri strokjárn og þau hafa
einnig fengið betri lögun.
Ef keypt er járn sem sniðið
er úr í hliðunum til þess að
liægt sé að strjúka kringum
hnappa, verður að gæta þess að
úrtalcan sé hæfilega ópin svo
að hnáþparnir klemmist ekki.
Ef þvotturinn sviðnar þegar
hann er strokinn með hitastillis
járni, stafar það annaðhvort af
því að járnið er rangt stillt
eða stillirinn er rangur. Þáð
kemur líka fyrir að fóik gleym-
ir ,að fara eftir leiðarvísinum,
en, í honum segir að ekki megi
Jiota járnið fyrr en nokkrum
mínútum eftir að búið er að
setja það í samband.
AHmörg hitastillisjárn hafa
ekki réttan nita fyi>’ en þau
haf veríð nokkra stútíd í sam-
bandi, og ef ekki er farið eftir
leiðarvísinum á maður á hættu
að brenna fötin, þótt jámið sé
í bezta íagi.