Þjóðviljinn - 06.02.1958, Page 11

Fimmtudagur 6. febrúar 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
ERNEST GANN:
Sýður á keipum
31. dagur.
og hvernig ástandið væri þar, fjölskyldur þar sem enginn
hafði talað með erlendum hreim kynslóðum saman. Slíkar
fjölskyldur hlutu nú að vera orðnar rótfastar. Þar væru
ekki allir í uppnámi allan tímann, vegna þess að ,þeir væru
sí og æ að reyna að sanna manngildi sitt. Og eiginlega var
Carl einmitt að því, Vegna þess að faðir Carls vann erfiðis-
vinnu og talaði ekki óbjaga'ð, þá liélt hann a'ð þa'ð hefði
áhrif á hvaða álit hitt fólkið í Ameríku hefði á honum. Ef
til var iíka eitthvað til í því. Þegar Krístín kom heim með
ungan mann, þá varð jafnvel Rósanna dálítið ringluð. Hún
fór að afsaka heimilið og sjálfa sig og hún talaði svo var-
lega, að það var næstum hægt að skera hvert orð með hníf.
Rósanna ætti þó a'ð vita betur.
Nei, Hamil hefði aldrei átt að ala þemian dreng upp
einn. Það var ekki eðlilegt, Þa'ð var allt í lagi fyrir
fullor'ðinn mann a'ð ala mestallan sldur sinn á sjónum,
en allir, ungir sem gamlir, virtust hafa þörf fyrir frið-
sælt heimili. Þa'ð var heilsusamlegt a'ð hafa einhvem
til að hugsa um. Að hafa einhvem sta'ð -þar sem hægt
var a'ð hvíla sig frá baráttunni. Sjórinn var a'ðeins
heimili fiskanna — og fiskarnir gátu átt hann.
Barney gekk a'ð glugganum og horfði á strætið fyrir
neðan. Þar var ekkert. á sey'ði og brátt sneri hann sér
þa'ðan og fór að stika um dagstofuna. Loks gekk hann
að píanóinu en fyrsti tónninn sem hann sló, rugla'öi
hann í laginu sem hann haf'ði haft í huga, svo að hann
hætti við það og fór loks fram í eldhúsið' aftur. Þar
horf'ði hann þegjandi á konuna sína hnoða deig í pastað
sem hún hafði lofaö honum í hádegisverö.
Rósanna hans var iítil, róleg kona, og Barney fannst
henni einhvern veginn hafa tekizt að líta alveg eins út
og daginn sem hann kvæntist henni. Athöfnin hafði
farið fram fvrir svo sem tuttugu og einu ári og hann
velti því fyrir sér að hve miklu leyti dómgreind hans
trufláðist af þeirri staðreynd að hann var því nær
aldrei heima.
Siáum nú til.... af tuttugu og einu ári haf'ði hann
verið heima, á þessurn stað, skemur en tvö eða þrjú ár.
Enn var dálítill stir'ðieiki milli Rósönnu og hans, eins
konar notaleg formfesta. Þannig yrði það alltaf. Og^
eitt var mjög ánægjulegt í fari þessarar konu, Rósönnu.
Hún haföi aldrei g'efið honum tilefni til a'ð efast um
hollustu sína. Hún virtist hæstánægð, og ef t.il vill var
þa'ð vegna þess að hún vissi alveg hvar hún stóð. A'ðeins
hafmeyja gæti sundra'ð heimili hennar, og hann hafði
einu sinni úfskýrt fyrir henni hversu sjaJdgæft þaö
væri a'ð þær fvndust í netunum. f gamla daga þegar
hann hafði farið til Alaska að veiða lax eða suður á
bóginn eftir túnfiski, hafði Rósanna beðið mánuðum
saman án þess að kvarta. A'ðeins einu sinni í sambú'ð
þeirra hafði hún reynt að hafa áhrif á tilveru hans á
sjónum, og því hafði hann ekki getað synjað. Ekki konu
eins og Rósör.nu, sem trúði á svo margt.
Það gerðist ívrir tíu árum þegar hann keynti Kapeilu.
Hann mundi vel hversu hrevkinn hann var þsnn dag,
þegar hann fór með Rósönnu niður á brygo-iu til a'ð
sýna henni bátinn. Áhugi hennar á öllum smámunum
var furðulegur. Svo fann hún tóman geymsluskáp bak-
bor'ðsmegin við eldhúsið og kvenhönd snart Kapelluna.
Litli klefinn var eini ónotaði bletturinn um borð í báti
sem var að öðru levti fullkominn að gerð. Rósanna sag'ði
að bað væri ekki skyssa í teikningu, heldur ráðstöfun
gu'ðs.
,,Þú notar kiefann alls ekki neitt?“ spur'ði Rósanna
með eftirvæntingu.
„Ekki á þessum slóðum. Eg verð alltaf að koma og
fara. Enear langfer'ðir, skilurðu?"
„Leyfðu mér þá að gera dálítið fyrir þig og fyrir bát-
inn okkar. Þessi klefi verður að vera kapelia, — lít.il að
vísu, en ég skal tala við prestinn, svo að allt verði eins
og það á að vera,“
Róssnna hafði sitt fram, og a'ð undanteknum stóru
hraöbátunum sem veiddu túnfisk fyrir sunnan, var Kap-
ella eini báturinn við Kyrrahafsströndina sem hafði
eigið bænahús. Allt var þar sem átti aö vera., þótt varla
væri hægt að krjúpa þar — altari, kross, Biblía og
kerti. Undir iyrirsögn Rósönnu hafði einn hásetinn
jafnvel málaö kýrauga'ð svo að þa'ð líktist kirkjuglugga
Og hvaö ger'ði þa'ö til þótt þetta væri skringilegt? Ef
það gladdi Rósönnu að halda a'ð maðurinn hennar
bæðist fyrir á sjónum, þá var þaö ekki nema gott.
Bænahúsinu var haldið hreinu og það var ekki mikil
fyrirhöfn, því a'ð' þa'ð var næstum aldrei notaö, nema
í þau fáu skipti þegar Kapella hafði legið í Drake
víkinni yfir heigi og strákarnir i flotanum höfðu ekk-
ert anna'ð að gera. Þá reru fáeinir, venjulega þeir eiztu
yfir að Kapeliu og tóku sér fimm e'ða tíu mínútur til
að friðmælast við guð sinn. En skilveggurinn milli
eldhússins og bænahússins var mjög þunnur og oftar
en einu sinni voru þeir sta'ðnir a'ð því aö sleppa hinum
venjulegu bænum og heimta formálalaust að skap-
arinn sæi þeim þegar í stað fyrir almennilegu fiskiríi.
„Hvenær ferðu út aftur?“ spurði Rósanna. Barney
brosti til hennar. Hann stakk fingrí í pastaö og sleikti
hann.
„Hvað heyri ég. Eg er nýkominn heim og þú vilt losna
við mig“.
„Þú veizt a'ö það er ekki rétt, Barney. Eg vildi óska
að þú færir aldrei.“ Mild, bmn augu hennar vom al-
varleg eins og ævinlega þegar þetta mál var á dag-
skrá. Alltaf of alvarleg, fannst Barney.
„Eg geri ekki annaö en róta til heirna . . . vera
fyrir.“
„Eg hugsa ekki svo mjög um það á daginn. Á næt-
urnar hef ég áhyggjur.“
„Af hverju?“ Barney gerði sér upp undrun, þótt
hann vissi nákvæmlega hva'ð hún ætlaöi a'ð segja.
„Stormurinn. Eg er orðin þannig að ég hata storm-
inn.“
„Rósanna.“ Hann andvamaöi þolinmóðlee'a og stakk
fingrinum aftur í pastað. „Eg hef sagt þér þaö tuttugu
sinnum a'ð báturinn okkar stendur af sér storminn.“
„Hvað um þokuna? Hvað um Columbía?“ Þarna kom
Rósanna með óþægilega spurningu. Gufuskip hafði siglt
á dragnótabátinn Columbía í þoku fyrir a'ðeins mánu'ði
og hann hafði sokkiö me'ð allri áhöfn.
„Alltaf geta komið fyrir óhöpp ö'ðru hverju. Eg fer
varlega."
„Samt sem áður — “
„Á hverju ættum við að lifa ef ég sæti hér og horfði
út um gluggann allan daginn?“ Hún fór að hlæja og
eins og til a'ð vega upp á móti spurningunni, var svar
hennar fjörlegt af ásettu rá'ði. Hún ýtti hönd hans frá
deigskálinni.
„Pasta 'á að sjóð'a — svo þú verðir ekki slæmur
í magsnum.“
„Einhvem veginn ver'ður a'ö borga hveitið og hitann.“
„Við gætum lifa'ð á ástinni."
Iðnrekendur
Framhald af 3. síðu.
rekenda skipuðu: Sigurjón Pét-
ursson, Eggen Kristjánsson,
H.J. Hólmjárn og varamenn
Tómas Tómasson og Ragnar
Jónsson.
Núverandi fomiaður félags-
'ns er Sveinn B. Valfells en
aði'ir í stjórn eru Gunnar J.
Friðriksson varaform. Sigur-
jón Guðmundsson, Axel Krist-
jánsson, Gunnar Jónsson, Guð-
mundur Ágústsson og Árni
Jónsson.
eimilisþátíur
v
Kanar samíagna
Framhald af 12. síðu.
ill þyrnir í augum, ekki aðeins
vegna þess að hún hefur heitið
því í stefnuyfirlýsingu sinni að
láta herinn fara. heldur fyrst
og' fremst vegna þess að hún
hefur bundið endi á stórfram-
kvæmdir Bandarikjaiiers hér-
Iendis, þannig að herstöðvarnar
•hér hafa dregizt stórlega aftur
úr öðriun, því ekkert úreldist
eins fljótt nú á tímum og her-
tækni og hergögn. Enda þótt
■ríkisstjórnin hafi brugðizt því
heiti sínu að reka herinn af
landi brott, er sá árangur af
stefnu hennar á þessu sviði að
herstöðvarnar hér eru orðnar
miklu veigaminni en áður í sam-
anburði við aðrar.
Ummæli hinna amerísku blaða
eru sérstakt umhugsunarefni
fyrir Þjóðvarnarflokkinn. Það
hefur fyrst og fremst verið neit-
un hans á samvinnu við aðra
hemámsandstæðinga sem hefur
veikt styrk þeirra og , getu til
þess að knýja baráttumál sitt
fram til sigurs. Það var furðu-
leg skammsýni af leiðtogum
Þjóðvarnarflokksins (ef ekki
annað miklu verra) að gera
það að aðalatriði kosningabar-
óttu sinnar að reyna að níða
fylgið af Alþýðubandalaginu og
núverandi stjórnarsamstarfi. Ár-
anguriiTn speglast í hinum
hlakkandi ummælum bandarísku
blaðanna um að ósigur stjórnar-
flckkauna sé um leið ósigur her-
liimsrr.dE'æLirga og sigur her-
iiLmsins.
Styttri kjólar
Spútnik feefar áhrif á nýju kventízkmia
Kjólamir eru styttri í ár,
faldurinn er rétt fyrir neðan
hnéð — en það er ekki látið
koma í ljós — þetta er eftir-
tektarverðast við fyrstu tízku-
sýningarnar í París í þessari
viku, segir fréttaritari Reuters
í París.
Pokalínan sem olli svo miklu
uppistandi þegar hún var
kynnt á sínum tíma, er nú
talin vera komin í frambúðar-
form, örlítið styttri, beinni og
óneitanlega glæsilegri. Sigur
hennar er að minnsta kosti ó-
umdeilanlegur.
Tízkuhúsið Jacúues Heim
sýndi nýlega kjólaflokk
sem nefndist „slíðurformið —
fyrir sendingar til tunglsins“.
Mittið — ef hægt er að tala
um slíkt í pokalínunni — fær-
ist upp á við og tekur sýni-
lega kjólfaldinn með sér, og
allt er þetta í samræmi við
o r
innn
skt'
u
a
viðleitni rúmaldarinnar til að
stefna upp á við að því er sagt
er.
Spútniköldin endurspeglast
jafnvel í sniðinu, því að tízku-
frömuðirnir beita mjög lárétt-'
um línum sem virðast hring-:
snúast um Mkamann.
Patou vekur á sér athygli
með djörfum hálsmálum, þau
eru meira að segja djörf á
dagkjólum, hvað þá á kvöld-
kjólunum. Að degi til er leyfi-
legt að skeyta hvítu inn í háls-
1 málið, þegar líður að kvöldi
færist hálsmálið neðar — von
er á hneyksli fyrir vikulokin,
segja sumir.
Mademoiselle Ma.d sem kemur
nú í fyrsta sinn fram sem tízku
h"fundur hjá Patou, hefur
tjaldlínuna þrengri til kvöld-
nota og lcggur álierzlu á mittið
á efnismiklum kjólum.
Kjólialdarinn þokast upp á
við, stöðugi næi hnénu, en
það hefui þó ckki ennþá sézt
á fyrstu stóru tízkusýningun-
um 1958 í París í þessari viku,
segir í öðru Reutersskeyti.
Pokinn gerir mjög vart við
sig, og virðist vera setztur upp,
en hann er styttri, hóflegri og
glæsilegri en síðasta ár. Þáð
vottar fyrir mitti, þótt það sé
alls staðar, frá mjöðmum að
brjósti — eða réttara sagt frá
jörð að himni, til að nota í ár
orðtæki rúmaldarinnar. Reynt
er jafnvel að líkja eftir snún-
ingshreyfingum gei’vitunglanna
með kyndugum láréttum snið-
um sem snúast um líkamann.
Patou-sýningin hefur fram
að færa mjög flegna kjóla,
jafnvel til daglegrar notkunar,
og sérlega djarfa kvöldkjóla,
þar sem hvíta „velsæmis-fishu“-
ið í hálsmálið er horfið. Vikan
líður áreiðanlega ekki svo að
ekki verði sýndur bókstaflega
hneykslanlegur kjóll.