Þjóðviljinn - 29.11.1958, Side 11

Laugardagnr 29. nóvember 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
PETER CURTIS:
51. dagur.
náöi í silfurskrúfblýant og skrifaði: „Þrjár tennur, tvær
í efri, ein í neðri. Ör á úlnlið, bogin litla tá, öðruvísi
hár.“
,.Og hvað ætlist þér nú fyrir?“ spurði hann. Eg hafði
svar á reiöum höndum. Mér haföi dottið þaö í hug
þegar ég minntist á peningana. „Eg ætla að finna lög-
fræöinginn sem gerði erfðaskrá föður hennar og sér
um mál hennar. Það er fyrirtæki með þrem nöfnum,
tvö þeivra man ég ekki en eitt var. Tickle. Eg man það
alítaf, vegna þess að mér þótti nafnið svo skringilegt.
Og ég vona aö gamli Tickle sé enn lifandi, þótt hann
sc ef til vill hættur störfum. Hann þekkti Eloise mína
þegar hún var barn og í Birmingham í gamla daga
var hann vánur að koma til kvöldverðar þrisvar eða
fjórum sinnum á ári. Eg ætla til Birmingham að tala
við hann.“
svona mögur, hefði ég gefiö henni fáeinar ráðleggingar
Um mataræði.“
„Þetta er ekkert smáatriði,“ sagði ég. „Ungfrú Eloi.se
var alltaf grennri. Hún var mjög tilfinninganæm og
viökvæm og slíkar konur eru yfirleitt grannholda. Svo
að hún er dáin. Og grafin í nafni ungfrú Antoníu. En
hvers vegna?“
En'svo kom röðin að mér að átta mig, halla mér
áfram eins og hann hafði gert og segja honum hvaö
mér hafði dottið í hug. „Peningarnir,“ sagði ég. „Bann-
settir peningarnir. Þeir urðu henni aldrei til góðs og þeir
hafa orðið til að stytta henni aldur.“
„Stytta henni aldur, segið þér? Nei, nei ónei. Þarna
gangið þér of langt. Ef þér haldið að líkið hafi í raun
og veru verið af frú Curwen, þá get ég fullvissað yður
um að henni var ekki „styttur aldur.“ Dauði hennar
var eins eðlilegur og ég vona að okkar dauðdagi veröi,
kvalalaus og snöggur. Það er hugsanlegt að mér hafi
skjátlast um manneskjur, en um dánarorsökina er það
óliugsandi. Hún dó af hjartabilun.“
„Og hvers vegna bilaði hjartaö? Getið þér svaraö
því? Sennilega hefur hann komið henni í geðshrær-
ingu, rifizt við hana, haldið framhjá henni. Hann
hefði getað gert svo ótal margt. En við getum látið það
eiga sig. Lögreglan getur upplýst það.“
„En ég verð að aðvara yður,“ sagði hann. „Áður
en þér kalliö á lögregluna verðið þér aö vera alveg viss
í yðar sök. Ef tilgáta yðar er rétt, er þarna um aö
ræða vel hugsað bragð, undirbúið og skipulagt. Það er
óvíst aö þér getið sannað að frúin í Virkishúsinu sé
ekki frú Curvven í raun og veru. Hafið þér hugleitt
þaö? Athugasemd mín um það aö ég hefði ekki tekið
eítir því að hin látna hefði veriö svona mögur, er ef
til vill þýðingarmikil í yðar eyrum, en lögreglan gæti
ekki byggt neitt á henni. Sjálfum finnst mér þaö lítil-
fjörlegt atriði, ég undrast næstum að ég skyldi veita
því athygli eða hafa orð á því. Hvaða sannanir aðrar
gætuð þér komið meö — ef til dæmis að veslings kon-
an yrði grafin unp?“
„Þaö höfðu þr.jár tennur veriö teknar úr ungfrú El-
oise. Þegar hún var þrettán ára skekktust í henni tenn-
urnar, vegna þess að of þröngt var um þær í efri góm.
Þá voru tvær dregnar úr henni, ein hvorum megin. Og
miklu seinna, rétt áður en ungfrú Diana fæddist, var
ein tekin í viðbót. Hún var í neðri góm, vinstra megin.
Og einu sinni, þegar viö vorum upp í sveit, fundum við
kött í kanínugildru Eg reyndi aö hindra hana, en hún
rcyndi að hleypa honum út og kattarskömmin beit
hana í úlnliðinn. Örin hurfu aldrei og ég man að faðir
hennar gaf henni breitt gullarmband til aö hylja þau.
Og svo var ein táin á henni svona bogin,“ og ég sýndi
honum litla fingurinn á mér sem var líka boginn. „Og
þótt hún hefði sama háralit og frænka hennar, þá var
hárið allt öðru vísi. Það var mýkra, ekki eins liðaö, ogv
þaö var sítt líka, miklu síðara en á ungfrú Antoníu.1
„Andartak,“ greip hann fram í fyrir mér. „Eg ætti aö
skrifa betta hjá mér. Það sannaöi aö minnsta kosti að
þér hafiö ekki ímyndaö yöur þetta eða búiö það til
eftir á.“ Hann tók litla vasabók upp úr vasa sínúin,
---- 4—-------------------------------— ----------
„Á morgun er aöfangadagur og hann er sennilega
ekki heima. Eg efast líka um að þér komizt héðan til
Birmingham fyrr en á jóladag. Þaö hlýtur aö vera hægt
að finna betri leið. Sjáum nú til. Birmingham. Birming-
hom. Já, nú man ég það. Minnið er farið aö verða
óstöðugt. Eg hafði ungan aöstoðarlækni hér í fyrra
og síðen fór hann til Birmingham og keypti praksis.
Eg geymdi nafn og heimilsfang, vegna þess að ég þurfti
að senda honum ýmislegt í pósti. Skyldi ég hafa skrifaö
þaö í bókina mína?“
Hann rölti að skrifboröi sínu, opnaöi skúffu, mestu
ruslaskúffu sem ég hefi augum litiö, og rótaði í skjöl-
um, snærum, bréfaklemmum og teygjuböndum í einar
fimm mínútur. En bókina fanna hann. Að því loknu
leitaði hann aftur í huganum og sagði: „Nafnið byrj-
aðt á S. Það er ég viss um. Skyldi þaö vera þarna. S.
Savage, Sennet, af hverju hef ég skrifað það hér? Sin-
clair, manngreyið hefur legið í gröfinni í mörg ár.
Sansom, Swann. Já þarna kemur þaö, Sloane, það
er maðurinn. Og símanúmeriö hans líka. Nú ætla ég
aö vita hvort ég næ sambandi við Sloane og spyrja
hann hvort hann kannist viö lögfræðiskrifstofu sem
ber nafnið Tickle með meiru. Þér sögðuð Tickle var þaö
ekki? Ég ætla aö skrifa það hjá mér. Það tekur kannski
dálítinn tíma og á meðan ætla ég aö biðja Flossie
mína að koma meö eitthvað heitt handa yöur. Vilduð
þér te eða kaffi eða kannski eitthvað sterkara?“
„Ég vil ógjarnan ónáða neinn svona seint á kvöldi.
En te er minn drykkur.“
„Segjum tvö. Og Flossie er vön kvabbinu 1 mér á
öllum tímum. Nú er orðið hlýrra hér í stofunni. Far-
ið úr kápunni og látið fara vel um yöur. Eg kem til baka
strax og ég get.“
Ég gerði mér ljóst að þótt nýi bandamaðurinn minn
væir ef til vill gamall og gleyminn, þá var hann bæði
hjáipsamur, góðviijaður og úrræöagóður. Ég drakk
dálítið te og naut þess innilega. Og svo felldi ég nokk-
ur tár þar sem ég sat þarna ein, þegar ég hugsaði til
þess aö ungfrú Eloise hefði dáið án þess aö ég hefði
létf henni síðustu stundirnar, og að þessi kaldlyndi
maður sem aldrei hafði elskað hana og málaða drós-
in sem haföi svikiö hana, höfðu í sameiningu svipt
hana nafni sínu á legsteininn.
í huga mínum hafði kvíöinn nú vikiö fyrir vissu og
í stað tortryggni var ég nú gagntekin hefndarþrá og
ég var staðráðin í að hafa mitt fram.
Klukkan á arinhillunni sló ellefu og um leið berg-
málaöi stóra klukkan í ganginum. Stundarfjói’ðungur
leið í viöbót og þá kom gamli læknirinn tifandi inn,
sigrihrósandi á svip og með bréfmiða í hendinni.
„Fínn náungi, Sloane. Skrambi glöggur og skýr.
Hann fann fyrirtækið Manson, Croome og Tickle í
símaskránni og hafði uppá Wallace Tickle og hringdi
hann upp til að spyrja, hvort hann ætti sæti í fyrir-
Frarnhald af 10. síðu.
ur hringinn um ritunarstað
hennar, þar til Saurbær í
Eyjafirði er þar afkróaður og
böndin borin að Þórði Þor-
varðssyni sem höfundi. Nú ei
Þorvarður faðir hans ekki
lengur rógberinn Mörður Val-
garðsson, heldur spekingurinn ,
Hlenni í &urbæ. Nú er Þor-
varður Þórarinsfson ekki leng-
ur hinn göfuglyndi óhamingju-
maður Flosi í Svínafelli, held-
ur níðingurinn Guðmundur
ríki, er liggur undir kynvillu-
brigzli á báðum ■ stöðum. I
þeirri grein er sérstaklega
sterk samanburðariöksemdin
með fluguny'nnunum. Rindli,
sem Guðmundur riki sendir að
Öxará til njósna um Þorkel
hák. -og Magnúsi, sem Þor-
varður sendir að Hrafnagili
til að njósna um Þorgils
skarða, og bendir ákveðið til
þess, að höfundur Ljósvetn-
ingasögu hafi einnig stuðzt
við Þorgils sögu við ritun
hennar. — Þá má mnður ekki
heldur láta sér sjást yfir Öl-
kofra þátt í }:?ssari bók
Barða. Hann færir skemmti-
leg og skarpleg rök fvrir því,
að h!<<'”ndur Ö’kofra þáttarsé
úrkyiraður höfðingiasonur,
Ketill Ketilsson að nafni, sem
flækist á náðir Skálholts-
kirkju, verður bhþein í átök-
um kirkjuvalds og veialdlegra
höfð’ngja, þarf að násérntiðri
á höfðingjum landsins og þar
á meðal Þorvarði Þórarins-
syni, sem þá er valdsmaður
konungs sunnanlands.
Hefur Barði Guðmundsson
sannað það, að Þoiðvarður
Þórarinsson sé höfundur
Njálu? Eg svara fyrir mig:
Það verður að teljaft. sannað
mál, nema sterk mctr 'k komi
til, og nægir þar ekki að
draga fram eina eða tvær
landafræðivillur á slóðum, sem
Þorvarði hefðu átt að vera
kunnar. Barði hefur komið
málinu á það stig, að nor-
rænufræðingar mega ekki
leyfa sér að skella við skoll-
eyrum. Geti þeir ekki með
gildum rökum bent á veruleg-
ar veilur í rökfærslu Barða,
vevða þeir samt að ganga til
v'ðræð”a á þeim velli, sem
Hann hefur haslað. Slíkum
nno-invndum og röksemda-
^~,rc-’„rvi, sem þessi bók flyt-
b,-,5=r ag svara með
j --rnbpvader,,;”gi Og hvort
1 v’^vrsteða fæst um höf-
u” 1 N‘i-1u eða ekki, og hver
se— hón vnrður, bá verðui'’
þes-; brk Barða fræðimönn-
um fv-omt'ðarinnpr áttayiti 5
leit pð ör’agaþáttum í sögu
13. aldar í bókmenntum þeim,
sem sú öld gaf þessari þjóð.
Höfurdar þeirra bókmennta
áttu það sameiginlegt með
höfundum allra annarra alda
um allan heim, að í ritum
sínum kynntu þeir og túlkuðu
sína persónulega reynslu. og
sín pérsónulegu sjónarmið á
atburðum samtíðarinnar.
Eiginmaður minn,
JÓN LOFTSSON, störkaupnsaður,
lézt að heimili sínu, Hávallagötu 13, áð kvöldi
27. þ. m. — Jarðarförin ákveðin síðar.
Birynhildur Þórarinsson. börn og tengdabörn.
. Yfirleitt er manni ráðlagt að
þvo ullarfatnað í höndunum í
volgu vatni og úr mildri sápu,
að skola þurfi úr volgu vatni
og kreista vætuna úr flíkinni
og þurrka hana síðan flata,. t.d.
á frottéhandklæði.
En margar húsmæður spyrja
hvort ekki megi þvo ullarfatn-
að í þvottavélinni. Svarið er:
•Látið fíngerðari flíkur ekki í
vélina. En ef þið viljið vélþvo
grófari ullarföt, þá notið ríf-
legt sápuvatn og skolvatn og
látið vélina aðeins vera stutta
stund í gangi í einu.
Milli þess að vélin er- sett
af stað eiga fötin að liggja kyrr
í leginum, og vélin má aðeins
ganga hluta af þeim tíma sem
hún er látin þvo bómullarföt.
Innlánsdéild! Kniipfélags:
Suðurnesja greiðir yður
hæstu fáanlega vexti af
innstæðu yðar.
Ávaxtið sparifé yðar
hjá oss.