Þjóðviljinn - 05.11.1959, Síða 11

Fimmtudagur 5. nóvember 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
VICKI BAUM:
WTT ER MITT
til hennar og deplaði augunum eins og þau ættu sam-
an lítið leyndarmál. Innan skamms bráðnaði ungfrú
Brindle og hún bæði brosti og deplaði augunum á móti.
Þetta gerði kvenfólkið alltaf. Jæja, þá fáið þér tíu mín-
útur í viðbót, hvíslaði hún, en gætið þess að hún verði
alveg róleg.
— Því megið þér treysta, sagði Crenshaw, og svo lok-
uðust dyrnar og hin skilningsgóða ungfrú Brindle sett-
ist fram í biðstofuna. Þegar hún var horfin varð kyrrð-
in enn dýpri. Lee fann hvernig fingurnir á Marylynn
hreyfðust til undan hönd hans og hann reyndi að gera
þunga hönd sína léttari. Nú verðurðu að vera róleg ást-
in mín, sagði hann.
— Ég varð bara að finna að þú værir þarna.
— Hvar ætti ég annars að vera?
— Það eru ekki nema nokkrir klukkutímar síðan ég
gat alls ekki fundið þig. Það var 1 morgun og það var
hræðilegt.
— Það er ekki annað en ímyndun þín. Ég var með
þér meðan á allri svæfingunni stóð. Hjúkrunarkonan seg-
ir að þú hafir ljóstrað upp öllum leyndarmálum okkar
meðan þú varst meðvitundarlaus.
Þetta þótti Marylynn skemmtilegt. Hún opnaði augun
og brosti til hans. Hún hélt sjálf að hún beitti hinni ljóm-
andi glettni, sem hún var fræg fyrir, en hann sá að-
eins skuggann af daufu brosi á litlu, þjáðu andliti henn-
ar. Hún lokaði augunum og seig niður í lyfjarökkrið,
þar sem fagrar kynjaverur svifu um óraunverulegt lands-
lag. Móð eins og heppinn perlukafari kom hún upp eft-
ir nokkrar mínútur og afhenti Lee fjársjóðinn, sem hún
hafði fundið í þessum undirdjúpum.
— Þú ert maðurinn minn, sagði hún við hann. Við
erum gift.
— Það geturðu reitt þig á, en þú mátt ekki tala svona
mikið, sagði hann, áhyggjufullur yfir geðshræringu
hennar.
— Ég skal ekki tala. Þú átt að tala. Segðu mér eitthvað.
Lee Crenshaw var enginn málskrafsmaður og nú
fannst honum sem hann vantaði alveg hæfileikann til
að koma orðum að hugsunum sínum.
— Hefurðu nokkurn tíma haldið á nýfæddum kjúkl-
ingi í lófanum? spurði hann. Þannig er hönd þín, dún-
mjúk. Þú veizt kannski að litlir kjúklingar hnipra sig
saman eins og þeir væru hræddir, en í rauninni eru
þeir ekki hræddir, því að þeim þykir gott að láta taka
sig upp, þegar þeir eru farnir að þekkja mann. Þessi
litla líking endaði í vandræðalegri þögn, þegar Lee
varð ljóst að hann gat með engu móti lýst þeim tilfinn-
ingum sem hrærðust með honum, þegar fingur Marylynns
hreyfðust veikburða og órólegir í lófa hans. En hún
skildi hann samt.
— Þú ert með dásamlegar hendur, hvíslaði hún með
sæluhreim í röddinni. Þær eru svo stórar. Ég get gert
þær enn stærri — eins stórar og hús. Ég get hniprað mig
-saman í hönd þinni og lokað dyrunum, svo að enginn
kemst inn. Varstu aldrei í sníglaleik, þegar þú varst lít-
ill? Það var ég. Þegar ég var lítil, kærði ég mig ekkert
um að vera telpa. Mig langaði mest til að vera lítill
snígill og eiga mitt eigið hús til að skríða inn í, svo að
enginn gæti fundið mig. Fullorðna fólkið varð að draga
mig með valdi undan borðinu eða sófanum, þar sem ég
var í sniglaleiik.
— Þú þarft bara að láta þér batna hið bráðasta, og
svo skulum við kaupa fallegan, stóran sófa, sem við
getum verið í sniglaleik undir eins og krakkar. En nú
máttu ekki tala meira, litla vinkona, sagði Lee Crenshaw
og velti fyrir sér, hvar hann ætti að koma þeim sófa
fyrir í litlu þriggja herbergja íbúðinni, sem honum hafði
"tekizt að klófesta. Þrjú herbergi ofaná bílskúr höfðu
þau, þangað til þau gátu byggt sér eigið hús. En hann
efáðist ekkí andartak um, áð Marylynn gæfi þreytt þeirri
vistarveru í sánnkallaða paradís og hann hafði ekkert
Framhald af 5. síðu.
sínu, lokaði hann sig inni uppi
kíló af dynamiti og eitt brauð.
Hreppsstjórinn í Ulvik var að
hugsa um að reyna að brjótast
inn til hans, en hætti svo við
það. Síðast þegar fréttist sat
Lisebrekke enn í þakherbergi
sínu.
samvizkubit yfir þeirri tilveru sem hann hafði að bjóða cftÍf fÍniHl
henni og var svo gerólík því lífi sem hún var vön. Hann j
þekkti Marylynn. Hann vissi hvers hún óskaði sér, og JJJQJlllðl
það voru hvorki sviðljós, auglýsingaskrum, minkapelsar j
eða dýrir steinar. Það var allt annað sem hún þráði, og 1
hann var sannfærður um að hann gæti veitt henni það. |á háai0fti. Þangað hafði hann
Marylynn lokaði augunum ánægð og hlýðin. Henni með sér skammbyssu, riffil, tvö
leið svo vel.
— Þú átt að segja mér meira, sagði hún.
En Lee hafði ekki meira að segja. Meira en hundrað
sinnum hafði hann sagt henni ævintýrið um framtíð
þeirra, um eldhúsið þeirra, um börnin sem þau myndu
eignast, um lyfjafræðinámið sem hann ætlaði að halda
áfram til þess að geta með tíð og t'ma tekið við fyrir-
tæki föðurins. Ilmurinn af kaffi og fleski og eplaskífum
sem Marylynn myndi baka á sunnudagsmorgnum var
hluti af þessari lofgjörð. Friðsælu kvöldin, bíllinn með
afborgun, ruggusófinn á svölunum, heiður himinn, sem
millistéttar Bandaríkjamanninn dreymir um og hann
notar í auglýsingaherferðum sínum.
— Ekkert útvarp, tautaði Marylynn syfjulega.
— Hvað segirðu, vina mín?
— Ég held ég kæri mig ekkert um útvarn. Ég er orðin
dauðþreytt á öllu þess háttar, tautaði Marylynn, sem
hafði fyrrum verið stjarna í auglýsingadagskrám út-
varpsins.
— Alveg eins og þú vilt, ástin mín, sagði Crenshaw
blíðlega, þótt hann léti sig reyndar dreyma um dálítið
verkstæði bak við bílskúrinn, þar sem hann gæti dútlað
við útvarpstæki. Marylynn lá þögul nokkra stund, unz
hún hafði fundið nýja gjöf handa eiginmanni sínum.
— Ég hef ekki sofið hjá neinum nema þér, tilkynnti
hún.
Crenshaw roðnaði.
— Ég hef aldrei spurt þig um það og ég kæri mig ekki
um að vita það, vina mín. Það sem þú hefur aðhafzt
áður en þú kynntist mér, kemur mér ekki við. Það var
þitt eigið líf og þú varst sjálfráð gerða þinna. Þetta er
mín skoðun.
Hann átti ekki auðvelt með að gefa þetta svar; en þó
virtist Marylynn ekki ánægð með það."
— Ég átti ekki við það, félagi. Það væri fráleitt ef
ég segði þér að ég hefði lifað eins og planta sem gerði
ekki annað en bíða þín. ÞacJ væri ekki satt og það veiztu
vel. En ég á við það — að ég hef aldrei sofið hjá neinum
öðrum karlmanni. Ekki einu sinni hjá Luke, þótt við
værum gift. Mér fannst við ekki vera gift í raun og veru,
og það var kannski þess vegna sem ég vildi alltaf hafa
dálítið útaf fyrir mig.
Skuggi af götustráksbrosi hennar leið um andlit hennar.
— Ég hafði alltaf Emily hjá mér sem velsæmisvörð.
Luke var meinilla við hana, veslings ljótu brúðuna. Hann
sagði að hún bældi niður ástríður hans, og það var ein-
mitt þess vegna sem ég hafði hana hjá mér. Skilurðu
hvað ég á við, Lee? Ég á við það að þetta er miklu
dásamlegra, nánara og innilegra en ástarævintýri, sagði
hún og reyndi án árangurs að útskýra allar þær tilfinn-
ingar sem hún hafði vakið hjá karlmönnum. Mér er al-
vara. Sofa saman. Tala rólega saman í myrkrinu, sofa
og finna að þú ert hjá mér allan tímann, fast við hlið
- mér meðan ég sef. Vakna kannski um miðja nótt og sjá
þig liggja þarna, anda hægt og rólega, vakna aðeins á
undan þér á morgnana, horfa á þig sofa og segja svo:
„Góðan daginn, vinur“ um leið og þú opnar augun. Það
er það sem ég á við.
— Ég skil þig vel, sagði Lee Crenshaw og lýsti um
leið einni af stórkostlegustu uppgötvunum hjónabands
þeirra. Ég get alltaf heyrt hvort þú ert sofandi eða ekki,
því að það er mismunandi hljóð í augnhárum þínum þeg-
ar þau strjúkast við koddann. Þau eru eins og litlir pensl-
ar. Og stundum talarðu upp úr svefninum.
— Geri ég það? Hvað segi ég, félagi?1
— Ekkert sem hægt er að endurtaka op’inberlega, svar-
aði hann og hló ánægjulega.
— Þarna sérðu. Það var einmitt þetta sem ég átti við.
Það er eitthvað sem ég hef lagt til hliðar á hillu og
geymt handa þér einum. Nú er ég búin að segja þér
heilmikið og röðin er komin að þér.
— Það er dálítið sem ég þarf að segja þér, félagi —
ég er svo hreykinn af þér. Hvernig þú hjálpaðir þessari
Poker — enginn annar í heiminum hefði getað gert það.
. ... íápatió yður hlaUp á milli margra ■■verKlanó.!'
í** WMJDOL ííl W
- Austursbíseti'
Erlend tíðindi
Framhald af 6. síðu
bótum og unnt er, og láta
loðin loforð nægja. Afleiðing*
arnar eru sífelldir, blóðugir
bardagar. Verkalýðsflokkarnr
ir skora hinsvegar á sjórn-1
ina að ganga djarft til verka,
koma til móts við sjálfstæðis-1
kröfur Kongómanna með ský-
lausri slculdbingingu um.
sjálfstæði innan ákveðins
tíma. M.T.Ó.
Æskulýðssíða
Framhald af 4. síðu.
„. . heitir Vilborg Harðar-
dóttir, einhver gallharðasti og
staurblindasti kommúnisti
Æskulýðsfylkingarinnar, einn,
þeirra fáu, sem skriplaði
aldrei fótur á Moskvulínunni,
þegr.r bylting Ungverja var
bæld niður af sovézkum víg-
vélaherdeildum. Maður henn-
ar, Árni Björnsson, gamall
starfsmaður alþjóðasamtaka
kommúnista, tróð henni inn
á listann, en Árni þessi seil-
ist nú til áhrifa innan Sósíal-
istafiokksins ásamt svila sín-
um, Franz Adolf Gíslasyni,
formanni Félags róttækra
stúdenta og ritstjóra æsku-
lýðssíðu Þjóðviljans. Minna
aðfarir þeirra svila mjög á
atferli bræðranna Valdimars-
sona innan Sósíalistaflokks-
ins, og er ekki vandséð, hvor
þeirra svila leikur hlutverk
litla bróður.
Vilborg er skóluð í Prag.
<<
.,. . . F'-'nni ætti því ací
vp’Þ-' "uðvelt að gegna hús-
bónd""f5ðunni í sambúð við
framsóknarmaddömuna Jón
Jakobsson, sem er formanns-
efni bræðingsmanna. Áhrif
kommúnista á samstarfsmenn
sína má m.a. marka af því,
að er vinstri menn skyldií
ve'ia fulltrúa á þing CoSec í,
Perú nú í febrúar, stungn
þeir upp á Vilborgu! Varð
það að teljast furðulegt fram-
boð og csvífni við CoSec a5
ætla að senda konu, sem
starfað hefur hjá höfuðand-
stæðingi þeirra, I.U.S. Semt
betur fór langaði kratann !
stúdentaráði líka til að fara
og varð Bolli ofan á í hlut-
kesti . . “
Annað í snepli þessum
skiptist, svo sem þetta, jafnt
milli rógs og ályga, en eyður
eru fylltar upp með sjálfum-
glöðu skrumi.
Enginn efast um, að ef
Vaka sæi fram á, að rqeð því
gæti hún framlengt valda-
tjma sinn í Stúdentaráði,
myndi hana ekki klígja við að
éta ofan í sig ofangreind
ummæli, freinur en gífuryrðí:
•|)au, er birtust í plaggi því,
Sem hijTjdin er af hcf á síð-
unni í