Þjóðviljinn - 17.03.1961, Blaðsíða 7

€) rr &Jóe>VILJIN^ — Föstudagur 17 marz 1961
Föstudagtir 17. mari-196'1 — ÍJÖÉfMijÍM
m Dagskráin
Útscexandl: Samelnlngarflokkur alþýðu - Sósíalistaflpkkurjlnn. —
Ritstjórar: M’agnus Klartansson' íab.). Magnús Toiir“ÖÍí$Séífn, Öi*;
urður Guðmundsson. — Préttarjtstjórar- ívar H. JÓhsson, Jón
BJarnason. — AuglýsingastJóri: Guðgeir Magnússoh. — RitstJórn,
afBreiðsia, auglýsir.gar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Sími
17-500 (5 línur). - Askriftarverð kr. 45 á mán. - Lausasöluv. kr. 3.00.
PrentsmJðja Þjóðviljans.
■Illllilllll!
Kauphækkun og kjarabætur
án verkfalla
l/'ondur var málstaður ríkisstjórnarinnar og vörnin
; ’ fálm eitt í landhelgismálunum. En ekki gekk bet-
ur að verja afstöðu stjórnarinnar til verkalýðsmálanna,
en hún hefur einkennzt af því að ósvífnustu og hroka-
fyllstu kl'kur Vinnuveitendasambands íslands hafa
beinlínis beitt ríkisstjórninni fyrir sig til árása á
kjör fólksins og ógildingar samningum, sem verkalýðs-
félögin höfðu gert. Eðvarð Sigurðsson og Hannibal
Valdimarsson tóku sérstaklega til meðferðar í útvarps-
umræðunum frá Alþingi þennan þátt í syndaskrá
stjórnarinnar, og sýndu fram á hvernig árásirnar á
kjör alþýðufólks hefðu dunið á launþegum alla stjórn-
artíð Ólafs Thórs og Alþýðuflokksins, samfara Qiræsn-
isáróðrinum um. að stjórnarliðið væri allt af vilja gjört
til að veita verkamönnum kjarabætur án verkfalla.
rðvarð Sigurðsson benti í útvarpsumræðunum á þetta
^ samspil ríkisstjórnarinnar og Vinnuveitendasam-
bandsins, hvernig stefna ríkisstjórnarinnar hefði „eflt
atvinnurekendur til hatrammrar andstöðu gegn hógværum
og sjálfsögðum kröfum verkalýðsfélaganna. Kröfum Dags-
brúnar og annarra félaga um að kaup verkamanna hækki úr
992 kr. á viku í 1180 kr. svöruðu þeir með því að fullyrða
að kaup gæti ekkert hækkað og lýstu ábyrgð á hendur þeim
sem til þess hvettu. Kannast menn við siðferðið: fyrst er
hinn saklausi rændur og þegar hann ber hönd fyrir höfuð
sér og leitar réttar síns lýsir ræninginn ábyrgð á hendur
honum. Síðan hafa þeir enn sótt í sig veðrið og boðið samn-
inga, sem fela í sér stórskert kjör frá því sem nú er. Þeir
ættu sjálfir, þessir herrar, og raunar hæstvirtir ráðherrar
einnig, að reyna að lifa af 990 krónum á viku, það væri
býsna fróðlegt að sjá hvernig þeim tækist það.“
>æði Eðvarð og Hannibal sýndu fram á að kjör verka-
manna hafa verið stórskert á sama tíma og þjóð-
arframleiðslan hefur aukizt ár frá ári. Samt er það
ein uppáhaldsáróðursformúla afturhaldsins að kaup
geti ekki hækkað nema tilsvarandi framleiðsluaukning
hafi orðið, og er þá ekki hikað við að ganga út frá
þeirri hugmynd að gróða auðvaldsins og afætna at-
vinnuveganna megi aldrei skerða. Og ekki varð meira
eftir af hinni áróðursformúlunni, að ríkisstjórnin,
Sjálfstæðisflokkurinn og Alþýðuflokkurinn, sé öll af
vilja gerð að veita verkamönnum „kjarabætur án
verkfalla“. Áhuga ríkisstjórnarinnar og flokka 'henn-
ar fyrir slíkri lausn kjaramálanna má vel marka af
viðræðum verkalýðssamtakanna við ríkisstjórnina.
Eðvarð minnti á, að jafnhliða kröfunum um hækkað
kaup hafi verkalýðshreyfingin gert þá kröfu til ríkis-
stjórnarinnar, að hún geri ráðstafanir til lækkunar á
vöruverði og annað er mætti verða til þess að auka
kaupmátt launanna.
¥»ví hefur margsinnis verið lýst yfir að verkalýðshreyf-
99* ingin muni meta hverja slíka ráðstöfun til jafns við
kauphækkun. f októbermánuði á s.I. hausti óskaði stjórn AI-
þýðusambandsins eftir að ræða þetta mál við ríkisstjómina.
Viðræður fóru fram 3. nóvember. Við fengum þá engin svör
en var lofað framhaldi viðræðnanna og að næsti fundur
skyldi boðaður. Röskir fjórir mánuðir eru liðnir og enn
hefur ríkisstjórnin ekki boðað til næsta fundar. Þetta á sjálf-
sagt að sýna áhuga hennar fyrir kjarabótum án verkfalla",
sagði Eðvarð, og minnti svo á að samninganefndir
Dagsbrúnar og fleiri verkalýðsfélaga og samninganefnd-
ir atvinnurekenda einnig hefðu óskað eftir viðtali við
ríkisstjórnina um þetta mál. Sá fundur er nú um garð
genginn og mun ríkisstjórnin ekki heldur þar hafa
gefið nein fyrirheit um að veita verkamönnum kjara-
bætur án verkfalla. Til þess virðist áróðurinn einn
eiga að dugs,
Fg hef heyrt að sjónvarp
sé nú til umræðu á íslandi,
og það væri því kannske ekki
ófró'ðlegt áð • vita eitthvað um
dagskrá sjónvarpsins í
Moskvu. Þess vegna tók ég
dagskrá sex daga til athug-
unar og komst að eftirfarandi
niðurstöðum:
Sjónvarpsstöðin í Moskvu
sendir út rúmar tíu stundir
á dag að meðaltali, sex-sjö
stundir á fyrsta prógrammi
og þrjár-fjórar stundir á öðru
prógrammi. Frétt;r eru þrisv-
ar á dag, og þeim fylgja
oft fréttamyndir og stuttir
fyrirlestrar um alþjóðamál og
landsroál. Á hverjum degi er
barnatími. Á ofangreindum
sex dögum sáu hlustendur
þrjár kvikmyndir. tvær kvik-
myndir gerðar fvrir sjónvarp-
ið sérsta.k’ega, þriú leikrit,
fiórar bókmenntakvnningar,
fjóra- útsendingar um íþrótt-
ir og líkamsrækt. Einnig tvær
útsendingar um vísindi og
tvær um sögu kvikmvndalist-
arinnar. og þriár útsftnidingar
um tónlist. og t.ónskáld. -— ein
þeirra var h.elguð árfcíð Off-
enbaehs. Ha.ldin var ein
kennslustund í ensku.
Það er víst deilt ixm það,
hvort sjónvarp eigi rét.t á sér.
ð, fsland’: margir eru hrædd-
ir við það að slíkt fyrirtæki
verði lítt til menningarauka
cg þeir hafa sjálfsagt rétt
fyrir sér. Þetta mál horfir
nokkuð öðruv'si við hér í Sov-
étr.'kjunhm. Annarsvegar hef-
ur sjónvarpið hér þá galla,
sem sjónvarp hlýtu-r að hafa
hvar sem er: það getiiT- gert
menn ilatari, óvirkari, dregið
huga þeirra frá bókum eða
annarri iðju, sem keefst e;gin
hugsana, persónulegrar þátt-
töku; sá maður s?.m skrúfar
frá t.æki sínu á hveriu kvöldi
ti! að fá ákveðinn daglegan
skammt af fróðleik og
skemmtun, sá maður hugsar
minna og fær minna að vita
en sá sem leggur það á s;g
að brjótast í gegnum bækur
eða rökræða við kunningja
slna. Hinsvegar má með réttu
halda því fram, að sjónvarp-
ið hér í Moskvu er miklu
fremur til menningarauka,
mikið af fluttu efni 'er vel
þess virði að á það hé horft.
Það sýnir hvorki Hcpalong
Cassidy né tannkremsauglýs-
ingar; auðvitað eru sum atrið-
iergmami
in í hinum „léttu“ dagskrám
heldur fáfengileg, en það er
varla til mikils skaða.
Snúum okkur að nokkrum
dagskrárliðum. Barnatímarnir
eru allgóðir: þar ber mest á
tsikmkvikmyndum, brúðu-
leikjum (nú síðast var framh,-
leikrit um strákinn Veit ekki,
sem lendir í ótrúleguslu vand-
ræðum vegna þess að hann
getur ekki fengið sig til að
taka neitt alvarlegum tökum),
einnig skal getið ágætra
kennslustunda í allskonar
föndri. Ágæ'tar eru útsending-
arnar um sögu kvikmynd-
anna: í vetur höfum við horft
á margar frábærar myndir
frá þögla tímábilinu, myndir
eftir Chaplin, Dreyer, Griff-
ith og aora slika menn, og
nú eru hinir gagnmenntuðu
fyrirlesarar, sem myndirnar
skýra, nýbyrjaðir á flokki um
fyrstu skref sovézkrar kvik-
myndalistar. Sjónvarpsmönn-
um hér hefur einnig tekizt að
gera útsendingar sínar um
vísindaleg efni mjög lifandi:
um daginn fengum við ágæta
dagskrá um stjörnufræði fyrir
almenning, -— sagt. var frá
furðum sólarinnar og sýnd
ferð flugvélar af gerðinni
TU—104, sem elti sólmyrkv-
ann í febrúar eftir endilöng-
um Sovétríkjunum, hlaðin
stjörnufræðingum og mæli-
tækjum. Oft er gott að horfa
á það sem kemur frá æsku-
lýðsmáladeiM sjónvarpsins. 1
fyrradag var sjónvarpað fundi
leikritaskáldsins Rozofs og
stúdenta. R:.zof flutti ágætan
fyrirlestur um frístundir unga
fólksins, um félagsskap og
starfsgleði. Stúdentarnir lögðu.
fyrir hann margar spumingar
og sumar erfiðar, — einkum
átti Rozof erfitt með að koma
saman kenningum sínum um
það, að menn ættu bæði að
leggja fram krafta sína til
að lyfta öðrum upp á það
menningarstig, sem þeir eru
á sjáifir, og jafnframt að
forðast félagsskap þeirra sem
innantómir eru og ófróðlegir
á flestan hátt.
Rœkin hinn
óviSjafn-
anlegi
Á sex dögum voru sýndir
sex konsertar. Við sáum þjóð-
dansaflokk frá Ivanofhéraði
og Grúsíu og ágætan karla-
kór frá Eist’andi (þessi karla-
kór minnti mig mikið á fs-
lanú: Ijóslparðir menn, klædd-
ir í svart og hvítt sungu
Vögguljóð eftir Brahms, kór-
söngva úr þýzkum og ítölsk-
um óperum, „Tökum fast á“,
og eistnesk lög. — mörg keim-
lík skandinavískum lögum).
Eitt kvöld kr.mu fram ungir
píanistar og fiðluleikarar.
Hina konsertana væri kannske
réttara að nefna’ „blandaða.
dagskrá", sem er þá stofnað
til af ýmsum tilefnum: í til-
efni dags Rauða hersins,
kvennadagsins, eða einfald-
lega laugardagsins. Á slíkri
dagskrá getur allt mögulegt
komið fyrir. Einhver spilar
mars úr .,Ást á þremur appel-
s’num“ á píanó. Stór og mik-
il kona svngur gömul vinsæl
lög. Sterkir menn sýna akró-
batískt. númer. En ekki verður
slík blanda talin bragðgóð,
nema að í hana sé bætt v;n-
sælasta skemmtikrafti lands-
ins, skopleikaranum Arkadí
Rækín. Hann leikur smábætti,
annaðhvort einn eða með að-
stoð félaga sinna úr „Mínía-
túrleikhúsinu". Þetta eru
þættir um ýmislegt bros'egt
eða grátbros'egt úr dagliega
lífinu: um dólginn í 'lýragarð-
inum, sem vill fá að vita til
hvurs andskotans sovézkur
Framhald á 10. síðu
on
íslendingar voru um langar
aldir fiskimanna- og bænda-
þjóð. Göngulag þessa fólks
mótaðist af atvinnu þess: að
stiga ölduna og smala þýfð-
an mó; og það varð aldrei
stílferðugt göngulag. Samt
leitaðist þjóðin alla daga við
að standa á fótunum. Þet.ta
fólk hafði ævinlega barizt í
bökkum; en harðleikni lífs-
baráttunnar hafði ekki spillt
siðum þess, heldur styrkt
skaplyndi þess — enda ól það
síefllt méð sér von betri daga.
Viljinn til að bjargast af eig-
in afla og una lífinu við frið og
rétt var eðlilegt hugarástand
fólksins á íslandi.
En vorið 1940 gerðist óeðli-
legur atburður í sögu þjóðar-
innar. Brezkur her settist að
í landinu. Hann var búinn hin-
um stórvirkustu morðvopnum
Eítir
Bjarna Benediktsson
írá Hoíteigi
cg hafði tarnið sér svo sam-
ræmt göngulag við vigaferlin,
að það var eins og fætur hans
væru knúðir h'eilu náttúrulög-
má'i. En gamalt íslenzkt mál-
tæki segir, að ekki þurfi nema
einn gikk í hverja veiðistöð;
og eft.ir tiltölulega stutta
stund var þetta herlið, og
bandarískur arftaki þess, bú-
ið að skapa óeðlilegt ástand
í landinu — fyrir utan það á-
stand, sem aðeins hét ástand.
Hinn skjótfengni gróði af
framkvæmdum herliðsins gerði
margan manninn fljótlega að
apa, hvort sem liann var af
háum stigum eða lágum í
] ijcðfélaginu. Hluti kvenþjóð-
arinnar varð að gleðikoimm á
vegum hersins; hliut.i karl-
fólksins varð leppar hans og
handlangarar af ýmsu tagi.
Og herinn kaus sér bráðlega
vildarvini í embætt'.sskrifstof-
unnm og stjórnarráðinu. Með-
al annarra orða: það ætti að
vera eitt rannsóknarefni sál-
arfræðinnar, hve fullorðnir
menn eru fljótir að læra að
skr’öa — aftur.
Eftir niu á,r þótti meiri-
hluta stjórnmálamannanna svo
sælt að hafa herinu hjá sér,
að þieir ákváðu með vasahnáf-
inn í hendinni að ganga í
hernaðarbandalag við stálgrá
stórve’iii í ýrosuxn heimshlut-
um. Tveimur árum síðar pönt-
uðu þeir ný.jan og margef'can
her til landsins — til að sjá
okkur . fyrir fjármuuum og
halda verndarhendi yfir völd-
um heirra siálfra, ef í liarð-
bakkanu slægi. Siðau hefur
allt. keyrt úm þverbak á. ffi-
landi. Að visu hefur þetta
herhð malað gull, eu þrð lief-
ur um leið truflað eðli'egan
a tvinnur&kstur þicðarinnar.
Það hefur rpillt siðunum og
ekemmt hugarfarið hér á eyj-
unni norður frá; og í sam-
neyti þ::ss hafa fjölmargir
stjórnmálamenn breytzt úr
Islendingum í ferfætlinga.
•Hluti fólksins heíur gleymt
sjálfu"sér Þhermangsvimunni;
en hitt er jafnalvarlegt, að
íslenzk stjórnmál urðu spill-
ingardíki á fyrsta áratugi At-
lantshafsbandalagsins, og
vænn partur af íslenzkum
stjórnmálamönnum urðu póli-
tískar sauðkindur á fyrstu
tíu árum hinnar endumýjuðu
hersetu. Spillingin á Islandi á
dýpstar og víðtækastar rætur
að rekja til. hersetunnar, til
Gegn falsrökum
þess sem hún felur í sér og
táknar. Það er hún, sem er að
gera hið Iangreynda hugarfar
Isleri linga að skrítlu eða
lygisögu. Og spillingin leit-
ast ævinlega við að viðhalda
sjálfri sér. Hún er eðlilegt
andrúmsloft hinna spilltu.
Rök'n fyrir aðild íslendinga
eni falsrök. Rökin gegn dvöl
eriends herliðs á íslandi em
röksemdir fyrir framhaldslífi
þjóðarinnar í landi sínu, eins
og oft ’hefur verið sagt.. En
þau eru einnig rölt fyrir því,
sð almenn.t og pólitiskt sið-
gæði verði a.ftur hafið til veg-
semdar, rök fyrir því að þjóð-
in takí enn að trúa á sitt
eirrið atl og treysti að nýju
sjáifstæð'sviljann í brjósti sér.
I>að er betra að vera stirður
á tveimur fótum en fimur á
fjcrum.
Eiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiitnuumiiimiiiiiiiiiiimiimiiuiiiiiiiniiiin
uimmiiiiiiniiiiiuuuiiiiiiiiiiiiíiuiumiiiiiiiiiiuuiiiium
99
Gódverk11 er unnið tii hálfs
eftir tvo áratugi
Brúður nieistarans Obraztsofs — beztu gestir barnaíímanna.
|H iiimiiiiiii:immiuuiiimmiiimmmmmumuuuuuummuuuuiiimiummmmimumiummimimmm!iummuuuuumumuuiii>iiiimuuuuummuummmumuu!iuuuuuuiiruumuuuimii=
Hættulegt loðið orðaiag
í umræðunum á Alþingi um
svikasamninginn við Breta
varð rikisstjórnin þegar fyrsta
daginn aðþrengd vegna þess
■að þingmenn sýndu fram á
með skýrum rökum að í sam-
komulaginu eins og það var
orðað fælist engin formleg
viðurkenning þrezku ríkis-
stjórnarinnar á tólf mílna fisk-
veiðalandhelgi íslands. í ræðu
þúðvík Jóscpsson
Lúðvíks Jósepssonar, varaför-
manns Sósíalistaflokksins, á
næturfundinum aðfaranótt V.
marz tók hann rækilega til
meðferðar hvernig blöð stjórn-
arflokkanna og ráðherrar hefðu
lent í hvínandi vandræðum með
þetta atriði, en einmitt viður-
k,cnning Breta á tólf) mílna
landhelginni hefði átt að af-
saka hin miklu svik í land-
helgismálinu.
★
Ríkisstjórnin hafði haldið því
fram í greinargerð tillögunn-
ar um svikasamninginn og í
blöðunum að með honum
fengju íslendingar formlega og
óafturkallanlega viðurkenningu
á tólf mílna landhelginni. Þeg-
ar þingmenn höfðu bent á, að
engin slík viðurkenning fælist
í orðalagi samkomulagsins um
„að falla frá mótmælum“, kom
í ljós að ráðherrarnir, einkum
ÍBjarni Benediktsson, höfðu a£
því miklar áhyggjur að svo
fljótt skyldi komast upp um
þessa blekkingartilraun. Þá
var það að hann rauk til að
íá „lagaskýringu" hjá þremur
íhaldsprófessorum við Háskól-
ann á því hvernig þeir álitu að
skilja bæri samkomulag ríkis-
stjórnarinnar, og gerði það s:ð-
an að stóru númeri á þingi
og í blöðum.
Víst er um það, að þessi
panteða umsögn íhaldsprófess-
oranna til pólitískra áróðurs-
nota er- ekki líkleg til þess ,að
auka virðingu Háskólans. Lúð-
vík benti á, að prófessorarnir
gefa sér þá forsendu, að ver-
ið sé með samkomulaginu að
útkljá deilu íslendinga og .
Breta tii frambúðar, og byggi
umsögn sína á því. „En hvar
stendur það í þessu plaggi að
það eigi að vera til þess að
útkljá deiluna til frambúðar?"
spurði Lúðvík. „Lagaskýringin
hjá prófessorunum var öll
hyggð á því, að með tilliti til
þessa væri eðlilegt að telja,
að sá- sem félli frá mótmæl-
um sínum gerði það um alla
íramtíð vegna þess að verið
væri að leysa deiluna um
alla framt’ð. En Bretar gætu
haldið því fram, að þetta
samkomulag sé þannig orðað
að ]rað eigi „fyrst og fremst
að binda þá í þrjú ár og skuld-
bindingar þeirra nái ekki
lengra“.
..Eitt atriði er það í sam-
komulaginu sem bendir ein-
dregið í þessa átt. I 4. tölu-
lið samningsins er verið að
telja upp þau svæði sem Bret-
ar mega ekki veiða á í tólf
rriílna landhelgi íslands og þá
er orðalagið þetta: „Á áður-
grcindu þriggja ára tímábili
er þó skipum, sem skráð eru
i Bretlandi, óheimilt að stunda
veiðar á svæðinu milli sex ög
tólf mílna innan fiskveiðilög-
sögunnar“ o.s.frv. Allir ís-
lendingar hefðu orðað þetta svo
að Bretum sé framvegis, um
alla framtíð, bannað að veiða
á þessum svæðum. En í sam-
komulaginu er þetta orðað
þannig að þeim sé þetta bann-
að á áðargreindu þriggja ára
tímablli. Er það vegna þess að
Bretar séu aldrei í þessu sam-
komulagi skuldbundnir nema
til þriggja ára? Það virðist
augljóst, að forsendan sem
prófessorarnir við Háskólann
gáfu sér, er röng. Það er ekki
að finna eitt einasta ákvæði
í þessu samkomulagi sem sker
úr um það að Brgtar séu
skuldbundnir samkvæmt því
nema þessi þrjú ár. Samkvæmt
samkomulaginu hafa þeir
heimild til að veiða innan tólf
mílna markanna á tilteknum
svæðum í þrjú ár, og þeim
er einnig bannað að veiða
innan tólf mílna markanna á
öðrum svæðum í þrjú ár. En
það er hvergi orð í samkomu-
Framhald á 10. síðu
Borótlcist um ktnclkelcfmcs
Innarlega við Hverfisgötu
stendur 60 ára g.amalt stór-
hýsi, er Bjarnaborg nefnist.
Þaðerí eigu Reykjavíkurbæj-
ar og ætlað fólki, sem lend-
ir i algerum húsnæðisvand-
ræðum. Þetta er timburhjall-
ur, gisinn -■
og kaldur,
og voru
möguleikar,
til upphit-
unar næsta
ófull-
komnir allt ,
fram á síð-
asta ár.
Fékk hver ibúð hita sinn frá
kolakyntri vél í eldhúsinu.
Þarna búa margir tugir
manna, og eru meðal þeirra
gamalmenni, sjúklingár og
börn. Húsnæðið er óhentugt
og lélegt, og eldhætta var
mikil. Þennan aðbúnað hafa
ráðamenn bæjarins talið
henta nauðstöddu, fátæku
fólki.
¥»egar framkvæmdir hita-
veitunnar hófust fyrir
tveim, áratugum, var heitu
vatni veitt inn í hvert hús
umhverfis Bjarnaborg, en hún
ein skilin eftir. Skýring á
þessu var aklrei gefin, og
má hver og einn geta sér til
um ástæður.
Snemma tóku fuiltrúar
minnihlutans í bæjar-
stjórn að gagnrýna þetta
háttalag. Þeir bentu á eld-
hættuna og erfiðleika fólks-
ins í þessu húsnæði, og töldu
það ekki sæma bæjarfélaginu
að sneiða þannig hjá eigin
húsi við lagningu hitaveit-
unnar. Þannig var talað til
hins ráðandi meirihluta ár-
um saman án nokkurs árang-
urs.
[inn 19. febr. 1959 báru
fulltrúar Álþýðubanda-
lagsins í bæjarstjórn fram
svofellda tillögu: „Bæjar-
stjórnin samþykkir að láta
á yfirstandandi fjárhagsári
lcggja hitaveitu í íbúðarhús
bæjarins Bjarnaborg við
Hverfisgötu“. Þessa tillögu
afgreiddi meirihlutinn eins og
hans var von og vísa, sam-
þykkti hana ekki, heldur
sendi hana til bæjarráðs. Þó
var að þessu sinni hnýtt við
frávísunina ósk um, að gerð
yrði kostnaðaráætlun um
lögn hitaveitu í Bjarnaborg.
(að ár léið og ekkert héyrð-
ist um kostnaðaráætlun.
Hinn 17. des. 1959 fóru bæj-
arfu.Utrúar Alþýðubandalags-
ins enn á stúfana og orðuðu
tillöguna nú á þessa leið:
„Bæjarstjórn vítir, að ekki
hefur verið framkvæmd sú
samþykkt hennar frá 19. febr.
1959 að láta gera kostnaðar-
áætlun um lögn hitaveitu í
íbúðarhús bæjarins Bjarna-
borg við Hverfisgötu. Sam-
þykkir bæjarstjórnin að láta
leggja hitaveitu í húsið á ár-
inu 1960.“
¥»að óvenjulega skeði, að
* bæjarstjórnin sarrþykkti
þessa tillögu efnislega, að
vítunum frátöldum. Er sú
samþykkt dæmi um undan-
tekninguna, sem sannar þá
reglu, að tillögur fhaldsand-
stæðinga í bæjarstjórn megi:
ekki samþykkja.
T samræmi við þessa tillögir
Alþýðubandalagsmanna
híótnaðist íbúum Bjarnaborg-
ar hitaveita á síðastliðnu
ári, nálega 20 árum síðar
en nágrannarnir höfðu feng-
ið hana. Verkið var að vísu
unnið, en á því reyndist þó
vera, þegar til kom, órækt
handbragð íhaldsins. Fólkið í
Bjarnaborg fékk heitt vatn i
ofna, en ekki í vatnskrana. Ein-
hverju hlaut að verða áíátt-
er góðverkið loks var unnið.
Skilsmun verður að gera
ríkra og fátækra, og minni
má munurinn ekki vera eu
þet.ta, að þeir snauðu láti sér
nægja kalt vatn til þvottar.
A.G.