Þjóðviljinn - 17.05.1961, Side 4

'é) * ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 17. ma’í 1961 —
Tafl- og Bridgeklúbbur
Reykjavíkur á 10 ára afmæli
aim bessar mundir. í tilefni
af því efrdi klúbburinn til
,.Barometerkeppni“ um síð-
ustu helgi. Spilað var í Sjó-
mannaskólanum og keppnis-
stjóri var Guðmundur Kr.
Sigurðsson. Þegar þetta er
skrifað eru þeir efstir Eggert
Benónýsson og Sveinn Ingv-
arsson frá • Bridgefélagi
Reykjavíkur.
Ég brá mér upþ í Sjcmanna-
skóla á föstudagskvöldið ’i von
um að’ fá spil í þáttinn og
tók þá eftir eftírfarardi spili,
sem var spil nr. 16 í keppn-
inni. Staðan var a—v á hættu
og vestur gaf.
S: K-D-2
H: ekkert
T: D-8-2
L: A-K-9-8-6-5-3
S: 5
H: A-K-10-7-5
T: 10-6-3
L: D-10-7-4
Jón Matthíasson
60 ára 7. maí s.l.
S: G-4-3
H: 9-8-6-4-2
T: K-G-7-5
L: G
„ S: A-10-9-8-7-6
H: D-G-3
T: A-9-4
L: 2
Tólf pör reyndu sex spaða tígli og eitt tromp að auki. Nú
á þessi spil og tókst tveim-
, iur sagnhöfum að vinna spil-
ið, þó með aðstoð austurs og
vesturs í bæði skiptin. Ann-
ar sagnhafinn fékk út hjarta-
(kóng og gaf hann. Er það
mjög klók spilamenrr?ka. því
! að liggi spaðarnir þrír-einn,
sem er ekki ólíklegt, þá má
1 borðið ekki styttast. En vest-
ur var einnig á verði og hann
spilaði strax á eftir hjartaás.
Nú var ekki um annað að
ræða en trompa og treysta á
að trompin liggKtvö og tvö.
•Síðan spilaði suður laufás og
iágiaufi á eftir. Nú þótti
austri tímabært að koma í
björgunarsveitina og það gerði
hann svikalaust með því að
trompa í laufið. Eftir það
var engin vörn til í spilinu.
Hinn sagnhafinn fékk einn-
ig út hjartakóng, sem hann
afréð að trompa strax í
íborði. Hann snilaði því næst
laufaás og laufakóng. Austur
(brenrdi spaðagosa í laufa-
kónginn, og sagnhafi tromp-
aði y.fir með ásnum.
Hann spiiaði nú hjartadrottn-
ingu, vestur lét ásinn og borð-
ið trompaði. Sagnhafi tók síð-
an öll trompin nema eitt og
1 hjartagosann. Endastaðan var
áð iokum sú þegar fjögur spil
. voru á hendi, að austur átti
K-G-7-5 í tígli, suður A-9-4 'í
spilaði suður tigulfjarka,
vestur lét tíuna, borðið drottn-
inguna og austur átti slaginn
á kónginn Nú var slæmt að
hafa ekki geymt eitt hjarta
og austur varð að spila tígli
til baka. Suður var fljótur að
svína riíunni og þegar hún
hélt átti hann afganginn.
Hinn 7. maí sl. átti 60 ára
afmæli Jón Matthiasson, Bjarg-
hólastig 8, Kópavogi.
Jón Matthíasson er fæddur
7. mai 1901 að Hvítanesi við
Súðavík. Barn að aldri flutt-
ist hann með móður sinni suð-
ur í Guíudalssveit í Austur-
Barðastrandasýslu. En í Gröf i
Guíudalssveit ólst hann svo að
mestu upp, og þar var heimili
hans upp frá þvi til 42 ára ald-
urs. Og var hann um mörg ár
stoð og stytta heimilisins er
fóstri hans var mjög farinn að
heilsu og kröftum. en íóstri
hans var maður mjög heilsu-
veill mörg' hin síðari æviár
og lczt á öndverðu ári 1943.
Ekki naut Jón Matthíasson
annarrar skólamenntunar en
þeirrar mjög' svo yfirgripslitlu
menntunar í heimahúsum er í
þá daga var krafizt af börnum
til .þess að ijá fullnaðarprófi
fyrir fermingu.
En þess duldist engum er
einhver kvnni höiðu af drengn-
um. enda þótt hann væri hlé-
drægur mjög, að þar fóru sam-
an námsgáfur góðar og ástund-
unarsemi til lestrar og náms.
svo og lipúrð, háttvlsi og prúð-
mannjeg framkoma, ósamt
samvizkusemi í hvívetna.
Ganga þessar honum með-
fæddu dyggðir sem rauður
þráður í gegnum öll samskipti
hans við samborgarana á lifs-
ieiðinni. En því miður er það
svo, að oft verður lítið úr góð-
uni efnivið er rís úr jarðvegi
íslenzkrar alþýðu sakir um-
komuleysis og fátæktar, og er
það illa farið.
Eftir því sem ástæður leyfðu,
þá aflaði Jón Matthíasson sér
haldgóðrar sjálfsmenntunar í
heimahúsum, sem hefur verið
honum góð heimanfylgja á
lífsleiðinni. Er ég þess vel
minnugur frá æsku- og ung-
lingsárum mínum heima í sveit
inni, að eigi bar fundum okk-
ar Nonna svo saman. að við
ekki töluðum , um bókmenntir,
skáldskap og listir, leið þá tim-
inn harla íljótt, og dáði ég
hvað Nonni skildi þetta allt
svo miklu betur en ég,
Er ungmennafélag vár stofn-
að í Gufudalssveit 1928—’29,
varð hann strax virkur þátttak
andi í þeim félagskap. og um
nokkurt árabil hafði hann veg
og vanda af handskrifuðu blaði
er gefið var út i sveitinni á
vegum ungmennaíélagsins. Og
var það verk af hans hálfu
aí hendi leyst með prýði.
Vorið 1943 flutti Jón Matt-
híasson frá Gröf til Flateyjar
ó Breiðafirði og hafði hann
þar um nokkurt skeið á hendi
póst-, og símaþjónustu ásamt
fleiru.
Eftir nokkurra , ára dvöl í
Flatey flutti hann svo suður í
Kópavog. Og hefur hann nú
um all mörg ár verið starfs-
maður hjá Sambandi ísl. sam-
vinnufélaga.
Giftur er Jón Matthíasson
Guðrúnu Þórðardóttur frá Fit
ó Barðaströnd, ágætri konu og
eiga þau eina dóttur barna.
Gamlir sveitungar og grannar
Nonna frá Gröf óska honum og
fjöiskyldu hans alls góðs árn-
aðar á þessum tímamótum ævi
hans, svo og margra og góðra
iíídaga. Gamall granni
Fimmtugur 5. maí:
Maron Björnsson
írá Siglufirði
Hálfrar aldar afmæli átti
heiðursmaðurinn Maron
Björnsson 5. maí s.l. Segja
má að slikt sé ekki í frásögu
færandi, en mig langar til að
biðja blaðið fyrir nokkur orð
af því tilefni. —
Afmælisbarnið var ekki að
flíka þessum hátíðisdegi sín-
um og hrein tilviljun var
þess vandandi að nánustu fé-
lagar hans og vinir heimsóttu
ltann og árnuðu honum heilla.
Kynni mín af Maron Björns-
syni eru nokkuð löng. Við
slitum barnaskónum milli
fagurra fjalla í faðmi Siglu-
fjarðar. Við áttum allmikla
samleið í æsku. Hann var ó-
þekkur unglingur, eða svo '
fannst okkur strákunum, sem
vorúm nokkrum árum yngri
og áttum heima á Siglufjarð-
areyri. Hann var bakliabúi.
Það var grcska í stráknum
fyrir norðan, og oft var skipzt
á skotum með sjóboltum á
vetrum, en þegar voraði stóðu
allir saman, þegar lögð var
síld í tunnur og athafnalífið
var í fullum blóma. Slík er
æskusaga margra manna, sem
alizt hafa upp við sjávarsíð-
una. —
Siglufjörður á margþætta
sögu — og Maron Björnsson
getur nú á þessum tímamót-
um sir.ium litið björtum aug-
um yfir liðna daga — liðin
ár — svo mikinn þátt hefur
hann átt í því að leggja góð-
um og menntandi málefnum
liðsinni sitt af fullum krafti.
I 15 ár stóðum við saman
í Karlakórnum Vísi, undin
stjórn Þormóðs Eyjólfssonar;
það var ánægjuleg samvinr.a.
Ég var í „ruslakistunni" sem
við söngfélagarnir nefndum
svo, en hann söng fyrsta ten-
ór. Oftast var þetta lcvöld-
vinna, en fyrir kom að við
höfðum æfingar söngbræðurn-
ir kl. 7 að morgni ef mikið
lá við Ég minnist þess í júlí-
mánuði 1938, þegar núverandh
konungshjón Danmerkur
heimsóttu Siglufjörð í opin-
berri heimsókn til landsins, að
„Visir“ söng fyrir þau í hófi,
sem haldið var þeim til laeið-
urs þar. Sungnir voru íslenzk-
ir, danskir og sænskir söng-
var, sem vera bar — Mar-
on var stillt lengst til hægri,
í röðum okkar en á þeim stað
var ekki nema valinn maður
með fallega rödd. Má ég ekki
taka svo til orða, að laann sé
konunglegur söngvari. —
Það var skarö fyrir skildi
Framhald á 10. síðu.
<?ii{]m!iiiii!iiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii]iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiimiiiii]i: imiimmmiiiiimi iiiiiiiiiiiimimmmimmiiiimimmiimmimmiiiHmii
Húsmóðir við Breiðholtsveg hefur orðið í dag —
tveir góðborgarar spilla gleði hátíðadags —
hvers rná ekki vænta af afkvæmunum — vöru-
bílstjóri sezt upp á fákinn — sendir tvær
snotrar vísur.
i
Hér kemur bréf frá erha
í dag.
„Fyrsta maí síðastliðinn,
að lokinni glæsilegri kröfu-
göngu, varð mér og fjölskyldu
, minni gengið inn á stjórpar-
xáðsblettinn.
Þetta er annars friðhelgur
blettur hins hvíta húss, þar
sem stjórnarherrar líta yíir
að loknu dagsverki hinnar
arAiasömu viðreisnar.
Við fundum auðan blett i
aliri fólksmergðinni og sett-
umst niður til þdss að hlýða á
ræðumenn. Sólskinið var ynd-
islegt þennan dag og i brjósti
okkar kviknaði von um betri
kjör, þegar við fundum bar-
áttuskap ræðumanna.
En við hefðum getað fundið
okkur betri stað, því að
skammt írá okkur velti sér í
spikinu einn af þessum borg-
urum velsældarinnar og virt-
ist hann hafa þann tilgang
einan með nærvgru sinni að
spilla hljóði fundarins.
Annar góðborgari settist
hjá þessurn vini sinum og
spenntu þeir nú báðir radd-
böndin.
Þeir voru farnir að öskra
þegar leið á fundinn og virt-
ist orðaforði þeirra úr
þessu blómstrandi orðaskrúði
borgarapressunnar eins og
kommadjöflar, rússadýrkend-
ur, friðarspillar, múgæsinga-
menn og þess háttar með við-
eigandi tengiorðum og bur-
geisahlátri. Já, — einskonar
börsenhlátri peningafíílsk-
unnar.
Og þeir virtust slíemmta
sér hið bezta yfir miður blíð-
legum augnagotum, sem nær-
staddir sendu þeim.
Mér var hugsað til þessara
íhaldsgesta, þegar ég var
stödd niður við Mðibæjar-
skóla á sunnudagskvöldið
sjöunda maí á fundi her-
námsandstæðinga.
Að vísu voru skrílslæti fas-
istaunganna nokkuð hávær-
ari, en keimlík voru þau.
Og hvar skyldu þessi af-
sprengi íhaldsins hafa lært
sína mannasiði, nerna hjá
feðrum sínum. Ef til vill í
fínu kokkteilboði, sem haldið
hefur verið til heiðurs ein-
hverjum bandarískum hers-
höfðingja eða Georgi liðþjálfa
eða bara venjulegum dáta
sem hefur verið sVo litillátur
að dúlla hjá dótturinni.
Er þessi æpandi öskulýður,
sú æska, sem á að erfa land-
ið?
En svo mun .aldrei verða
þessu fólki eins og okkur til
bóta.
Sósíalisminn mun sigra og
þá rénna upp þeir tímar.
sem friður ríkir á jörðinni og
hagsæld og menning fellur
öllum í skaut.“
Þá hafa okkur borizt tvær
snotrar vísur sprottnar upp í
annríki daganna.
Þessi vísnasmiður er vöru-
bílstjóri, sem vinnur við
vegagerð út á landi og hefur
séð hinni hvítu dúfu bregða
fyrir allt í einu og yfirgefið
sitt trog og sezt á hinn tölt-
mjúka fák hagmælskunnar og'
fengið sér smásprett í vor-
blíðunni.
Þær fjalla um viðreisn:
Viðreisnin oss veitt af náð,
varað hefur nokkurt skeið,
þykir mörgum þyrnum stráð,
þessi kjarabóta leið.
Launþegi þú líða skalt,
ljúfur færa þína fórn.
Braskarana umfram allt
elska og þeirra ríkisstjórn.
JIilIllllIIIIIIIIllllllllllIlllllllllllHIIIIIIHii IIIIIIIIIIIIIIIÍIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1IIIIIIIIIIII,I “