Þjóðviljinn - 04.08.1966, Síða 8

3 SlöA — ÞJOÐVILJINN — Fimmtudagur 4. ágúst 1966.
CLAUDE CATTAERT:
ÞANGAD SEM GULL- FISKAR FARA 17. DAGTJR.
var brotinn legsteinn sem minnti
töluvert á steininn yfir stúlkunni
í Passy kirkjugarðinum — kann-
ski hafði Bobette líka dáið úr
tæringu.
Pitou gekk frá sessu að byrgi,
dokaði við, hélt áfram. Svart-
klædda konan sat enn á bekkn-
um og horfði á Signu. Ég var
að veita því fyrir mér hvort
fólk klæddist sorgarbúningi útaf
hundunum sinum. Pitou leitaði
í meira en hálftima áður en
hann gafst upp.
— Við komum aftur á morgun.
Ég ætla að spyrja vörðinn.
Náunginn hlýtur að hafaverið
með glerauga, hann horfði áallt
og ekki neitt sérstakt í senn.
Pitou gekk til ,hans og reyndi
að fá brot af augnaráði.
— Heyrið þér, ég finn ekki
gröf hundsins míns. Kopa hét
hann. ,
— I hvaða hluta er hann?
sagði maðurinn og studdist fram
á hrífuna.
Pitou baðaði út höndunum eins
og til að sýna að hann vissi
það ekki.
— Sjáðu' til. það er eins og
^hjá mannfólkinu, allar grafirnar
eru númeraðar.
Ég velti fyrir mér hvort konan
á bekknum væri líka búin að
týna númerinu sínu.
— Hvenær var hann grafinn?
— Þann niunda. marz, á mið-
vikudagi.
Maðurinn fór aftur að' raka
stíginn. — Ojæja, hér hefureng-
ihn verið grafinn í. sex ár.
Pitou hnykkti til höfðinu eins
og hann væri að hrista burt
lökkinn. — En það getur ekki
verið, hundurinn minn var sett-
ur hingað.
Maðurinn dró að sér smásteina-
hrúgu með því að rykkja til hríf-
unni. — Þá hefði ég vitað um
það; ég hef umsjón með öllu hér.
— Hvar getur hann þá verið?
Það er kannski til annar hunda-
kirkjugarður?
Maðurinn var alveg viss í
sinni sök. — Nei, það er hvergi
rúm fyrir slfkt. Þéir eru meira
að segja í vandræðum með að
hola mannfólkinu niður. — Það
var reiðisvipur í vinstra auganu.
því heila. — Konan mín hvílir
í Thiais, klukkustundar-ferð með
neðanjarðarbrautinni og tuttugu
minútna gangur að garðinum
eftir það. Fyrr má nú vera.
Pitou steig til baka og hrasaði
um rófu á hundi; það kom ipér
á óvart að hundurinn skýldi
ekki reka upp væl. Ég gekk til
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steimi otr Hó^n
Laugavegi 18 tll hæð (lyftal
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárereiðslu- o° snvrtistofa
Garðsenda 21 SÍMT 33-968
DÖMUR
Hárgreíðsla vi<5 allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamareötu 10. Vonarstrætls
_ megin — SímS 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austiirba^iar
Maria GuðmundsdóttÍT
Laugavegi 13 — Simi 14-6-58
Nuddstofan er 5 sama «’«ð
hans og hallaði mér fram á
lágan vegginn. Hann var líka
að horfa á Signu.
— Skilurðu það, að svínin hafa
log'ð að mér? Og ég hélt hann
lægi í lítilli snoturri gröf.
Hvaða máli skiptir það? Ég
hafði orð á þvi og hann varð
fokreiður.
— Það skiptir miklu máli.
— Af hverju?
— Nú veit ég ekki hvar Kopa
er.
Hann hafði áhyggjur af því.
Mér finnst eins og margt fólk
vilji vita að hinir dauðu séu
á vísum stað, í snyrtilegum um-
búðum, annars finnst því sem
þeir séu ekki dauðir í alvöru og
þora ekki almennilega aðgleyma
þeim.
Mér finnst við vera búin að
hanga nógu lengi yfir þessum
steinbyrgjum. — Jæja, hvað eig-
um við þá að gera næst — leita
að pabba þínum?
— Ef þér sýnist. svo.
Strákgreyið, hann var vonsvik-
inn.
Fiskimaðurinn á bakkanum
sat á hnalli og var að gera við
gamla körfu og hann sagði í sí-
fellu: — Þekki hann ekki.
Pitou lét sig ekki. — Stór,
dökkhærður maður með hárlokk
sem féll fram yfir augað.
Hann virtist að minnsta kosti
iíkjast föður sínum.
" — Hér er allt fullt af stórum,
dökkhærðum náungum.
— Báturinn hans var kallaður
La Belle Hélene.
— Aldrei heyrt hann nefnd-
an.
Vatnið var eins og ábreiða
úr gleri, of óhreint til aðglansa,
jafnvel þótt það væri sólskin.
Á bátunum hinum megin við
manninn, var kona á klossum
að þvo þvott og hinum meg-
in var hundur að igelta.
Pitou hélt áfram. — La Belle
Hclene . . .? ^
Fiskimaðurinn lokaði hnífnum
og blístraði um leið og hann
lyfti körfunni
— Þeir heita allir svo líkurn
nöfnum — La Marie-Louise, La
Camille-Aimée. Um daginn sá
ég einn sem hét La Belle Franc-
aise — þáð er kannski sá.
— Nei, sagði Pitou. — LaBelle
Héléne.
Maðurinn geispaði. — Þá þekki
ég hann ekki. En þú gætir spurt
á farmskrifstofunni — skýli
númer sjö.
Það var gulur mosi á segldúks-
þakinu og bakvið glugga með
blómstrandi geraníu, sat stúlka
—. linkuleg — og skrifandi á rit-
vél. Pitou fór inn og ég elti.
Stúlkan horfði heint fram fyr-
ir sig með munninn dálítið op-
inn og með þennan undarlega
tómlega svip á andlitinu einsog
kvenfólk hefur, þegar það er
að prjóna. Hún hélt áfram að
vélrita.
Pitou hnykkti til þárloftknum,
sem býið var að klippa — hann
hlaut að sakna hans — og sneri
sér beint að efninu og lét há-
vaðann í fomlegu ritvélinni ekki
aftra sér, en hún var svört og
skuggaleg eins og líkvagn.
— Það er útaf La Belle Hélene.
— La Bélle hvað?
Það var eins og hraðskreiðir
fingumir stæðu ekki í • neinu
sambandi við máttleysislega
stúlkuna.
— La Belle Hélene — mig
langar til að vita hvar hún er
núna.
Stúlkan heyrði annað hvort
ekki hvað hann sagði að vildi
eklti héyra það.
— Það er fljótabátur sem fer
a milli Parísar óg Rouen, bætti
i Pitou við.
— Fljótabátur? Hún hafði
engan áhuga; hún sá aldrei neitt
slíkt þar sem hún sat við allan
daginn og hamraði á gamlalík-
vagninn.
Ég var að því komin að
fara út, þegar hún þreif blaðið
úr ritvélinni og smeygði öðru inn
í staðinn: — Það er bezt að
tala við herra Tuquet, en hann
kemur' ekki fyrr en klukkan
þrjú.
Pitou fór og tók sér stöðu
fyrir framan fljótabát sem 'á
við bakkann, Marie-Suzon. Hann
sá I huganum þegar h'ann yrði
kominn á bátinn til pabba síns,
r.ýmálaðan og með gljáfægt lát-
ún í sólskininu.
Hann fleygði steinvölu í vatn-
ið og lyfti síðan bakpokanum
cfar á herðamar. — Jæja hvað
eigúm við að gera?
— Ætlarðu ekki að bíða eftir
þessum karli?
— Vertu ekki svona vitlaus —
við komum aftur klukkan þrjú.
Ef ég hefði verið í hans spor-
um, hefði ég spurt hvern einasta
mann í nágrenninu frétta af La
Belle Hélene og beðið fyrir ut-
an skýli númer sjö eftir því að
þessi monsiur Tuquet kæmi. En
ég hef tekið eftir því, að fólk
sem er alveg sannfært um að
það finni það sem það leitar að.
ex stundum • kærulaust. j
Pitou snéri sér að mér. — Við
gætum athugað þetta með gull-
fiskana.
Ég fór dálítið hjá mér. — Þeg-
ar allt kemur til alls, hélt hann
áfram, — þá var það. þess vegna
sem þú straukst að heiman.
— Já, sagði ég veikum rómi
og fann hvemig skreytnin kom
mér í koll. — Það er góð hug-
mynd.'
Satt bezt að segja var ég alveg
hætt að hugsa um gullfiska; en
þegar við komum inn í stór-
verzlun — Pitou sagði að þar
væru þeir ódýrari en í sérverzl-
ununum — varð ég gagntekin
gömlu lönguninni og ég hefði
viljað kaupa alla þá gullfiska
sem ég sá.
Gólfið var troðfullt af hús-
mæðrum hlöðnum pökkum með
yngstu börnin í eftirdragi. Inni
var heitt og loftþungt og hræði-
legur hávaði; ofaná ysinn og
þysinn var Gilbert Bécaud að
syngja /í hátalara fullum hálsi
— hann var að bjóða stúlku upp
í dans, en þrátt fyrir allar vin-
sældirnar vildi þessi stúlka ekk-
ert hafa saman við hann að
sælda.
Búðarstúlka með gulleyrna-
lokka og tönn í stíl, ein af þess-
um áhugalausu, átti líka að sjá
um plastblómin og jurtirnar.
Húri var að vefja gervihydrangeu
inn í sellófan, rétt eins og hún
væri alvöru blóm.
Pitóu ýtti við mér. — Jæja,
ertu búin að ákveða þig?
Ég var heilluð af rauðu og
gylltu torfunni í fiskakerinu. -
Nei, sagði ég.
— Af hverju ekki?
— Ég vil þá alla.
Hann gapti. — Þú ert vit-
laus! Þeir eru að minnsta kosti
hundrað þarna — þú hefur enga
peninga til þess.
Mér finnst einhvern veginn
sem ég hafi ekki gefið mér tíma
til að hugsa, heldur gripið dauða-
haldi í fyrstu hugmyndina sem
ég fékk. Það er eina ráðið,
annars gerir maður aldrei neitt.
Borðið var dálítið vált, — það
var fleygur undir einni löpp-
inni. Ég notfærði mér að hala-
rófa af húsmæðrum var að
gaspra við kjötborðið rétt hjá,
og ýtti á það af öllu afli. Á ein-
hvern óskiljanlegan hótt riðaði
fiskakerið á undirstöðunni, rugg-
aði og valt síðan á hliðina cg
hellti fossaföllum af vatni yf-
ir bökin á konunum sem voru
að troðast milli borðanna
tveggja. Viðskiptavinur sem var
að jagast út af hökkuðu kjöti,
fékk stóra gusu inn á sig, datt
í gólfið og hrópaði á hina heil-
ögu móður. Hún hlýtur að hafa
verið ítölsk. Hinar ráku upp
venjuleg, kvenleg óp, ruddust
að kjötborðinu, sem nú valt um
koll.
Ef maður sleppti dálítið oftar
fram af sér beizlinu, þá væri
hægt að koma ýmsu skringilegu
til leiðar.
Ég skreiddist á milli kálfa
og ökla; ítalska konan lá enn
á gólfinu og sýndi bleik sokka-
bönd og lillablátt undirpils; mér
þótti það óæskileg samsetning.
• Guilfiskarnir voru að iða á milli
fóta og leggja; húsmæðurnar
VEIÐILEYFI
Veiði- og bátaleyfi seld í
LANGAVÁTN
FERÐASKRIFSTOFAN
lano svim t
Laugavegi 54 — Simi 22875 — Box 465.
IEÐURJAKKAR
RÚSKINNSJAKKAR
fyrir herra
fyrir drengi
Verð frá kr. 1690,00
’JASON
VlDGERDIR
LEÐURVERKSTÆÐI
ÚLFARS ATLASONAR
Bröttugötu 3 B
Sími 24678,
S K O T T A
— Hvílíkur heiður! Fyrirliði handboltaliðsins kastaði sjálfur í
mig snjóbolta!
ABYBEÐARTBYGGIIIGflB
TRYGGIHGAFELAGIÐ HEIMIR!
LINPARGÖTU9 REYKJAVFK SÍMI 22122 — 21260
Leðurjakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 31055 og 30688