Þjóðviljinn - 13.04.1967, Blaðsíða 10

J0 SÍTJA — I>JÖÐV1LJINN — Fimmtudagur 13. april 196T.
35
Foreldrar misskilja alltaf böm-
in sfn (iNei, ég aetla ekki afl
misskilja mín), mér var ljóst að
þau ætluðust til að ég yrði þessi
sonur og skurðlaeknir sem vesl-
ings P. hafði aldrei getað orðið.
Nú verður Carmen það í stað-
inn. Ég á við það, að ég er
búin að fyrirgefa þeim að þau
börðust gegn metnaði mínum og
fyrir sínum eigin metnaði. Ég
signaði, þess vegna verð ég að
fyrirgefai.
En hatrið í þessum draumi.
Það var svo skemmtilegt.
Ég veit ekki hvemig ég á að
losna við það. Ég hefði getað
sagt G. P. frá þessu. En hér
hef ég eíkki annað en titrandi
urgið í Wýantinum við blokkina
mína-
Enginn sem hefur ekki verið
} fangaklefa getur skilið hversu
alger þögnin er héma niðri.
Engin hljóð nemai þau sem ég
framleiði sjálf. Þess vegna finnsrt
mér ég i návist dauðans. Graf-
in. Engin hljóð að utan sem
geta minnt mig á að ég sé lif-
andi. Oft set ég á plötu. Ekki
til að heyra tónlist, heldur trl
að heyra eitthvað.
Oft verður mér undarlega
innambrjósts. Ég held ég sé orð-
in heymarlaus. Þá verð ég að
gena einhvem hávaða i til að
sannfæra mig um að svo sé ekki.
vi TIZH
fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. IIL hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
Ég ræski mig til að ganga úr
skugga um að allt sé eðlilegt.
Það er eins og litla japanska
telpan sem þeir fundu í rústun-
um í Hiroshima. Allt var dautt
og hún sat og söng fyrir brúðuna
sina.
25. október.
Ég verð verð verð að flýja.
Ég hef hugsað um það tímun-
um saman í dag. Æðisgengnar
hugmyndir. Hann er svo séður
að það er alveg furðulegt. Al-
veg pottþéttur.
Það er alveg eins og ég geri
aldrei neina tilraun til að flýja.
En ég get ekki reynt á hverjum
degi, það er vandipn. Ég verð að
spara tilraundmar. Og sérhver
dagur hér er eins og heil vika
fyrir utan.
Það þýðir ekki að beita valdi.
Ég verð að beita kænsku.
Augliti til auglitis get ég ekki
beitt ofbeldi. Ég verð máttlaus
í hnjánum við eina saman til-
hugsunina. Ég man að ég var
einu sinnd að ganga með Dbnald
einhvers staðar East End eftir
að við komum frá Whitechapel,
og þá séum við flokk af stráka-
lýð umhverfis tvo miðaldra ind-
íána. Við gengum yfir götuna
og mér varð bókstaflega óglatt.
Götustrákamir æptu, öskruðu og
hrintu þeim af gangstéttinni og
og út á götuna. Donald sagði:
Hvað er hægt að gera, og bæði
létum við sem við hristum
þetta af okkur, flýttum okkur
burt. En þetta var viðbjóðsdegt,
grimmd þeixra og hrasðsla okkar
við grimmd. Bt hann kæmi til
mín núna, krypi á kné og rétti
mér skörunginn, þá gæti ég ekki
lamið hann.
Þetta er tilgangsdaust. Ég
hef reynt að sofna síðasta hálf-
tímann, og mér tekst það ekki.
Þessar skriftir eru eins konar
deyfing. Þær eru það eina sem
ég hlakka til. I dag las ég það
sem ég skrifaði um G. P. í
fyrradag. Og mér fannst það
svo lifandi. Ég veit það virðist
lifandi, vegna þess að ímyndun
min fyllir út allar eyður sem
annað fólk myndi ekki skilja.
Ég á við, að þetta er trúlega
ímyndun. En það eru eins og
töfrar að geta manað fortíðina
fram. Og ég get bókstaflega
ekki lifiað í þessari nútíð. Ég
yrði geðvelfe eÆ ég gerði það.
1 dag hef ég verið að hugsa
um þegar ég fór með Piers og
Antoinette til að hitta hann.
Dökku hliðina á honum. Nei,
ég var heimsk, heimsk. Þau
höfðu komið til Hampstead að
fá sér kaffisopa og við ætluðum
í bíó, en biðröðin var of löng.
Svo að ég lét þau kúga mig til
að taka þau með sér.
Það var hégómaskapurinn í
mér. Ég hafði talað alltof mikið
um hann. Og svo fóru þau að
gefa í skyn, að ég gæti varla
verið svo afskaplega kunnug
honum fyrst ég væri hrædd
við að fara með þau til hans.
Og það dugði.
Strax í dyrunum sá ég að
hann var ekki sérlega hrifinn
en hann bauð okkur upp. Og
það var hræðilegt, vægast sagt
hræðilegt. Piers var í sínum
ómerkilegasta ham og Antoinette
var næstum skopstæling á
sjálfri sér, svo mikil kettlings-
kynvera var hún. Ég reyndi að
afsaka alla fyrir hinum. G. P.
var í skrýtnu skapi. Ég vissi að
hann gat hæglega dregið sig í
hlé, en hann gerði sér reglu-
legt far um að vera ruddalegur.
Hann hefði þó átt að sjá að
Piers var aðeins að reyna að
breiða yfir öryggisleysi sitt . . .
Þau reyndu að fá hann til að
ræða um sín eigin verk, en það
vildi hann ekki. Hann fór að
verða ögrandi. Notai tvíræð orð.
Alls konar beiskjublandið háð
um Slade og ýmsa listamenn —
sem ég veit að hann leggur ekki
trúnað á- Honum tókst sannar-
lega að ganga fram atf mér og
Piers, en Antoinette þurfti auð-
vitað að ganga enn lengra en
hann. Brosti tilgerðarlega, blak-
aði augnhárunum og sagði enn
ruddalegri hluti. Þá sneri hann
við blaðinu. Greip fram f fyrir
okkur í hvert sinn sem við
reyndum að segja eitthvað (ég
líka).
Og svo gerði ég dálítið sem
var enn heimskulegra en að
koma yfirleitt. Það varð þögn,
og það var greinilegt, að hann
hélt að við ætluðum að fara.
En ég var svo mikill asni að
mér sýndist sem Antoinette og
Piers væri skemmt og ég var
viss um að það væri vegna þess
að þau héldu að ég þekkti hann
alls ekki eins vel og ég hatfði
sagt. Þess vegna varð ég að
sanna þeim að ég kynni á hon-
um lagið.
Ég sagði: — Megum við fá
að hlusta á plötn, G. P.?
Andartak var eins og hann
ætlaði að segja nei, en svo
sagði hann: — Þvi ekki það?
Við skulum hlusta á einhvern
segja eitthvað. Til tilbreytingar.
Hann leyfði okkur ekki að velja,
gekk aðeins og setti plötu á
spilarann.
Hann lagðist í bekkinn með
lokuð augu eins og vanalega,
og það var auðséð að Piers og
Antoinette fannst það tilgerðar-
legt.
Það var svo undarlegt titrandi-
hljóð og andrúmsloftið var orðið
svo annarlegt: Ég á við að það
var eins og tónlistin kórónaði
allt saman. Piers glotti sjálfum-'
glaður og Antoinette fékfe hlát-
urskast — og ég brostí- Ég
viðurkenni það. Piers stakk litla
fingrinum í eyrað og svo hallaiði
hann sér fram á olnbogann og
lagði höndina á ennið og hristí
höfuðið í hvert skiptí sem hljóð-
færið (þá vissi ég ekki hvað
það var) titraði. Antoinette var
alveg að springa. Það var hræði-
legt. Ég vissi að hann myndi
heyra það.
Harm gerði það. Hann sá að
Piers stakk fingrinum aftur í
eyrað. Og Piers sá að hann
horfði á hann og setti upp allt-
í-lagi brosið. G. P. þaut á fætur
og slökkti á plötuspilaranum.
Hann sagði: — Þið hafið ekki
gaman af þessu? Piers sagði: —
Ber mér skylda til að hafa
gaman af því.
Ég sagði: — Piers, þetta var
ekkert fyndið.
Piers sagði: — Ég var ekki
með neinn hávaða, var það? Ber
mér skylda til að hafa gaman
af því?
G. P- sagði: Út >neð ykkur.
Antoinette sagði: Ég er hrædd
um að mér verði alltaf hugsað
til Beecham. Þér vitið. Tvær
beinagrindur sem eðla sig á
blikkþaki?
G. P. sagði (Það er undarlegt
með andlitið á honum, hann
getur orðið beinlínis djöfullegur
á svipinn): 1 fyrsta lagi gleður
það mig stórlega að þér skuluð
dást að Beecham. Tilgerðarleg
hljómsveitarstjóranefna með
andarrass sem barðist gegn öllu
sem var skapandi í samtíma-
list hans. 1 öðm lagi, ef þér
getið ekki heyrt muninn á
þessu og cembal, þá bið ég guð
að hjálpa yður. Og í þriðja lagi
(við Piers) finnst mér þér vera
sá broddborgaralegasti slæp-
ingi sem ég hef hitt ámm sam-
an og þú (við mig) — em þetta
vinir þínir?
Ég stóð þama, ég gat ekkert
sagt, hann gerði mig reiða, en
samt var ég tíu sinnum hrygg-
ari en ég var reið.
Piers yppti öxlum, Antoinette
sýndist ringluð, en henni virtist
líka dálítið skemmt, tæfunni
þeirri arna, og ég roðnaði. Ég
roðna enn þegar ég hugsa um
það (og það sem síðar gerðist
— hvemig gat hann það?).
— Engan æsing, sagði Piers,
— Þetta er þó ekki annað en
plata. Ég geri ráð fyrir að hamn
hafði verið orðinn reiður, hann
hlýtur að hafa skilið að það var
heimskulegt að segja þetta.
— Þér lítið svo á að þetta sé
ekki annað en plata, sagði G. P.
Er það svo? Það er ekki annað
en plata? Emð þér kannski
sömu skoðunar og frænka þess-
arar litlu gálu þama — haldið
þér að Rembrandt hatfi verið
orðin hálfleiður á öllu saman
þegar hann var að mála? Haldið
þér að Baoh hafi gretr sig og
flissað meðan hann var að
skrifa þetta? Haldið þér það?
Það var eins og allur vindtir
væri úr Piers, næstum hræðslu-
legur. — Nú, haldið þér það?
öskraði G. P.
Harm var hræðilegur. Á fleiri
en einn. Hann var hræðilegur,
4878 — Dubois, sem á sínum tíma tók Bernard fastan, er ekki
sériega vel tekið. Að vísu þiggur fanginn sígarettu, en þegar hann
er spurður spumingar, sem þegar hefur verið margoft lögð fyrir
hann, rýkur hann upp. — .,Ég hef þó hvað eftir annað sagt
yður, að ég hef ekki hugmynd um hvar skipið sökk! Og það er
sama hve oft þér spyrjið, ég get ekki gefið yður annað svar“.
— „Ef þér sýnduð staöinn á korti, mynduð þér græða á því...
meira frelsi, heimsóknir, bækur...“.
En enn verður Dubois að tilkynna yfirmanni sínum, að honum
hafi ekkert orðið ágengt.
Fægið «‘Idliúsvaskiiin og stálsamstæðnna með SILVO
SKOTTA
ATHUGÍÐ
Getum bætt við okkur klæðningum og við-
gerðum á bólstruðum húsgögnum. — Góðir
og vanir fagmenn.
Húsgagnav. Þorsteins Sigurðss.
Grettisgötu 13. — Sími 14-0-99.
EIGENDUR
Viðgerðaverkstæði.
Smurstöð.
Yfirförum bílinn
fyrir vorið.
FRIÐRIK OLAFSSON, vélaverkstæðl.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.
Blaðadreifing - Kópavogur
Unglingar óskast til blaðburðar um Kópa-
vog (vesturbæ).
— Hringið í síma 40753.
ÞJÓÐVILJINN
BRUNATRYGGINGAR
TRYGGID ADUR
EN ELDUR ER LA
A EFTIR ER ÞtfD
OF SEINT
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINPARGÓTU 9 REYKJAVIK StMI 22122 — 21260