Þjóðviljinn - 27.10.1968, Side 8

0 SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Surmudagrur 27. október 1968.
MARIA LANG
ÓKUNNUGUR
MAÐUR
var ekki fyrr en nokfcrum klukfcu-
ti'miuim seinna t>egar ég var bú-
in að kveðja pabba, sem virtist
hæstánægður innanum nýkeypt-
ar bækur og timarit og nýstrokn-
ar hjúkrunarkonur, að éa mundi
eftir bvi að ég hafði alls ekki
sagt Daníel, að við værum svo
sannarlega enginn hópur lengur
bama í éyðiborpinu.
Camilla.
Og Jónas.
Og ég.
Vorum við færar um að reka
sfcugga á flótta? Og hvers konar
ekugga?
Ég sá elftir bvi aö ée skyldi
efcfci hafa haft meiri álhu-ga á
bví sem hann sagði. En ég hafði
verið með hugann við pabba að
hálfu leyti og að hálfu leyti hjá
Kristínu.
A Arbafclía hafði ég nefnilega
fengið ein ótíðindin enn. Það var
enginn vafi á bví að télpukom-
/ ið hafði fengið mislinga. Hún
var rauðflekfcótt um allt andlit,
hana klæjaði í kroppinn ogboldi
ekki birtu, heldur lá heit og
máttvana í hálfimyrkvuðu her-
bergi. Ingiríður systir Einars sem
er kjörin til að annast börn,
, bótt hún eigi bau engin sjálf,
huggaði mig með bví að betta
hefði getað verið miklu verra
og sagði að bað væri svo sann-
arlega heppilegt að bömin væru
aðsfcilin — ef Jónas væri ekki
farinn að sýna nein einkenni,
væri ekkert líjdlegra en hann
slyppi.
Það v@r ánægjulegt að fá að
létta á hjarta sínu við Ingiríði
og hina tryggu og beinvöxmu
Huldu í gljáfægðu eldhúsinu.
— Já, ófá, sagði Hulda. — Það
er eins gott að treysta ekkibess-
um fcarlmönnum. Er- bað nokfcru
lagi lfkt ... að stinga af Dg
skilja eftir tvær varnarlausar
kvenpensónur aleinar i bessum
guðsvolaða afkima? Það sem einu
sinni hefur gerzt, getur aftur —
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31 - Sími 42240
Hárgreiðsla — Snyrtingar
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslau
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16-
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMl 33-968
— Hulda!
Ingiríður var óvenju hvöss í
rómnum.
— Nú vil ég fá að vita, sagði
ég jafnhvatsfceytislega, — hvað
baó er sem allir eru að dylgja
um. Hvað hefur eiginlega gerzt
í bessu borpi? Hefur einhver ver-
ið rænciur, einhverjum nauðgað,
er draugagangur har eða hvað
á hetta allt saiman að hýða?
— Að bví er ég hezt veit,
sagði Ingiríður, hefur ekki annað
gerzt í OrmaTörðum fen bað, að
bændumir urðu breyttir á að
sitja í átta hundruð metra fjar-
lægð frá háspennulínunni án
hess að fá nokfcurí rafmagn siálf-
ir. Þeir völdu að flvtjaist burt og
ég get efcki láð beiim bað. Aftur
á móti bykir mér bað ábyrgðiar-
leysi af Einsa og Christer að
fara báðir burt frá ykkur.
— Hvor um sig heldur að hino
sé efftir, sagði ég dálítið aum-
inia,ialega. Og hvorugur beirra
veit að pabhi varð veíkur. En
meðan ég hef Camillu að stvð'ia
mig við er enein hætta á að ég
missi móðinn. Hún er fæ” í flest-
an sjó og hræðist ekfcert undir
sölinni. $
Ég vonaði, svo sannaríega að
betta værí satt, begar ég var loks
lögð af stað heim. Þvi að Krist-
ín hafði reynt að hailda í mig,
vesöl og volandi, og hegar ég ók
framhjá Sólvangi og heygði inn
á skógarveginh upp í hnrpið,
var klukfcan orðin yfir ellefu að
kvöldi.
Aftur var orðið skýjaö og inni
í skóginum ríkti eitthvert kyn-
legt, bylgjandi rökkur, sem bfl-
ljósin unnu efcki á og gerði miig
svo riniglaða að ég ók stumdum
hættulega nærri grenistofnunum
við vegbrúnina. Ég var Mka dá-
lítið taugaóstyrfci við stýrið, bvi
að mér fannst mér liggjá á að
komast á leiðarenda, og ég var
óvön að aka Mercedesbílnum
hans Christers — og svo gerðist
allt í einu hið óhjáfcvæmilega.
Eíllinn ranm niður í díki og sat
bar fastur.
Það stoðaði ekfci vitund bótt
dfkið væri grunnt, mér var ó-
gemin-gur að ná ferííkinu upp
á akveginn aftur. Nauðug viliug
varð ég loks að stiga út í óraun-
verulegt hálfrökfcrið. Écí átti efcki
annars kost en fara síðasta spöl-
inm fótgapc'andi.
Ég reyndi að hugsa um hvers-
dagslega hluti af ráunsæi. Um
háhæluðu sfcóna mína sem voru
enn óhentugri til skógargöngu en
skór Agnesar Lindvall höfðu ver-
ið. Um hvítu, voðfelldu peysuna
sem var léleg vöm fyrir regn-
inu sem nú var byrjað að falla.
Um mislymdið í veðrinu, um
jónsmessulaxinn sem lá eftir í
bílnum og myndi trúlega eyði-
leggjast og verða óætur ...
En allan tímanm voru betta að-
eins yfirborðshugsanir. Undir beim
bjuiggu aðrar hugsanir og kennd-
ir, ólguðu og kraumuðu og biðu
bess að komast upp á yfirborð-
ið og nó yfirhöndinni og fylla
mig skelfingu.
Ég var alein.
Alein í skógi sem umíluktimig
béttur og fjandsamlegur og bög-
ull.
Nei, hann var ekki bögull. Þar
voru búsund hljóð, leyndardóms-
full, ósfciljanleg hljóð sem nístu
taugar mánar og æ ofaní æhrökk
ég í kút og sneri mér við. Skrjáf
heyrðist mil'li trjástofnanna, bað
brafcaði í greinum, og bað var
eins og einhver væri aið nálgast.
Reifur? Fugl?
Mammleg vera?
. Hvað hafði Daníel Severin ver-
ið að tala um að refca sfcugiga
á flótta? Og hvemig átti að fara
að bví, begar sfcuggamir biðu
hjá hverju einasta tré, í hverju
einasta rjóðri og læddust á eft-
ir mér við hvern fcrók á veg-
inum?
— Hér er ekkert að óttast.
Alls efcki neitt að óttast.
En ég varð hrædd bagar ég
heyrði mína eigim rödd; hún var
skarandi og undirstri-kaðá ein-
manaleika minn. Og bó var ein-
manaleikinn skárri en skelfdn-gin
sem greip mig begar ég heyrði
allt í einu fótatak, fótatak mamn-
veru í nágrenninu.
Fótatak — efcki á möl eða
.mold eða grasi, heldur á timib-
urplönkum.
Brúin? ,
Já, barna var hún, en auð og
yfirgefin, rétt eins og brattur
stígurinn upp ásinn. En einhver
hafði farið um hana rétt áðan.
Hyer?
Nu fór ég að hlaupa, æða
áfram í blindni hað sem eftir
vai leiðarinnar heim, heim í
borpið, til Camillu og Jónasar,
til olíulampa og félagssikapar og
öryggis ...
Skómir mínir voru vatnsósa,
hárið hékk í rennblautum flygs-
um þegar ég komst loks alía
leið. Ég forðaðist að líta á
draugalega eyðihúsið yzt í þorp-
inu. Áfram, áfram, bvert yfir
hávaxið, rennvott grasið að sum-
arbústöðunum okkar . . .
Vantrúuð starði ég á svartar
rúðumar. Hafði Carhma ekki
einu sinni getað hangið vakandi
þanigað til ég kom?
Andartak stóð ég kyrr undir
bafcskegginu til að ná andam-
um.
Síðan opnaði ég dymar og
martröðin hófst fyrir alvöru.
Hvorki Jónas né Cami-llo voru
pofandi. Hvorugt beirra lá í
rúminu.
Klukkan vay fólf að nóttu og
þau höfðu bersýnilega alls ekki
háttað.
Ég leitaði' í ofboðí að skila-
boðum til mín, bréfi eða ein-
hverju til sikýringar.
Ég þaut aftur út á túnið og
inn í Litlabæ en árangurslaust.
Þau voru horfin og héldu á-
frarn að vera það.
S’kelfingin sem nísti mig með-
an óg æddi eins og bandóð í
næturmyrkrinu milli húsanna og
uppgötvaði það eitt, að hvergi
bólaði á þeim, var marg'falt ó-
hugnanlegri en myrfcfælni mín í
skóginum rétt áðan.
Lofcs fór ég að hágráta þama
í ri-gningunni undir skjálfendi
laufkrónunum.
Þá . . .
Dauft ljós sýndist blakta og
deyja í fjarlægð einhvers staðar
hjá hinum. Kom það úr stærsta
eyðihúsinu á sléttunni niðri, eða
var betta aðeins ímyndun?
Með ákafan hjartslátt lagði ég
af stað í áttina að húsinu. Ég
mundi eftir brotnu glerrúðunum
og sfcrýtna fcamersinu með
klunnalega smíðuðu húsgö'gnun-
um og bókunum um Hinn daiuð-
ann og Sýnir og opinberun anda.
Ég hifcaðd enn meir.
Skjmfæri mín tóku ef-tir hverju
smáatriði, ógnandi og skölfilegu.
Húsinu sem allt í einu var
rétt hjá mér.
Svörtum gapandi gfluggunum.
Svíðandi fótleggjunum' efti-r
brenni netlumar.
Grafkyrru mannverunni þama
í eifsta þrepiou.
Ekki Camillu.
Karlmanni . . .
Ökunnugum manni.
Hvorugt okfcar hireytföi si-g eða
mælti orð. Það var eins og við
værum stirðnuö í þem stelling-
um sem við vomm í þagar við
komum fyrst au-ga hvort á ann-
að.
Eins og við hefðum gætu-r
hvort á öðm.
Eins og — og bó var bað frá-
leit huieisun — eins og við hefð-
um bæði verið jafnhrædd hvo-rt
við amnað.
Það var of skuiggsýnt til þess
að ég gæti séð hann allmenni-
lega. Hann var í hærra lagi,
berhöfðaður, klæddur hnéháum
gúmmís-tígvélum o-g regnfcápu.
Hann stóð á fúnum tröppun-
um að óhrjálegum eyðibænum og
hað hefði mátt ætla að hann
væri eigandinn.
Fyrs'tu orðin sem h-ann sagði
voru furðula't:
— Jæja, bér komið bá. Ég var
næstum hættur að bíða.
— Vomð bér . . .? Eigið hér
við að þér h-afið verið að b-íða
elftír mór?
Svo sannarlega. Röddin var
róleg og lág. — Snáðinn sofnaði
hér inni í kamersdnu og ég borði
efcki aö færa hann, því að þá
hefði hann ef tifcvill vafcnað og
farið að væla á mömimu sína.
Hann sneri sér viö og gefck
inn og ég elti hann ringluð.
Þefu-rinn i-nni af fátæfct oghröm-
un var hinn sami og áður, en
samt var nú eins og þama æ-tti
einhver heima. Eldspýta og tvö
fcerti. í tómum flöskum á stóra
sla-gborðinu, vörpuðu mildu og
flöktandi skini yfir háltfopinn
bakpoka á gólfinu, yfir .gömlu
Ipókahil-lutna, ylfir sétbefcfcinn þar
sem Jónas svaf vært og vel of-
aná svefnpo-ka og undir þykku,
Auglýsingasíminn
er 17 500
ÞJÓÐVILJINN
Skolphreinsun og viðgerðir
Losum stíflur úr niðurfallsrörum, vöskum og böð-
um með loft- og vatnsskotum. — Niðursetning á
brunnum og fleira.
SÓTTHREINSUM að verki '•loknu með lyktarlausu
hreinsunarefni.
Vanir menn. — SÍMI: 83946.
LffKFANGALAND
VELTUSUNDI I kynnir nýja verzlun
LEIKF AN G AK J ÖRBÚÐ.
Gjörið svo vel að reyna viðskiptin.
LEIKFANGALAND
Veltusundi 1 — Sími 18722.
Þvoið hárið nr LOXENE-Khampoo — og flasan fer
SKOTTA
|^^Kin^Feature^SyndicateMnc^^966^Worl^right^eservM^^
— Efcki verða alltof sfcotiirm í mér, Valdi, þá verðiur svo mikið
ves-en þegar ég hætti að vera með þór — og óg má efckert aiumt sjá.
Cabinet
SANDVIK
SNJÓNAGLAR
SANDVIK snjónaglar veita öryggi í snjó og hálku.
Látið okkur athuga gömlu hjólbarðana yðar og negla
þá upp.
SANDVIK pípusnjónaglar eru framleiddir sérstak-
lega fyrir jeppa, vörubila og langferðabíla.
SANDVIK snjónaglar þola sérstaklega vel malarvegi
okkar.
Gúmmivinnusfofan h/f
Skipholti 35 — Sími 31055 — Reykjavík.
Ódýrast í FÍFU
Úlpur * Peysur * Terylenebuxur * Molskinris-
buxur * Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar. — Póstsendum hvert
á land sem er.
Verzlunin FÍFA
La-ugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut).