Þjóðviljinn - 20.02.1969, Side 8

2 SÍÐA — ÞJÓÐVTLJTNTT — Fímmtudaguir 20. fidbrúar 1969.
Gilbert Phelps
Astin
allrafyrsta
32
og leit útundan sér á Hektor
frænda. — Nú, þið borðið líka
kvöldmat? sagði hann hrifinn.
— Já, það er satt, sagði móðir
Alams, hallaði undir flaitt og leit
glettnislega á hanm. — Frú
Blount kemur í kvöld-
— Hver fjandiinin er. frú
Blount?
— En það er hún Muriel!
— Nú?
— Mansitu ekki þegar þú varst
hérna síðast... Muricl?
— Jú, þegar ég hugsa mig um.
Hann teygði sig, bældi niður
geispa, reis upp fm borðum og
bað þær að afsaka, hann þyrfti
að gera „ýmislegt sanávegis“ og
kannski myndi hann „fá sér
blumd“. Hann kyssti tengdamóð-
íirina á ennið, geispaði aftur og
gékk út úr herberginu. Hann
tók ekkert eftir því að Alan og
Meg, sem voru á leið út i garð-
inn, voru á haelunum á honum.
Þegar hann gékk upp stiganm
heyrðu þau að hann tautaði: —
Kjúklimigamatur! Þegar hann var
kominn hálfa leið upp, stanzaöi
hann, stakk hendinni i einn vas-
ann og dró upp flatan, bogadreg-
inn hlut sem var næstum eins
að lögun og sígarettuveski.
Hann bar hann að munninum og
hallaði höifðinu aftur á bak. Svo
smjattaði hanm, stundi: „Þetta
var betra“ og stakk pelanum
aftur í vasann. Það kom AJan
ekki á óvart að hann var með
silfurtappa og leðurhyiki-
Það haföi rignt meira- Þegar
þau komiu niður i holuna, vt>ru
hvitu sok'karnir sem þau hölfðu
klætt sig í gestinum til heiðurs,
orðnir blautir og óihreinir og
fullir af grasfræi. En laus mold-
in inni í holunni, sem var ekki
annað en fúnandi sprek og lauf,
hafði rétt aðeins dökknað — rétt
eins og sag á sirkuisgólfi sem
sprautað hefur verið á. Regn-
droparnir sem féllu á andlit

fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsia. Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
þeirra voru ferskir og svailir og
það var góður ilmur af blöðun-
um. Regnið hatfði lengt líftíaga
síðustu keilulaga blómanna sem
glitti í milli blaðanna í limgerð-
inu. Þau vom mjó og oddlhvöss
bg minntu á örlítil hvíí sýringa-
blóm. Það var síerkari lykt aif
þeim í vætu — af hrvíta hlutan-
um var sætur, dálítið væminn
ilmur og af brúnu toppunum var
lykt eins og a£ brenndum sykri.
Eimmana býfluiga suðaði á m.illi
þeirra- Megborðaði síðasta brjóst-
sykurinn. Alan tók sprengjuodd-
inn u,pp úr buxnavasanum og
neri honuim við peysuermina.
Hektor frænd i kom afítur niður
í stofuna þegar hann heyrði
glamra í tebollum. Hann draikk
fjóra bolla af tei (úr flnasta
postulíninu hennar frú Blount)
og sporðrenndi gúrkubrauðsneið-
j unum bg kökunum með sykur-
S bráð með sam'blandi af geispa og
brosi. Alan og Meg datt í hug
i Watohman, labradorthundur ridd-
arahöfuðsmannsins, sem eitt sinn
hafði gleypt í sig stóran skammt
af lapskássu í þrern glefsum. 1
þetta sinn dró Hektor frændi
enga dul á það, að honum þótti
máltíðin í léttasta lagi. — Þetta
eyknir matarlysitina fyrir síðdeg-
ismatinn, sagði hann.
öllum til vtwibrigða hafði
hann haft skipti á einikennisbún-
ingnum og dökkbláum, röndótt-
um jakikaifötum. En jakkinn var
tvíhnepptur, þannig að herðarn-
ar og brjótskassinn sýndust enn
breiðari. Alan undraðist að
nokkur gæti svo fyrinhafnar-
laiust gengið í „sunnudaga£ötum“
á venjulegum mmlhelgum degi-
Sokkarnir voru úr bláu silki og
þykkir, svartir skórnir glóðu-
Hefctor frændi gerði margar
tilraunir til að hressa upp á
„menniimgarlegt" andrúmslbftið.
Hann sagði sögu sem kom móður
Alans til að roðna og lagfærði
næluna úr Amara-silfri í blússu
Glad frænku. — Forréttindi
mágsins, sagði hann og hún gat
ekki að sér gert að hlæja.
Tengdamóðirin notaði hvert
tækiifæri til að koma nafni
Coru inn í samræðurnar. —
Vesilings Cora átti svona testéll,
manstu það?... — Veslings Cora
hefði kunnað að mefca þessar
kökur-.. Sá Cora veslingurinn
þig nokkurn tíma í þessum föt-
uim? Hann setti viðeiigandi svip
á andlitið í hvert skipti sem hún
kom með slíka atihugasemd, en í
eitt skipti þegar hann kveikti
sér í sígarefctu, þóttist Alan
heyra það greinilega að hann
tautaði: — Til fjandans með
veslings Coru! Þegar hann heyrði
loks að útidymar voru bpnaðar,
spratt hann uppúr stólnum sýni-
lega sérfeginn.
Faðir Alans og Emest frændi
tóku feimnislega í höndina á
honum. Viðbrögð Hektors frænda
komu þeim á óvart: það var eins
og þeir hefðu frelsað hann úr
heldur óskemmtilegu kvennabúri.
— Arfchur, gamli vinur! Emest,
gamJi vinur! þrumaði hann svo
að rúðumar glömruðu. Hann
þreif um hendur þeirra og skók
þær upp og niður. Hann sió á
bakið á þeim og lauk athöfninni
með því að leggja armana um
herðar þeirra eins og hann ætl-
aði að skella saman á þeim
höfðunum i hrifningavímunni.
Alan fann til stings í hjartastað.
Það var eitthvað auómjúlut í
hlátri föðurins.
Andsfcæðumar milli Hektors
frænda annans vegar og föður
hans og Eimest frænda hins veg-
ar, voru of miklar af því góða.
Með arminn á Hektori frænda
um herðarnar, kom í Ijós að fað-
ir hans var álútur maður, meðal-
hár, með andlit sem var jafn-
fölt og flibbinn hans, stórt
barkakýli, magra fótleggi, nær-
sýn augu og feimnisilegt bros.
Emest firændi rýrnaði allur og
breyttist í lítinn skældan og
hjólbeinóttan náunga með hrukk-
ótt, mórautt apaandlit. Það var
eitthvað yfirþyrmandi við þetta
háreista vöðvafjall sem Héktor
frændi var, vöðvair, hár og tenn-
ur sem gnæfði yfir aMa- Saman-
burðurinn á klæðnaðinum var
Mka þeirn í óhag- Reiðbuxur
Emests frænda voru ef til vill
saumaðar efitir máli — riddara-
höfuðsmaðurinn sá til þess að
sá hluti klæðnaðarini9 væri í
góðu lagi — en jakkinn sem til-
heyrði gömlum jakkafötum, var
gljásiitinn á olnbogunum. Móðir
Alans sá um að föt eiginmanns
hennar væni pressuð og heíl, en
kraginn á jakkanum hans var of
hár: það var eins og hann hefði
hangið á snaga allan daginn.
Já, Alan fannst næstum sem þessi
mismunur í útliti réttmætti
þennan örlitla vott af fyrirlitn-
ingu í framkbimu Hektors
frænda...
Geðblær Alans tók skyndilegri
breytingu. Hann honfði á föðúr-
inn og frændann sem slóðu
þarna álútir og hann langaði
mest til að hlaupa fram og
faðma þá að sér, hrinda Hektori
frænda burt. bjarga þeim út úr
brennandi húsi, verja þá fyrir
ræningjum og morðvörgum.
Hvirfillinn á föður hans, þar
sem rauðbleikt hörundið skein
gegnum þunnt hárið, sýndisfc á-
líka viðkvæmur og ,stö!kkur og
höfuð á ungbarni.
Alan festi augun aftur á Hekt-
ori frænda- Hann tók eftir ifölsku
brosinu á stóra andlitinu, sá
hvernig hann þrýsti á herðar
máganna til að ieggja áherzlu á
sína eigin hæð, tók eftir augna-
ráðinu sem hann sendi í átt til
kvenlfólksfns til að fullvissa sig
um að þær væru að horfa á
hann, tók eftir tilgerðarlega,
írska málhreimnum. Þessar at-
hugasemdir gátu þó ekki afmáð
minninguna um faðmlag Hékt-
ors frænda í miðstofunni fyrr
u-m daginn. Hann treysti sér
ek'ki til að hoi'fa á föðurinn og
Ernest frænda; hbnum fannst sem
þessi tvískinnungur hans sjálfs
sæist utan á honum. AJlt í einu
sá hann fyrir sér þegar hann og
Meg gengu sarnan í morgiun-
sikiímunni og heyrðu Greg þeyfca
homið sitt; þau töiuðu hvasl-
andi saman í tunglsljósinu, sem
myndaði tígla á ábreiðunni; þaiu
borðuðu bringrjiber í holunni.
Það var eins bg hann væri að
líta til baka á fortíð sem var
þrungin friði og sa'kleysi.
Meðan þau snædd-u síðdegis-
verðinn drógu móðir Alanis og
Glad frænka enga dul á að þeirn
þótti reginmunur á borðsiðum
eiginmannsins og gestsins- Hekt-
or frasndi reyndi enigan veginn
að keppa við kvenfólkið í því
að bera sig fínlega til; hann
raðaði í sig af beztu lyst, en
snilldárleg beiting hains á hníf,
gaffli og miunnþurrku vó upp á
móti græðgi hans. Móðir Alans
og Glad frænka vom á svipinn
eins og þær vildu segja, að
þarna væri maður sem væri
vanur að borða við skipstjóra-
borð og í yfirmannssölum. Þær
glöddust yfir því hve miikið
hann gat hesfchúsað og fylltu
diskinn hans æ ofan í æ. En
þegar eiginmenn þeirra réttu
diska sína fram með hógværð,
létu þær sem þær sæju það
ekki eða gáfu þeim smáskammta
og lifcu kuldalega á þá, rétt eins
bg þær .vildu segja að þeir væru
ekki verðir þess að fá að matast
við sa-ma borð og Hektor frændi-
Faðir Alans og Ernest frændi
voru svo taugaóstyrkir að þeir
ráku olnbogana út í loftið, héldu
hníf og galffli beint upp í loftið,
sulluðu á dúkinn, snýttu sér í
miunnþurrkuna og sötruðu þegar
þeir di-ukku úr tebollunum. Eig-
inkonur þeirra fóru skelfiilega
hjá sér. Af tryggð við heima-
menn velti Alan bolla með sjóð-
heitu tei yfir sig og var borinn
vælandi út úr stofunni.
Þegar hann fékk leyfi til að
koma aftur inn, sátu hinir full-
orðmu enn undir borðum. Hékt-
tor frændi var að reykja sígar-
ettu. Móðir Alans og Glad
Ifrænka sátu háttprúðar með
hendur í skauti- Faðir hans og
Ernest frændi bros'fcu feimnis-
lega og horfðu á gestinn. Amm-
an gaut augunum í sífellu á
tangdasoninn og kipraði saman
I varirnar eins og ti'l að gefa í
skyn að tími væri kominn til
|að hefja að nýju tveggja
manna tal. Hektor frændi varð
var við hvasst augnaráð hennar,
reis upp frá bbrðum, klappaði
karlmönnunum tveimur á herð-
amar og sagði: — Jæja, kæru
vinir. Hvemig væri að gera sér
dagamun?
SKOTTA
— Já, ég skil hversvegna fólk biður þig ekki um £ar, en ég vil
ekki særa þig með þvií að segja þér ástæðuna!
Blaðdreifíng
Vantar fólk til blaðdreifingar í
Háskólahverfi — Langholtsveg.
ÞJÓÐVILJINN Sími 17500
UTSALA
Utsala stendur yfir
Ó.L. Laugavegi 71
Sími: 20141.
HAZE AIROSOL hreinsarandrúmsSoftið á svipsíumhi
Islenzk frímerki
ný og notuð kaupir hæsta vérði RICHARD RYEL
Álfhólsvegi 109. — Sími 41424.