Þjóðviljinn - 15.03.1969, Qupperneq 10

10 SÍftA — W<WVTLJrNN — Laugardagur 15. marz 19fi9.

Gilbert Phelps
Ástin
a/lrafyrsta
52
— Meðan konan yðar var
á lífi.
— Haldið Coru fyrir utan þetta.
— Þér eigið að láta konuna
mína í friði.
— Bf hún vill nú ekki að ég
láti hana í íriði?
— Gerið eins og ég segi!
— Látið þér yður detta í hug
að þér getið geÆið mér fyrirskip-
anir? hrópaði Hektor frændi.
Herra Blount leit fast á hann.
— Ég var búinn að gieyima að
þér eruð liðsforingi og séntil-
maður-
-— Reynið ekki að beita kald-
hæðni við mig.
— Nei, það er trúlega tilgangs-
laust gaignvart yðar manngerð..
— Hvað eigið þér við með
„mánini mianngerð”? ... Eruð þér
að reyna að höfða til einhverra
„göfugra tilfinninga“ hjá mér?
Er það svo að skilja?
Það var eins og rödd herra
Bílounts kæmi langt að.
— Ég held ekki að þér hafið
neinar . . . En . • • vegna kon-
unnar minnar . . . ætti ég ef
til vill að reyna . . •
— Haldið þér að þér getið
gefið henni meira en ég get
gefíð henni?
1 fyrsta sinn vottaði fyrir roða
i andliti herra Blounts og hann
hoitfði á Hektor frænda með fyr-
irtitningu- — Það er býsna lítið
sem ég get veitt henni. Það vit-
ið þér mætavel. Bn jafnvel það
er meira en þér getið gefið henni.
Héktor frændi dró munnvikin
niður.
— Ég læt ekki bjóða mér að
óbreyttur væskill talli svona við
mig, þrumaði hann. — Bf þér
hefðuð verið karimaður . . •
— Ég er meiri karlmsður en
þér getið nokkum tíma orðið,
sagði herra Blount. — Þér eruð
ekki annað en gortari og ruddi...
ég hélt svo sannarlega að Muriel
hefði betri smekk • . . Og þar
w
VI TIZK
fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hraiuntungu 31- Sími 42240.
Hárgireiðsla. Snyrtmgair.
Soyrtívörur.
FegTumarsérfræðingur é
staðnum.
Háirgreiðslu- og snyrtístofa
Steinu og Dódó
JLaugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtístofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
að aúki . . . eins og allir ruddar
enið þér gunga!
Hektor frændi varð fjólublár í
framan. — Hvað . . . Þér .'. •
Þér . . . hrópaði hann. Hann
ra'k andlitið fram, unz það snerti
næstum andlitið á. herra Blount-
Herra Blount riðaði og féll atfltur
á bak upp að stólnum- Hann
; hitti eldii á stólsætið, heldur
rann niður á gólfið og lá þar
með anman fótinn undir sér og
bakið upp við stólinn. Hektor
frændi reiddi krepptan hnefa.
Alan opnaði munninn til að æpa
en hætti við það, þegar hann
sá að herra B'lount byrjaði að
lyfta handléggnum til að bera
af sér högg. Svo lét hann árm-
inn síga niður ofurhægt. Hann
lá þarna og fölt andilitið vissi
upp t>g köld arugun störðu á
Hektor frænda.
Hektor frændi starði á hann
á móti. Hann leit á krepptan
hnefann, tautaði eitthvað og
gekk til dyra. í dyrunum stanz-
aði hann og leit til baka. Úr
andliti hans gat Atan lesið
ringlun og — gat það verið? —
eitthvað sem minnti á ótta.
Herra Blount lá kyrr í marg-
ar mínútur. Alan langaði mest
til að hlaupa fram og hjálpa
honum, en hann þorði það eklki.
Jafnvel Hektor frændi var eklki
eins uggvekjandi og herra Blount-
Hann fann til snöggrar smánar-
kenndar. Loks tók herra Blount
til við að reyna að rísa á fætur,
svo óendalega seinlegt sem það
var. I augum Alans var eins
og herra Bloumt væri samsettur
úr tveim allsendis ólíkum hlut-
um: þunga, líflausa kroppnum
og einhverju öðru, agnarlitlu en
gersamlega óttalausu, sem reifog
togaði í hann eins og skordýr
sem reynir í ofsareiði að losa
stein sem fallið hefur yfir það
eða maur, sem dregur byrði sem
er hundrað sinnum þyngri en
sjálfur hann. Uppsprettur þess-
arar orku var í augum herra
Blou-nts: reiðin og fyrirlitningin
í þeim beindist nú að óviðráðan-
legum líkama hans.
Loiks komst harin á fætur og
dróst til dyra. Alan neyddi sjálf-
an sig til að tafca upp göngu-
stafinn. Hann rétti hann fram.
Herra Blourrt rétti út höndina
Og fingurnir fóru.að fcreppast um
hnúðinn. Það fór hroliur um
Alan og hann var að því kom-
inn að sleppa statfnum. Herra
Blount leit niður til hanis. Það
vottaði fyrir brosi á andliti hans
— ef til vill var bað meðaiumk-
un, ef til vill stolt-
Daginn eftir kom frú Blount
í te. — Að honum skyldi koma
til hugar að vaða svona irm á
ykkur, sagði hún. — Að vera að
angra veslings Hefctor! Rödd
hennar titraði. — Og Stanley
hefur ekki gott af þessu, eins
veikur og hanin er . . . Viðbein-
in á henini voru orðin útstæðari
og háflsinn sýndist lengri. Hún
var rjóð í kinnum. Alan tók
eftir svipruum á móður sinni og
gat sér þess til að frú Blouirat
hefði notað meiri kinnalit en
sæmandi var fyrir eigirakonu »»m-
bættismanns. Hún fór að f-’1a
hátt og hlæja. Þegar hún band-
aði frá sér hendinni til að leggja
áherzlu á eittíhvað, sem bún var
að segja, velti liún úr bollanum
yfir nýja kjólinn- Móðir Alans
sóttí klút og þutrrkaði upp teið.
Glad frænka lagðist á hnén fyr-
ir framan vinkonuna og neri
kjólinn með vasaklútnum. Frú
Blount fór að gráta.
— Brenndirðu þig? spurði
Glad frænka. Frú Blount kinikaði
kolli; varir, henraar sfculfu. —
Já! Já! sagði hún. Og allt í einu
hrökk það út úr henni: — Ó,
ég elska hann. Ég elska hanri.
— En hvað um manninn þinn?
sagði móðir Alans. I rödd henn-
ar votaði fyrir samúð og leyndri
ánægju í senn.
— Maðurinn minn er mér ekki
einu sinni svona mikilis virði,
sagði frú Blount og smellti sam-
an fingrum. Hún grét hærra.
Móðir Alans klappaði henni á
handlegginn. Glad frænka vafði
frú Blount örmum og hallaði
höfðinu að henni og svo fór
hún l£ka að gráta ofsalega. Frú
Blount lyfti heridinni og leit
undrandi á hana. — Nei, ekki
einu sinni svona mikils virði!
endurtók hún og smellti aftur
saman fingruraum. í þetta sinn
varð smellurinn hærri. Einhverra
hluta vegna gerði það grát henn-
ar ákafari. Og Glad frænka grólf
andlitið í pilsi vinkonunnar og
grét hærra en nokkru sinni fyrr.
Móðir Alans dró stólinn nær og
lagði arminn um herðarnar á
frú Blount. Tvö stór tár runnu
niður vanga hennar. Meg greip
í ermina á Alan og benti. —
Sjáðu, sagði hún og brosti eins
og enginn. — Asni!
Seint og síðarmeir urðu þær
nokkurn veginn rólegar aftur.
Þær héldu áfram að drekka te
og nörtuðu í kökurnar. En ein-
hver mara hvíldi yfir þeim. Frú
Blount var föl og fásfciptin. Glad
frænka snökti. Móðir Alains leit
öðru hverju á frú Blount eins og
hún sæi hana nú í fyrsta sinn.
Svipur hennar lýsti undrun og
vonbrigðum yfir bví að ’frú
B'lount hefði með því að fella
alvöni tár rofið ævintýrahring-
inn sem hún ha'fði dregið um
hana.
Það var barið að dyrum. Áð-
ur en nokkrum gafst tími til að
standa upp heyrðist fótatak í
ganginum og dyrnar að miðstof-
unni voru opnaðar. — Sæl verið
þið öll, sagði Gwen ömmusystir
hjartanlega- Áður en nolíkur gat
jafnað sig á undruninni yffir
hinni úvæntu 'heimsólcn, höfðu
gestirhir tekið sér sæti. Eðvarð
frændi var í frakkanum með fit-
uga flauelskraganum og konan
hans hélt á pakka i dagblaða-
pappír eins og vanalega.
— Er það rétt að hér verði
bnáðum brúðkaup? sagði hún.
— Já, hreytti Glad frænka út
úr sér. Gestimir glottu og litiust á.
— Hvað sögðuð þið? spurði
Glad frænka.
— Við sögðum ekkert, telpa
mín, svaraði Eðvarð firændi.
— Það sem ég hafð hugsað
mér að segja, sag'ði' Gwen ömmu-
systir og leit til lofts, — var
það, að við verðum að vera
þakklát fyrir hverja minnstu náð
sem okkur er auðsýnd.
— Þið hafið það snöggsoðið,
vænti ég? Eðvarð frændi hall-
aði sér áfram og klappaði Glad
frænku á hnéð og reyndi að
leika samúðarfullan ætingja. —
Bara flýtiferð til fógetans, ha?
— Það verður hvítt brúðkaup,
svaraði Glad frænka ískaldri
röddu- — Með móttöku-
— Við höfum ekki fenigið neitt
böð.
— Nei! Og þið fláið það ekki
heldur.
Gwen ömmusystir og Eðvarð
frændi kipruðu saman varim-
ar og hristu höfuðin döpur í
bragði. — Það er eins gott að
þið flýtið ykkur, sagði Gwen
ömmusystir loks og stundi við.
— Áður en fólk fer að slúðra.
— Látum það slúðra. Það er
nóg af illum tungum að athafna
sig nú þegar. Ég skal ekki néfna
nein nöfn . . .
— Jæja, einmitt það? • • .
Ojæja, við erum ekki hingað
komin til að núa þér smáninni
um nasir.
— Af hverju komuð þið? Ég
man ekki til þess að ég hafi
boðið ykkur heim.
— Svoria. Svóna. Gættu tungu
þinnar, Glad. Aranars kemur
djötfullinn og bítur hana úr þér
einn góðan veðurdag.
-r- Annars, sagði Eðvarð frændi,
— komum við til að sýna samúð
olckar.
Glad frænka hló hasðnislega. —
Jæja? Hvað er það nú?
— Það er hart- Já, það er
hart- Eðvarð frændi hristi höf-
uðið með hryggðarsvip. — Það
er hart að bugast á efri árum.
Og svo smánin!
— Hvaða smán?
— Nú, -hefiuirðu ekki heyrt
það? sagði Gwen ömimusystir.
— Riddarahöfuðsmaðurinn varð
að selja hestana.
— Uss, það! sagði Glad frænká
rólega. — Það hef ég vitað
langalengi.
— Já, en það er sorglegur
dagur. Sannkallaður sorgardag-
ur, sagði Eðvarð frændi ög and-
varpaði.
— Ekki svo að skilja að Dro^t-
inn hafi ekiki háfit þar hond
í bagga, bætti eiginkona hans
við og setti andlitið í guðræki-
legar stellingar.
SKOTTA
Ég verð að taka til seinna- Ég hef tekið að mér að kenna hirðu-
semi í 7 ára beikik — og er að verða of sein ...
RAZNOIMPORT, MOSKVA
iVEGLEYSUR

RUSSNESKI HJOLBARÐINN ENDIST
Ódýrt! — Ódýrt!
Unglingakápur • Barnaúlpur • Peysur • Skyrtur
Gallabuxur og margs konar ungbamafatnaður. -
Regnkápur á böm og fullorðna.
FATAMARKAÐURINN, Laugavegi 92.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum og
gerðum. — Einfeum hagkvæmar fjrrir sveitabæi.
sumarbústaði og báta.
véla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
Varahlutaþjónusta.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa elda-
ELDAVÉLAVERK STÆÐI
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 — Sími 33069.
RARPGX lireinsar gólfteppin si angabragói
Hafa enzt 70.000 km akslui* samkvsennt
voMopðl atvInnubflaQðra
Fæst h|á fiestum hJúIbarBasiiIum * landinu
Hvepgi laagra verð j

SflHI 1-7373
TRADING
CO.
HF>

NIIKIfl URVflL 6DLFTEPPA
Framlciðciidur;
Vefarinn lif.
Última hf.
Alafoss
Tcppi hf.
Hatfkvcrm og go'ð þjóuusta
lúinfremur nælontcppi og
önnur erlend tcppi (
úrvali
nMDSH
huðurlaiul.shraut 10
Sími'88570
íslenzk frímerk
ný og notuð kaupir hæsta verði RICHARD RYEL
Álfhólsvegi 109 — Sími 41424 - (Bezt á kvöldin).