Þjóðviljinn - 20.03.1969, Blaðsíða 8

g SÍÐA — ÞJÓÐVHJINN — Fimnntudagur 20. mairz 1369. '
Gilbert Phelps
Astin
allrafyrsta
56
þama irmi, strákur? Tennurnar
glömruðu í Alan.
— Að reka netfið í það som þér
kornur ekkert við, þrumaði
#Hektor frasndi- — Og þarni inni
ofaná allt saman! .Áttu eniga
sómatilfinningu, drengur?
— Frændi, hvíslaði Alan. —
Frænrli... amma... hún hrey'fði
handlegginn!
— Bull og vitleysa. Hektor
fraendi leit kvíðafuilum augum
yfir höfuðið á Alam.
— Bn það er alveg satt,
frændi. Alan fann hjá sér óvið-
ráðanlega hvöt til að gera frænd-
ann að trúnaðanmanni sínum.
— Frændi, sagði hann í bæn-
arrómi. — Ég-.. ég verð að segja
þér það... Hún lyffiti handleggm-
um... alveg eins oig í eldhús-
inu... Það var mér að kenna...
ég hljóp í burtu.... Hún bað mig
... hún hreyfði handlegginn!
— Hvaða blaður er þetta eigin-
lega? Nú hefur ímyndunin hlaup-
ið með þig í gönur rétt einu sinni
— þama sérðu hvað hefst uppúr
því að vera með netfið niðri í
öllu. Mundru það eftirleiðis! Alan
hljóp upp í svefnherbergið og
faldi sig undir ábreiðunni.
Jarðarförin sitóð eikiki í neinu
samíbandi við það, sem á undan
var gengið- Hún var nánast
skrautsýning fyrir hann og Meg.
Allt skrautið heillaði þau. Vinnu-
veitandi Freds frænda hafði boð-
ið þeim S„sérstök vildarkjör“- —
það er eins konar laiunauppbót,
útskýrði Brnest tflrændi. Það var
líkvagn og þrír aðrir vagnar.
Hross, vagnar og aktygi. glóðu
eins og allt hefði verið sprautað
með fernisolíu. Kistan var þakin
krönsum. Það voru margir
kransar frá nágrönnunum, meðal
þeirra einn sem herra Cowoher
hafði bundið sjálfur. Á heiðurs-
stað var kransinn frá Blount-
hjónunum og annar frá fyrrver-
HÁRGREIÐSLAN
-
Hárgreiðsl u stofa
Kópavogs
Hrauntungu 3],. Sími 42240
Hárgreiðsla. Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
úaugav. 18 III hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
andi I nágranna hinnar látnu í
Winthrop Averaue.
Fullorðna fólkið var önnum
! kafið við undirbúninginn. Föt
voru burstuð og pressuð, leitað
j var að svörtum höttum handa
konunum og svörtum slifeum og
I armbimdum handa karlmönnun-
um. Slör. hanzkar og vasaklútar
| voru litaðir á síðustu stundu og
‘ það hvein í saumavélinni hennar
Glad frænku- Alan og Meg höfðu
ekki átt von á þvíl.íkum breyt-
ingum. Jafnvel útlínur líkama
hinna fullorðnu undir svörtu
fötunum sýndust með sorgarblæ.
Þau voru eins og svartklæddar
vaxstyttur- Og þau hefðu verið
eins útfararleg þótt þau heíðu,
alls ekki verið kilædd í svörtu
fötin.
Þegar Charlie ömmubróðir kom
inn í miðstofuna, héldu Alan og
Meg að hann væri forstjóri út-
farars'tofnunarinraar. Hann var
í hálfsíðum svörtium frakfea með
flauelskraga og niðurundan hon-
um stóðu þröngar, svartar
buxnaskálmar. I hendinni hélt
hann á svörtum hönzkum og flos-
hatti með uppbrettu barði og
breiðiu, svörtu siikibandi. And-
litið var eins og gríma; kinnarn-
ar voru stremgdar og yfirskeggið
svo vandlega vaxborið að það
var eins og hárið hefði komið úr
túpu.
Næ.stur kom frændinn frá
Canada. Gabardínfrakkinn hafði
verið litaður svartur, og hann
hafði komið sér upp svörtum
j flókahatti- Síðan kom Gwen
: ömmusystir og eiginmaður henn-
ar. Kjóllinn hennar var ökklasíð-
ur og niður brjóstið hékk löng
keðja úr kolsvörbum perlum; hún
teygði höfuðið fram og keðjan
sveiflaðist fram og aifltur — það
; var eins og hún ætlaði að reyna
að veiða einhvern í snöm. Um
hálsinn var hún með gamilan búa
og á höfðinu hafði hún' fjaðra-
hrúgu sem líktist mest dauðum
svartþresti-
Búningur Eðvarðs frænda
hafði gengið að erfðum frá föður
til sonar. Hann var aðeins tek-
inn fram við brúökaup, barna-
skímir og jarðanfarir. 1 skæru
ljósi vom fötin ryðbrún en efn-
ið var þykkt Pg þétt sem flóki.
Skyrtan va-r gul eins og gamalt
fílabein og bjóstið stinnt eins og
pappi. Lfningarnar hefðu getað
verið gerðar úr sementi, og skyrtu-
hnappurinn stóð upp fyrir agnar-
litla hnútinn á svarta slilfsinu.
Þau höfðu sett upp hæfilegan
sorgársvip, en Eðvarð frændi gat
efcki stillt sig um að glotta þeg-
ar hann benti á nýja hattinn
sinn- — Fékk hann hjá nárunga
sem skuldaði mér peninga og gat
efcki borgað, sagði hann. — Hann
er ekki mátu'legur — en þetta
vom reyfaj'akaup.
Hektor frændi kom síðastur
inn í miðstofuna- Frakkinn hans
var reyndar svai-tur, en samtsem
áður var eins og hann væri ekki
beinlínis viðeigandi. Hann var
tvíhnepptur með breiðu belti,
stórum slögum og hnöppum á
stærð við undlrskálar. Bfnið var
mjúkt og ullargott. Hann gnæfði
yfir alla í stofunni ein.s og pól-
fari. Andlitið yfir viðamiklum
frakkanum var dálítið þokú-
kennt; hörkudrættimir vom
horfnir og stóra nefið ekki annað
en formlaus klessa. Húðin var
flekkótt og tillitið dauflegt.
. — Ég er kvefaður, sagði hann,
og röddin var annarlega skær-
Móðir Alans og Glad frænka litu
skelkaðar hvor á aðra og Alan
gerði sér ljóst að Hektor frændi
hefði verið að dmifckna.
Alain og Meg flundu eikiki til
neinnair sorgar; þau settu langa
kassann sem minniti á varðskýli
ekki í neitt samiband við ömmu.
Þau hórfðu á syrgjenduma sem
þokuðust hægt af stað og eltu
mennina frá útfararstofnuninni;
konumar gengu smástígar og
studdust við arrna makanna eins
og þær væm að því komnar að
falla í öngvit- Þegar þær komu
að vögnunum stigui þær upp í þá
hægt og hátíðlega með aðstoð
eiginmannanna. Karlnmennimar
virtust ekki eins snortnir af al-
vöm stundarinnair; þeir settu á
sig hattama áður en þeir stigu
upp í vagnana. Hektor frændi
var með svartan hatt með háum
kolli eins og Alan hafði séð á
myndum af Jóni Bola; rikir
bændiur gengu með haitta af þessu
tagi á markaðnum í Denton. Þeg-
ar þeir hölfðu hagrætt sér i sæt-
unum, tóku þeir hattana ofan
aftur og lögðu þó á hnén. Ná-
grannarnir komu út ög stóðu vjð
garðshliðin; karlmennirnir höfðu
sett upp hatta til þeiss að geta
tejdð ofan. þegar líkfylgdin færi
framhjá. Strætisvagninn kom ak-
andi niðuir Majuba Road. Hann
hægði ferðina og ók lúshægt á
eftir vögnunum alveg niður að
horninu- Alan og Meg vom sann-
færð um að þetta væri virðing-
arvottur sem hinir vísu feður
bæjarins héfðu -skipulagt.
Frú Cowcher gætti þeirra
næstu klukkustundimar. Þegar
þau heyrðu vagnana koma til
baka hlupu þau aftur inn í húsið-
Þau settust í miðstofuna, bros-
andi eins og þau ætliuðu að bjóða
útfarargestina velkomna úr
skemmtiferð.
,En fullorðna fólkið var sljólegt
bg niðurdregið að sjá. Það var
eins og sorgarkiæðm kæmu því
ekki lengur við og það myndi á
hverri stundu skríða útúr þeim
eins og útúr hellum. Það sat
dryfcklanga stund án þess að
mæla orð. Það gauit augunum sitt
á hvað. Alan háfði séð þennan
sama fjarræna, biturlega svip á
fólki sem hafði orðið vitni að
slysi.
Loks bar móðir Álans fram
púrtvínsglös og kex. Fólkið Æör
að tala saman í lágum hljóðum-
Allt í einu brast Hektor frændi
í grát. Hann ýtti stólnum
út í hom, studdi haradunum á
holduig lærin og grét með þun.g-
um sogum.
— Hann var mjög nátenigdur
mömmu, hvíslaðj Glad frænka.
— ÆtK hann sé ekki raátengd-
áiri pyttlumnd sinni, smgði Eðvarð
frændi.
Móðir Alans ledtt agndofa á
hanin. — Þú átt þó ekiki við . ..
— Hann drakk úr henni allán
tímiann, bæði á leiðinnd þangað
og þegaf' við ókum hingað heim
aftur.
— Að ég nefnd nú ekki í sjálf-
um kirkjugarðinum þegalr hann
hélt að eniginn sæi hann, bæ'titi
konan hans við.
— Að standa hjá gröf og hiaiga
sér sí svoraa. Það fer bóksitaf-
lega hrollur um mann!
— Það ©r ekki virðingiin fyrir
hinium látrau.
— Kannski hefur opna gröfin
rdfjað upp fyriir honum allar hans
syndir.
— Það breytir engu um það,
svaraði Glad firærakia, — að hon-
um þótti vænt um mömmu.
— Seint þreytist eyrað að
heyra? sagði Eðvarð frændi og
klappaði Glad fræraku á hand-
legginn. — Þú heldur þó ekki að
þessi tár séu ósvikin? Þetta er
ekki anraað en fylliríisgrátur.
Hektor fræindi spratt upp úr
stólraum og gekk til dyra. Hann
skildi eftir sig lykt sem ekiki var
hægt að villast á.
Alan elti. Honum datt í hug
að rejma að sannfæra Hektor um
hollustu sína, svo að frændinn
leyfði honum ef til\ vill að segja
sögu sína. Og Hektor frændi
gæti áreiðanlega veitt honum
syndiafyrirgefninigu.
Hann togaði í frakkalöfin á
frændaraum. — Fræradi, byrjaði
hann. Hefctor frændi sneri sér
við, ýtti homum frá sér og reifc-
aði ■ kjökraradi upp stigann. Alian
gekk aftur íran í miðstofuiraa og
settist við hliðiraa á Meg í horn-
ið hjá körfuborðinu. Hann var
með hviin fyrir eyruraum. Það
vakti furðu hans að hanm skyldi
ekki gráta. Horaum varð ljóst að
það var ekfci sorg sem gagntók
hann heldur reiði.
Gwen ömmusystir lagði fná sér
vasaklútinn eing og hún vildi gefia
til kynma að nú hefði hún nóigu
lengi haldið 'allar siðareglur.
— Jæja, sagði hún eitthvað?
spurði hún.
Glad frænfca starðj á hana.
— Þú þarít ekkii að setja upp t
þenraan sauðairsvip, telpa mín. Ég j
er að spyrja hvort hún srysitir I
mín haifi sagt eitthvað.
— Hún talaði talsvert óráð ... j
— Já, etoki efa ég það. En hún 1
hefur trúlega sagt eitthvað ann- !
að, var það ekki? G-af hún eng-
in fyrirmæli, til að myndia ...
— Fyrirmæli?
— Jú, saigði Eðvarð frændi.
— Húra frænka þín á við hvort
hún hafi efcki látið í ljós hinzta
vilja...
Ódýrt! — Ódýrt!
Unglingakápur • Barnaúlpur • Peysur • Skýrtur •
Gallabuxur og margs konar ungbarnafatnaður. —
Regnkápur á börn og fullorðna
FATAMARKAÐURINN, Laugavegi 92.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavéiar af mörgum stærðum og
gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveitabæi.
sumarbústaði og báta.
Varahlutaþjónusta.
Viljum sérstaklega benda á ný'ja gerð einhólfa elda-
véla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 — Sími 33069.
MANSION-rósabón gefur þægilegan ilni i stofnna
SKOTTA
— Ég legig til að við iörium í mótmælagöngiu gegn bílum.
RAZNOIMPORT, MOSKVA