Þjóðviljinn - 21.06.1972, Blaðsíða 13

Miðvikudagur 21. júni 1972. ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 13.
ekki að undra, þótt Waldemar
þætti hjónabandið eins konar víti.
t dagbókinni var tekið fram að
B. væri suðrænn i útliti og með
dökk augu. Hann var sennilega
laglegur. Hann var á skrá hjá lög-
reglunni og fótbrotnaði i febrúar
eða janúar 1967. Þá var hann
lagður inn á deildina hjá systur
Katrinu. Úr þessu varð ástasam-
band, og nokkrum mánuðum eftir
fyrstu kynni fóru þau á Ham-
borgar Börs.
Það var þá sem þau komu sér
saman um eitthvað, sem virtist
eftir öllum sólarmerkjum að
dæma vera glæpsamlegt. B. átti
hugmyndina og Katrin beit á,
meðal annars vegna þess að það
gaf fyrirheit um talsverða pen-
inga handa henni. Þau frömdu
einskonar afbrot, þar sem Katrin
sá um fyrri hlutann og B. hinn
siðari nokkrum mánuðum seinna.
B. var hræddur um að hægt væri
að setja þau i samband hvort við
annað og koma upp um allt sam-
an.
Frumraun Katrinar var i mai-
byrjun 1967. Fórnarlambið virtist
vera „kerling” sem var sæl og
ánægð með allt saman. B. full-
komnaði afrekið um miðjan júli,
meira en tveim mánuðum seinna.
Þar nældu þau sér i tvö þúsund
krónur hvort.
Allt virtist hafa gengið eins og
smurt þar til i september 1970. Þá
danglaði B. i konu sem dó. Þó
ekki af danglinu heldur af áfalli.
Einhver, ef til vill lögregla, var
tortrygginn i garð hjónaleysanna
og þau urðu logandi hrædd við að
upp um þau kæmist. Og i hræðsl-
unni fóru þau smám saman að
kenna hvortöðru um.
B. vildi ekki að þau hittust, en
Katrin var ástsjúk og rellaði um
stefnumót á NK. Þar kom einhver
að þeim, trúlega lögreglan sem
var á slóð þeirra og eftir það hitt-
ust þau ekki. Siðasta innfærsla
Katrinar f jallaði um þetta og enn-
fremur það,að B. væri afundinn.
Dagbókin kom vel heim við frá-
sögn Waldemars af Katrinu.
Iiann hafði tekið eftir þvi að hún
hafði haft meiri peninga handa á
milli en hún hefði getað unnið sér
inn i starfi, og hann hafði einnig
haft hugboð um að hún hefði lent i
einhverjum leiðindum haustið
1970. Einhverju sem gerði hana
taugaveiklaða. Samtimis minnk-
uðu fjárráð hennar. Frá þvi i
september og þar til hún lézt i
marzmánuði angraði hún hann
linnulaust.
Waldemar hafði sem sé sagt
sannleikann svo langt sem það
náði. En var þar með sagt að
hann hefði ekki orðið henni að
bana?
örlögin eru stundum hláleg
og nú var ég komin að Pálssundi
með útsýn yfir að Langhólma.
Þar yrði morðinginn ef til vill lok-
aður inni ef ég leysti það verkefni
sem ég hafði tekið mér fyrir
hendur. Með hvaða rétti dæmum
við og refsum eiginlega
meðbræðrum okkar?
Sýnin var mér ekki að skapi og
ég sneri mér undan. Innan
skamms var ég komin inn á óra-
langa Wollmar Yxkullsgötuna og
fór að rölta heimleiðis flýtislaust.
Alla leiðina velti ég fyrir mér
hvers konar afbrot það væru sem
Katrin og B. hefðu hagnazt á.
Waldemar hafði gizkað á að
Katrin hefði selt sig. Mér þótti
það ekki sennilegt. Þá hefði það
staðið i einhverju sambandi við
fjárkúgun. Ef B. hefði tekið
myndir af viðskiptavinum henn-
ar, þá gat svo sem verið að þeir
hefðu seinna meira verið til-
leiðanlegir að greiða nokkra
þúsundkalla fyrir myndirnar.
Þetta gat svo sem verið, en samt
var sá galli á gjöf Njarðar að
fyrsta fórnarlambið hafði verið
kona, að þvi er mér skildist.
Eiturlyf féllu ekki inn i
mynstrið samkvæmt dagbókinni.
Njósnir virtust ekki koma til
greina heldur. Hershöfðingjar i
gipsi eru ekki einu sinni vanir þvi
i kvikmyndum að segja hjúkrun-
arkonum frá leynilegum her-
stöðvum né heldur að gefa þeim
hernaðarlega mikilvæg kort i
þakklætisskyni fyrir góða
hjúkrun.
Höfðu Katrin og B. uppgötvað
spánnýja aðferð til að afla sér
fjár, aðferð sem engum hafði
dottið i hug fyrr?
Niðurdregin yfir takmarkaðri
glöggskyggni minni en um leið
hress eftir haustgönguna, beygði
l |úffcnpir rciiir
oi' jirúyumjn^ur
I r.»mrc*»tí fr.t
kl 1MD ÍSOO
oj kl is 23 W
BnrAp.infamr hjá
\firframrci<Vlumanni
Sími 11322
VEITINGAHUSID
OÐALi
VIÐ AUSTURVOLL
ég inn að Wollmar Yxkullsgötu 3,
gekk rösklega upp gráar tröpp-
urnar og stanzaði á flisalögðum
pallinum fyrir framan dyrnar hjá
Evu.
Hún var glöð i bragði og endur-
nærð þegar hún opnaði fyrir mér.
Fyrirferð hennar var mikil þar
sem hún stóð i dyrunum og mag-
inn hefði sómt sér vel á hvaða
ýstrubelg sem var.
— Ég hef verið að hugsa um
þetta með blokkina, sagði hún. —
Ég held að þessi matarlisti komi
málinu ekkert við. En simanúm-
erið sem er skrifað innan á
hlifðarblaðið gæti verið mikil-
vægt. Hringdu þangað og athug-
aðu hvar það er.
— Auðvitaðerhægtaðhringja i
númeraskrána, sagði ég, — En
það er kannski eins gott að ganga
hreint til verks. Sennilega er
þetta þó númerið i matvörubúð-
inni. Hún hefur látið senda sér
vörurnar heirn.
— Það getur vel verið, sagði
Eva. — En það getur lika verið
simanúmerið hjá morðingjanum.
Gagntekin dálitlu ofvæni gekk
ég að simanum og tók upp tólið.
Eva rétti mér blokkina, en ég gat
ekki hringt i númerið sem þar
stóð skrifað vegna þess að siminn
var steindauður.
— Hann er lokaður, sagði ég
gremjulega. — Hefurðu gleymt
að borga afnotagjaldið?
— Nei, en hann hefur verið tek-
inn úr sambandi, svaraði Eva. —
Og það var ekki ég sem gerði það.
— Já alveg rétt, sagði ég
skömmustuleg. — Það var ég sem
tók hann úr sambandi meðan þú
svafst. Af einskærri tillitssemi.
Þegar siminn var aftur kominn
i samband valdi ég númerið sem
skráð var á hlifðarkápu blokkar-
innar. Fengi ég nú samband við
morðingjann? Og hvað ætti ég að
segja við hann (eða hana)? Ég
mátti vist ekki koma upp um það
að ég væri komin á slóðina.
Það leið nokkur stund áður en
svarað var. Ég ákvað að láta sem
ég væri frá simanum að prófa
tækið, ef mér dytti ekkert snjall-
ara i hug.
Tólið var tekið af hinum megin
og karlmannsrödd svaraði:
— Bo Bergmann hér. Bo Berg-
mann gjaldkeri.
Hver ætti svo sem að kallast
.,B” nema sá sem hefur B i udd-
hafi skirnarnafns og ættarnafns?
Var morðinginn nú loks kominn i
leitirnar?
Tuttugasti og sjöundi kafli.
— Halló, sagði röddin. Þetta er
Bergman gjaldkeri.
Þetta var djúp og fremur falleg
rödd. Árangurslaust reyndi ég að
gera mér i hugarlund hvort hún
gæti tilheyrt elskhuganum með
silkiaugun sem Katrin hafði lýst i
dagbók sinni. En röddin segir
ekkert um útlitið. Það leynir sér
ekki þegar maður sér myndir af
frægum útvarpsfyrirlesurum.
Röddin og myndin virðast i engu
samræmi.
Úr fjarlægð heyrðist samfelld-
ur hávaði eins og úr stórum vél-
um. Þgssir dynkir og drunur
gerðu mig hrædda. Það virtist
ógnandi, ekki sizt vegna þess aö
ég áttaði mig ekki á þvi hvaðan
hljóðið stafaði.
Hugrekki mitt var farið veg
allrar veraldar. Ég var með
hjartslátt og var þurr i hálsinum.
Það virtist ógerningur að koma
upp hljóði. Og hvað átti ég svo
sem að segja. Allt i einu virtist
það fráleitt að þykjast vera að
prófa simtólið. Og i þessu sálar-
ástandi tækist mér aldrei að leika
hlutverk simastúlku.
— Halló, sagði röddin aftur og
nú var gremjutónn i henni. — Er
nokkur þarna?
— Jú, stundi ég upp. — Jú, ég...
— Er það út af auglýsingunni?
spurði hann. — Um stöðuna?
— Já, einmitt, sagði ég og fyllt-
ist þakklátssemi fyrir hjálpina.
— Jæja, sagði hann. — Sjáið .
þér til, þetta er eins konar skrif-
stofust. Dálitil vélritun, faktúr-
ur og svoleiðis, bréf og... já, þér
eigið að snatta við sitt af hverju.
En þetta eru dálitið erfiðir timar
og... já, þér skiljið, við...
Af margorðri skýringunni sem
fylgdi á eftir mátti draga þá
ályktun að Bo Bergmann gjald-
keri hefði hugsað sér vanborgaða
skrifstofustúlku sem vann hálfan
daginn. Hann taldi þetta gott
starf fyrir húsmóður. Hvaða
meðmæli og menntun hafði ég?
Allt sem ég átti til af sliku var
heima i Bj3rred,og ég hafði ekki
hugsað mér að láta senda mér
stúdentsprófsskirteini og annað
slikt, svo að ég svaraði aumingja-
lega að ég hefði ekkert þess hátt-
ar.
Ég bjóst við að svarið bindi
skjótan enda á simtalið, en þess i
stað var eins og þetta yki likurnar
á þvi að fá mig til starfa fyrir lágt
kaup, og þegar ég var búin að
gefa upp nafn og heimilisfang og
fullyrða að ég kynni á ritvél og
væri stautfær i ensku var ég
ráðin. ,,Til reynslu”. 10 krónur
um timann var matið.
— Komið klukkan 8.30 i
fyrramálið, sagði hann. Tibréus.
Ankargrand 2B. Sex þrep.
Þungar drunurnar hljóðnuðu.
Hann var búinn að leggja tólið á.
Ég var búin að ráða mig i vinnu
en það voru vomur á mér. Hvað
var ég eiginlega búin að flækja
mér i?
Ég ætlaði að fara að vinna hjá
manni sem ég vissi ekki haus né
sporð á, annað en það að hann
væri ef til vill morðingi. Um leið
og ég legði leið mina til þessa
heimilisfangs, yrði ég ofurseld
manninum þeim. Manninum með
drynjandi, háværar, dulafullar
vélar i bakgrunninum. Ef vinnu-
veitandi minn fengi grun um að
ég væri að reyna að sakfella
hann, myndi hann áreiðanlega
ekki hika við að kála mér.
— Segðu frá, elsku Marianne,
sárbændi Eva. — Hvað var þetta?
— Ég er búin að fá vinnu,
svaraði ég. — Ef til vill hjá morð-
ingjanum.
Við reyndum að glöggva okkur
sem mestvið máttum af þeim fáu
staðreyndum sem við höfðum
handa i milli. Auglýsinguna fund-
um við fljótlega. Hún var i
Dagens Nyheter undir „Lausar
stöður, faglært fólk, skrifstofu-
fólk”. Það var lítil eindálka
auglýsing á milli beiðni starfs-
stúlku með bókhaldsþekkingu og
ensks hraðritara sem getur séð
um litinn atvinnurekstur. Hún
var svohljóðandi:
„Húsmóðir getur fengið létt
skrifstofustarf. Vélritun. Hálfs
dags vinna. Simi xxxxxx"
— Hvað heldurðu að þetta sé?
sagði ég.
— Hvit þrælasala, svaraði Eva
án þess að hika. — Mamma var
alltaf að vara mig við henni.
Annað kvöld liggur þú ef til vill
um borð i fiskibát ásamt mörgum
öðrum heimskum kvenmönnum,
bundin á höndum og fótumogferð-
inni er heitið til Beirut.
Ég hnussaði og yppti öxlum, en
það stoðaði ekki þótt mér væri
ónotalega innanbrjósts. Ég vissi
raunar ekki út i hvað ég var að
fara. En ég trúði nú samt ekki á
þetta með hvitu þrælasöluna.
Dálitið gröm fór ég að leita að
Tibréus i simaskránni. Þar fyrir-
fundust fimm og enginn þeirra
var skráður á Akkerisgranda.
Sennilega var fyrirtækið til húsa
á öðrum stað en eigandinn. Ef til
vill héthann alls ekki Tibréus. Ég
fann ekki heldur neitt fyrirtæki
með þvi nafni. Sennilega var það i
firmaskránni, ef það var þá nokk-
urs staðar skráð. En hvar átti ég
að leita? Varla undir yfirskrift-
inni „Hvit þrælasala”.
Bo nokkur Bergmann fann ég
þó. Hann var reyndar gjaldkeri
og átti heima á Högbergsgötu.
Það var i nágrenninu,en ég var
litlu nær. Hann hefði svo sem get-
að átt heima i sama stigagangi án
þess að ég hefði tækifæri til að
fræðast neitt um hann. Enginn
þekkir nágranna sinn i stórborg.
Yfirleitt ekki að minnsta kosti.
FEIACISLEIVZKRA HUOMUSTARMANNA
útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
Vinsamlegast hringið í 202SS milli kl. 14-17
INDVERSK UNDRAVERÖLD
Vorum að taka upp mjög glæsilegt úrval af
Bali-styttum og Batik-efnum. Einnig ind-
verskt og Thai-silki — röndótt, köflótt,
mynstrað, einlitt, Batik-mynstrað og
sanserað.
ATH. Við erum flutt að Laugavegi 133 (við
Hiemmtorg).
Úrval tækifærisgjafa fáið þér í JASMIN
tihsn mmsbtBffii