Þjóðviljinn - 05.11.1972, Page 13

Sunnudagur 5. nóvember 1972 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13.
25
Alistair Mair:
Það
var sumar í
Fyrsta barnið sem ég tók á móti.
Ég hef svo sem oft séð hana og
vissi vel að hún var ekkert ung-
barn lengur. En ég hugsaði
ekkert um það. Ég gat blekkt
sjálfan mig þrátt fyrir það. En
eftir þetta sem gerðist i kvöld er
það ekki lengur hægt, ekki fremur
en ég get lokað augunum fyrir
Simoni og Susan.
— Simoni og Susan.
— Já, góða min. Börnunum
okkar. Nema hvað þau eru ekki
lengur nein börn. Og þú getur svo
sem sagt mér að ég hefði átt að
gera mér það ljóst fyrir löngu.
Það er rétt. Og gerði að sumu
leyti En i kvöld sé ég þau eins og
þau eru i raun og veru. Uppkomið
fólk, Elisabet. Uppkomið fólk i
samkvæmisfötum, hlæjandi og
masandi og þambandi kampavin
með hinum.
— Ég held þau hafi skemmt
sér, sagði Elisabet vandræða-
lega.
— Já, það held ég lika. En það
er ekki hægt að hugsa sér fráleit-
ara tilefni til að halda veizlu.
Tuttúgu og fimm ár af lifi sem er
úr sögunni, og þú heldur veizlu.
Þú ert ekki ungur lengur, og þvi
slærðu upp veizlu vegna þess að
eftirleiðis er allt niður i móti.
Minnkandi starfsgeta, lúinn lik-
ami, rýrnandi fegurð og það er
haldin veizla! Það er fáránlegt!
Hún forðaðist að lita i augu
hans.
— Ég vissi ekki að þú litir
þannig á málið, sagði hún lágri
röddu.
— Ég gerði það ekki fyrr en til
veizlunnar kom. Þá horfði ég á
vini okkar, þessa ungu og glöðu
vini. Hann hló hranalega. —
Hópur af miðaldra körlum og
konum sem þóttust vera að
skemmta sér baki brotnu en
gerðu sig bara að fiflum.
— Þetta er ekki satt!
— Það er nú samt satt, þótt
þarna væru nokkrar heiðarlegar
undantekningar. Ég skal játa að
fáeinir virðast hafa dottið niður á
einhverja galdraformúlu. Til að
mynda Bill og Júlia Pearson. En
þetta á við um obbann af fólkinu.
Og þetta fólk, þessir karlmenn
með hæruskotið hár og þreytuleg
augu, mittislausar konur með
slöpp brjóst, þetta eru jafnaldrar
okkar. Það er dálitið erfitt að
kyngja þvi. En það er staðreynd
sem við verðum að horfast i augu
við. En þú mátt ekki ætlast til að
mér liki það vel. Og hamraðu ekki
á þvi i guðs bænum.
Elisabet horfði á fölt og
þreytulegt andlit mannsins sem
hún elskaði ennþá, og reyndi að
láta ekki bliðukenndina veikja
ákvörðun sina.
— Fyrirgefðu, sagði hún, —
Fyrirgefðu að ég skuli hafa hitt
þig þar sem sársauki var fyrir.
— Það skiptir ekki máli, sagði
hann þreytulega. — Við skulum
fara að hátta.
— Ekki strax. Hann hætti við
að standa upp. — Ég fer ekki i
rúmið fyrr en við erum búin að
tala út um þetta með nýjan
félaga.
Hann seig neðar i stólinn.
— Fjandinn sjálfur!
Hún hélt áfram:
— Mér var alvara áðan, Peter.
Hvortsem þú fellst á það eða ekki
þá drepurðu þig á að halda áfram
á sama hátt og hingað til. Og það
finnst fleirum en mér. Þú sagðir
það sjálfur. Allt i lagi, þér stendur
kannski á sama. Allt þetta sem þú
sagðir um ellimörkin kemur mér
til að halda, að þú viljir heldur
deyja en horfast i augu við það.
—■ Hvernig dettur þér það i
hug?
— Tja, þú ættir að vita meira
um sálfræði en ég. Þú ættir að
vita að ef til vill er einhver dulin
hvöt sem kýs þá útgönguleið —
— En ég er ekkert hræddur við
að verða gamall! Ég þarf bara
dálitinn tima til að venjast til-
hugsuninni um að glata æskunni,
það er allt og sumt.
— Allt i lagi, látum það liggja
milli hluta. En hvort sem þér
likar betur eða ver, þá stendur I
mér ekki á sama. Mér stendur
ekki á sama, vegna þess að ég vil
ekki missa þig. En ég hef lika
minar eigingjörnu ástæður, sem
eru þér óviðkomandi.
Festan i rödd hennar vakti at-
hygli hans.
— Hvað áttu við? spurði hann
varfærnislega.
— Ég á við það, að þegar ég
giftist þér, þá gekk ég ekki að
eiga læknispraksis. Jú,það skipti
ekki máli fyrst i stað. Þegar þú
starfaðir á sjúkrahúsinu, þá hafð-
irðu þitt ákveðna starf og við átt-
um okkar samlif og það var allt i
bezta lagi. En i sautján ár hefur
þetta dásamlega kerfi þitt haldið
mér i gildru á sama hátt og þér.
Starf þitt stjórnar lifi minu. Það
ákveður hvenær við borðum og
hvenær við háttum. Það ákveður
hvenær við förum út, sem gerist
varla nokkurn tima. Þegar þú ert
i vitjunum, verð ég að vera við
simann. Ég verð að sansa ósann-
gjarna sjúklinga. Ég verð að
veita hjálp i viðlögum. Ég get
varla skroppið i búð nema á
handahlaupum, ef ske kynni að
siminn hringdi á meöan. Og
draumurinn um dag i Glasgow
eða kvöld i leikhúsinu ... nei, hann
getur aldrei rætzt.
— Nei, heyrðu mig nú —
—Nei, ég er ekki búin. Ef þú
ætlar að segja að svona gangi
þetta til hjá venjulegum heimilis-
lækni, þá fellst ég á það. Og ég héf
sætt mig viö það i sautján ar. Ég
hef verið skyldurækin eiginkona.
Ég hef gert allt sem til var ætlazt
af mér. En það er úr sögunni. I
fyrsta skipti er nú hugsanlegt að
gera á þessu breytingu. I kvöld,
áður en við fórum til veizlunnar,
sagðirðu að þetta væri upphafið
að nýju lifi. Og það gæti orðið það.
Ef þú færð þér felaga, ungan
mann —
— Hættu að tala um ungan
mann.
— Jæja þá, hvaða mann sem
er, svo framarlega sem hann
vinnur sanngjarnan hluta af
starfinu. Það gæti breytt öllu
fyrir okkur bæði. Ef þú gerir það,
þá er allt i lagi. Þá held ég áfram
að vinna með þér eins og hingað
til. En ef þú gerir það ekki, Peter,
þá er samvinnunni lokið.
— En það er ekki hægt!
— Vist er það hægt, sagði
Elisabet einbeitt. — Ég myndi
einfaldlega hætta að koma nálægt
starfi þinu. Ef mig langar til að
taka mér heilan fridag, þá geri ég
það. Ég hangi eklíi lengur yfir
simanum. Ég hleyp ekki eins og
byssubrennd til dyra þegar bjöll-
unni er hringt. Ég fer að lifa eins
og venjuleg kona.
Hann einblindi á hana eins og
hún væri ókunnug manneskja.
— Og þú myndir gera þetta?
— Já, sagði hún og fann hve
hjartað barðist.
Hann tók sigarettu úr næstum
tómum pakkanum og velti henni
hugsi milli fingranna. Hún virti
hann fyrir sér, vissi hversu mjög
ringlaður hann var og óskaði þess
eins að hann gæti skilið hana. En
þó vissi hún, að það yrði langt i
skilninginn, jafnvel þótt sam-
komulag næðist i kvöld. Skiln-
ingur útheimti viðsýni, og Peter
var aldrei viðsýnn þegar hann
var þreyttur. Þreytan þrengdi
sjónhring hans, rigbatt hann við
starfið og blindaði hann fyrir lif-
inu utan þess. En ef samkomu-
lag næðist, þá myndi skilningur-
inn ef til vill koma með timanum
og hvildinni. Ef tii vill næðist
fyrirgefning lika. Og þess vegna
beið hún og vonaði og hélt fast við
ákvörðun sina.
— Ég trúi þér ekki, sagði hann
loks, — Þú ert of trygg.
— Ég hef reynt að vera trygg,
sagði hún. — En tryggö min er við
þig, ekki við atvinnu þina.
— En i þessu tilviki er þaö eitt
og hið sama.
— Þaðerekkirétt, Peter, sagði
hún bliðlega. — Þetta er eins og
hvert annað starf. Það krefst ekki
mannfórna.
— Stundum held ég það.
— En það er ekki rétt. Hvað er
unnið viö það að þú krossfestir þig
fyrir sjúklingana?
— Er það nú ekki fulldjúpt
tekið i árinni?
— Það er ég ekki viss um. Littu
á mannalátin i læknablaðinu.
Littu á meðalaldur hinna látnu.
Brúðkaup
Gefin voru saman i hjónaband i
kirkjunni að Holti i önundarfirði
af sr. Jóhannesi Pálmasyni ung-
frú Bergljót Jónsdóttir og Asgeir
Kristjánsson. Heimili þeirra er i
Bolungavik i Holshreppi. Ljós-
myndastofan Engjavegi 28, ísa-
firði
Þann 30. sept. sl. voru gefin
saman i hjónaband i Hólskirkju i
Bolungavik af sr. Sigurði
Kristjánssyni ungfrú Björk
Gunnarsdóttir og Matthias Krist-
insson. Heimili þeirra verður að
Grundargötu 4, Isafirði.
brídge
Röng slemmiisögn
Góð spilamennska getur iðu-
lega bætt fyrir hæpna lokasögn,
eins og augljóst er, i þessari gjöf,
þar sem Norður - Suður lentu i
hálfslemmu i spaða, þótt hálf-
slemma i laufi hefði verið miklu
auðveldari viðureignar.
norður
sp. KD8
hj. D643
ti. G6
la. KG64
Vestur
sp. 76
hj. 87
ti. A107543
la. 875
suður
sp. AG1094
hj. AG5
ti. K
la. AD103
Sagnir: Suður gefur. Enginn á
hættunni.
Suður Vcstur Norður Austur
1. sp. pass 2. hj. pass
3. la. pass 4. sp pass
6. sp. pass pass pass
Vestur lét út hjartaáttu, sexan
kom úr borði, þá tvisturinn frá
Austri. Hvernig fór franski
bridgemeistarinn Max Rénier að
þvi að vinna þessa hálfslemmu i
spaða, hvernig svo sem mótherj-
arnir verjast?
Svar:
Suður gat getið sér til um skipt-
inguna i hjarta, eftir útkomuna.
Hann hóf þvi spilið með þvi að
taka trompin, spilaði siðan laufi i
þvi skyni að taka á öll svörtu
spilin sin, koma siðan Austri inn á
tigul, svo að hann neyddist til að
láta út hjarta undan kónginum.
En afköstin leiddu i ljós, að
reikna mætti með þvi að Vestur
ætti tigulásinn, og þá mátti virð-
ast sem vonlaust væri að vinna
slemmusögnina.
En Rénier fann vinningsleiðina,
þegar tekið hafði verið á hjarta-
gosa, fjögur tromp og fjögur lauf,
var staðan þessi:
hj. D6 ti.G6
hj.7 ti.A107 hj.KlO ti. D9
sp.G hj.A5 ti.K
Vestur kastar tigli i spaðagos-
ann, hjarta kemur frá blindum og
tigulnian frá Austri. Suður tekur
þá á hjartaásinn, lætur siðan út
tigulkóng, sem Vestur tekur með
ásnum, en blönk drottning
Austurs fellur i slaginn. Vestur
neyðist til aö láta-aftur út tigul og
tigulgosinn i blindum tryggir
sagnhafa tólfta slaginn.
— vannst samt
Vandasamt val.
Það er æði oft erfitt að gera sér
grein fyrir þvi af sögnunum hvort
fremur eigi að velja fyrir Ioka-
sögn þrjú grönd eða fjóra i öðrum
hvorum hálitnum. Hér er dæmi
um eina slika gjöf:
N
sp. AG98
hj. K6
ti. A964
la. K76
V
sp. 6532
hj. D3
ti. K1075
la. D109
S
sp. D7
hj. Á8753
ti. D.
la. A5432
Sagnir: Norður gefur. Norður-
Suður á hættunni.
Veslur Norður Austur Suður
1 gr pass 4hj....
Spil þetta var spilað á franska
meistaramótinu fyrir nokkrum
árum, og það var Boulenger sem
tvinónaði ekki við að stökkva i
fjögur hjörtu eftir grandopnun
Svarcs i Suöri.
Vestur lét út tigulsjöu og Boul-
enger tók hana með ásnum i
borði, enda hefði verið næsta
hæpið að reyna að svina með
drottninguna blanka. Hvernig
spilaði hann siðan til að vinna
fjögurra hjarta sögnina gegn
beztu vörn?
Við hitt borðið fóru sagnirnar á
aðra leið Vestur Norður Austur Suður
— 1 gr. pass 2 ti.
pass 2 hj. pass 3 lauf
pass 3 gr. pass pass
Austur lét út tigultvistinn sem
tekinn var á drottninguna i borði.
Sagnhafinn , Zadouroff, vann
sögnina.
Athugasemd um sagnirn-
ar:
Einfaldar og fljótvirkar sagnir
við fyrrnefnda borðið stinga i
stúf við sagnirnar við hitt, þar
sem tveir tiglar, (svonefnd
,,Texas-sögn”) er krafa til
Norðurs eftir opnun hans á einu
grandi að segja tvö hjörtu og
jafnvel neyðast þá til að spila
lokasögn i þeim lit. Þriggja láufa
sögnin var hins vegar eðlileg upp-
lýsingarsögn og lokasögnin þrjú
grönd var þó fyllilega rökrétt.
Við tvö önnur borð, þar sem
sama gjöfin var spiluð, kom upp
sami vandinn við val á lokasögn-
inni, við annað varð hún fjögur
hjörtu, við hitt þrjú grönd.
Austur
sp. 532
hj. K1092
ti. D982
la. 92
A
sp. K104
hj. G1094
ti. G832
la. G8