Þjóðviljinn - 08.10.1977, Síða 3

Laugardagur 8. október 1977 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 3
GUÐMUNDAR OG GEIRFINNSMÁLIN:
Sönnunargögnin vantar
Engin sönnun fyrir því að Geirfinnur Einarsson sé
látinn, sagði Jón Oddsson, verjandi Sœvars Gecielskis
Máiflutningur verjanda,
í Guðmundar og Geirfinns-
málunum, hélt áfram í gær
og hófst málflutningur kl.
9.30 og hélt þá Jón Odds-
son, verjandi Sævars
Ciecielskis áfram vörn
sinni, frá deginum áður.
Jón lagði mikla áherslu á
tvennt i vörn sinni fyrir Sævar i
Geirfinnsmálinu. í fyrsta lagi
sagði Jón að öll sönnunargögn
vantaði, lik Geirfinns hefði aldrei
fundist, og þvi væri enginn vissa
fyrir þvi að hann hefði látið lifið i
dráttarbrautinni 19. nóv. 1974 og
raunar enginn sönnun fyrir þvi að
hann væri látinn. A þetta lagði
Jón þunga áherslu.
Einnig lagði hann sig i fram-
króka við að sanna að Sævar
Ciecielski hefði ekki verið stadd-
ur i Dráttarbrautinni i Keflavik
umrætt kvöld. Þvi til áherslu
sagði hann, að Sævar hefði getað
gert grein fyrir veru sinni 17., 18.
nóvember og eins hefði hann
gert fulla grein fyrir hvar hann
var allan daginn 19. nóv. og alveg
fram til kl. 21.30 að kvöldi 19. nóv.
og hefði vitni þar að lútandi.
Klukkan 21.30 hefði hann ekið
móður sinni heim af sýningu að
Kjarvalsstöðum. Þá hefur Sævar
rekið efni sjónvarpskvikmyndar,
sem sýnd var i sjónvarpinu þetta
kvöld eftir kl. 21.30. og reyndist
frásögn hans af myndinni rétt.
Gloppa
Þá færði Jón Oddsson rök að þvi
að óhugsandi væri að þeir
Kristján Viðar og Sævar gætu
hafa komið að Hafnarbúðinni i
Keflavik að kvöldi 19. nóv. á þeim
tima sem sagt er að maður hafi
komið þar inn og hringt i Geir-
finn. Það er óhugsandi vegna þess
að Sævar hefði aldrei komist til
Keflavikur á þeim tima, sem leið
frá þvi að hann kvaddi móður
sina og að þeim tima sem maður-
inn i Hafnarbúðinni átti að
hringja i Geirfinn, sagði Jón
Oddsson. Þá benti Jón ennfremur
á, að afgreiðslukonurnar i
Hafnarbúðinni, hefðu kannast við
Sævar og Kristján frá öðrum
tima, þeir hefðu komið þar oft áð-
u, og hefði það verið Kristján,
sem hringdi i Geirfinn, þá hefðu
þær átt að þekkja hver þar fór.
Jón taldi þvi enn óupplýst hver
það var, sem hringdi i Geirfinn
Einarsson úr Hafnarbúðinni að
kvöldi 19. nóv.
Frumrannsókn
í málinu
Jón taldi að frumrannsókn
málsins hefði verið i molum og
kanna hefði þurft betur hagi Geir-
finns Einarssonar en gert var.
Það hefði til að mynda ekki verið
rannsakað, sem vinnufélagi hans
við Sigöldu bar, að þangað hefði
komið maöur og beðið Geirfinn að
þegja yfir einhverju máli, og boð-
ið honum 3 til 400 þús. kr. fyrir
það, og fleira nefndi Jón Oddsson
i þessu sambandi.
Þá benti hann á, að sagt hefði
verið að framburður ákærðu i
þessu máli gengi upp, en þannig
hefði það lika verið þegar þau
nefndu bátsferð, sem siðan
reyndist röng, einnig með byssu,
sem Sævar átti að láta Erlu hafa
tilað skjóta Geirfinn, það var líka
rangt og fleiri atriði. Hver er þá
kominn til með að segja að sá
framburður þeirra sem ákæran
er byggð á sér éttur? spurði Jón
Oddsson.
Fjárhagslega hlið málsins
óupplýst
Þá vék Jón að þvi atriði, sem
margir telja að sé óupplýst
og að ekki hafi verið rannsök-
uð einhverra hluta vegna, en þaö
er fjárhagshlið málsins. Hvað-
an fékk Sævar Marino, 70.000 kr.
til að múta Geirfinni meö, eins
og borið hefur verið? Hvaö var
verið að versla þarna og fyrir
hvern. Hvers vegna bjóst Geir-
finnur við Klúbbs-mönnum á
staðinn og spurði i simann, ,,er
Maggimeð”. Jón bentiá að þegar
Karl Schutz tók við málinu hefði
hann einfaldað það allt mjög,
einskorðað það við dráp Geirfinns
en sleppt fjárhagshliðinni.
Þegar þarna var komið, varð
orðasenna milli dómara og Jóns
og greip Sævar Marino, sem sat á
sakborningabekk m.a. fram i þær
viðræður.
Að lokum gerði Jón Oddsson
þær varakröfur að ef dómarar
kæmust að þeirri niðurstöðu að
Sævar væri sekur i þessu máli, þá
bæri honum vægasta hugsanleg
refsing þar sem um algert slys
hefði verið að ræða, en ekki
ásetning um að drepa Geirfinn
Einarsson.
Varðandi ákæru um meinsæri,
vildi Jón að öll sökin félli á Erlu
Bolladóttur, hún hefði átt þar alla
sök, verið fyrst til að nefna fjór-
menningana sem hnepptir voru i
varðhald og hún hefði raunar
nefntmarga aðra menn lika jafn-
vel ráðherra, en enginn þeirra
manna hefði verið hnepptur i
varðhald. Reyndi Jón að gera hlut
Sævars þar sem allra minnstan
og vildi fá hann sýknaðan af öil-
• um ákærum þar að lútandi. Siðan
lagði Jón málið i dóm með venju-
legum fyrirvara. — S.dór
Lenti inni í málinu fyrir
tilviljun
og var þar aðeins áhorfandi, sagði
Benedikt Blöndal verjandi Guðjóns
Skarphéðinssonar og krafðist
algerrar sýknu á skjólstœðingi sínum
Benedikt Blöndal hrl. tók tii
máls næstur á eftir Jóni Odds-
syni, en Benedikt er verjandi
Guðjóns Skarphéðinssonar. Var
varnarræða Benedikts mjög rök-
föst og vel upp byggð, aö mati
undirritaös sú besta sem flutt var
i vörn málsins.
Benedikt byrjaði eins og flestir
aðrir verjendur að gagnrýna
mjög harðlega lögreglurannsókn
málsins. Hann nefndi sem dæmi
að brotin hefði verið á gæslu-
föngunum reglan um 6 tlma yfir-
heyrslu á dag, hvað eftir annað,
og taldi litið að marka framburð
sem fengin væri með þessum
hætti. Þá gagnrýndi hann einnig
harðlega, að engin skýrsla er til
um opnum málsins.Þá vantar 132
blöð í skýrslu rannsóknarlög-
reglunnar, engin heildarskrá er
til frá rannsóknarlögreglunni,
gögn hafa týnst, sem skipt geta
miklu máliog því spurði Benedikt
— hefur kannski átthvaö meira
týnst af gögnum I málinu, sem við
vitum ekki um?
Krafist sýknu
Eins og aðrir verjendur krafö-
ist Benedikt I upphafi algerrar
sýknu fyrir skjólstæðing sinn, en
til vara vægustu refsingar, sem
lög leyfa og undangengið varð-
hald tekið til frádráttar.
Akæran gegn Guðjóni Skarp-
héöinssyni er I tveimur liðum, I
Benedikt Blöndal, hrl. rökföst
varnarræða
fyrsta lagi ákæra fyrir brot á
fikniefnalöggjöfinni og annars
vegar aðild að drápi Geirfinns
Einarssonar.
Varðandi flkniefnakæruna,
sagði Benedikt að 12. des. 1975
hefði bifreið, sem Guðjón átti
komið frá Rotterdam til
Reykjavikur og hefðu fundist
fikniefni I „silsum” hennar, sem
Sævar Marino átti. Taldi Bene-
dikt ósannað og raunar ósennilegt
aö Guðjón hefði nokkuð vitaö um
að falin voru fikniefni I bll hans.
Sagðihann við lögreglurannsókn I
málinu að sig hefði grunað það,
en ekki verið viss. Hefði Guðjón
siðan dregið til baka fyrir dóm-
rannsókn fyrri játningu i þessu
máli og það væri það, sem dóm-
arar yrðu að byggja á.
Tilviljun
Þvi næst vék Benedikt aö þætti
Guðjóns I Geirfinnsmálinu og
fullyrti að skjólstæðingur sinn
hefði lent inni I þvi máli fyrir
hreina tilviljun sem bifreiöar-
stjóri fyrir hin þrjú og hefði gert
þaðsemhanngattilaö forða þeim
átökum, sem leiddu til drápsins á
Geirfinni. Hann heföi ætlað að
leiða Geirfinn á brott, þegar hann
sá að hverju stefndi, en Geir-
finnur hefði misskilið það og
haldið að Guðjón væri aö hefta för
sina og ,,þá var eins og neisti
kæmist I púður” hafði Benedikt
eftir Guðjóni, og Kristján Viðar
og Sævar réðust að Geirfinni.
Benti Benedikt á, að alls ekkert
hefði komið fram við rannsókn
málsins, sem benti til þess að
Guöjón hefði komiö nærri þeim
átökum, sem leiddu til drápsins á
Geirfinni Einarssyni. I siðustu
skýrslu sinni hefði Guðjón sagt
frá þvi að hann hefði gert allt sem
hann gat til að forða átökum og I
allri rannsókn málsins hefði
Guðjón aldrei sagt ósatt, þegar
sannprófað var. Hinsvegar hefði
hann oft haft fyrirvara á því sem
hann sagði og ekki viljað fullyrða,
þar sem hann hefði aldrei viljaö
segja neitt, nema það sem hann
vissi satt og rétt. En þar sem
hann hefði fengið taugaáfall er
hann sá afleiðingar gerða þeirra
Sævars og Kristjáns Viðars hefði
hann misst minniö. Það væri
staðfestaf læknum að menn gætu
misstminnið er þeirfá taugaáfall
vegna hryllilegs atburðar.
„Þarna var ekki um fyrirfram
ákveðið manndráp að ræöa,
heldur hryllilegt slys” sagöi
Benedikt.
Þá benti Benedikt á að það væri
Guðjóni Skarphéðinssyni að
þakka að þetta mál upplýstist,
eftir að aðrir sakborningar hefðu
logið upp hverri sögunni á fætur
annari að lögreglumönnunum.
Það var ekki fyrr en Guðjón fór
að segja frá málinu að hið rétta
kom fram.
í fyrstu gat Guðjón ekki munað
hvað gerðist þarna, enda fékk
hann taugaáfall og þar af leiöandi
missti hann minnið, eins og áður
segir.En þegar hann I ró og næði
tók að rifja þessa atburði n>p,
kom myndin fram hægt og rólega
og fyrst I brotum, sem hann siöan
raðaði saman i heíllega mynd.
Framhald á 12. siðu.
„Erla verkfæri í höndum Sævars”
Guðmundur Ingvi Sigurðsson,
verjandi Erlu Bolladóttur, tal-
aði næstur á eftir Benedikt
Blöndal við réttarhöldin I gær.
Lagði hann höfuð áherslu á að
sýna framá, að skjólstæðingur
sinn, Erla Bolladóttir hefði að-
eins veriö viljalaust verkfæri I
höndum Sævars Marinó
Ciecielskis, sem hefði með hót-
unum og kúgun haldið henni
óttasleginniog fastri íklóm sin-
um og notaö hana til vondra
verka fyrir sig.
Krafðist hann sýknu fyrir
Erlu Bolladóttur, en til vara ef
hún yröi sek fundin, vægasta
dóms og hans skilorðsbundins,
þar sem Erla heföi nú náö sér á
strik eftir að hún væri laus und-
an áhrifavaldi Sævars. Hefði
hún nd vinnu og sæi hún nú fyrir
sér og barni sinu og hefði hafið
sambúð með ágætum manni og
væri það rangt undir öllum
kringumstæðum að eyöileggja
þetta nýja lif hennar.
Þá lagöi Guðmundur Ingvi
áherslu á að virða ættti henni
það til málsbóta, að hún hefði
opnað þá smugu, sem varö til
þess að Guðmundar og Geir-
finnsmálin upplýstust.
Erla er aðeins ákærö fyrir
samsekt i Geirfinnsmálinu,
meinsæri og þjófnaö, en ekki
fyrir þátt I Guðmundarmálinu.
Varðandi þjófnaðinn frá Pósti
og slma sagði Guðmundur að
þar heföi Sævar einn ráðið ferð-
inni en notað Erlu sem verkfæri
og hún heföi ekki átt þess neinn
kost að neita, vegna hótana
hans.
sagði verjandi
hennar
Guðmundur Ingvi
Sigurðsson við
réttarhöldin
í gœr
Aðeins áhorfandi
Þá lagði verjandi þunga
áherslu á það að Erla hefði að-
eins verið áhorfandi en ekki
þátttakandi i Geirfinnsmálinu,
og þvi hvorki samsek né hlut-
deildarmaður I málinu. Hún
hafi ekkert lagt til málanna
hvorki i orði né verki að því er
fram hefur komiö.
Þá fór Guðmundur Ingvi mik-
ið út I lagakróka og lagalega
hlið málanna I heild og benti á
mjög margar villur frá lagalegu
sjónarmiði i málflutningi vara
rikissaksóknara. Þar á meðal
rangt orðalag, og aö hann hefði
vitnað i rangar lagagreinar I
ákæru sinni.
Þá benti Guömundur á að lík
Geirfinns hefði ekki fundist og
þýi óvist aö hann væri I raun og
veru látinn, en benti jafnframt
á, að sannast heföi að Geirfinn-
ur hefði verið hjartveikur, en
þar sem llk hans hefði ekki
fundist, væri ósannað hvort
hann hefði látist af átökum I
Dráttarbrautinni i Keflavlk, eða
hvort hann hefði fengið hjarta-
slag. Þarna væri um mjög
mikilsvert atriði að ræða.
Fortiðin
Að lokum vék verjandi svo að
fortlð þeirra Erlu, Kristjáns og
Sævars og rakti hvernig æska
þeirra hefði verið eyðilögð, þar
sem þau hefðu litið og illt upp-
eldi fengið, komið frá drykkju-
heimilum, foreldrar átt i skiln-
aði og eftirlitsleysi algert hjá
þeim öllum. Dómurinn yrði að
taka tillit til sliks þegar krafist
væri ævilangrar fangelsisvistar
til handa þeim, eins og saksókn-
ari gerði i sóknarræðu sinni.
-S.dór