Þjóðviljinn - 13.08.1987, Qupperneq 9

laumuspil og blekkingar gagnvart
íslenskri þjóð hafi verið að ræða,
eru næsta skoplegar. Allir þeir,
sem fylgdust með málflutningi
framámanna Sjálfstæðis-, Fram-
sóknar- og Alþýðuflokks vetur-
inn 1948-1949, vita glöggt,
hvernig stöðugt var þyrlað upp
ryki blekkinga og ósanninda.
Hvernig rökin voru ein í gær,
önnur í dag, uns almenningur var
orðinn ringlaður og undrandi.
Ýmsir blinduðust af blekkinga-
rykinu. Þó voru þeir fleiri, sem
héldu sönsum. Þess vegna var
andstaðan gegn inngöngu okkar í
Nató svo almenn, sem raun bar
vitni.
Ótti Nató-flokkanna við þessa
andstöðu kom skýrast í ljós 30.
marz 1949. Fyrir þann dag höfðu
þeir skorað á sína menn að sinna
störfum sem venjulega þann dag,
og láta „kommúnistana" eina um
sína mótmælastöðu.
Þegar hins vegar Nató-
ráðherrum bárust njósnir af því,
hve andstaðan myndi almenn,
gripu þeir til örvæntingarfullra
örþrifaráða. Sendar voru út
neyðartilkynningar. Blaðadreng-
ir hlupu æpandi um bæinn með
flugmiða, þar sem skorað var á
fólk að mæta á Austurvelli.
Með þessu herbragði tókst
þeim síðar að halda því fram, að
meginþorri fólksins á Austurvelli
þennan dag hefði verið „þeirra
menn“.
Um þá leynd, þær brigðir á
gefnum loforðum og það stjórn-
arskrárbrot af grófasta tagi, sem
framið var, er hluti þingmanna
var kvaddur saman til þess, að
taka við og „kyngja" ákvörðun
Bandaríkjamanna um hernám ís-
lands 1951 þarf ekki að fjölyrða.
Þar var haldinn „Kópavogsfund-
ur“ 20. aldarinnar.
Höf. Reykjavíkurbréfs sér, að
vonum, nokkurt halda í að vitna
til orða Dr. Gylfa Þ. Gíslasonar
um þessi mál.
Sagan segir að á Kópavogs-
fundi hinum fyrri, hafi Árm
Oddsson skrifað tárfellandi undir
eiðstafinn.
Erfitt á ég með, að hugsa mér
Gylfa Þ. Gíslason hafa, með bros
á vör, skrifað undir samning um
hemám íslands 1951.
Ég tel hiklaust, að hinar raun-
verulegu ástæður fyrir afstöðu
meirihluta þingmanna í því máli
séu enn á huldu. Frambornar
skýringar, svo sem borgarastríð í
fjarlægum heimshluta og yfirvof-
andi árás frá ríki, sem enn var í
rústum eftir síðari heimsstyrjöld,
eru, að sjálfsögðu allt of fárán-
legar og fjarstæðukenndar til
þess að á þeim verði nokkurt
mark tekið.
Athyglisverð er frásögnin í
nefndu Reykjavíkurbréfi um
fund Dr. Bjarna Benediktssonar
með „Standing Group“ Nató í
septl. 1950. Þar sem fulltrúar
„Standing Group“ ...: „gerðu
ráðherranum og íslenskum emb-
ættismönnum grein fyrir þeim
hættum, sem beindust að íslandi
frá f Sovétríkjunum.
SANNFÆRÐUST íslenskir ráða-
menn um nauðsyn þess, að gerð-
ar yrðu ráðstafanir til varnar
landinu í því sjálfu...“.
Það er næstum grátbroslegt, að
það skuli einmitt vera Mbl. sem
kemur á framfæri svo ömurlegu
dæmi um það hvernig íslenskir
ráðamenn létu mata sig og
gleyptu hverja þá flugu, sem
þeim varð í munn komið. Hvergi
örlar á, að fram hafi komið
gagnrýni frá þeirra hálfu, hvað þá
tortryggni né aðrir tilburðir til
sjálfstæðrar hugsunar.
V Verndararnir
Nú er það staðreynd, að ís-
lendingar hafa tekið um það
ákvörðun - eða öllu heldur látið
aðra ákveða það fyrir sig - að um
alla framtíð eigi þeir eitt ákveðið
ríki að óvini. Onnur viss ríki að
eilífum vinum.
Vissulega líkist þessi mynd
manni, sem hefir ákveðið að reisa
sér óvinnandi virki. Hann lætur
sér nægja að reisa einn vegg -
vörn til einnar áttar. Því þar býr
óvinurinn.
Verndararnir
Nú er það staðreynd, að fs-
lendingar hafa tekið ákvörðun -
eða öllu heldur látið aðra ákveða
það fyrir sig - að um alla framtíð
eigi þeir eitt ákveðið ríki að óvini.
Önnur viss ríki að eilífum vinum.
Vissulega líkist þessi mynd
manni, sem hefur ákveðið að
reisa sér óvinnandi virki. Hann
lætur sér nægja að reisa einn vegg
- Vörn til einnar áttar. Því þar
býr óvinurinn.
En nú er ekki úr vegi að huga
að sögu verndara okkar, Banda-
ríkjanna. T.d. bara frá síðustu
heimsstyrjöld. Því allir vita að ís-
lendingar vilja aðeins úrvalslið
frá úrvalsþjóð sér til verndar.
Auðvitað höfum við aðeins
tíma til að sjá þetta söguskeið í
sjónhending. Muna menn e.t.v,
Grikkland, Víetnam, Chile, Fil-
ipseyjar, Haiti, Dominikanska
lýðveldið, E1 Salvador, Kúbu,
Nicaragua o.s.frv.
Muna menn morð Allende,
morðtilraun Fidel Castro og Ka-
daffi o.s.frv. Muna menn einka-
þoturnar, sem verið hafa til reiðu
til að flytja burt illræmdustu
harðstjóra- og bandaríkjaleppa -
þegar þeim hefur ekki verið
lengur vært í löndum sínum.
Þarna skýtur upp nöfnum eins
og: Somoza, Marcos, Baby Doc,
svo aðeins fáir séu nefndir. Og
með sér hafa þessir heiðursmenn
tekið megnið af eignum sinna ör-
snauðu þjóða.
Eru í raun til þeir íslendingar,
sem telja, að utanríkisstefna
Bandaríkjanna sé á einhvern hátt
samræmanleg íslenskum hugsun-
arhætti og íslenskri réttlætis-
kennd.
Þá er ekki ónýtt fyrir þá þjóð,
sem státar af því að eiga elsta lög-
gjafarþing heima, að hlíta forsjá
ríkis, þar sem ákvarðanir þjóð-
þings eru látnar lönd og leið, en
hópur ævintýramanna fram-
kvæmir sína eigin utanríkisstefnu
í kjaliara forsetabústaðarins...
Það mun viðurkennt af banda-
rískum yfirvöldum, að í því landi
lifi um 20 milljónir manna undir
svonefndum hungurmörkum.
Atvinnuleysi ergífurlegt, einkum
meðal þeldökkra og samhjálp öll
er í lágmarki.
Auk þessara afleiðinga hinnar
óheftu frjálshyggju í Bandaríkj-
unum sjálfum, hefir bandarísk-
um auðhringum, með aðstoð
stjórnarinnar í Washington tekist
að mergsjúga svo fjölda þjóða,
og þá einkum þjóðir hinnar Róm-
önsku Ameríku að þar lifa hundr-
uð milljóna manna við lífskjör,
sem við teldum ekki skepnum
bjóðandi.
Þegar litið er til þessa „Gúlags"
Bandaríkjamanna, læturnærri að
hið rússneska hverfi í skuggann.
Afleiðingar
hersetunnar
Það er ömurleg staðreynd
hversu málefnum Élands nú er
komið vegna aðildar að Nató og
hersetu Bandaríkjanna.
Eymd og undirlægjuháttur
stjórnvalda eru slík, að sam-
kvæmt fyrirmælum Nató og
Bandaríkjastjórnar eru íslend-
ingar með vissar stjórnmálaskoð-
anir útilokaðir frá fjölmörgum
embættum.
Bandaríkjaher á Miðnesheiði
helst uppi að gera að engu varnir
okkar gegn smitsjúkdómum í
dýrum. Þannig hrúga þeir inn í
landið hráu kjöti, sem síðan er
smyglað út um allar jarðir, á
meðan íslenskir tollverðir þiggja
laun fyrir að tína eina og eina
pylsu af ferðamönnum.
Svo sem hernámsandstæðingar
hafa alltaf haldið fram, og stað-
fest var af fýrrv. fjármálaráð-
herra, Albert Guðmundssyni, er
Ijóst, að niðurlæging okkar er
slík, að á vissum hluta íslands
gilda ekki íslensk lög.
Má mikið vera, ef hin einarða
afstaða Alberts í þessu máli, hef-
ur ekki átt stærstan þátt í því sem
á eftir fór. Þar kann Washington
að hafa kippt í spotta. Svo sem í
öðrum löndum, þar sem Banda-
ríViamenn hafa náð fótfestu hefir
þeim tekist, með góðri aðstoð
innlendra fjáraflamanna, að gera
okkur það fjárhagslega háð her-
náminu, að brottför þeirra mundi
án efa, í þeim efnum vega á við
ríflegt Vestmannaeyjagos.
Það, sem þó hlýtur að valda
hverjum hugsandi fslendingi
mestum áhyggjum er hin gífur-
lega uppbygging hernaðarmann-
virkja í landinu, sem að sjálf-
sögðu verkar sem segull á at-
ómsprengjur og önnur ger-
eyðingarvopn, ef til styrjaldar
kæmi. Hér koma að sjálfsögðu til
klókindi Bandaríkjamanna, sem
alkunn eru, að staðsetja þau
mannvirki, sem mest eru útsett
fyrir slíkar árásir, sem lengst frá
eigin landamærum. Sú var tíðin,
að vopn voru ekki langdrægari en
svo, að lönd á borð við Puerto
Rico voru heppilegt útvirki fyrir
Bandaríkjamenn.
Þeir gerðu sér þá að sjálfsögðu
lítið fyrir og slógu eign sinni á það
land. Sá hluti íbúa Puerto-Rico,
sem við þetta misstu möguleika á
lífsframfæri, var boðinn velkom-
inn í náðarfaðm Bandaríkjanna.
Án efa hafa margir íslendingar
fengið nasasjón af lífskjörum
Puerto-Ricana t.d. í New York.
Það væri e.t.v. ekki úr vegi
fyrir íslensk stjórnvöld, að kynna
sér sögu þessarar frjósömu eyjar,
áður en þau stíga iiæsta
„hergöngu-skref“ á íslandi.
Skrlfað í Svíþjóö í júlímánuði 1987.
Daníel Daníelsson læknir
Flmmtudagur 13. ágúst 1987 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 9