Þjóðviljinn - 22.11.1987, Blaðsíða 2

SPURNING
VIKUNNAR
Hvaö segirðu um þær
fréttir í Tímanum aö Guö-
mundur J. Guðmunds-'
son sé aö stofna nýjan
flokk?
Guðmundur J. Guðmunds-
son, verkalýðsleiðtogi:
Allt gott, góði. Kominn tími til að
losna við þessar fóstrur og
menntamannapakk sem engu
eirir og er síklifrandi uppeftir bak-
inu á manni. Viö verðum þarna,
nokkrir valinkunnir sæmdar-
menn, teflum soldið og svona...
Guðmundur Jóhann Guð-
mundsson, fyrrverandi þing-
maður:
Ha? Hvaðan hefur Indriði það?
Hefur Ásmundur verið að
blaðra? Bíddu aðeins, ég þarf að
tala við mann. Þröstur! Þröstur
minnl!
Guðmundur Jaki, fyrrver-
andi alþýðuhetja:
Þetta er stóóór bomba. Miiikil
tíðindi. Gríííðarlegt fylgi. AAAI-
gjört svartnætti.
Gvendur á Eyrinni, hafnar-
verkamaður:
Fara varlega og með gát, einsog
Þórarinn segir. Viltu í nefið?
Guðmundur J. Guðmunds-
son, fyrrverandi áskrifandi:
Ég...? Hvað ertu að tala við mig?
Ertu kannski frá vonda blaðinu
sem ég tala aldrei við? Burt!!!
Ætlarðu að hjálpa mér aðeins,
Berti!
Dándimaður vikunnan
SKAÐI SKRIFAR
Uppáhalds
sljómmálamaður minn
Ég, Skaði, er enginn upphlaupsmaður og læt ekki svo
auðveldlega glepjast af æsingamönnum. Ég hef myndað
mér skoðanir með ærinni fyrirhöfn og geri mér far um að
komast til botns í öllum málum. Og eftir andlega loftfim-
leika um síður Morgunblaðsins er ég líka betur í sveit
settur en flestir aðrir menn: Þá hef ég skoðun. Og frá
henni hvika ég ekki.
Þær stundir koma að vísu að ég er tilneyddur að endur-
nýja skoðanir mínar, einsog hverja aðra happdrættis-
miða. Þannig kom það býsna miklu róti á sálarlíf mitt nú í
vikunni sem leiö þegar ég fékk símhringingu frá ákveðnu
vikublaði hér í bæ. Það var undurþýð stúlkurödd í síman-
um sem spurði: Getur þú nefnt einn til þrjá stjórnmála-
menn, sem þú vilt styðja eða sem þú styður?
Það kom fát á mig, Skaða. Ég spurði: Eru þetta persón-
unjósnir?
- Nei, sagði stúlkan, þetta er skoðanakönnun. Getur
þú nefnt einn til...
- Ja, bittinú, sagði ég. Það er auðvitað hann Jón Þor-
láksson...
-Jón hver, spurði stúlkan. Jón Baldvin meinarðu?
- Nei, lambið mitt, útskýrði ég þolinmóður. Jón Þor-
láksson var fyrsti formaður Sjálfstæðisflokksins, borgar-
stjóri og forsætisráðherra á fjórða áratugnum.
- Er hann þá ekki kominn úr axjón? spurði stúlkan.
- Úr axjón? Ja hérna... Jæja þá: Ólafur Thors, Pétur
Ottesen, Bjarni Ben...
- Kommon maður, greip stúlkubarnið inní. Við erum að
spyrja um einhverja sem eru núna í pólitík, þú veist...
Denni, Steini, Dóri eða einhver af þeim.
-Ég skil, sagði ég einbeittur. Hugsaði: Ég er góður
Sjálfstæðismaður. Held ég uppá hann Steina minn?
Spurði svo:
- Kýseinhverforsætisráðherrann unga, Þorstein Páls-
son?
- Nokkrir, ansaði stúlkan í símanum. En þessi
Steingrímur er greinilega langskemmtilegastur.
- Hann Denni! hrópaði ég. Ersápjakkurorðinn vinsæl-
asti stjórnmálamaður á íslandi? Hann er nú ekki beint
gæfulegur...
- Fólkið elskar hann, sagði stúlkan. Eiginlega allir
kjósa hann. En svo sérkennilega vill til að það eru nánast
bara kjósendur annarra en Framsóknarflokksins. Er
hann ekki í framsókn?
- Ojú, það er víst, sagði ég skilningsríkur.
- Jæja, sagði stúlkan, hvern viltu kjósa? Geturðu nefnt
einn til þrjá...
- Hægan, barnið mitt. Þetta er alvörumál. Þú gætir
líklega ekki gefið mér einsog vikuumhugsunartíma?
- Inn or át, sagði stúlkan hortug. Ég fæ borgað á haus.
Ég verð að halda áfram.
- Allt í lagi, allt í lagi, sagði ég. Þá vil ég nú fyrst nefna
hann... það komu vöflur á mig. Gat ég nefnt Steina með
góðri samvisku? Hann ersvo ungur, hugsaði ég... Renn-
di yfir þingflokkinn í huganum. Það var ekki um auðugan
garð að gresja, það var satt. Friðrik? Nei, hann var bara
barn. Og Birgir tapaði borginni... Skyndilega fékk ég
hugljómun:
- Eggert Haukdal, sagði ég einbeittur.
- Eggert Haukdal?
- Já, væna mín. Það er traustur maður sem er góður
og glæsilegur fulltrúi Sjálfstæðistefn..
■ - Þú um það, greip hún frammí fyrir mér. Fleiri?
- Já. Egill Jónsson. Bændahöfðingi, ódeigur baráttu-
maður...
- Þú ert kræfur, kall minn, sagði stelpan. Einn enn?
- Þú segir nokkuð. Ég, Skaði, var kominn í gott skap.
Ég fann að nú var ég að leggja mitt lóð á vogarskálar
söguskoðunar framtíðarinnar. Spurði svo varfærnislega:
- Það er alveg útilokað með Jón Þorláksson?
- Ég skelli á þig, hótaði barnið ófyrirleitið.
- Fyrirgefðu. Heyrðu ég kýs líka Lúlla sturtuvörð!
- Lúlla hvað?!
- Hann vinnur í Laugardalslauginni. Fjári skarpur
náungi. Sambandið rofnaði. Það kom ekki að sök. Ég
hafði á fáeinum mínútum myndað mér skoðanir á meiri
hraða en nokkru sinni áður. Eggert, Egill og Lúlli. Verðug-
ir fulltrúar. Ætli þjóðin sé mér sammála, hugsaði ég,
Skaði, og gekk glaður til náða.
Vikublaðið kom út og af því ég vissi að ég átti óbeinan
þátt í tilurð þess lét ég mig hafa að kaupa það. Fletti,
dálítið skjálfhentur: „Albert í vondum málurn", „Kjarnork-
uógn..“, „Kynslóðastríð“, „Lundúnahópurinn",
„Steingrímur fer á flug“ - ja hérna, tautaði ég, hann er
bara alltaf í útlöndum maðurinn. Hvert er hann að fara
núna? Og ég las áfram: Nýtur vinsælda langt umfram
aðra stjórnmálamenn... Má líkja vinsældum hans við
vinsældir Johns F. Kennedy eftir að hann var myrtur...
- Er Steingrímur... Nei.
Steingrímur fékk 229 atkvæði, Þorsteinn... 88! Egill
Jónsson var hvergi finnanlegur og Eggert Haukdal þaðan
af síður. Og hvorki Lúlli né Jón Þorláksson.
Ég get svarlð það Berti... hljóðið var eins og mjög
stór fugl hefði flogið á gluggann.
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 15. nóvember 1987
Allt í lagi Bubbi minn .. það er að falla að... Mokaðu
ofan af mér Bubbi... Fljótur .. Bubbi! ekki láta
pabba verða reiðan.......
-">7