Dagblaðið Vísir - DV - 16.02.1996, Síða 4

20
FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1996
L I S IA R
THE BUCKETHEADS
rwl
17 , r
b nj i ri
INCtUDES THT BOMBI & COT MTSCLE TOGETHER
PLUS £/CUlS!Vf. KtMIXl S AND íHRtfc 60NUS JftACKS
Bucketheads
- All in the Mind
irkirk
Frelsun
Það er hreint ekkert skrýt-
ið við vinsældir hljómsveitar-
innar The Bucketheads á síð-
asta ári. Lagið The Bomb
(These sounds fall into my
mind) vakti gleðileg geðhrif
jafnt hjá útvarpshlustendum
og gestum danshúsa um allan
heim og sendi liðið í ánægju-
legan trans dans. Kenny
„Dope“ er maðurinn bak við The Bucketheads, maðurinn sem endur-
tekur leikinn á áhrifaríkan hátt með því að gefa út breiðskífuna All
In The Mind.
Platan í heild sinni gefur frumsmíð The Bucketheads ekkert eftir.
Á henni er að finna tólf lög sem valda sælu, gleði og fótafrelsun sem
á engann sinn líka. Lagið „Got Myself Together" hefur nú þegar feng-
ið góðar viðtökur útvarpshlustenda, smáskífukaupenda og annarra
dansunnenda og má alveg búast við því að öll önnur lög plötunnar
fái álíka viðtökur þegar fram í sækir. Satt skal segjast engu að síð-
ur. Hér er ekki að finna viðteknar og venjulegar poppmelódíur, hljóð-
færaleik eða söng á heimsmælikvarða. Sumir vilja jafnvel ekki við-
urkenna taktinn sem tónlist (sem má til sanns vegar færa í öðrum
tilvikum). Diskóskotinni „house“ tónlist að hætti Kenny „Dope“ má
hins vegar líkja við eins konar „grúvfrelsun" sem hlustandinn und-
irgengst. Það er ekki á hvers manns færi að búa til takt sem hefur
slík áhrif á hlustandann. Nýsköpunin er til staðar í þessum bræðingi
sem byggist þó fullmikið á endurtekningum. Þar fyrir utan er ein-
ungis að finna flekklausa gleði á plötunni All in the Mind.
Guðjón Bergmann
Alanis Morrisette
- Jagged Little Pill
Ung
reið kona
Vart líður það ár núorðið að
.ekki skjóti upp nýrri kven-
kyns stórstjörnu á sviði
rokktónlistar vestur í Banda-
ríkjunum. Síðast var það
Sheryl Crow og nú er það Al-
anis Morrisette. Þessi rúmlega tvítuga stúlka frá Kanada hefur selt
slík reiðarinnar býsn af plötu sinni Jagged Little Pill að annað eins
hefur vart sést. Skýringin er hins vegar augljós þegar hlustað er á
plötuna því hún fellur að ameríska markaðnum eins og flís við rass
og höfðar greinilega til mjög breiðs hóps. Tónlistin er afsprengi hefð-
bundins amerísks rokks en þó með eilítið hráum evrópskum keim,
ekki síst í söng og túlkun, sem skapar plötunni um leið ákveðinn
ferskleika og sérstöðu. Hér er á ferðinni ung reið stúlka sem af text-
um að dæma hefur farið illa út úr samskiptum við hitt kynið og þessi
biturð og beiskja kemur greinilega fram, bæði í textum og tónlist.
Þar fyrir utan eru lögin flestöll í mjög háum gæðaflokki; einföld að
allri uppbyggingu, melódísk og grípandi. Alanis Morrisette semur öll
lögin sjálf ásamt Glen nokkrum Ballard en textarnir skrifast á hana
eina. Að mínu mati eru textarnir drifkraftur plötunnar og spurning-
in því sú hvort Alanis Morrisette lifir það af að láta sér renna reið-
ina?
Sigurður Þór Salvarsson
Yoko Ono og IMA
- Rising
irk
Yoko rýfur
þögnina
Það eru sennilega liðin um
tíu ár siðan Yoko Ono sendi
síðast frá sér plötu með nýju
efni. Hún sagði í viðtali fyrir
skemmstu að hún hefði verið
hikandi að láta eitthvað frá
sér fara en lét til leiðast fyrir suðið í Sean syni sínum og félögum
hans í hljómsveitinni IMA.
Stóru tíðindin við plötuna Rising eru hins vegar þau að Sean Ono
Lennon er kominn í hljómsveit og hún hljómar bara ágætlega. Móð-
ir hans er hins vegar á svipuðum nótum og hún hefur verið. Sumt
sem hún lætur frá sér fara er alveg þokkalegt, svo sem lögin Warzo-
ne og Whodunit, tvö fyrstu lög plötunnar. í öðrum lögum fremur
gamla konan ýmiss konar gjörninga og lætur frá sér fara alls kyns
hljóð misáheyrileg og þá reynir á hljómsveitina IMA að halda vísi-
fingri hlustandans frá fjarstýringunni og hlaupa yfir viðkomandi lag.
Margt sem Yoko Ono sendi frá sér á plötum í gamla daga og flokk-
aðist til gjörninga frekar en hefðbundinnar tónlistar var einfaldlega
hundleiðinlegt. í gjörningahamnum er hún á sömu nótum og fyrr og
útkoman með svipuðum hætti. Ásgeir Tómasson
Nýleg mynd af The Cardigans úr tímaritinu Q. Þar er farið fögrum orðum um hljómsveitina fyrir að fara ótroðnar slóð-
ir í tónlist sinni.
The Cardigans
koma
í heimsókn
Sænska hljómsveitin The Cardig-
ans, sem hefur setið í efsta sæti ís-.
lenska listans undanfarnar vikur,
er væntanleg í heimsókn hingað til
lands. Ætlunin er, samkvæmt upp-
lýsingum á heimasíðu hljómsveitar-
innar, að halda tónleika bæði í
Reykjavík og á Akureyri meðan á
heimsókninni stendur.
Þessi sænski kvintett hefur gert
það gott víðar en í heimalandinu og
á íslandi að undanfórnu. Hljóm-
sveitin hefur til að mynda fengið
hlýjar móttökur í Bretlandi og er
ekki öllum gefið að ná þeim árangri.
Þá er The Cardigans hátt skrifuð í
Japan og hafa plötur hljómsveitar-
innar selst í stórum upplögum þar i
landi. Jafnframt á hljómsveitin tals-
verðu fylgi að fagna á meginlandi
Evrópu. Til að mynda hefur nokkuð
verið fjallað um hana í Frakklandi
að undanfórnu.
Er frá Jönköping
Hljómsveitin The Cardigans var
stofnuð í Jönköping í Svíþjóð síðla
árs 1992. Liðsfólkið er allt liðlega
tvítugt að aldri: Bengt Lagerberg er
trommu- og flautuleikari, Lasse Jo-
hansson leikur á gítar og hljóm-
borð, Magnus Sveningsson er bassa-
leikari sveitarinnar, Nina Persson
syngur og Peter Svensson spilar á
gítar og semur öll lög hljómsveitar-
innar. Hópurinn sér síðan í samein-
ingu um textasmíðarnar.
Eftir að tónlist hljómsveitarinnar
fór að vekja athygli utan Svíþjóðar
flutti hópurinn sig um set frá
heimabænum í Mið-Svíþjóð til Mal-
mö þaðan sem mun styttra er til
umheimsins en frá Jönköping. Um
heimabæinn segja þau annars í ný-
legu viðtali við breska blaðið
Melody Maker að þar sé lítið um að
vera. Reyndar starfi þar 52 sértrúar-
söfnuðir, allt frá grísk-katólskum
rétttrúarsöfnuði til Votta Jehóva.
Enda gangi bærinn undir uppnefn-
inu Litla-Jerúsalem.
Djass og popp
The Cardigans sækir áhrif sín til
sjöunda áratugarins rétt eins og
Blur, Oasis og fjöldi annarra bre-
skra hljómsveita sem hátt eru skrif-
aðar um þessar mundir. Svíarnir
eru hins vegar ekki undir áhrifum
frá Kinks, Small Faces, Stones, Roy
Wood og fleirum sem glöggt má
greina í tónlist „Britpop" hljóm-
sveitanna. The Cardigans blanda
saman poppi og djassi og tekst með
því móti að skapa tónlist sem fáir -
ef nokkrir aðrir eru að fást við um
þessar mundir.
í fyrrnefndu viðtali í Melody
Maker skýrir liðsfólk The Cardig-
ans frá því hvernig það hefur orðið
fyrir þessum áhrifum. Ástæðan er í
stuttu máli sú að á sjöunda áratugn-
um hættu margir sprenglærðir
sænskir djassleikarar að spila djass
og fóru í staðinn að semja og leika
tónlist fyrir barnaþætti og kvik-
myndir í sænsku sjónvarpi. Liðsfólk
The Cardigans ólst upp við þessa
sjónvarpsþætti og tónlistina í þeim
og segist þar með hafa orðið fyrir
varanlegum áhrifum. Afleiðingin er
sú að breskir jafnaldrar fimmmenn-
inganna í The Cardigans rokka af
krafti í anda fyrirmynda sinna frá
sjöunda áratugnum en hjá sænsku
hljómsveitinni er sveiflan mest
áberandi. Þá hefur hópurinn tekið
ástfóstri við popptónlist sjöunda
áratugarins og segist blanda þeim
áhrifum saman við sænska barna-
þáttadjassinn. Þau hafna hins vegar
með öllu rokktónlist, segjast ekki
vilja spila hana og raunar geti Nina
Persson engan veginn sungið rokk.
Til þess sé rödd hennar allt of mjúk
og viðkvæm.
Tvær plötur
The Cardigans hefur sent frá sér
tvær plötur í fullri lengd. Sú fyrri
nefnist Emmerdale og kom út árið
1994. Þrjú lög af henni voru gefin út
á smáskífum og vakti Rise And
Shine einna mesta athygli.
í fyrra kom platan Life út. Af
henni er lagið Sick and Tired sem
hefur verið í efsta sæti íslenska list-
ans síðustu tvær vikur. Þar er
einnig að finna lögin Carnival og
Hey! Get out of My Way sem hafa
vakið nokkra athygli. Jafnframt er
þar að finna óvæntan ópus: Sabbath
Bloddy Sabbath sem breska
rokksveitin Black Sabbath sendi frá
sér á áttunda áratugnum. The Car-
digans segja í Melody Maker að þau
séu ekki að gera grín að Sabbath og
þeirri tegund tónlistar sem hún er
þekktust fyrir heldur einungis að
leyfa fólki að heyra að hægt er að
nálgast laglínur með fleiri en einum
hætti. - Já, og vinsældirnar í Japan:
„Ég held að ástæðan fyrir því að
við erum svona vinsæl í Japan sé
ekki tónlistin okkar,“ segir Nina
Persson. „Það er myndin af mér
framan á Life. Japanskir krakkar
vita hvað stíll er og þeir kunna að
meta það sem sýnist vera ... full-
komið!“
-ÁT