Dagblaðið Vísir - DV - 07.03.1998, Blaðsíða 28

28
Qðtal
LAUGARDAGUR 7. MARS 1998 1^>V
Sára Sigurður Arngrímsson lýsir í samtali við DV viðburðaríkri ævi og fangelsisvistinni á írlandi fyrir grun um kókaínsmygl:
Viöburöaríkt er líklega ekki nógu sterkt orð til þess aö lýsa œvi manns sem sigldi á skipum um öll
heimsins höf, tók stúdentspróf og próf í guöfrœöi þegar hann var kominn á fimmtugsaldur, hraktist
úr prestakalli sínu eftir aöeins átján mánuöi í embœtti úti á landi og síöan úr embœtti prests í Sví-
þjóð skömmu áöur en hann missti konuna sína úr krabbameini. Manns sem „ruglaðist“ við konu-
missi, tapaöi trúnni á guö og menn, var á sjötugsaldri handtekinn úti á sjó og settur í fangelsi á ír-
landi vegna ásakana um kókaínsmygl og hefur nú veriö hótaö lífstíðarfangelsi vogi hann sér að fara
í skaöabótamál vegna þess sem hann kallar ólöglega og óeölilega meöferö þar í landi. Þaö þarf eng-
an venjulegan mann til þess aö standa keikur eftir allt sem á undan er gengiö en líklega er séra Sig-
urður Arngrímsson eitthvaö allt annaö en venjulegur maöur. Hann var sýknaöur af öllum ákœrum á
írlandi á dögunum og af því tilefni sló helgarblaöiö á þráöinn til þessa prestslœröa œvintýramanns.
„Ég fæddist á Mýrum í Dýrafirði
1931 en er uppalinn á ísafirði, byrjaði
tólf ára að róa á trillu og upp úr því
bátum og síðar togurum og farmskip-
um. Ég hef siglt um öll heimsins höf,“
segir Sigurður þegar hann er beðinn
að segja á sér einhver deili. Til marks
um hversu víða hann hefur farið má
benda á að hann sigldi á norskum
skipum 1948-50, á togurum hér ’51 og
var síðan í siglingum til ’55. Hann var
stýrimaður á finnsku, norsku og
sænsku skipi til 1959, stýrimaður á
togurum og hjá Ríkisskip til 1963.
Eftir það var hann stýrimaður
og skipstjóri á amerískum
skipum til 1974, utan
tveggja ára sem hann
vann hér heima. Hann
var eftirlitsmaður með
nýbyggingum í Japan
í eitt ár og eftir það
sneri hann heim til
náms. En af hverju
að sigla um öll
heimsins höf? Var ;
það út af ævintýra-
þrá?
„Nei, ekki vil ég
meina það. Þeg-
ar ég fór
utan var
ekki svo
auðvelt að
fá störf
heima
nema
gegnum
klíku. Það
var ekki fyr-
ir mig að
sækjast eftir
slíku. Ég hef
alltaf litið svo á
að ég gæti unnið
fyrir sjálfum mér og
fengið störf út á sjálfan
mig.
Fákk ágeð á starfinu
Sigurður kom heim 1975 og var
jólin heima hjá móður sinni. Hann
byrjaði svo í öldungadeild Mennta-
skólans við Hamrahlíð,
lauk stúdentsprófi á
tveimur árum
og dreif
sig
síðan í guðfræði í Háskóla íslands.
Þaðan útskrifaðist hann 1982. Hvað
kom til?
„Satt að segja var ég alveg búinn
að fá nóg af sjálfum mér og því sem
ég var að gera. Ég sigldi
töluvert til Víet-
nam og var
þar stýri-
stóru herflutningaskipi sem gat
flutt um 8.500 hermenn í einu. Eins
og fólk getur ímyndað sér var þess-
um strákagreyjum staflað eins og
síld í tunnu og ég fékk ógeð á starf-
inu þegar ég hugsaði til þess að
sumir þessara stráka, sem við
kynntumst stundum ágætlega, voru
dauðir innan við hálftíma eftir að
við sendum þá frá borði. Þetta sló
mig og fékk mig til þess að hugsa
um lífið og tilgang þess. Eftir að ég
hætti á herflutningaskipinu fór ég
að vinna fyrir amerískt og jap-
anskt fyrirtæki í þrjú og hálft ár
í Japan, reyndar með smávið-
komu á skipum út frá Hong
Kong og Singapúr. Eftir árin í
Japan var ég kominn með
svo mikla heimþrá að ég gat
ekki hugsað mér að vera úti
lengur. Ég ákvaö því að láta
það eftir mér að fara heim.
Fann ekki guð í
Háskálanum
Sigurður segist hafa ver-
ið trúaður á sinn hátt, eins
og sjómenn séu, og hann
hafi verið að velta fyrir sér
að fara i lögfræði eða guð-
ræði. Trúin á guð réð því að
guðfræðin varð ofan á. Hann
vildi leita eftir meiri þekk-
ingu á guði sínum og segist
hafa lært margt gott í því
námi. Guð sinn fann hann þó
ekki í Háskólanum.
„Mér fannst ekki ósennilegt
eða óeðlilegt að ég myndi nálg-
ast hann þar og það urðu mér
töluverð vonbrigði að fmna hann
ekki i Háskólanum. Ég held
reyndar að hann sé mjög fjarri
guðfræðideildinni og ég var mjög
hissa að finna ekki þar það hugar-
þel sem ég leitaði að. Ég hef orðið
fyrir vonbrigðum með prestastétt-
ina og held að þar á meðal sé fólk
sem ætti að finna sér annað starf,”
segir Sigurður og er greinilega
beiskur. Meira um það síðar.
Hraktist úr Hrísey
Þrátt fyrir góðar væntingar
til prestsembættisins gekk
það ekki alveg sem skyldi.
Hann fór með konu
sinni, frú Sigríði
Loftsdóttur iðju-
þálfa, sem hann
kynntist á fyrsta
árinu í guðffæð-
inni, norður í
land þar sem
hann fékk brauð
í Hríseyjar- og
Árskógsstrand-
arsóknum. Hann
segir að þeim
hjónum hafi ver-
ið mjög vel tekið
á Árskógsströnd
en strax lent upp
á kant við
ákveðið fólk í
Hrísey, hvar þau
bjuggu. Ekki var
staðið við að út-
vega konu hans starf sem henni
hafði verið lofað og segir séra Sig-
urður að eyjarskeggjar hafi strax
orðið nokkuð uppreisnargjamir við
prestinn. Þeim hjónum var boðið
hús að gjöf á Ströndinni en það
mátti þáverandi biskup, hr. Pétur
Sigurgeirsson, ekki heyra minnst á.
„Vissulega voru það vonbrigði að
þetta skyldi ekki ganga upp. Eftir
átján mánuði í starfi þama nyrðra
greip ég fyrsta tækifæri sem gafst
og sagði starfínu lausu. Við fluttum
til Reykjavíkur og þar fékk Sigga
strax starf. Ég fékk ekkert að gera á
sjónum og setti þá á stofn fyrirtæki
sem var aðallega í innflutningi og
gekk ágætlega. Ég þurfti á meðeig-
anda að halda en því miður reynd-
ist hann ekki sem skyldi. Annað-
hvort var að kæra hann fyrir lög-
reglu, sem ég vildi gera en Sigga
ekki, eða að kúpla okkur út úr
þessu, og við fómm síðamefndu
leiðina.”
Prestar með „sexapíT
Prestsstarf kom ekki til greina að
sögn Sigurðar. Hann segir að íslend-
ingar velji sér prest eftir „sexapíT’.
Hafl prestur nógu mikið af honum
geti hann hugsanlega boðið sig fram
i Reykjavík og náð kosningu. Ekki
skemmi fyrir að vera inn undir hjá
KFUM og -K. Séu menn ekki í slíkri
aðstöðu, kannski komnir á efri ár,
geti þeir gleymt því að reyna að fá
slíkt starf í höfuðborginni. Út á land
vildi hann ekki fara því þar myndi
kona hans ekki fá starf við sitt hæfi.
Hjónin ákváðu því 1989 að rífa sig
upp og flytja til Svíþjóðar. Sigga
fékk strax góða vinnu og Sigurður
dreif sig í hraðkúrsa í sænskum
kirkjurétti og sænskri messugerð.
„Ég var tilbúinn til þess fara í
hvaða starf sem var og byrjaði á
sjónum. Ég hafði löngun til þess að
starfa sem prestur og fékk á endan-
um stöðu afleysingaprests á Skáni.
Ruglaðist við
konumissinn
Sigríður var yfiriðjuþjálfi á tveim-
ur deildum á sjúkrahúsi í Malmö,
krabbameins- og öldrunardeild. Hún
hafði greinst með krabba hér heima
áður en hún fór út og ber var fjarlægt
úr líkama hennar. Nokkru eftir að
þau hjón komu til Svíþjóðar fer
krabbinn að láta á sér kræla að nýju
og nú af mikilli hörku. Krabbameinið
hafði betur í baráttunni og lést Sigríð-
ur þann 13. febrúar 1992.1 október þar
á undan varð Sigurður atvinnulaus
þar sem sænskum prestum hafði íjölg-
að svo mjög að segja varð upp útlend-
ingunum í stéttinni.
„Ég fór með hana heim, blessaða,
til þess að láta grafa hana og ég held
ég megi segja að ég hafi alveg ruglast
við dauða konunnar. Ég fór út í
óreglu og vitleysu og lét fara illa með
mig, ljúga að mér og stela af mér pen-
ingum. Ég tapaði trúnni á guð almátt-
ugan og í raun allt. Mér fannst guð
hafa svikið mig með þvi að taka frá
mér þessa góðu konu. Mér fannst að
ég hefði átt að fá að fara á undan
henni,” segir Sigurður.
Hann segir að meðan á erfiðleikum
sínum hafi staðið hafi hann reynt að
leita sér hjálpar með því að leita til
presta, bæði úti og hér heima, en
þeim hafl ekki fundist það ómaksins
vert að svara skilaboðum frá honum.
Vegna þessa er hann mjög beiskur út
í prestastéttina og segist ekki hafa bú-
ist við því að prestar gætu verið svo
óhreinir. Sigurður segist hafa náð sér
aftur á strik i gegnum bænina. Hann
hafi sjálfur barist til þess að ná áttum
og fundið guð sinn að nýju.