Dagblaðið Vísir - DV - 04.01.2002, Síða 7

„Mörgum finnst
kellingalegt að
karlmenn séu með
sítt hár. Það skil ég
ekki þvf hvorugt
kynið fæðist með
sítt hár.“ - Guð-
mundur Oli
Fólk vill fikta í hárinu á honum
„Á árunum 1990-92 var dauðarokkstímabilið í algleymingi hjá
félögum mínum og þá voru allir með sítt hár nema ég sem var
krúnurakaður. Það var ekki fyrr en þetta tímabil var gengið yfir árið
1993 að ég fór að safha hári,“ segir Guðmundur Oli Pálmarsson,
betur þekktur sem síðhærði stöðumælavörðurinn hjá Bílastæða-
sjóði Reykjavfkur. „Það er aðallega á djamminu sem Guðmundur
fær athugasemdir vegna hársins. „Fólk, sérstaklega kcmur, vill
alltaf vera að fikta f hárinu á mér og jafnvel flétta það. Eg er hins
vegar mjög hársár og leyfi ekki einu sinni kærustunni að greiða
mér,“ segir Guðmundur og bætir við að karlmennirnir virðist ekki
vera jafnhrifnir af uppátækinu. „Mörgum finnst kellingalegt að
karlmenn séu með sítt hár. Það skil ég ekki því hvorugt kynið fæð-
ist með sítt hár,“ segir Guðmundur og bætir við að sítt hár tilheyri
hvoru kyninu eins og typpi og píka. „Margir spyrja mig hvernig
ég nenni þessu eiginlega og eiginlega veit ég það ekki. Þetta er
einhver þrjóska en annars finnst mér þetta síða hár fara mér
miklu betur,“ segir Guðmundur sem langar til að verða gamall með
sítt, hvítt skegg og hár í stíl.

w

Fjölnir tattú byrjaði að
safna hári þegar hann komst
ekki til rakara vegna sjó-
mennsku og vantar tvö ár f
það að hafa verið síðhærður í
20 ár.
Safnaði hári á sjónum
„Ef ég klippi mig þá verður það í fyrsta lagi eftir tvö
ár því þá er ég búinn að vera síðhærður í 20 ár og það
yrði konan sem fengi þann heiður að munda skærin,“
segir Fjölnir Bragason hjá tattústofunni JP og bætir
við að hann myndi aldrei láta hárið fjúka nema vera viss
um að það yxi aftur. Sagan á bak við hársöfnun Fjölnis
hefst í verbúð úti á landi árið 1983. „Ég hafði verið með
þunnan, síðan lokk í hnakkanum þegar ég hélt út á
land í verbúð og þaðan beint á sjóinn. Á þessum tíma
komst ég einfaldlega ekki til rakara þannig að ég var
kominn með myndarlegan lubba þegar ég kom aftur f
land,“ útskýrir Fjölnir sem ákvað að halda í hárið. Hann
segist hugsa vel um makkann og spá mikið í sjampó og
hárnæringu. Ekki neitar hann því að hár hans veki at-
hygli fólks og viðbrögð manna hafi verið bæði jákvæð og
neikvæð. „Margir hafa haldið mig allt öðruvísi persónu
en ég er og hafa orðið hissa þegar þeir hafa kynnst mér.
Fólk er svo gjarnt á að dæma síðhærða karlmenn, þeir
eru álitnir svo miklir brjálæðingar," segir Fjölnir.
Af hverju er það?
„1 mörg ár hefur bara verið alið á neikvæðum hlutum
í þeirra garð, t.d. í bíó- og teiknimyndum,“ svarar
Fjölnir og bætir við: „Nú, svo voru víkingarnir náttúr-
lega síðhærðir og þeir voru algjörir villimenn.“
VinUill
Finnur Vilhjálmsson skrifar um símadóna
og jólasveininn sem kom.
Halfkveðnar
klómvísur
Ef markaðsþjóðfélagið væri vef-
síða væri lykilorðið án efa kynlíf.
Þetta er kunn staðreynd og til
vitnis um hana má til dæmis hafa
forsíður glanstfmarita, auglýsingar
og hvers konar önnur fyrirbæri
sem ætlað er að selja eða seljast. Til
að vara seljist þarf fyrst að opna
hjarta neytandans - sálu hans,
sjálf, huga, klof ... - og eins og
Freud gamli komst að eru blaut-
legar kenndir þar fyrirferðar- og
áhrifamestar. Það er svo aftur eng-
in tilviljun því hin knýjandi þörf
til að fjölga sér tryggir auðvitað
vöxt og viðgang mannkynsins.
Standpínurnar vísa veginn, upp
og áfram!
Auglýsendur hafa hingað til
frekar hallast að erótík en hörðu
klámi í leik sínum að þeim eldi
bakgrunni, fáklædd ljóska, og jóli
gamli sagði áhorfendum eins og í
trúnaði að stundum fengju slæmu
stelpurnar bestu gjafirnar. Til-
mælum var beint til fólks að
kaupa símapákka og fá hann
sendan heim frítt til að jóli yrði
ekki lengi fjarri hlýju hjónasæng-
ur og gæti rækt skyldur sínar við
frú jóla af samviskusemi. Kannski
urðu einhverjir hneykslaðir en er'
þetta ekki bara stórsniðugt? Það
hlýtur að teljast ögrandi og kær-
kominn nýr flötur á jóla-
sveinaklisjunni að karlfauskurinn
sé kynvera eins og við hin. Álfka
mikið selvfölgelighed og kom
fram hjá sænsku lögreglumönn-
unum um daginn þegar þeir neit-
uðu að fallast á staðhæfingar fylli-
byttu um að jólasveinninn hefði
sem bersöglismálin óneitanlega
eru í siðavöndu samfélagi, svo
ekki sé sagt púrítönsku.
Kynþokkinn er milli línanna,
ósagður en öllum ljós sem á annað
borð hafa blóðið á hreyfingu og
kirtlastarfsemina f sæmilegu lagi.
Ólfklegustu stofnanir hafa reynt
að koma sér upp sexappíli. Meira
að segja bankar, tryggingafélög og
þess háttar batterí vilja frekar
finnast undir Bfkíní-Beib-Brjóst-
Buff í spjaldskrám huga neytend-
anna en í afkima á borð við
Buxnadragtir-Grá jakkaföt-Bak-
hár-Appelsínuhúð. Skiljanlega,
kannski.
En þetta virðist vera að breytast.
Hálfkveðnu vísurnar eru orðnar að
hálfkveðnum harðkorr klámvís-
um. Ástæðan er kannski lögmálið
um áreiti, sem auglýsingar óneit-
anlega eru: Því meira sem áreitið
er, því sterkara þarf það að vera til
stungið hann í bakið með þeim
einföldu rökum að „ef hann væri
til þá væri hann góður“. Á sama
hátt er auðvitað hægt að fullyrða:
„Ef hann er til þá er hann graður."
Snæfinnur bræðir úr sér?
Tal gaf út sínar árlegu jóla-
myndir og virðist fyrirtækið vera
búið að skapa huggulega hefð á þvf
sviði. Falleg stúlka og snjór eru
fastar stærðir en árlega eru svo
ýmis tilbrigði við það stef. Mest
áberandi myndin þessi jólin var af
snævi þakinni stúlku með fullan
munn af snjó. Hvítum snjóflygs-
um hafði einhvern veginn kyngt
niður á tungu hennar og svo sagði
hún a-a-a-a-a-a við áhorfendur
eins og tannsa. Falleg mynd og
frumleg. En myndimar voru fleiri.
Einhverra hluta vegna var önnur
mynd í seríunni minna áberandi
en á henni sást stúlkan óræð á
að skila árangri framvegis. Og nú
er kynlíf - að minnsta kosti í miðl-
um af hverju tagi - orðið hvers-
dagslegt. Islendingar hafa verið
vandir af brjósti. Nú þarf eitthvað
meira að koma til ef takast á að
halda fólki við efnið.
Ef hann er til, þá er hann
GRAÐUR
Vott um þetta mátti til dæmis
sjá í auglýsingum sfmafyrirtækja
fyrjr jólin.
íslandssfmi afhjúpaði jólasvein-
inn sem einhvers konar skítugan
skarf (e. dirty old man) sem varla
nennti að hreyfa sig úr hæginda-
stólnum nema ef vera skyldi til að
serða frúna. Hún sást spóka sig í
svip með stóreflis grýlukerti milli
sömu vara og innbyrtu allan
þennan snjó. Nú ætla ég ekkertað
fullyrða um hvert aðstandendur
herferðarinnar voru að fara með
þessari seríu, hvort úr henni megi
íesa eitthvert orsakasamhengi
milli klakadröngulsins og hvítu
munnfyllinnar eða hvort afbrigði-
legum hugsunarhætti mfnum er
alfarið um að kenna en ...
Ætli það fari ekki best á því að
sumar spurningar fái að liggja
áfram í loftinu.
En maður veltir því óneitanlega
fyrir sér hvort Snæfinnur snjókarl
sé kannski annað og rneira en
bamagæla?
4. janúar 2002 f ó k u s
7