Dagblaðið Vísir - DV - 02.08.2002, Qupperneq 8

Þegar íslensk kántrítónlist er nefnd á nafn hugsa flestir um Hallbjörn Hjartarson. En kúreki norð-
ursins er ekki lengur einn á báti. Ein bjartasta von kántríiðnaðarins vestanhafs er nefnilega Dal-
víkingur í húð og hár. Hann er nú loksins kominn heim eftir margra ára veru í Los Angeles til að
leika kántrítónlist fyrir Frónbúa. Maðurinn sem um ræðir heitir Gísli Jóhannsson en ytra er hann
betur þekktur sem Gis Johannsson, aðalsprauta hljómsveitarinnar The Big City.
Kantrfið valdi mig
„Einn daginn áttaði ég mig bara á því að tónlistin sem ég
var að gera var í raun kántrí. Til að byrja með reyndi ég að af-
neita þessu og oft fannst mér alveg skelfilegt að hugsa út í
þetta. Eg hafði áður verið að spá mikið í djass og rokktónlist og
hló þess vegna að sjálfum mér fyrir að vera farinn að fíla kán-
trí. En ég hélt þessu samt áfram og þessi efi um hvort ég væri
að gera rétt hefur styrkt trúnna á sjálfan mig og það sem ég er
að gera. Listamenn sem fylgja sinni sannfæringu en ekki ein-
hverju trendi eru nefnilega þeir einu sem hafa virkilega eitt-
hvað að segja,“ segir Gísli Jóhannsson, tónlistarmaður með
meiru.
Kántríið valdi mic
„f>að var sem sagt kántríið sem valdi mig en ekki ég sem
valdi kántríið," segir Gísli sem er jafnan kallaður Gis (borið
fram Gís) af Bandaríkjamönnunum. Gísli er kominn hingað
til lands frá Los Angeles þar sem hann hefur verið búsettur
síðustu ár en þar stofnaði hann kántríhljómsveitina Big City
sem er nú hingað komin til að leika kántrítónlist fyrir íslensk-
an almúga.
„Einn daginn var ég bara byrjaður að gera kántrítónlist og
farinn að fíla hana í botn. Ég stofhaði svo þessa hljómsveit,
The Big City, fyrir tveimur og hálfú ári, bara til að sjá hvern-
ig ég hljómaði með kántrísveit á bak við mig. Fljótlega vorum
við bókaðir á nokkra staði, svo stærri staði og svo enn stærri
staði þannig að í dag er Gis Johannsson and The Big City
orðið nokkuð þekkt nafn í kántríheiminum í Kaliforníu. Upp-
haflega ætlaði ég aldrei að koma með þetta efhi til Islands,
enda hélt ég að þetta ætti lítið erindi hingað. En svo fór að
vakna smá áhugi fyrir þessu og hingað er ég kominn, þökk sé
nokkrum velunnurum og fyrirtækjum. Ég geri mér vel grein
fyrir því að það eru ekkert allir héma sem eiga eftir að fíla
þetta en þannig er það með alla tónlist. Ég er þannig gerður
að ég verð bara að láta draslið vaða og ef einhver fílar það ekki
er það bara hans mál. Þetta er bara stefna sem ég hef haft með
kántríið. Þetta fellur vel að mér og ég hef gaman af þessu,
þetta er líka sannleikur fyrir mér og mér er andskotans sama
hvað öðrum finnst. Fólk segir líka oft við mig eftir tónleika að
því þykir skemmtilegast að sjá hversu vel við hljómsveitin
skemmtum okkur á sviðinu og það er í rauninni það eina sem
skiptir máli.“
Komið út úr skápnum
„Ég hef reyndar alltaf fílað kántrísveifluna, kannski án þess
að gera mér grein fyrir því, en kántríið er býsna ríkt í íslenskri
tónlist án þess að fólk átti sig á því, finnst mér. Lag eins og
Það blanda allir landa er t.d. gamalt kántrílag en þetta vita fáir
íslendingar. Áhrifin eru úti um allt og það er einna helst
núna á síðustu árum að menn eru aðeins að koma út úr skápn-
um hvað þetta varðar,“ segir Gísli sem hefur síðustu ár búið er-
lendis og starfað þar.
„Ég fór fyrst til Frakklands til að læra klassískan gftarleik,
leiklist og frönsku á sínum tíma. Ég hélt einhvem veginn
alltaf að ég myndi enda þar sem einhver snobbari með alpa-
húfú en sem betur fer gerðist það ekki. Ég kynntist stelpu í
Frakklandi sem var frá LA og ég elti hana þangað í einu af
mínum mörgu æðisköstum. Þar fann ég mér skóla og lærði
tónsmíðar, útsetningar og djassgítarleik. Síðan þá hef ég búið
í LA og verið að vinna í tónlist, hvort sem ég hef verið hljóð-
maður eða sjálfur uppi á sviðinu."
Gísli hefúr þannig unnið við tónlist á einn eða annan hátt
síðustu árin og hefur þar af leiðandi mjög fjölbreyttan tónlist-
arsmekk sem einskorðast ekki bara við kántríið.
„Það eru náttúrlega ekki mörg ár síðan ég byrjaði að fíla kán-
tríið en áður en það gerðist kom ég víða við. Fólk verður þess
vegna oft undrandi þegar það spyr mig hvaða tónlist ég hlusta
helst á. Þeir diskar sem eru t.d. núna í spilun hjá mér eru
Miles Davis, Karlakór Dalvíkur og Merl Haggard. Ég hlusta
aðallega á djass, kántrí og kórtónlist þótt ég hafi komið úr
miklu poppumhverfi."
RlSTIR DJÚPT - SNERTIR HJARTA OC SÁL
„Ég hef reyndar ekki hlustað á popp mjög lengi enda finn-
ast mér flestir popptextar ekki fjalla um neitt. Kántríið fjall-
ar hins vegar um svo margt og yfirleitt eitthvað sem snertir
sálina og hjartað. Mælikvarði góðs kántrílágs er textinn og
um hvað hann fjallar. Það er bara ekki hægt að semja kán-
trílag sem fjallar ekki um neitt. Það verður að hreyfa við fólki
og snerta hjarta þess. Ég var t.d. einu sinni að keyra á hrað-
brautinni og þurfti hreinlega að stoppa til að gráta eftir að
hafa hlustað á lag sem höfðaði algerlega til mín á því augna-
bliki. Þetta snertir fólk þess vegna öðruvísi en einhver smell-
ur sem á bara leið hjá. Kántríið hefur þýðingu og gildi fyrir
fólk og það er eitt af því sem fékk mig til að fara út í kántríið.
Ég verð t.d. mjög stoltur þegar fólk fer að lýsa tilfinningum
sínum eftir að hafa heyrt lögin mín. Það er mjög góð tilfinn-
ing að heyra fólk kommenta á orðin og sjá það finna eitthvað
sameiginlegt innra með sér og f textunum mínum. Það snert-
ir hjartað á mér,“ segir Gísli stoltur. Hann segir samt að kán-
trítónlistin sjálf sé mjög einföld en leggur þó mikla áherslu á
mikilvægi textanna: „Tónlistin sem slík er mjög einföld,
einfaldar laglínur og nokkrir hljómar, en ef þau fjalla ekki
um efni sem ristir djúpt þá eru þau lítils virði.“
FIattur, sylcja oc stícvél
Þegar hugtakið kántrítónlistarmaður kemur upp í huga ís-
lendinga sjá flestir fyrir sér bitran Suðurríkjamann sem býr í
hjólhýsi, gengur um með kúrekahatt og í stígvélum í stíl. En
skyldi Gísli vera eitthvað líkur þessari steríótýpu?
„Ég er ekkert að reyna að vera einhver kúreki sem fyllir upp
í einhverja ákveðna kúrekaímynd - með hatt, sylgju og stíg-
vél. Ég er bara ég,“ segir Gísli og vitnar í Stefán Hilmarsson.
„Mér finnst að vísu gaman að spila með hattinn en það er lfka
það eina. Hatturinn gefur mér bara einhvern ákveðinn fíling
og mér finnst ég vera nær tónlistinni sem ég er að spila með
hann á höfðinu. Það eina sem er kannski eitthvað kántrílegt
í fari mínu er það að ég helst ekki í neinum samböndum og
klúðra öllu sem að því kemur. En ég sem samt lög um það
þannig að það kemur mér alla vega til góða einhvers staðar.“
Traustur vinur lifir áfram
Gísli og félagar hans í hljómsveitinni The Big City eru ný-
búnir að gefa út sína fyrstu plötu sem ber heitið Bring Me
You. Þegar hafa lög farið að heyrast í útvarpi hér á landi t.d.
lagið You Live On sem er endurgerð af gamla Uppliftingar-lag-
inu Traustur vinur.
„Þesi plata átti upphaflega að koma út fyrir næstu jól en
síðan þróaðist þetta þannig að ákveðið var að gera þetta strax.
Ég komst að máli við Jóhann G. Jóhannsson sem samdi lagið
Traustur vinur og við fórum að tala saman um Caviar Music
Publishing sem er fyrirtæki sem er að reyna að koma íslensk-
um lögum að erlendis. Hann bað mig um að pródúsera nokk-
ur lög fyrir enskan markað og ég sagði bara ekkert mál. Þá fór-
um við að tala um Traustur vinur og ég mundi náttúrlega vel
eftir þessu lagi ffá því í gamla daga. Það fór þannig að ég gerði
lagið upp á nýtt, samdi enskan texta og núna er það komið á
plötuna. Ég er mjög ánægður með það þótt það sé mun hæg-
ara en í upprunalegu útgáfúnni en Jóhann sagði mér reyndar
að hann hefði upphaflega samið lagið á þessu tempói og því
varð hann mjög ánægður með þetta. Nú er bara að sjá hvort
það sé ekki hægt að koma fleiri íslenskum lögum að erlendis,"
segir Gísli sem hefur annars f nógu að snúast næstu dagana.
„Við erum að spila á Skagaströnd núna um helgina og svo
verða einhverjir tónleikar í næstu viku áður en við endum
túrinn í Keflavík um næstu helgi á brjálaðri kántríhátíð. Eft-
ir það ætla ég bara að slappa af með fjölskyldunni á Dalvík
áður en ég fer aftur til LA. Svo erum við bókaðir alveg út
október hér og þar í Kaliforníu en við verðum náttúrlega að
fylgja plötunni vel eftir þar. Eftir það fer ég líklega bara að
vinna að nýju efni á milli þess sem ég slappa af niðri á strönd
og held áfram að vera þessi beach-cowboy sem ég er.“
f ó k U S 2. ágúst 2002