Dagblaðið Vísir - DV - 20.08.2002, Blaðsíða 17

16
DV
ÞRIÐJUDAGUR 20. ÁGÚST 2002
Útgáfufélag: Útgáfufélagið DV ehf.
Framkvæmdasfjóri: Hjalti Jónsson
Aðalritstjóri: Óli Björn Kárason
Ritstjóri: Sigmundur Ernir Rúnarsson
Aóstoóarritstjóri: Jónas Haraldsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaðaafgreiösla, áskrift:
Skaftahlíö 24,105 Rvík, sími: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aðrar deildir: 550 5999
Ritstjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is
Akureyrí: Kaupvangsstræti 1, sími: 462 5000, fax: 462 5001
Setning og umbrot: Útgáfufélagið DV ehf.
Plötugerð og prentun: Árvakur hf.
DV áskilur sér rétt til að birta aðsent efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
DV greiðir ekki viðmælendum fýrir viðtöl við þá eða fyrir myndbirtingar af þeim.
Afgreiðsluvélar
Róttækar breytingar á kjördæmaskipun og jafnara
vægi atkvæðisréttar fyrir komandi alþingiskosningar
kunna að ganga of skammt í hugum margra. Á hitt ber
að líta að breytingarnar gefa möguleika á töluverðri
uppstokkun og endurnýjun þingmanna, hver svo sem
úrslit kosninganna verða. Slíkar breytingar eru aðeins
jákvæðar.
Á síðustu áratugum hafa tækifæri fyrir nýtt fólk til
að hasla sér völl í landsmálum að líkindum aldrei ver-
ið betri en nú. Því miður hafa æ færri áhuga á því að
leggja þingmennsku fyrir sig. Fyrir karl eða konu með
mikla reynslu af almennum vinnumarkaði er það nær
óhugsandi að gefa kost á sér til starfa við Austurvöll.
Og landsmenn bera allir jafnan skaða af. Vonin kann
hins vegar að liggja í unga fólkinu.
Ungt fólk er oftar en ekki með ferskar hugmyndir og
nýja hugsun. Einmitt þess vegna er hverjum stjórn-
málaflokki nauðsynlegt að tryggja endurnýjun innan
sinna raða. Og þar skipta ungliðahreyfingar flokkanna
mestu máli. Öflugt starf ungliðahreyfingar getur ráðið
úrslitum um vöxt og viðgang grundvallarhugmynda
sem hver stjórnmálaflokkur byggist á. Ungliðar flokk-
anna eru besta trygging þeirra fyrir því að þeir dafni
en visni ekki í dægurþrasi stjórnmálanna.
Á undanförnum árum hefur mátt merkja töluverða
grósku í starfi ungs fólks innan stjórnmálaflokkanna
og á stundum hefur það verið leiðandi í breytingum og
nýrri stefnumörkun. Þannig var það ekki síst ungt fólk
sem vann á sínum tíma að sameiningu vinstri manna,
þó hún hafi ekki tekist eins og að var stefnt.
Á Netinu má glöggt sjá hve hugmyndaríkir og frjóir
ungliðar allra flokka eru þó enginn stjórnmálaflokkur
geti státað sig af jafnöflugu starfi og Sjálfstæðisflokkur-
inn. Andstæðingar sjálfstæðismanna hafa oft undrast
sterka stöðu flokksins. Ein meginskýringin er gríðar-
legt starf sem unnið er meðal þeirra sem yngri eru.
Fjölmennur aðalfundur Heimdallar fyrir skömmu þar
sem mörg hundruð ungmenni komu saman til að kjósa
nýja forystu sýnir og um leiðir skýrir sterka stöðu
Sj álfstæðisflokksins.
í dægurþrasi stjórnmálanna er hættan á því að hin-
ir eldri gleymi að hlusta á þá sem eru yngri - gleymi
að leggja rækt við ungviðið. Slíkt felur dauðann í sér -
ekki aöeins vegna þess að unga fólkið snýr sér frá
stjórnmálum heldur ekki siður að þar er lokað á nýjar
og ferskar hugmyndir.
Vandinn við íslensk stjórnmál er ekki síst sá hve
erfitt það hefur reynst að laða að fólk til að gera stjórn-
mál að aðalstarfi í lengri eða skemmri tíma. Þar skipta
launakjör auðvitað töluverðu en þó ekki síður hve
áhrif stjórnmálamanna eru í raun orðin lítil.
Á Alþingi er erfitt og yfirleitt útilokað fyrir óbreytta
þingmenn, hvort sem þeir eru í stjórn eða stjórnarand-
stöðu, að ná málum fram. Framkvæmdavaldið, en þó
ekki síður embættismannakerfið, ræður ferðinni. Nær
öll frumvörp sem afgreidd eru sem lög eru runnin und-
an rifjum annarra en þingmanna sjálfra.
„Kerfið“ með stuðningi og i bandalagi við sérhags-
muni og öfluga hagsmunahópa er miklu áhrifaríkara
við mótun laga- og reglugerðarumhverfisins hér á landi
en kjörnir fulltrúar fólksins sem eru orðnir lítið annað
en afgreiðsluvélar.
Ungt fólk sækist eftir öðru og meiru en að verða af-
greiðsluvélar.
Óli Björn Kárason
í fjólugarðinum
„Kominn er timi til að kenna hérlendu fjölmiðlafólki
móðurmálið frá rótum og ráða að öllum fjölmiðlum próf-
arkalesara og málfarsráðunauta sem ekki skirrast við að
taka þá málsóða í karphúsið sem leyfa sér að ausa dag-
lega yfir landslýðinn rasshögum og málleysum.“
legar og sú misþyrming sem móður-
málið verður fyrir nálega daglega í
öllum fjölmiðlum. Þar eiga frétta-
menn og þáttagerðarmenn ekki síður
hlut að máli en pistlahöfundar í dag-
blöðum eða almennir borgarar sem
koma fram I spjallþáttum.
Lesendum tU gamans (eða skap-
raunar) skulu hér tínd til nokkur
dæmi frá síðustu vikum (ég hirði
ekki um að tilfæra heimildir). ‘Ég
vill’, ‘Okkur hlakkar' og ‘Þeim lang-
ar’ eru að verða föst málvenja. Mun-
urinn á ‘hvor’ og ‘hver’ virðist vera
að hverfa úr málinu. Tvisvar heyrð-
ist sagt í sama þætti: ‘fara hvert til
annað’. Eignarfall ýmissa orða virð-
ist velkjast fyrir mörgum. Þannig
eru ‘jöfnuðar’ og ‘söfnuðar’ orðnar
algengari eignarfallsmyndir en ‘jafh-
aðar’ og ‘safnaðar’. Sama er að segja
um eignarfall orða sem enda á -ling.
‘Til reksturs og byggingu menning-
arhúsa’ heyrðist í menningarþætti
gömlu gufunnar.
Önnur handahófsdæmi um ambög-
ur sem gripin voru á lofti: ‘berjast á
banaspjótum’, ‘íslendingar biðu
skarðan hlut frá borði’, ‘allt árið um
kring’, ‘versla bækur’, ‘sigra kosn-
Sigurður A.
Magnússon
ríthöfundur
Mér er tjáð að franska sé
með þeim ósköpum töluð
og rituð, að hún eigi ekki
nema eitt fornfálegt orð-
tak, þarsem eitt orðið er
ekki til í öðrum sambönd-
um. Þessu er vissulega
annan veg farið um ís-
ienskuna, enda hefur
mörgum skriffinninum
orðið fótaskortur á því
hála svelli.
Halldór Laxness sagði eittsinn í
mín eyru, að hann bæri ekki við að
birta smágrein í blaði, hvaðþáheldur
stærri ritsmíð, nema bera pródúktið
fyrst undir tvo menn sem hann
treysti. Af þessu mættu minni spá-
menn, sem daglega hætta sér útá
hálan völl tungunnar, draga
nokkum lærdóm.
íslenskt nútíðarmál er morandi í
gömlum orðatiltækjum, sem eru
einatt sérlega myndræn og eiga að
mestu rætur í atvinnuháttum fyrri
tíöar, en em mörg hver hætt að vera
gagnsæ eða fyllilega skiljanleg, þó til
þeirra sé gripið í tima og ótíma. Af
þvi leiðir oftlega, að þau brenglast í
meðförum, til dæmis þegar tveimur
orðtökum slær saman. ‘Klóra í
bakkafullan lækinn’ og ‘Eiga undir
vök að verjast’ eru tvö dæmi um því-
líkan rugling, og mætti nefna mörg
áþekk.
Dagleg misþyrming
Slíkar afbakanir eru þegar best
lætur skoplegar en fráleitt jafnalvar-
Sandkom
sandkorn@dv.is
Úr skugganum í framboð
Eitt meðgöngutímabil eða svo er til næstu alþingis-
kosninga sem háðar verða í algjörlega nýju landslagi. í
Suðurkjördæmi er spáð og spekúlerað og hjá sjálfstæð-
ismönnum er farið að kasta fram nöfnum hugsanlegra
frambjóðenda. Kópavogsmenn telja sig afskipta í þeim
leik, Gunnar Birgisson er að sönnu alþingismaður
þeirra, en nú er rætt um annan sjálfstæðisþingmann
Kópavogsbúa, og þar kemur upp nafn Halldórs Jóns-
sonar, verkfræðings og forstjóra Steypustöðvarinnar
hf. Hann hefur ekki tekið virkan þátt í stjómmálum en
lengi verið maðurinn bak við allt. Hann setti meðal ann-
ars Gunnar Birgisson á flot í bæjarmálapólitík og stýrði
honum yfir boðaföllin í byrjun og átti virkan þátt í
stjómun bæjarins án þess að vera kjörinn fulltrúi. Hall-
dór var spurður um hugsanlegan pólitískan frama. „Ég
neita því ekki, það hafa margir hvatt mig til að gefa kost
á mér. Við sjáum hvað setur, nægur timi er til stefnu,“
segir Halldór ...
Gjafir til stúdenta
HÞorsteinn Gylfason var sextugur á
dögunum og afmælisboðið var óvenjulegt.
Heimspekiprófessorinn bauð vinum sín-
um í íslensku óperuna á tónleika. Þar
kom fram rjóminn af söngvurum íslands,
þar á meðal Bergþór Pálsson, Diddú,
Ólöf Kolbrún, Signý Sæmundsdóttir,
Sif Ragnhildardóttir, Garðar Cortes og
Óperukórinn lét vitanlega lika í sér heyra. Sungin voru
lög við texta Þorsteins. Fjöldi gesta var á tónleikunum
enda er Þorsteinn vinmargur maður. Afmælisbamið
baðst undan öllum afmælisgjöfum en benti á að þeir
sem vildu gætu látið andvirði afmælisgjafa renna í sér-
stakan Stúdentastofusjóð sem stofhaður var til að stúd-
entar í heimspeki gætu komið sér upp eigin setustofu til
umræðna og rökræðna. Draumur stúdenta er aö eiga
fyrir kaffivél og ísskáp. Líklegt er að Þorsteinn hafi nú,
á sextugsafmæli sínu, uppfyllt þann draum þeirra ...
Ummæli
Auðlegðin og eyðikotin
„Hver er sýn okkar til lands-
ins, kunnum við aö meta auðlegð
þess og fegurð, kunnum við að
þakka þá farsæld sem fylgt hefur
þjóðinni í hundrað ár og ekki
síst á lýðveldistímanum? Hvers
virði er að eiga fóðurland? Hvers
virði er að eiga ísland og vera Is-
lendingur í nútíma heimi. Eiga
tungumál, eiga ónumið land, búa
við meira öryggi fyrir böm sín,
þmfa aldrei að senda æsku
landsins á vígvelli heimsins. Þurfum við á því að
halda að einhver segi „opnist þú“ til að við skynjum
að við búum við aðstæður sem vart eiga sinn líka í
veröldinni. Einnig erum við bundin órofa böndum við
einstök héruð landsins og í dag leitar borgarbúinn að
uppruna sínum og eignast sumarhús við gróna tóft af
eyðikoti þar sem afi og amma erjuðu jöröina sæl í
sinni fátækt og áttu um eitt að hugsa að fæða og klæða
bamahópinn sinn. Þannig kallar landið okkur til sín.“
Guönl Ágústsson í ræöu á Hólahátíö

Búféð á vegunum
„Margar ástæður eru fyrir því
að ekið er á búfé, en betri vegir
og hraðari akstur eiga örugglega
drjúgan þátt í aukinni tíðni. Þeir
sem era óvanir akstri á malar-
vegum eiga erfiðara með að
bregðast rétt við þegar kind eða
hestur hleypur í veg fyrir bílinn
og á þetta einkum við um unga
ökumenn og erlenda ferðamenn.
Ljóst er að slys og óhöpp vegna
búfjár á vegum verða fylgifiskar
umferðarinnar þar til ráðstafanir hafa verið geröar til
að hefta möguleika á lausagöngu búfjár og eins að
hægt verði að reka búfé yfir vegi án þess að slysa-
hætta stafi af.
Undirrituð hefur ítrekað vakiö athygli á þessu máli
og flutt tillögu á Alþingi þess efnis að við nýfram-
kvæmdir samkvæmt vegaáætlun veröi gert ráð fyrir
rásum fyrir búfénað undir vegi þar sem girt er með-
fram vegum en bithagar beggja vegna.“
Þuröiöur Backman í grein á VG.is
ÞRIÐJUDAGUR 20. ÁGÚST 2002
17
Afleiðingarnar skipta sköpum
Skoðun
ingar’, ‘binda endi á’, ‘í leikstjóm’,
‘Heflagt haf (Holy See), ‘ná yfirhönd-
inni’, ‘Því sem þeir ekki náðu tóku
þeir siðar’, ‘um hvað annað hafði
hún um að velja’, ‘í þeirri von um að
hann færi’, ‘berja dyra’, ‘forðast að
verða ekki þannig’, ‘hún var nærri
honum en hann’. í lærðum fyrirlestri
heyrðist háskólaprófessor segja:
‘koma ærinni fyrir’ og ‘ást á sækýr-
inni’.
Afskræming tungunnar
Ugglaust þykir ýmsum lesendum
þessi sparðatínsla þarflaus smá-
smygli, en hér er þess að gæta, að í
mörgum tilvikum er beinlínis verið
að afskræma tunguna, gera hana
andkringislega. Sögnin að versla
merkir bæði að kaupa og selja, en
aldrei annaðhvort. Sögnin aö sigra
hefur þrengri merkingu en vinna:
maður sigrar andstæðing en vinnur
kosningar. Nafnoröið endir er óhlut-
stætt, en endi hlutstætt, til dæmis
endi á kaðli, og því er í yfirfærðri
merkingu hægt að binda enda á eitt-
hvað, en alls ekki endi. Á íslensku fá
menn yfirhöndina, enda er „hönd-
inni“ málleysa; þágufall af hönd er
hendi. Þegar menn em í stjóm, þá
stjóma þeir, en þeir sem er stjómað
em undir stjóm, til dæmis leikarar
undir stjóm leikstjóra.
Á sínum tima var saminn vinsæfl
söngur um Tótu litlu tindilfætta og
spjótum beint að „danska Mogga“,
sem þótti natinn við fjóluræktina.
Það átti ekki lengur við þegar ég
hóf að starfa á Morgunblaðinu um
miðjan sjötta áratug. Þá starfaði þar
ungur prófarkalesari, Haukur Ei-
ríksson, sem miskunnarlaust leið-
rétti eða strikaði út hverja ambögu
sem fyrir augu hans bar. Ríkisút-
varpið hefur um árabil haft á sínum
snærum málfarsráðunaut, en áhrifa
hans gætir næsta sjaldan.
Kominn er tími til að kenna hér-
lendu fjölmiðlafólki móðurmálið frá
rótum og ráða að öllum fjölmiðlum
prófarkalesara og málfarsráðunauta
sem ekki skirrast viö að taka þá
málsóða í karphúsið sem leyfa sér að
ausa daglega yfir landslýðinn rass-
bögum og málleysum.
Leikaraskapur
Rúnar Helgi
Vignisson
ríthöfundur
Nýlega fór ég ásamt fjöl-
skyldu minni á vax-
myndasafnið í Lundúnum,
Madame Tussaud’s. Þar
var mikið af frægu „fólki“
eins og gefur að skilja og
stundum var maður ekki
alitaf viss hvort um raun-
verulegt fólk eða eftiriík-
ingu var að ræða, svo
eðlilegar voru sumar
brúðurnar. Eðliiegust var
samt sú sem leit út eins
og óþekktur ferðamaður
að taka myndir og biðu
margir drykklanga stund
eftir að hann smellti af.
Þegar við komum af safninu héld-
um við yfir í Hyde Park. Allt í einu
kemur á móti mér maður með ung-
barn á öxlunum. Ansi er hann líkur
Michael Douglas þessi, hugsa ég
með mér. Á eftir honum er kona
með bamakerru og hún er ansans
ári lík Catherine Zeta Jones, meintri
eiginkonu kappans, nema hvað hún
er heldur þreytulegri en ég hefði bú-
ist við. Michael lítur hins vegar bet-
ur út en ég heföi ímyndað mér. Ég
dreg þá ályktun að konur séu fríkk-
aðar í kvikmyndum, karlar gjaman
gerðir ófrýnflegri, enda alls ekki
nauðsynlegt fyrir þá að vera aðlað-
andi til að komast áfram í lífinu.
Gunnar og Grettir
Þó að hjónin frægu væru til í
annarri vídd, þeirri sem vaxmynda-
„Með frœgðinni verða menn í einhverjum skilningi sameign
heimsins - eins og fiskimið - og fá oft á tíðum ekki um frjálst
höfuð strokið. Það eru tvíbent lífsgœði, meira að segja fyrir þá
sem hafa mikla athyglisþörf.“
safnið gerir út á, gengu drengimir
mínir framhjá þeim án þess að gefa
þeim gaum og fannst ekkert merki-
legt þótt við segðum þeim að þama
væru heimsfrægir leikarar á ferð.
Nokkrum dögum áður höfðum
við verið í Manchester og drengim-
ir meðal annars fengið eiginhandar-
áritun hjá Roy Keane, hinum
þekkta leikmanni Unitedliðsins.
Hver er þetta? hafði þá mamma
þeirra spurt. Þeir litu hneykslaðir á
hana, glætan, að vita ekki hver
þetta var. Ég reyndi að segja eldri
syni mínum að þetta væm bara
venjulegir menn þó að þeir hefðu
náö góðum árangri á þessu sviði.
Hann horfði á mig eins og ég hefði
fengið heflablóðfall. Fyrir honum
voru menn á borð við Roy Keane,
svo ekki sé nú talað um Beckham,
hetjur með goðsögulegar víddir,
svona eins og Gunnar og
Grettir. Samt gera þeir
ekkert merkilegra en að
sparka í tuðru, leika sér.
Hjónin sem við sáum í
Hyde Park hafa líka getið
sér orð fyrir leik - fýrir að
þykjast vera einhverjir
aðrir. Af þessu má kannski
ráða að leikaraskapur sé
ein vænlegasta leiðin til að
gera það gott.
Að leika sjálfan sig
Með frægðinni verða
menn í einhverjum skfln-
ingi sameign heimsins -
eins og fiskimið - og fá oft
á tíðum ekki um frjálst höf-
uð strokið. Það eru tvíbent
lifsgæði, meira að segja
fyrir þá sem hafa mikla at-
hyglisþörf. Leikmenn
Manchester United komu á
eðalvögnunum sínum að
leikvanginum þar sem ör-
yggisverðir fylgdu þeim
inn. Sumir þeirra litu ekki
einu sinni í áttina til aðdá-
enda og uppskáru von-
brigðastunu fyrir bragðið.
Var það Roy Keane sem
veitti sonum mínum eigin-
handaráritun eða leikari
með sama nafni? Festist
maður ekki í ímyndinni,
tekur hún ekki af manni
völdin þegar frægðin er
annars vegar?
Ég veit ekki hvort Mich-
ael Douglas og spúsa hans
voru að leika, hann ham-
ingjusama foðurinn, hún
þreyttu mömmuna, en ef
svo var þá gerðu þau það
glettilega vel. Maður gat
vel ímyndað sér að púkinn
á öxlum foður síns hefði haldið vöku
fyrir Catherine um nóttina og hún
jafnvel neitað meintmn fíkli um
greiða af þeim sökum.
Við hin sem ekki fáum grilljónir
fyrir að leika frægt fólk getum hugg-
að okkur við að vera að öllum lík-
indum við sjálf hvert sem við forum,
þó að það geti reyndar verið skolli
erfitt líka og mætti alveg vera betur
launað.
Kjallari
Helgi
Seljan
í stjórn
Bindindissam-
takanna IOGT
Alltof oft blöskrar mér sá
tónn sem gefinn er í um-
ræðum um áfengismál.
Mér óar af þvílíkri léttúð
er fjaliað um þessi mál,
svo mikilli léttúð að allt
er þar í gulli og glans og
allt svo skemmtilegt og
menningarlegt og ég veit
ekki hvað og flýgur mér
þá gjarnan í hug orðtak
leikpersónu Jónasar Árna-
sonar: Hvílík dýrð, hvílík
dásemd.
Það er í raun mikið umhugsunar-
efni hvemig menn, sem maður telur
nú með öllum mjalla, geta fjallað
um áfengið án þess að koma í
nokkru inn á þær afleiðingar sem af
því geta stafað. Alltaf eru menn aö
upphefja kosti þess og þann mikla
menningarblæ sem vindrykkja beri
með sér, hversu yndislegt það sé nú
að menn skuli drekka hlutfallslega
meira af bjór en sterkum vinum,
„Alltaf eru menn að upphefja kosti þess og þann mikla
menningarblœ sem víndrykkja beri með sér, hversu
yndislegt það sé nú að menn skuli drekka hlutfallslega
meira af bjór en sterkum vínum, þótt áfengismagnið
sem innbyrt er sé meira hvernig sem á er litið.“
þótt áfengismagnið sem innbyrt er
sé meira hvemig sem á er litið.
Menn mæra léttvínsdrykkju og
koma svo að lúmskum áróðri fyrir
því að slík nauðsynja- og hollustu-
vara verði nú að vera við hlið
mjólkurinnar í matvöruverslunum
og svona tónn gefinn utan enda.
Fjölmiðlungar em svo iðnir við kol-
ann og eiga fjálgleg viðtöl við vín-
dýrkendur og gjöra þeirra orð svo
að sinum og hnykkja jafnvel á í full-
yrðingagleðinni: Hvílík dýrð, hvílík
dásemd.
Munar um hvert árið
Svo langt gengur þessi áróður
jafnvel að við bindindismenn eram
sagðir hljóta að gleðjast yfir auk-
inni áfengisneyslu af því að obbi
aukningar sé í léttum vínum og
bjór. Sjálfsagt má færa að því rök að
iflskárra sé mönnum yfirleitt að
sötra bjór og léttvín heldur en að
hvolfa í sig sterkum vínum, en
benda má einnig á þá staðreynd að
af öllu þessu geta orðið alvarlegar
afleiðingar.
Við bindindismenn erum sann-
færðir um það að það munar um
hvert árið sem unglingamir okkar
bragða ekki áfengi, enda hníga allar
niðurstöður rannsókna í þá átt að
það sé þó til bóta að fresta því sem
allra lengst að byrja að drekka. Það
breytir ekki þvi að okkar skoðun er
sú að best sé að byrja alls ekki,
aldrei.
Ég hafði uppi á átján kennsluár-
um mínum einfalda staðreynd fyrir
nemendum minum þeim til um-
hugsunar, því ég stundaði aldrei
neinar prédikanir yfir þeim eins og
sumir kynnu að halda. Ég sagði sem
satt var aö ég heföi aldrei hitt fyrir
þann bindindismann sem heföi séð
eftir þeirri ákvörðun sinni að
bragða aldrei áfengi, en því miður
hefði ég hitt fjölmarga sem iðruðust
þess sárlega að hafa farið að neyta
þessa vökva.
Enginn ætlar...
Og það hljóta m.a.s. víndýrkend-
ur að vita og viöurkenna að það ætl-
ar enginn sem byrjar slíka neyslu
að verða ánauðugur þræll hennar
með öllum þeim afleiðingum sem
fylgja þeirri ánauð. Og það þarf ekki
ánauð til að rekast á hvarvetna í
samfélaginu afleiðingar áfengis-
drykkju og ég hirði ekki um upp að
telja, svo augljósar sem þær ættu að
vera öllum skyni bomum mönnum.
Og þetta er mergurinn málsins.
Það ætti að fjalla um þessi mál í
heild sinni þegar um er rætt, í stað
einhvers dýrðarhjúps sem vænstu
menn sveipa áfengisneysluna og
skiptir mig engu hvaða áfengistegund
er til tínd. Af hveiju er ekki rætt oft-
ar við þá sem kanna hinar hrikalegu
afleiðingar og lagt gætu fram kaldar
en óþægilegar staðreyndir í þessum
efhum, af hverju er ekki rætt við
menn sem kljást við hinar grimmu
staðreyndir hjá svo alltof mörgum
einstaklingum sem beðið hafa lægri
hlut í glímunni við Bakkus?
Mætti ekki aðeins oftar víkja að
staðreyndum um skuggahliðamar,
ræða við menn eins og Áma Einars-
son, Óttar Guðmundsson, Þórarin
Tyrfingsson, nú eða Þórólf Þórlinds-
son, menn sem vita og þekkja, menn
sem ekki eru á mála, heldur geta
öfgalaust sagt frá og lagt öll spil á
borðið.
í 97% tilvika
Mætti ekki líka minna á hina
virtu bandarísku rannsókn sem
greinir frá því að í nær 97% tflvika
hefjist neysla annarra fikniefna
undir áhrifum áfengis. Ég veit held-
ur ekki tfl þess að þeir vísindamenn
sem þetta framkvæmdu hafi flokkað
áfengið eftir bjór, léttvíni eða sterk-
um drykkjum! - Við bindindismenn
biðjum aðeins um umfjöllun þar
sem til aflra þátta er litið. - Og ég
spyr: Er það tfl of mikfls mælst?