Dagblaðið - 28.06.1977, Síða 11

OACBLAOH). ÞRIÐJUDACUR 28. JUNÍ 1977.
Thailenzk börn eru seld til annarra landa, en „kaupmennirnir" hugsa aðeins um að græða nðgu mikið.
þess að þau voru rétt mánaðar-
gömul. Þau voru saman í rúm-
um, sex og sex. Um 15 þeirra
varð strax að senda á sjúkra-
hús, vegna þess hversu illa
hafði verið farið með þau.
Þessi börn sem fundust á
þessu svokallaða barnaheimili
voru alls ekki foreidralaus.
Eftir nokkra daga var búið að
finna foreldra um helmings
barnanna.
Það eru hjón sein ráku þessa
stofnun. Þau höfðu sér til
hjálpar tvær konur. Þau eru nú
öll ákærð fyrir ólöglegan
verknað og verða að sæta
refsingu, en ekki er vitað
ennþá hvað refsingin verður
þung. En eitt er víst að það
verður ekki tekið mjúkum
höndum á þeim málum, sem
komast upp um fólk, sem er að
græða á því að selja börn úr
landi.
Ef foreldrar barnanna bera
það fyrir rétti að þeir hafi látið
börn sín af hendi við fósturfor-
eldrana af fúsum og frjálsum
vilja, er lítið hægt að gera í
málinu. Það mun vera erfitt
fyrir útlendinga að skilja þetta
en það er ekki talið brjóta í
bága við siðferðiskennd lands-
manna að gefa börn til annarra,
sem vitað er að geta hugsað
betur um þau. Það eru margar
fjölskyldur þannig settar í
Thailandi að þær eiga hvorki í
sig né á.
Barncneimilin sérhœfð
eftir því hvert selt er
Lögreglan lét hafa það eftir
sér eftir að hafa farið inn á
barnaheimilið þar sem börnin
33 fundust, að hægt væri að
gera hundruð slikra herferða
og enginn veit hversu mörg
börn myndu finnast, eða
hvernig meðferðin er á þeim.
Þar sem lögreglan fór inn var
aðalstraumurinr.af thailenzkum
börnum til Svíþjóðar. Þau voru
öll um það bil mánaðargömut.
Embættismenn segja að öll
barnaheimilin sérhæfi sig í sér-
stökum löndum. Eitt sendir
eingöngu börn til Svíþjóðar og
annað eingöngu til Bandaríkj-
anna. Forsvarsmenn þessara
heimila hafa þá ágæt sambönd
við yfirvöld í viðkomandi landi.
Það þykir blöðunum í Thai-
landi alveg furðulegt, vegna
þeirra staðreynda sem blöstu
við þegar lögreglumenn réðust
inn í barnaheimilið, sem sendi
börn næstum eingöngu til Sví-
þjóðar. Þar var börnunum mis-
þyrmt og þurfti að senda þau á
sjúkrahús, eins og fram hefur
komið.
Blöðin hafa þvi beint reiði
sinni til þeirra landa sem flest
börnin fara. Það er sérstaklega
Svíþjóð og Bandaríkin. Komið
hefur í ljós að í mörgum tilfell-
um hefur fengizt leyfi fyrir
barni, en svo skipt og málin
hafa farið þannig að allt annað
barn hefur verið sent úr landi
en leyfi hefur verið fyrir. T.d.
hefur það komið fyrir að tvö
börn hafa verið send úr landi,
þrátt fyrir það að leyfi hafi
aðeins verið fyrir öðru.
Blöð í Bangkok hafa skýrt.frá
því að börnum sem fara til
Bandaríkjanna sé oft mis-
þyrmt. Hafa blöðin oft tekið
dæmi um að það hefur gerzt.
Þau sögðu frá bandarískri konu
í New York, sem misþyrmdi
thailenzku barni sínu svo mikið
að það lézt skömmu síðar. Það
var aðeins rétt tveggja ára
gamalt. Það hefur ekki tekizt að
finna þann sem sendi barnið úr
landi. Það hefur verið eitt
þeirra sem hafa farið úr landi á
ólöglegan hátt.
Komið hefur í ljös að auðvelt
er fyrir útlendinga að fá dvalar-
leyfi sínu framlengt í Thailandi
og það gerir fólki auðveldara
um vik að hagræða málum
þannig að það geti haft barn,
með sér úr landi.
Skrif dagblaða i Bangkok
hafa orðið til þess að nú er
kominn skriður á málin og
embættismenn hafa tekið málið
upp. Settar hafa verið strangar
reglur, sem eins gott er að fara
eftir, annars getur það kostað
mikla fórn. Lögin hafa verið
gerð þannig úr garði að þau
heimila dauðarefsingu, en
ennþá hefur ekki reynt á þetta
ákvæði. Fólk sem selur börn úr
landi og hagnast á því og yfir-
völd hafa komið upp um situr
nú i fangelsi. Það veit enginn
hver verður fyrstur til að vera
dæmdur til dauða fyrir að selja
börn úr landi í Thailandi.
Kjallarinn
Guttormur
Sigurbjörnsson
fólki og hæfara til vandasamra
átaka við framtíðina.
En við skulum gera okkur
grein fyrir því að þetta
opinbera kerfi setur svip á hina
frjálsu félagsstarfsemi á
margan hátt.
Það er ekki ýkja langt siðan
leiðbeinendur eða þjálfarar
unnu næstum kauplaust eða
f.vrir mjög litla þóknun við
þessi störf hjá félögum sinuin.
Þessi þáttur er nú að heita má
alveg úr sögunni. Því má þó
ekki gle.vma að öll önnur störf
íþróttahreyfingarinnar eru
unnin án endurgjalds og er
.talið að hér á landi þyrfti tugi
manna i fullu starfi til að inna
þau störf af. höndum. Þjóð-
nýting alls félagsstarfs gæti því
orðið nokkuð dýr.
Það sem mest áhrif hefur
haft á þróunina í þessum efn-
um er, eins og kom fram hér að
framan. starfsemi þess
opinbera á þessum vettvangi og
svo tilkoma erlendra þjálfara,
sem hafa uppi talsvert hærri
launakröfur en áður hefur
þekkst. Afleiðing þessarar
þróunar er sú að fjárþörf
hinnar frjálsu íþröttastarfsemi
verður svo mikil að varla
finnast fjáriiflunarleiðir til að
mæta henni.
Almennt mun það vera svo
að skilningur sé á þvi að það
opinbera skuli leggja til
íþróttamannvirki, s.s. íþrótta-
hús, sundlaugar og ■ þróttavelli.
Hinsvegar eru beinir rekstrar-
stvrkir ekki í neinu samræmi
við þörfina.
Stórt íþróttafélag greiðir
margar milljónir í þjálfaralaun
á ári. Einn góður innlendur
þjálfari kostar eina til tvær
milljónir í árslaun f.vrir þjálfun
í fyrstu deild. Ein keppnisferð
út á land kostar hundruð
þúsunda. Hvar á að taka alla
þessa peninga? Á að gera
forvstumenn iþróttahreyfingar-
innar svo illa þokkaða af lát-
lausu betli að menn sem hafa
tékkhefti undir höndum gangi
úr vegi fyrir þeim? Hér verður
að ráða bót á, en hvar á að bera
niður?
Áfengis- og tóbaksverslun
ríkisins er látin eitra fyrir
landslýðinn með okurdýrum
dr.vkkjar- og reykjarfiingum. Er
ekki hluti af gróða þessarar
starfsemi best kominn hjá
íþróttahreyfingunni ? A ekki
þessi starfsemi heilbrigði þjóð-
arinnar skuld að gjalda?
E.t.v. finnst sumum aó hér sé
digurbarkalega talað og finnst
þá að þessum tekjum sé betur
varið til annarra hluta. En þá
vil ég sp.vrja, er það forsvaran-
legt frá siðferðilegu sjönarmiði
séð að reikna ineð þessum
tekjum i hinn alinenna rekstur
þjóðarbúsins. Mitt svar er
11
Brúin yfir
Atlants-
hafið
Kjallarinn
Nýlega las ég grein eftir hr.
Aron Guðbrandsson í Dag-
biaðinu og fjailaði hann nú sem
fyrr um afstöðu íslendinga til
hersetu Bandaríkjamanna.
Aron hefur ritað um þetta
mál fjölmörgum sinnum og
greinarnar keimlikar enda er
það sem verið er að ræða um að
láta Bandaríkjamenn greiða
ríflega fyrir dvöl hersins hér og
kosta ýmsar framkvæmdir.
Þetta er hárrétt hjá honum.
Greinarnar eru farnar að vekja
fólk. Það er tönnlast nógu lengi
á sama hlutnum og þá vinnast
menn til liðs við hugmyndina.
Það má segja að
Tropicana-reglan sé í algleym-
ingi. Barið var inn í hvert
mannsbarn að Tropicana appel-
sínusafi i væri; æðri guðiog trúa
menn því nú og má Biblíu-
félagið í Lundúnum fara að
gæta sín með útbreiðsiustarf-
semi á biblíunni hér og herða
áður en Tropicanafernan gref-
ur urjdan veldi hennar.
Nú ætti að vera búið að berja
það inn í alþjóð að við verðum
að leggja fram stefnumarkandi
tillögur varðandi þær greiðslur
sem við viljum fá fyrir dvöl
hersins á íslandi. ekki aðeins að
þiggja þá brauðmola sem
kunna að rótast niður af borði
fjárveitingarnefndar Banda-
ríkjaþings hverju sinni.
Við verðum að segja skýrt frá
hvað við viljum. Bandaríkja-
menn eru mestu viðskiptamenn
í heimi og enginnstenzt þeim
snúning. Ef við þegjum þunnu
hljóði þá er ekkert verið að
hvetja okkur til þess að biðja
um greiðslu fyrir herliðið,
byggja vegi, hafnir eða annað.
I grein sinni bendir Aron
réttilega á það að friðarhjal i
heiminum í dag og yfirleitt um
allar aldir er aðeins óskhyggja.
Það hefur aldrei verið friður og
því miður virðist heimsskipu-
lagið vera byggt upp á ófriði.
Mannfólkinu fjölgar svo ört að
enginn fær við ráðið. Þá er um
að gera að láta fjöldann fá at-
vinnu við að smiða tæki til þess
að tortíma sjálfum sér. Svona
virðist þetta því miður vera. Af
hverju ættum við ekki að taka
þátt í þessu af fullum krafti i
stað þess að vera sífellt að auka
niðurgreiðslur á rúllupylsum
og fóðurbæti. Með þessari vit-
Friðrik Á. Brekkan
leysu aukum við aðeins a
ringulreið og óhamingju í
þjóðfélaginu. Verðbólgan
heldur áfram og fólkið verður
vitlausara og vitlausara, því
allir halda að það sé fínt að
svindla. Menn drekka frá sér
allt vit og svindla hver á öðrum
i kapp við sig flotkrónunnar.
Áfengissala eykst stöðugt,
hjónaskilnaðir, lausaleiksbörn,
óhamingja og sundrung.
Enginn treystir neinum og allir
lifa flóttalega í fjarlægð frá
hinum. Þetta getur ekki gengið.
■Etli ríkisstjórnin sé loksins að
taka við sér í þessum efnum,
þvi nú stendur prentað á
flöskurnar í ríkinu að klára eigi
vínið: Við skulum sjá til hvort
þessi auglýsingastarfsemi
þeirra alþingismanna beri
árangur og vínið klárist innan
tíðar og ekkert verði eftir.
Ég nefni grein mína Brúna
yfir Atlantshafið vegna þess
að ég vildi stundum að hún
væri til. Þá gætum við
tslendingar skroppið um helgar
til Bandaríkjanna eða Evrópu
akandi og séð hvernig þróunin
er. Við verðum að vera opnari
fvrir alþjóðaþróuninni. Þetta
kemur okkur allt við. Alþjóða-
stjórnmál erum við! Við erum
hluti af þessu eins og séra
Jakob Jónsson komst svo vel að
orði í hugvekju sinni fyrir fá-
einum dögum í sjónvarpinu.
Hann er einn af eldri kyn-
slóðinni og hefur séð hér dansk-
an konung, hernám og margt
fleira. Þetta getur skeð á nýjan
leik. Framtiðin er verzlunar-
vara!
Friðrik Ásmundsson-Brekkan.
Si

neitandi. Eg tel að úr því að
þessar tekjur eru til og verða
það sjálfsagt enn um sinh, þá
eigi að nota þær til mannbæt-
andi þátta þjóðfélagsins og þar
tel ég iþróttahreyfinguna i
freinstu röð.
Af fréttaflutningi fjölmiðla
þá kannast menn sjálfsagt við
Upptökuheimilið í Kópavogi,
en þangað er komið þeim ung-
mennum sem svo illa hafa orðið
úti á lífsins braut að þau
teljast ekki fær um að lifa á
eðlilegan hátt með jafnöldrum
sinum.
Ungmenni sem hefði þurft að
dvelja á þessu heimili allt árið
1976 hefði kostað það opinbera
ekki minna en 2,5 milljönir
króna í útlögðum peningum.
Þessi fjárhæð svarar til árs-
launa tveggja þjálfara í
unglingaflokkum, sem hefðu á
sínum snærum 40-50
ungmenni.
í dag virðist mikill
skilningur á að vinna f.vrir-
byggjandi starf á ýmsum
sviðum. í uppeldisstarfinu eru
að sjálfsögðu fleiri svið sem
hægt væri að koma inn á til
bjargar í þessum efnum. En ég
fullyrði að efling íþrótta-
félaganna og um léið aukin
þátttaka i íþróttaiðkunum er
eitt það árangursríkasta sem
við þekkjum. Það er næstum
óþekkt fyrirbæri að ungmenni
sem tekur virkan þátt í íþrótt-
um og því félagsstarfi sem
f.vlgir, lendi á glapstigum.
Ég er þeirrar skoðunar að
það eigi að leggja hluta af
ágóða Áfengis- og tóbaks-
verslunar rikisins i sérstakan
kennslusjóð sem veittir yrðu úr
eftir ákveðnum reglum.
kennslustvrkir til iþrótta-
félaganna í landinu. Þessir
st.vrkir þurfa að vera það háir
að þeir borgi verulegan hluta
þjálfunarkostnaðarins. Þetta er
inál sem ekki getur beðið og
þarf að taka fastari tökum en
nú er gert.
Iþróttahre.vfingin er það
sterkt afl og ber að skipa þann
sess í þjóðfélaginu að hún þurfi
ekki að ganga með betlistaf i
hendi.
Við þurfum á föstum tekju-
stofni að halda í þennan þátt
mála, spurningin er aðeins um
það hvar á að taka hann. Ég hef
bent hér á eina leið en sjálfsagt
er völ á fleiri.
Guttormur Sgiurbjörnsson
endurskoðandi.