Dagblaðið - 18.06.1981, Side 20

20
DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 18. JÚNÍ1981.
Menning
Menning
Menning
Menning
I
sjálfum sér bæði fagurfræðilega og
móralskt.
Frá þvi hann hóf að helga sig
málaralist af fullri alvöru fyrir u.þ.b.
5—6 árum, hefur Guðbergur
Auðunsson, sem nú sýnir i Gallerí
Langbrók, ávaxtað á skynsamlegan
hátt þá þjálfun sem hann hlaut í
auglýsingaiðnaðinum forðum daga.
Tæknilega séð hefur hann flest það
til að bera sem prýða má hvern þann
sem fæst við að festa sjónarmið sin á
léreft eða pappir: þekkingu á litum
og komposisjón, auga fyrir aðal og
aukaáherslum i mynd og svo vandað
handbragð.
Hins vegar hefur hann, eins og svo
marga sem byrjað hafa í altmúlíg-
mennsku auglýsingahönnunar, skort
sannfæringu hins þroskaða mynd-
listarmanns, þá fulivissu að hann
væri að gera hið eina rétta f sinni list,
gjörðir sem hann gæti réttlætt f> rir
Af almannafæri
En Guðbergur hefur fikrað sig
áfram, skref fyrir skref, með hliðar-
stökkum öðru hvoru, — í átt að því
málverki sem hann hefur getað sætt
sig við.
Útgangspunktur hans hefur verið
poppiistin, einkum hin evrópska hlið
hennar: notkun á alls kyns myndefni
sem maðurinn skilur eftir sig á opin-
berum vettvangi, plakötum, flugu-
miðum, ljósmyndum, dagblöðum
o.s.frv. 1 eina tíð reyndi Guðbergur
að innlima þessi föng (úr Reykjavik
og borgum austan hafs og vestan)
beint inn i myndverk með því að mála
eftir þeim eða líma þau á flötinn. En
slík verk láta ekki vel að stjórn, eru
....ww.
Guðbergur Auðunsson á sýningu sinni í Galleri Langbrók.
oflausf reipunum.
Á sýningu sinni f Gallerf Langbrók
kompónerar Guðbergur með bútum
af piakötum og auglýsingum af
almannafæri. Og lyidlorðið er
„kompónerar”, því þessir bútar
ganga ekki lausir heldur lúta strangri
myndstjórn listamannsins. Út úr
þessu pappírsrifrildi nær Guðbergur
að gera smámyndir sem hver og ein er
hið mesta augnayndi, hvort sem lista-
maðurinn leikur sér með letur, tölu-
stafi, parta úr ljósmyndum eða tóna
og áferð.
Þetta er án efa sterkasta sýning
Guðbergs til þessa þótt lítil sé hún
umfangs. Takist honum að fylgja
þessum vinnubrögðum eftir f stærri
verkum og átakameiri, án þess þó að
ánetjast Austmennsku, þ.e. offágun
forma og lita sem er jú móðgun við
þennan lifandi efnivið, — þá hef ég
engar áhyggjur af listrænum þroska
hans.
Rokkað á milli
En það eru fleiri en Guðbergur sem
sýna í miðbænum. í Djúpinu er að
finna tvo unga myndlistarmenn,
tiltölulega nýslopna úr MHÍ, þá
Björn Árdal og Gest Guðmundsson.
Þeir eru nokkuð óráðnir í því sem
þeir fást við, eins og eðlilegt er með
myndlistarfólk sem er að hefja feril
sinn.
Gestur rokkar á milli hreinna
afstraktverka þar sem hraði og
hreyfikraftur eru kveikjan, og verka í
anda Japser Johns. Þótt ýmislegt gott
megi um þau segja, t.a.m. er f þeim
lipurleg teikning og litnæmi, þá
hafa þessi verk ekki til að bera sann-
færingarkraft atvinnumannsins.
Björn er enn óákveðnari í afstöðu
sinni til sköpunarinnar, sýnir í senn
raúnsæisleg verk og hálffígúratíf sem
minna um margt á fyrrverandi skóla-
stjóra hans Einar Hákonarson.
Svei mér þá ef teiknimyndastíll
S.Ö.B. kemur ekki líka við sögu í
þessum myndum. En þeir félagar
standa sem sagt á krossgötum, eru á
báðum áttum. Nú er bara að þeir nái
áttum.
(DB-myndir Gunnur Örn)
Verk eftir Gest Guómundsson í Djúpinu.
Myndlist
AÐALSTEINN
INGÓLFSSON
MESTMEGNIS UM RIFRILDI
Sýning Guðbergs Auðunssonar í Gallerí Langbrók og Gests Guðmundssonar & Bjöms Árdal f Djúpinu
BRÆÐRALAG
Tónleikar Þórhall. fiðlulelkara og Snorra
Sigfúsar planóleikara Birgiseona ( Norræna
húsinu 11. júní.
Efnisskró: Dimitri Kabalevsky: Improvlsation
op. 21 nr. 1; Sergei Prokofflef: Sonata nr. 1 f f-
moll; Henri Wieniawsky: Scorzo-Tarantella op.
18; Erik Satie: Choses vues a droite et a
gauche sans lunettes; Maurice Ravel: Sonate.
Alltaf þykir það tíðindum sæta ef
systkini ná langt á tónlistarbrautinni,
þótt ekki sé það með öllu óalgengt
fyrirbæri. Bræðurnir Þórhallur og
Snorri Sigfús tilheyra þessum undan-
tekningahópi og héldu nú tónieika
saman í Norræna húsinu. Það nægði
að líta yfir efnisskrána, hér var
ekki um alvenjulega tónleika að
ræða.
Annað hvort eða
Tónleikar með efnisskrá af því tagi
sem jjeir bræður völdu sér eru jafnan
annaðhvort eða — engin hálfvelgja
— ekkert hálfkák, heldur annað
hvort góðir eða slæmir. Sumum
nægir að komast í gegnum svo erfiða
efnisskrá, en svo eru aðrir sem brill-
era á slíku torfi.
Kabalevsky spiluðu þeir fremur
hlutlaust, en mjög þokkalega þó. En
það var í Prokoffief sónötunni sem
-.... -
þeir fóru fyrir alvöru í gang. Hárfin
náicvæmni og alúð í túlkun þeirra sat
þar í fyrirrúumi og hélst svo tónleik-
aná á enda. Tarantella Wieniawskys
flaut með eins og rétt til að sýna að
flóandi rómantík nítjándu aldar lægi
jafn vel fyrir þeim og annað, auk þess
sem góður kostur gafst til að sýna
tæknilegan brillíans.
Þrælslegt torf,
sem á yfirborðinu er
sekleysið uppmálað
í Gleraugnaleysi Saties kom
styrkur þeirra bræðra hvað best í
ljós, því það er ekki á færi nema af-
burðahljóðfæraleikara að spila þetta
þrælslega torf, sem á yfirborðinu er
ekkert nema sakieysið uppmálað, svo
vel. Ravel sónötuna í lokin léku þeir
að síðustu frábærlega vel.
Snorri Sigfús kemur fyrir eins og
einn af þessum galdrakörlum, sem
virðast geta spilað hvað sem er án
nokkurrar fyrirhafnar. Ég er þess
nokkurn veginn fullviss að betri sam-
starfsmann gat Þórhallur bróðir
hans vart fundið.
Þórhallur er orðinn ótrúlega
þroskaður fiðluleikari. Leikur hans
er svo inniiega laus við þann aka-
demiska svip, sem gjarnan loðir við
hijóðfæraleikara sem enn eru i námi
eða nýsloppnir. Tónninn er nettur,
tær og fijúgandi tæknin hjartanlega
eðlileg og tilgerðarlaus. En tóninn
mætti gjarnan hafa meiri fyllingu og
Snorri Sigfús Birgisson, píanóleikari
og tónskáld.
Þórhallur Birgisson fiðluleikari.
vera stærri. Samleikurinn var sem
fyrr segir frábær — í þeim efnum
ríkti algjört bræðralag.
-EM