Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 16.04.1939, Page 2

2
SUNNUDAGUR
Klettar við Eiðið í Vestmannaeyjum.
þessa regl'u, lónar út „leiðina“
og smýgur út úr hafnarmynn-
inu, svo að lítið ber á, áður
en merkið er gefið. - En þeir
geta verið vissir um að verða
dregnir fyrir dómarann, þegar
á næsta degi fyrir brot á hinni
gildandi samþykkt.
— Ég stend með klukkuna í
hendinni, — enn eru þrjármín-
útur eftir — Fólkið bíður merk-
isins með alveg auðsærri eftir-
væntingu, allir þegja, halda
niðri í s‘ér andanum, og stara
inn eftir höfninni. Ég færi mig
framar, út að riðinu, til þes's
að sjá betur. Ég fell í þanka —•
— —. Hrifningarkliður stígur
frá brjóstum manna. Inni á
miðri höfninni sker bjartuf
glampi gegn um myrkrið. Þad
er sem öllum árum helvítis hafi
verið sleppt lausum. Hundrað
bátar ösla af stað. allir ásömu
stundu. Fjöldi grænna og
rauðra ljósa varpa geislastöf-
um á kolgrænan sjóinn. Flot
inn færist nær, vélakliðurijnn
verður æ hálværari og endur-
ómar tröllslega frá fjöllunum
í kring. Hinir fyrstu eru komnitr
út í hafnarmynnið og sleppa
út, en svo lendir allt í bendu,
bátarnir hnubbast á og hnapp-
ast saman. Allt hafnarmynnið
er eitt ólgandi ljóshaf og hávað
inn er hartnær óþolandi.
- — Þetta er ævintýri, und
ursamleg opinberun — cll per
sónuvitund máist út. ekkert
kemst að nema taumlaus hrifn-
ing, maður kemst í sjálfgleymi.
Vélakliðurinn frá þessum 100
bátum rennur samain í samfelld-i
an, s;vo að segja órofinn gný.
Þetta er hljómkviða nætur-
iimar öflug og sterk með þús-
undum tilbrigða. Aldrei fyrrij
hefur mannleg vitund skynjað
slíkt tónamálverk. Þetta er und-
irleikur lífsins sjálfs, eijns og
það gengur í sjávarplássum.
Kliður hreyflanna túlkar okkar
hetjubaráttu sjómannsins. tár
ekkna og munaðarleysingja,
basl og óhaganlega verzlunar-
háttu.
Á þessum litlu fleytum, sem
ösla þarna fram hjá eruv hundr-
uð manna, sem daglega leggja
líf sitt í hættu í hinui þrotlaúsu
baráttu, öflun verðmætanna,
baráttu n' um þorskinn. Og það
er sem fleyturnar séu partur af
þeirra eigin sál. Það er eljjis og
þær skilji, hve mjög ríður á
því að komast fyrst á beztu
miðin.
Sjómennirnir halla s:ér upp
að „mastri", ,#bómu“ eðastýr-
ishúsi og veifa t:5 okkar íkveð'u
skyni — kannske hinzta kveðja
- og við veifum á móti.
Þegar komið er úr mestu
þvögunni í hafnarmynninu eru
hreyflarnir knúðir svo sem afl
jieirra leyfir. Bátarnir drei'fast,
þegar kemur á opið hafið, þeir
hverfa í myrkrið, — svo sést
ekkert nema ljósdeplar á víð
og dreif.
Vélakliðurinn smádofnar, eins
og ofviðri ,sem cr að lægja.
Hann verður óljósari eins og
árniður í fjarska, unz allt hverf-
ur, rennur saman við þungar
og innantómar dunur undiröld-
unnar. \
Ávni úv Eyjum.
(Myndin er af hinu haglega gerðavélbátslíkani Runólfs Ólafssonar).