Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.05.1939, Blaðsíða 2

-2
r$ 'U N 'N TJ 'D A G U R
Chaplin í hversdagsfötum
skært nú, 1Q39, sem hún gerði
t. d. árin 1915—25. Á Chaplin
hefur enn enginn skyggt.
Chaplin er séníið, snillingur-
inn. List hans er einföld en
djúp, allir skilja hann. Kvik-
myndir hans eru vorrar tíðar
And'ersens-æfintýri.
Hollywood hefur tekið aðsér
að undirbúa hátíð liins mennt-
aða heims í iilefni af 50 ára af-
mæli Chaplins með hinni svo-
kölluðu ,,Chaplin-viku“. Prett-
án af eldri kvikmyndum hans
hafa á ný verið teknar í notk-
un og gerðar að hljóðfilmum í
tilefni af deginum. Tuttugu
lönd haía þegar pantað þessar
hátíðiamyndir.
Að sjálfsögðu mun hinn mikli
kvikmyndasnillingur hljóta þá
viðhöfn sem hann verðskuldarv
Þakkir og virðingu allrarheims
byggðar.
— HvaS mundir þú gera,
drengur minn, ef ég gæfi þér
eill pund sterling? spurði skoti
nokkur son sinn.
— Eg mundi sldpta því í shill
inga og hverjum shilling í
pence.
—• En hvað svo?
Svo skipti ég pencunum
aftur í shillinga og þeim svo í
pund og svo'koll af kolli.
Veslings harn, livað þú get
ur verið illa gefinn, andvarpaði
faðirinn.
— Eg, pabbi, nei, það er þér
sem skjátlast, því að fyrr eða
síðar mundi einhver skipta vit-
laust.
Ósbar Pórðarson frá Haga:
Stöðuvatnið iiggur lognslétt
milli skógivaxinna hlíða í kyrrð
haustkveldsins. Rökkrið er að
færast yfir. Eg legg eyrað eftir
lísti einmana þrastar, sem ekki
hefur fylgt bræðrum sínum og
syslrum úr landi, því nú eru
flestir sumarfuglarnir farnir
burt og skógarnir bleikir og
svartir. En þessi yfirgefni söng-
fugl vorsins heldur áfram að
tala máli sínu út í roflausa
]>ögn haustsins; honum verður
ekki svarað.
Síðastliðinn morgun var héla
á gluggum, og í dag var ekki
haigt að yrkja jörðina, hún var
frosin. Tessum degi hef ég eyll
til einskis, gengið tvær bæjar-
leiðir til að skila sendibréd
sem rauiiar liefði mátl biða
lengur, seinnililuta. dagsins bef
ég ráfað um húsið í eirðarleysi.
aðgælt liitt og þetta. en ekkert
\ mdið, sem þurfti aðgerðar. Og.
svo er komið kvöld. Eg verð
cinn heima í nótl; all annað
heimilisfólk í skírnarveizlu hjá
skyldmennum í næstu sveit,
Iiessvegna verð ég að vera bæði
„bóndinn og húsfreyjan” eins
og það er kallað.
Meðan ég stend við bæjar-
dyrnar og virði fyrir mér hið
rökkvaða land, læt hugann
reika, en nem hvergi staðar, fer
tíkin skyndilega að sperra eyr-
un og gelta. Þegar þetta hefur
endurtekið sig nokkrum sinn-
um hleypur hún af stað úl í
rökkrið og stefnir upp Bröttu-
sncið, upp í snarbratta heiðina(
- Hvað er nú á seiði? hugsa
ég með sjálfum mér, rölti fram
á hlaðið og fer að glápa í slóð
líkarinnar. AÖ langri stundu
liðinni kem ég auga á einhverja
dökka mannskepnu, sem staul-
'asl áfram ósköp hægt og sein-
lega og stefnir til bæjarins.
Nokkrar mínútur líða og mann
skepnan silast áfram fet fyrir
fel. Tegar hún kemur heim á
blaðið, sé ég að þelta er stúlka,
á að gizka einhversstaðar milli
i fermingar og tvílugsaldurs.
berhöfðuð með rautt band urn
hárið og í svartri kápu.
— Golt kvöld, segir hún um
leið og hún rétlir fram hvíta og
ullmjúka hendina, sem titrar
lítiö eitt: Komdu sæll.
— Sæl vertu. Svo horfum við
dálitla slund þegjandi hvort á
i annað, þangað til að hún spyr:
— Átt þú hérna heima?
— Já . .
Getur þú gjört svo vel að
segja mér til vegar að Reyk
holli.?
— Já, ég get það, en gjörðu
annars svo vel og komdu inn;
bú l'erð varla lengra í kvöld,
það er að koma myrkur.
— Jú-hú, segir hún, ég þyrfti
helzl að komast lengra núna;
skólinn verður settur á morg-
un.
— Svo-o, þú ætlar í Reyk-
liolt, í yngri deild trúi ég?
Hefurðu verið í Reyk-
holti?
— í fyrra og hilteðfyrra.
— Er elcki gaman þar?
— Ó jú, stundum, en nú
skaltu bara koma inn og fá þér
hressingu, svo ferðu heldur
ekki lengra, þú kemst þetta
áreiðanlega á morgun. T’að er
ekki svo langt.
— Nei, þakka fyrir; ég ætla
að reyna að komast til næsta
bæjar, er það langt?
— Já, sjálfsagt hálfsannars
klukkutíma ferð 1 svona
dimmu.
— Og slæmur vegur?
— Eintómar holur og lækir,
og þar að auki á, sem þú verð-
ur að vaða yfir.
Við þessar yfirlýsingar dofn-
ar sýnilega ylir stúlkukindinni.
og eftir nokkurt þóf kemur
hún innfyrir bæjardyrnar með
mér, smokrar sér úr kápunni
og fylgir mér síðan eftir inn
moldargöngin og þegar þeim
er lokið opna ég baðstofuhurð-
ina og býð henni að setjasl . . .
— Pakka, segir hún.