Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 07.05.1939, Blaðsíða 8

8
SUNNUDAGUR
„AHar erum vér
syndugar sysiur"
Bnrgir Sovétríkjanha fú óðum nýlízkusnið. — Éfri mgndin er
frá Tiflis. Neðri: Teveleva-torgið í Kiev.
I Kirkjubæ á Síðu í Skaptafells-
sýslu var sett nunnuklaustur
1186. Þaðan eru þessar sagnir um:
„Meðan nunnuklaustrið var í
Kirkjubæ, var því samtíða múnka-
klaustur á Þykkvabæ í Álftaveri,
og er ekki lengra á milli en 1*4
mílu vegar, þegar beint er farið;
en á milli Síðunnar og Álftavers-
ins rennur Skaptá, sem kunnugt
er. Á ánni var brú í fornöld, og lá
sú kvöð á Kirkjubæjarklaustri að
viðhalda henni, og því var reka-
fjara lögð til klaustursins, sem
• enn heitir Brúarfjara. Seinna á
öldum braut brúna af; en þar sem
hún hafði verið á ánni heitir enn
Brúarhlað, og er þar nú almenn-
ingsvað á Skaftá. Það er sagt, að
oft hafi ábótinn og múnkarnir úr
Þykkvabæ farið í Kirkjubæ að
hitta abbadísina og systurnar, og
var það hægt í högum, meðan brú-
in var á Skaftá. Er. á þeirri leið
fyrir sunnan eða vestan ána, heit-
ir Sönghóll; þaðan sér fyrst heim
að Kirkjubæ, þegar sú leið er far-
in. Þegar munkarnir komu á
þenna hól, hófu þeir alla jafna
upp söng svo mikinn, að heyrðist
heim að klaustrinu, og af því
dregur hóllinn nafn enn i dag.
Þegar söngurinn heyrðist heim að
Kirkjubæ, lét abbadísin hringja
klukkum, en gekk sjálf 'með öllum
systrunum í móti ábótanum og
múnkunum niður að Skaptá; það
eru nú sandgígar eintómir og heit-
ir það svæði svæði „Glennarar”1).
Mikið var jafnan um dýrðir í
Kirkjubæ, þegar Þykkbæingar
voru þar komnir, og aldrei þótti
systrunum jafngóð æfi sín, sem.
þá. En snemma lagðist sá orðróm-
ur á, að múnkarnir vendu þangað
komur sínar, meir en góðu hófi
gegndi, til að fífla systurnar.
Þessi lifnaður keyrði svo úr hófi,
að abbadisin og systurnar vissu
1) Menn ætla að nafnið sé dreg-
ið af því, að þær systur hafi orðið
stórstígar (glennt sig), þegar þær
gerðu slíkar processíur í móti
múnkunum; annars hefur þar ver-
ið fagurt skemmtigöngusvið frá
klaustrinu niður að ánni, meðan
þar var óblásin jörð.
þetta nálega hver með annarri, og
eru enn um það nokkrar sagnir.
Einu sinni er sagt, að ábótinn frá
Þykkvabæ hafi verið nótt í Kirkju
bæ, sem oftar. Morguninn eftir
komu systurnar inn í kompu
abbadísarinnar og ætluðu að fara
að klæða hana. Leituðu þær þá að
nærklæðum hennar undir höfða-
laginu, og fundu þar brókina ábót-
ans, en hvergi niðurhlut abbadís-
arinnar. Þær þekktu brókina og
spurðu, hvernig á þessu stæði, en
þá er haft eftir abbadísinni, að
hún hafi átt að segja: „Allar er-
um vér brotlegar”, og svo er bætt
við: „kvað abbadís; hafði brók
ábóta undir höfðinu”. Öðru sinni
var bæði ábótinn og múnkur einn
eða fleiri með honum nætur sakir
í Kirkjubæ. Það greinir nú ekki
frá því fyrst um sinn, hvar ábót-
inn svaf um nóttina; en þess er
getið, að abbadísin fór á hnotskóg
með ljós um miðja nótt, til að líta
eftir lifnaði systranna. Kom hún
þá í kompu einni að múnki og
nunnu, sem sænguðu saman.Abba-
dísin ætlaði að fara að ávíta nunn-
una; en nunnunni varð litið á höf-
uðbúning abbadísar, og segir:
„Hvað hafið þér á. höfðinu móðir
góð?” Varð þá abbadísin þess vör,
að hún hafði tekið brókina ábót-
ans í misgripum, og skautað sér
með henni í staðinn fyrir skuplu,
j svo hún mýkti málin, og sagði, um
( leið og hún gekk burtu: „Allar er
f um vér syndugar systur”.
(ísl. þjóðsögur).