Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 14.05.1939, Side 3

SUNNUDAGUR
3
0, eí' ég kærði mig um mundi
ég nú gela skriSið gegn um
liana.
— Eg skal ábyrgjast, aS þú
kemst þaS ekki. PaS strandar á
herðunum.
— Eg held aS ég geti engt mig
i gegnum hana. Eg er taminn
skíSamaSur og mjúkur í öllum
liSum.
— Eg veSja kveldverSi fyrir
10 manns, að þú kemst ekki i
gegn, sagði Kobbi.
VeðmáliS varS Steina of mik-
11 freisting. Hann sagSi að vísu
ætiS þegar á þetta var minnzt
að menn yrSu aS gæta þess, á
hvaSa tíma sólarhringsins þetta
hefSi veriS, hvaSan hann kom
og í hvernig stenmingu hann
var. Hann, sem hversdagslega
er alvörumikill og útsláttar-
laus embættismaSur ríkisins,
var nú á heimleiS úr kveldhófi
frá þýzka konsúlnum von der
Vogehveide ld. 4 aS morgni! 5
klukkuslundum síSar hefSi
hann ekki trúaS því, ef einhver
hefSi sagl honum, aS hann hefSi
gert þetta.
Hann tók nú ofan hattinn og
stakk höfSinu inn í pípuna og.
tókst siSan meS miklum erfiSis-
munum aS koma sér þar öllum ,
inn. En þegar svo var komiS, |
fór honum ekki aS verSa um
sel, því aS hann fann aS hinn '
endi pípunnar lyftist hægt og |
hægt án þess aS hann fengi
nokkuS aS gert, þangaS til aS
hún slóS þráSbeint upp á end-
ann. Hann stóS þarna innaní
pípunni, fórnandi höndum til
himins og gat sig hvergi hreyft.
Hann skyldi nú hvílíkt heljar
menni Kobbi borgari var að
burSum og nú hafSi hann neytt
þess og reisl pípuna upp á end-
ann. Og svo heyrSi Steini hvern .
ig hlakkaSi i mannskrattanum:
— GóSa nótt, Steini litli. Ef
þaS skyldi nú verSa einhver
hurrS á heila vatninu hingaS lil
Reykjavikur, þá veit ég, aS þaS
er fyrir baS eitt, aS þú ert aS
skirast lil trúarinar á SjálfstæS-
iS og hann Pétur borgarstjóra.
Steini stóS öldungis hreyfing-
arlaus, gat naumast annaS,
borSi alls ekki nnnaS. Hann
bara hugsaSi af öllum kröftum
um þaS, hvernig hann gæli
losnaS úr þessari prisund. Ef
hann sveigSi sig til liægri eSa
vinstri gæti pipan ef til vill
falliS. Hún stóS rétt á hafnar-
bakkanum og nú var hann al-
veg búinn aS tapa áttunum, og
honum var því ljóst, aS hún gat
allt eins vel dottiS í sjóinn, ef
honum tækist aS láta hana falla.
Og hvernig kæmist hann þá út?
Nei, hann varS aS standa alger-
lega hreyfingarlaus. Preytan og
máttleysiS voru alveg aS yfir-
buga liann og honum gekk erfiS
lega aS halda augunum opnum.
En hann beitti allri orku til aS
halda sér vakandi. Yaka, vaka,
ekki sofa, sagSi hann 1 sifellu
viS sjálfan sig.
Steina fannst þelta eilifSar-
tími, sem hann stóS þ.arna inn-
an i hitaveitupípunni.'En á end-
anum kom aS því, aS hann fór
aS heyra vmiskonar skarkala,
sem vottaSi aS bærinn var aS
vakna til lifsins. Hann heyrði aS
kolakraninn var kominn af
slaS, bann heyrSi i bilflautu,
vagriaskrölt og fótatak manna.
.Tú. hann lieyrSi. aS nalan var
farin aS leika sitt mikla orkest-
jer: nýr vinnudapur var hafinn.
HvaS skvldu þeir nú hugsa í
stiórnarráSinu um þaS. aS hann
skyldi ekki mæta til vinnu
sinnar? F.f þeir bara vissu, i
hvaSa erfiSi hann stæði!
Allt i einu heyrSi hann, aS
tveir menn voru aS tala saman
rétf hjá honum. Annar þeirra
sagSi:
— Hver siálfur andskotinn
hefur reist pinuna unn á ond-
nnn. Eíomn viS annars ekki aS
lenoia hann í hlnSann?
Steini rnissti fótonna np hah-
aSist pftur á bak. Hann hrópaSi
upp vfir sia:
— Gætileaa. r^lilega! PaS er
]n°Sur i nipunni!
Peaar mnpnirnir höfSn laat
pípuna endilnnaa., fann Steini
aS einhver tók í hæln’->n á ho>->-
i>m 00 dró har>n öfnoan út.
Fvrst r»t hnnn lidn biörp sér
vei". En annar frelsari hans
sagSi-
— Ekki svo nS skilja nS mér
komi þaS beinlínis viS. en
hefurSu, lagsi, cngan annan
næturstaS? — eða varstu
bara aS pról'a þaS, hvernig
væri aS sofa standandi?
— Eg hef aldrei gerl þetta
fyrr, sagSi Steini, ósköp auS-
mjúklega, og ég held aS ég geri
þaS ekki aftur af frjálsum vilja
fyrst um sinn. En ég þakka
ykkur fyrir handtakiS. — Svo
staulaSist hann á fætur meS
miklum erfiSismunum og
horfSi vandlega á pípuna. SiS-
an tók hann hattinn sinn, sem
enn var þar, sem hann hafSi
lagt hann, setli hann upp og var
í þann veginn aS leggja af staS,
þegar honum allt í einu dalt
ráS í hug.
— AfsakiS, sagði hann og
snéri sér aS frelsurum sinum.
ViljiS þiS gera mér svolitinn
greiSa, áSur cn þiS fariS? ViljiS
þiS gera svo vel aS reisa pi])una
aflur upp á endann og skilja
vio hana meS sömu ummerkj-
um og þegar þiS komuS? Eg
vona aS þaS skipli engu, hvort
pípugreyiS stendur eSa liggur.
— 0, já, já, sagSi annar maS-
urinn.. Hún má víst standa
hérna allt aS mánaSarlíma. án
þess aS þaS saki nokkuS. Reis-
um hana þá aftur i herrans
nafni og fjörutíu!
Pegar þeir höfSu reist pípuna
aS nýju, tók Steini upp vasabók
sína og gaf hverjum þeirra 5
krónur fyrir handtakiS. Reir
þökkuSu hæversklega og
sögSu:
— Hvenær komiS þér svo í
kvöld, herra minn? ViS skulum
gjarnan vera yður ofurlitiS
hjálplegir, ef þér þurfiS aS kom
ast í pípuna aftur.
Steini gekk upp i Hafnar-
j slræti og keypti sér bil heim. til
aS fá sér ofurlítinn morgundúr.
Kobbi borgari hafSi gengiS
rakleiðis heim á Hótel Borg.
Hann var rétt í essinu sinu eftir
ævintýri nælurinnar. Steini litli
fastur í hitaveitupípu — það
var nú saga að segja i næsta
hófi, — skreiS inn i pipuna af
frjálsum vilja og svo hafði hún
reist sig upp á endann sjálf-
krafa — af undrun sinni einni
saman.
En þegai- Kobhi var á leið-
Frh. á 6. síSu,