Auglýsarinn - 02.11.1902, Blaðsíða 3

2. nóvbr. 1902.J
ÁUGrLÝSARINN.
161
Hvað borgar sig
betur en að kaupa ÍJSlOXlZSlSLÍX SKÓtaiXÍÖ.
Ég einn hef alltaf nóg fyrirliggjandi bæði GrÖTUSTÍGYÉL
og haltlgóða lirersdags og S P ílTÍS T^. Ó ,
Verðiö er lægra en nokkur býður.
Egill Eyjólfsson,
skósmiður.
31 Lauga-veg 31.
þar vóru margir á ferð og i 100
métra fjarlsegð var veitingáhús. Eg
var í góðu skapi, fullur af æskuíjöri
og lífslöngun og ekkert var í kring
um mig, sem gat fengið mig til þess
að láta hugann hlaupa afvega.
Nokkrir bændur gengu fram hjá
mér.
Allt i einu stóð „svipur“ fyrir
framan mig og það svo nærri, að ef
það hefði verið mennskur maður, þá
hefði hanu snert mig. Allra snöggv-
ast skyggði hann á útsýnina fram
undan mór og gat eg ekki gert mór
grein fyrir ummáli svipsins nákvæm-
lega, en eg sá varir hans bærast eins
©g þær mæltu eitthvað. Augun
horfðu fast á mig og stingandi með
innilegum og alvarlegum svip. Eg
hrökk samau og hörfaði aftur á bak.
Osjálfrátt og nokkuð hátt sagði eg
við sjálfan mig: „Guð minn góður
þetta er hann Harrison!“ þrátt fyr-
ir það, þótt eg hefði ekki hugsað
um hanu í þessu augnabliki. Eftir
5 sekúndur, sem mér fannst verða
eins og eilífð, hvarf svipurinn. Eg
stóð uokkur anguablik eins ognegld-
ur við blettinn og sú undarlega til-
finning er eg varð var við gerði það
að verkum, að eg . efaðist alls ekki
um, að eg hefði séð sýn. Mér fannst
blóðið frjósa í æðum mér, taugar
mínar vóru sterkar og rólegar, en
eg fann einhvern dauðakulda, sem
stóð yfir í heilan tima og yfirgaf
mig svo smátt og smátt eftir þvi
sem blóðið komst í betri hreyfing.
Eg hef aldrei, hvorki fyr eða síðar
fundið til annars eins. Þegar eg
kom heim, talaði eg ekkert um þetta>
við kvennfólkið til þess að hræða
þær ekki og þessi óþægilega tilfinn-
ing mín hvarf sniámsaman.
FlækÍDgur verður milj-
ónamaður,
• Það munu verða færri meun,
er jafnast geti við auðmanninn
„Sandy Flaherty11 með það, að
komast á örstuttum tíma úr auð-
virðilegustu fátækt og verða milj-
ónaeigandi.
Fyrstu tíu ár æíi sinnar ólst
hann upp á fátækrastofnun, því
að þangað var hann færður af
konu einni, er hafði fundið hann
reifaðan í umbúðapappír á götu-
horni í Moberley í Bandaríkjun-
um. Þegar hann fór af þessari
stofnun var hann á flækingi og
var settur inn þegar hann var á
14. árinu fyrir flakk í Omaha.
Nú sem stendur á hann auð-
ugnstu námurnar í grend við bæ-
inn Dawson og ráðsmaður hans
hefir 18,000 kr. laun árlega fyrir
það að stjórna öllu fyrir Sandy.
Þá er hann hafði þjónað öll-
um hinum auðvirðilegustu em-
bættum. sem til geta verið, frá því
hann var flækingur, til þess að
hann varð matsveinn á hvalveiða-
skipi, þá bar svo við einu sinni
að t'kipverjar flutt i hann á land
í St. Michacl dauðveikan af tauga-
veiki í maímánuði 1897 og þar
hefði hann líklega hrokkið upp af
ef Eskim óatiskimenn nokkrir
hefðu ekki aumkvast yfir hann
og stundað hann með mestu ná-
kvæmni, unz hann fór að skríða
saman.
Hann fór þá að hugsa um
hvernig hann ætti að f'ara að því
að græða svo mikið, að hann gæti
komist aftur til Bandaríkjanua.
En þá kom allt í einu houum til
eyrna fréttin um gullfundinn í
Klondyke.
Nokkrir menn tóku sig sig þá
saman og sigldu á smáskipi einu
frá St. Michael upp eftir fijótinu
til Dawson. Flaherty var tek-
inn fyrir matsvein og átti þannig
að vinna af sér fargjaldið. Þeg-
ar hann var kominn til Dawson
útvegaði vesalings Flaherty sér
aftur atvinnu sem matreiðslumað-
ur í ljótum furubjálkaskáfa, er
slegin hafði verið samau mjög iila
og var hafður fyrir snæðingshús.
Laun hans þar voru 12 sterlings-
pund um vikuna (216 krónur).
Einn þeirra manna er át þar
nónmat daglega var fæddur í
Klondyke. Hann átti 2 námur
við Dominionflóann og voru það
auðugustu námurnar.
Einn góðan veðurdag fékk mað-
ur þessi vitleysukast (delerium)
og Flaherty stundaði hann unz
hann varð frískur a‘tur. Námu-
eigandinn gaf svo Flaherty í
launaskyni aðra námuna sína,
sem minna gaf afsér.
Daginn eftir hætti Flaherty
vinnu sinni og fór að grafa gull.
Hann vann baki brotnu í nám-
unni og í lok októbermánaðar
1897 fékk hann 12 kr. fyrir
hverja pönnu af þvegnu gulli.
Gamli námueigandinn, sem gaf
Flaherty þessa námu fékk nú aft-
ur kast og bauð nú Fiaherty allt
sem hann átti fyrir 60 pund af
gulisandi.
Flaherty tók þessu boði og frá
þeim degi er hans dæmalausa
heppni, í því að kaupa og selja
námur, umtalsefni í bænum Daw-
son. Hann hefir alls yfir keypt
og selt 15 námur-í grend við
Dominion-flóann og á nokkrum
þeirra hefir hann grætt 20,000
sterlingspund.
Hann er ekki einuugis slung-
inn „forretningsmaður“, heldur
þekkir hann út í æsar landið og
gildi námanna.
Fyrir einu ári keypti hann 2
námur við Beevervíkina fyrir 5000
pund. Þegar hann hafði haft
upp úr henni 50 pund af gulli
seldi hann hana 2 mánuðum seinna
fyrir 8000 sterlingspund. Þetta
er eitt af þeim mörgu dæmum
um heppni hans við kaup og sölu
á námum.
Árið sem leið 1901 í júnímán-
uði sendi hann 300 pund af gulli
í banka í San-Francisco. í öðr-
um banka á hann á vöxtum sem
svarar 100,000 pundum og auk
þess á hann margar þúsundir i
skuldabréfum og reiðu peningum.
Svona er þá í stuttu máli æfl-
saga þessa foreldralausa flökku-
drengs. Hún er ótrúleg og æfin-
týrisleg, en alveg sönn.
Menn hafa reiknað það út, að
Búastríðið hafi kostað þessi 2 ár
sem það stóð yfir 3,600 kr. um
hverja mínútu.