Ármann - 20.02.1919, Blaðsíða 4

4
A R M A 11 K

rrzs. iufgjfg gvjv.ar. .■^rs^-atus:uguim>.'ftr,»r -.vimr-:
h&fa rtll* Sto r5t£ró3.nn er 711I >e?si orftircn, aó nem 5?jrkJae> no&tua
eicra AeintinTu & að fá alt, rev-i >eir >iðja uti, >dtt S>eiz* ceti e'dci
■borgað eða refið tryggingu fyrir l-orpnn siðar.
!>otta. rer3lunar fýrir-co'aulag hefir ha. Vosti, að nenn eira togara
með að fá nauðS>urftir sínar, o;- Xorfa hví siður að l:'ða skort, ef vör-
ur eru til í Tarsl’mua* Aft*jr I. möti hefir hað narga ölcosfci.
Þegar aern geta. Þarnig fengið Törur *lr b-útun eftir vilcL, er hatt
við, aft margir Qjafci e’.dci að, hval’- heir eru ftorir m a.‘. bcrga, lifi
sto hugsunarlaust langt yfir efni frc.n, cg láti r.lt relca í reiðarrxa
eins og verlcast vill. hegor svo að lein tíua keuur, sem horg"jr, hefir
verift lofað og káuumaðurlnn vlll hafa sitt, Þa or oft lítið efte eldcert
til aft uorga neð. Verftur lcaurnafturinn h£ í.ft gera anr,ac hvort, að ganga
hart aft skuliamaut sinum, sen sJaldar. er vert fyr en í siðuetu 1 "g,
ofta lífta hanr. ur. s.icaltiina, oc tíl hess aft halúa viftskiftunum vift, efta
fá noklcuft greitt upp í eldri akuldir, nevftiet hann oft til aft iána á
ny, og 1 a einatt miklu hfarri upphaft en^ba, er^borguð var. Pamig geng-
ur haft koll^&f Icolli. Slcaldirnar vana ár frá árk, og verfte áftur en
vc.rir ftviftráftanlegar, heafti fyrir vifta’.ciftsnaixninn cg kaupnanninn. Frá
heasu eru auftvitaft margar heiftarlegar unúantelciingar, en hví niftur er
hetta hö alt of almðnt,
Verslunarslculdirnar stafa hö e’cki altaf a.f hví, ?ft menn geti ekki
"borgaft, efta staðift í skilum, h«ldur einnig s.f knruleyai og ftskilvísi.
Metm eru orftnir svo vanir >ví rift ’caupmenn lífti >aft, hótt skuldir seu
ekkl fcorgs.ftar á ákveftnum timc., ?ft heir telj.a VO mj’ftg ofsakanlegt, efta
Jafnv«l eftlilegt og sjelfscgt, svo rótgróimr. er^beesi vsni orðinn,
aft sumir alíts , að kau^menn ha.fi eiginleg" engc n rétt til a,ft gangast
eftir s’culdum sínum. >aft sé 'bara óverftscaldsður velgerningur, ef menn
borga hor.
Paft hefir hingaft til c’ ’ ’. verift venjá, að vmalrnir reiknuftu ekki
vexti af útistandendi skuldun, erudc eru heir menn til, eem ’beinlínis
gera hað í grófta skyni, að skulda kaupmönnm og traescst vift c.ð horga
heim, hótt heir ha.fi nög fá íyrir hendi. Pessir menn álita, að hagnað-
ar von sá að hví, aft skulda. versl imim, og hurfs ekki aft lorga ve.vti af
>ein skuldum, ©n gata svo, í staó rese aft borga skuli síne, ávamtað lá
upphsoð a einhvern hátt, I>sft 3e ':ví sjálfsagt e.ft dr?ge. .ks.unaannirx. á
lr.ngi.nr, 3vo sem hicgfc e\-, og reyn.a aft gr»ð&. '* penir.g<ra hans á kostnaft
annara.
Paft leift.ir af öjálfu sér, hvernu slan áhrif 'retta h.efir á verslun-
vaxtakcstnað Islyfcur hann pvo r.ft leggja. t. utsöluverö vars.nna, eins og
a rettlata eem ranglata; Jaft a ha sen 'oorra skilvíslegs ein?
mennina^ og elnaitt hetta er h&ð versta vift lánsvðrslunina. t
eins og óskila-
Pað er hart
4