Frjáls verslun - 01.03.1945, Qupperneq 17

svara til æðimargra herfylkja, æðimargra her-
skipa og æðimargra flugvéla? Mundi ekki hin
litla þjóð, sem lagt hefur til „eyvirkið í
norðrinu“, hafa létt svo hernaðarátök hinna
sameinuðu þjóða, að hún yrði ekki gerð aftur-
reka við dyrnar, ef hún óskaði að sitja sam-
kundu þeirra?
í þessu efni virðist almenningsálitið á íslandi svo
sterkt og ákveðið, að tilmælum um að fara í stríð-
ið verður varla svarað nema á einn veg.
Friðarr.
Hermannaglettur
Síðastliðin 3 ár hefur all fjölmennur amerískur
her haft aðsetur í Englandi. Bretar og Bandaríkja-
menn eru næsta ólíkar þjóðir hvað eðlisfar snertir
og háttalag allt, — það vitum við Islendingar af
eigin reynslu, — en þó hefur sambúð þeirra verið
góð, — eins og líka vera ber um vopnabræður og
samherja. Hins vegar hafa báðir aðiljar, hvor um
sig, fundið ýmislegt athugavert og hjákátlegt í fari
hins, og þannig hafa orðið til margar hnittnar og
skemmtilegar kímnisögur.
Nýlega birtist grein í ensku tímariti, þar sem
sagt er frá nokkrum „bröndurum", sem orðið hafa til
á þennan hátt, og þar sem íslenzkir lesendur eru
málunum kunnugir, má telja víst, að þeir muni hafa
gaman af að heyra þá helztu:
Amerískur hermaður er á ferð í enskri járnbraut-
arlest. I vagninum með honum er aðeins einn ferða-
félagi, gamall maður. Soldátanum er kunnugt um
það, hversu frábitnir Bretar eru öllum samræðum
við ókunnuga, og þess vegna situr hann án þess að
mæla orð frá munni og jórtrar tyggigúmmið sitt
með þjóðlegum ákafa. Eftir nokkra hríð snýr gamli
maðurinn sér að honum og segir: „Þetta er ekki til
neins, ungi maður. Ég get ekki heyrt stakt orð af
því, sem þú ert að segja, því að ég er með öllu
heyrnarlaus."
Annar amerískur hermaður kveðst alla tíð hafa
haft grun um, að Englendingar væru yfirleitt hálf-
vitlausir bjánar, en fullvissu um þetta þykist hann
hafa fengið eitt sinn, er hann var á gangi um af-
skekkt hérað í Oxfordshire. Gamall uppgjafa hers-
höfðingi, enskur, bauð honum að aka með sér í
vagni sínum, og þáði hann það. Ameríkananum til
mikillar undrunar snéri hershöfðinginn sér við
öðru hvoru og stráði dufti á veginn fyrir aftan sig.
Loks gat sá fyrrnefndi ekki lengur orða bundizt
og spurði, hver væri tilgangurinn með þessu furðu-
lega athæfi. Gamli stríðsmaðurinn svaraði stuttur
í spuna: „Þetta duft er eitur, sem ég nota til þess
að verjast árásum ljóna.“
FEJÁLS VEEZLUN
„Ég er ekki ýkja kunnugur enskum staðháttum,
en þó þykist ég viss um það, að hér í Oxfordshire
finnast engin blóðþyrst villidýr — sízt af öllu ljón.“
Hershöfðinginn horfði á Ameríkanann, liörkuleg-
ur á svipinn, og svaraði: „Nei, hér eru engin ljón,
og það kemur sér líka vel, því að þetta eitur er æfa-
gamalt og til einskis nýtt framar.“
Fyrstu vikurnar eftir innrásina á meginlandið
brutust amerísku hersveitirnar áfram með miklum
hraða, og fannst þeim þá bandamenn þeirra, Bret-
ar, vera óþarflega svifaseinir. Þá varð þetta að
orðtæki: „Ameríkanarnir nota vélasveitirnar til að
brjótast áfram. Kanadamenn nota dug og djörfung
til að ryðjast áfram. Bretar nota tímann til einskis."
Og hér er annað um sama efni: „Þegar stríðinu
lýkur, verða Rússarnir staddir í Berlín, Arneríkan-
arnir í Vín, en Bretarnir í Caen.“
Og svo er sagan um amerísku hermennina þrjá,
sem fóru í bíó til að sjá kvikmyndina „Sigur í
eyðimörkinni“ (Desert Victory). Sá fyrsti fór út
eftir fimm mínútur, öskuvondur yfir því, að Betty
Grable lék ekki í myndinni. Sá næsti sat inni, þang-
að til ólætin við E1 Alamain byrjuðu, en fékk þá
taugaáfall og var borinn út. En sá þriðji og síðasti
harkaði allt af sér og stóð ekki upp fyrr en sýning-
unni var lokið — og var svo sæmdur einu heiðurs
merki í viðbót.
I lok þessarar greinar segir höfundurinn, að allt
sé þetta góðlátlegt grín og vekur athygli á því, að
hann hafi heyrt allar skrítlurnar um Ameríkanana í
félagsskap með hermönnum þeirrar þjóðar, en hin-
ar hafi Bretar sjálfir sagt sér. Það telur ha in góðs
vita.
Giftið yður fyrir alla muni. Ef þér eignizt góða
konu munuð þér verða hamingjusamur, en ef þér
eignizt vonda konu, munuð þér verða heimspckingur
— og sérhver maður hefur gott af því. (Sókrates.)
★
„Hann hét Einar og var mormóni," segir karl.
„Ég kom eitt sinn að honum, þar sem hann hafði
dottið niður um ís og hékk á skörinni. Gekk ég þá
að honum og spurði, hvort hann vildi ekki taka
rétta trú. „Nei,“ sagði hann. „Ég vil ekki taka
rétta trú.“ Deyf ég honum þá aftur ofan í, hélt
honum niðri og spurði svo: „Viltu nú taka rétta trú?“
„Nei, ég vil ekki taka rétta trú,“ sagði hann. Deyf
ég honum þá enn og hélt honum lengi niðri. Er hann
kom upp, spurði ég: „Viltu nú taka rétta trú?“ „Já
ég vil taka rétta trú,“ sagði Einar. En af því að
ég var ekki viss um, að hann mundi halda trúna
og vildi, að hann dæi í réttri trú, þá ýtti ég J onum
undir skörina.”
17