Alþýðublaðið - 24.04.1970, Blaðsíða 8

8 ' Fögtufd'águi?- 24.£ apriL i 5L9.70 >1
— Sígurður, segðu mér góða
>ÞEIR ERU BÚNIR AÐ
EYÐILEGGJA BUGTINA’
- Helgi Daníelsson ræðir við friiiubátamenn á Akranesi
Magnús í Efstabæ.
□ Fróðir menn segja mér, að þátttaka í hrignkelsa-
veiðum á Akranesi verði mjög mikil í vor, enda eng-
in fiírða ef satt er að grásleppuhrognin seljist fyrir
rúmlega helmingi meira verð en í fyrra, eða á rúmar
50 kr. kílóið. Hinsvegar er afturkippur í trilluútgerð,
að því að mér íör tjáð. Þó eru það uokkrir karlar,
sem halda tryggð við sínar trillur og láta ekki skjót-
fenginn gróða á öðrum veiðum villa sér sýn.
Fyrir nokkrum dögum, þegar
sól skein í heiði og reykurinn
úr skorsteini Sementsverk-
smiðjunnar stóð beitot upp í
loítiö, rölti ég niður að höfn
með myndavélina, ef ske kynni
að ég rækist á eitthvað
skemmtilegt.
Á yfirborðinu virtist ró yfir
bæj arlífinu. Höfnin var auð og
tóm, enda hver einasta fleyta
á sjó, en í fxystihúsunum voru
viðhöfð snör handtök við að
gera verðmæta vöru úr afla
kvöldsins.
Neðst á Akurstúninu stóðú
nokkrar trillur á grænum grös>-
um og sá ég í kolliton á eig-
endunum, þar sem þei-r bogruðu
með málni'ngarpensil í hönd og
máluðu og snurfusuðu fleyið
fyrir komandi vertíð.
Þarna var SÆLJÓNIÐ, — en
eigandi þess er einn kunnasti
trillukarl hér á Skaga, Magnús
Villijálmsson, eða Maggi í Efsta
bæ, eiras og hann er kalteður.
Ég fór upp í bátinn til hans.
-— Hvað segirðu vinurinn,
sagði Magnús, þegar hanin sá
mig.
— Ég segi ekkert, niema það
er fína veðrið. Á að fara aið
róa?
— Ætli maður reyni það
ekki.
— Hvað ertu búinn að vera
lesngi í þessari trilluútgerð ?
■— Það man ég ekki. Jú, ann-
ars, ætli þetta verði ekki 15.
árið.
— Og mokfiskar alltaf?
: — Nei, blessaður, þetta er
ekkert orðið. Þeir eru búnir að
eyðileggja bugtina með rán-
yrkju síðan þeir leyfðu trollið.
Áður þurfti maður að róa í
■klukkutíma til að fá góðan afla,
en nú þarf maður að fara í 4
til 5 tíma til að fá í soðið. —
Svona er það, vinur, sagði
Magnús og hélt áfi'am að mála
og ég hélt að næstu triilu. Þar
hitti ég Sigurð Jónsson og mál-
aði hann trillu sína BENSA
með rauðum lit.
aflasögu?
— Ég fiska aldrei neitt.
— Einhverntíma hefurðu sett
í hann?
— Það er 'ekki orð á því ger-
andi.
— Hvað hefurðu komdð með
mest í land úr einum róðri?
— Þrjú og hálft tcwin á fær-
um.
— En á línu?
— Ætli' það hafi ekki verið
þegar ég lenti í háfaitorfunni
hérna um árið?
•— Hvernig vai' það?
— Ég vai' þá norður frá, þrjá
tírna, skerið í Akrafjall. Ég
lagði þar 5 bjóð og þegar ég fór
að draga var ekkert nema háf-
ur á krókunum. Ég man eftir
því, að á einu bjóðinu, en á
hverju bjóði voini 600 krókar,
voru aðeins tveir auðir krókar.
Ég fékk síðan 3 tonn á tvö
bjóð, en afgoggaði af hinum
þremur, þar sem ég vissi ekki
hvort ég gæti losniað við háf-
inn þegar í land kæmi.
— Já, ég bölvaði oft í þeim
róðri, enda var lman ný og
mátti gjöra svo vel að setj a hana
alveg upp á ný.
— Og var aflinn ekikert nema
háfur?
— Það get ég ekki sa'gt. Mig
minni!r að það hafi lífca verið
tvær ýsur. Það er aldrei ann-
ar fiskur þar sem háfurinn er.
Hann er svo grimmur og fer
sko í torfum.
Þarna skammt frá er kunnuir
sjósóknari, Kjartan Helgason
um borð í trillu sinni, VILLA.
Hann fer sér hægt, enda kom-
inn af léttasta skeiði. Kjartan
segir mér, að hann sé búinn
að eiga þessa trillu í 8 ár -og
hafi átt lítinn bát, sem einnig
hét Villi og hafi keypt hann í
Hafnarfirði.
Á uppfyllingunni fyrir vest-
an Sementsverksmiðjuna stóðu
hrognkelsabátarnir í löngum
röðum ag þar voru karlarnir
líka að gera klárt.
Tveir un'gir piltair með mik-
Framhald á bls. 11.
Kja
me<
Gísli Páll og Kristján Hagalínsson Friðrik Friðriksson og Kristján Einarsson. Sigi