Alþýðublaðið - 29.03.1972, Qupperneq 11

A VALDI VIDATTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
18
Kross-
gáto-
krílifi
F/.U& FÉLfíú_
Sfl(,T '1 v£PZi. uH Sm'fl nSKUR VOPN Aæv £/N DR£G /NN
V 1 ii
fRiÐfl b
Grusr BflL/ /
■■ VOND um
FR/Ð Söm 5
GPEIR //? HHP/.p, BftK T4L/R
5 PÖL
ÍTí T7 RÐ v/Ð Bltrrd MTARfl 7 3
!
F/SK UR mflLFR SKST RBYR 1 e/NS
f V
'KPYDÐ
L YKIL OFÐ =
$ •h K
aí 03 c: A X 1
Ö ^ s lr> Þ- 0) c: *
í s C5' (ö "H ih
S
ki N ih
Ef flugvél birtist ekki bráðlega var ekkert annað
fyrir þau að gera en að taka áhættuna af þessari
dauðagöngu.
Honum fannst eins og einhver væri að horfa á
hann, og hann sneri sér við. Hann sagði i hálfum
hljóðum: ,,Hvernig liður þér Morg?” en hann fékk
ekkert svar. Samt var hann viss um að Halsted lá
andvaka vegna sársauka. Hann fann lika, að þeir
Morgan Halsted skildu hvor annan.
„Heyrðu mig nú, gamli minn”, sagði hann lágt,
,,ég veit vel, að þú sefur ekki”. Hann hellti dálitlu
tei i krús, tók siðan fram vasafleyginn og bætti út i.
Þvi næst skreið hann inn i kofann og rétti Halsted.
Halsted reyndi að brosa.
,,Jæja vinur, sefur þú aldrei sjálfur?”
,,Það er nú ekki svo gott að koma þvi við, þegar
maður dragnast með ykkur tvö”. Hann teygði sig i
mokkasinana hennar Linn og tók fram saumadótið
sitt. Mokkasinarnir voru þurrir og harðir. Hann
nuddaði skinnið þar til það var mjúkt aftur. Siðan
fór hann að gera við skóna. ,,Ætli það hafi verið
kærastinn, sem hún var að tuldra um upp úr svefn-
inum áðan?”
„Sennilega, en spurðu mig ekki hvers vegna”.
„Hvernig er hann Morg? Hvað heitir hann?”
,,Það er kannski skritið, en ég á alltaf svo erfitt
með að muna nafnið hans. Luke eitthvað. Jú, alveg
rétt. . . Luke Blaine! Hann er fallegasti pabba-
drengur, sem nokkurn tima hefur tekið embættis-
próf i lögum við Kaliforniuháskóla. Hann er á kafi i
hlutafélögum og fasteignasölum”.
,,Þú virðist ekki vera neitt sérlega hrifinn af
honum”.
,,Nei, og helzt vildi ég ekki þurfa að hugsa allt of
mikið um hann”. Halsted lauk úr könnunni og N ike
kveikti i sigarettu fyrir hann.
,,Takk. . . Fyrir nokkrum árum féll stelpan min
fyrir einhverjum ævintýramanni. Uppgjafaknatt-
spyrnumanni, sem gerði ráð fyrir að eignast rikan
tengdaföður ef hann giftist Linn. Hún var að þvi
komin að giftast honum, en sem betur fór sá hún að
sér. Þess vegna vildi hún vera örugg þegar hún
freistaði gæfunnar öðru sinni. Auk þess að vera
vellrikur er sá, sem hún hefur nú fundið, lögfræð-
ingur. Hann er eins traustur og járnbent steinhús.
Hvorki hún né ég þurfum nokkurn tima að hafa
áhyggjur af honum”. Hann stundi og fékk sér reyk
af sigarettunni. ,,Linny er stórkostleg stúlka,
Mike”, sagði hann, ,,en hún er ekkert lamb að leika
við. Hefur þú ekki tekið eftir þvi?”
,,Nei, ég hef reyndar ekki tekið eftir þvi”, sagði
Mike. Hann hafði ekki ætlað að fá Halsted til þess að
gagnrýna sina eigin dóttur. Hann bætti á eldinn og
þræddi stoppunál með grófu garni. Ef hann saum-
aði sólann á skóna með tvöföldu garni, var mögu-
leiki á þvi, að þeir entust þar til sólinn væri gegn-
slitinn. Ef þau kæmust á annað borð til Maxada-
fljóts, mundi það hafa meira að segja að guð væri
þeim hliðhollur en að þau hefðu skó á löppunum.
Hugsunin um það, sem i vændum var, gerði hann
hræddan. Þött hann væri núna óralangt frá fljótinu
svitnaði hann við tilhugsunina.
„Heyrðu, þú svæfðir hana á stundinni með sekk-
japipuleiknum. Geturðu ekki sagt mér sögu eða
eitthvað skemmtilegt, þar til ég sofna”.
Mike notaði tréflis til þess að þrýsta nálinni i
gegnum þunnt leðrið. ,,Ég skal segja þér frá félaga
minum, sem nú er látinn, en þú minnir mig svo
mikið á”. Það snarkaði i eldinum. Frá kofaræksn-
inu gat hann heyrt reglubundinn andrardrátt Linn
Halsted. Faðir hennar var hljóður og leið sennilega
óbærilegar kvalir. ,,Ég var ekki nema skólastrákur
þegar ég hitti hann i fyrsta sinn. Ég stóð þá á eigin
fótum og hafði særzt á fætinum af axarhöggi”. Hið
liðna kom upp i huga hans, þar sem hann sat þarna
og saumaði. ,,Ves Jones var undarlegur maður.
Hann skýrði fjall hérna i nágrenninu eftir léttúðar-
drós frá Salt Lake City. Angela-fjall. Ég skal sýna
þér það, ef við förum þar framhjá. í tæplega dagleið
frá þeim stað, sem þú nú liggur á, Morg, tók hann
sjálfur úr sér botnlangann og notaði ismola til þess
að staðdeyfa sig. Hann hafði spegil á maganum, svo
UNGIR MENN FRA CHICAGO
litla Franks olli hryllingsöldu i
Chicago. Likskoöunin leiddi i ljós,
að hann var látinn, þegar mann-
ræningjarnir hringdu og fullyrtu
að hann væri heill á húfi. Robert
Crowe, saksóknari tók rannsókn-
ina i sinar hendur. Gögnin til að
fara eftir voru fá, fjárkúgunar-
bréfið, gleraugun og framburður
vitnis, sem hafði séð Willys-
Knitht bil lóna i grennd við skól-
ann. Tilraunir til að finna slikan
bil i eigu George Johnsons, leiddu
til sjálfsmorðs mannvesalings,
sem uppfyllti þau skilyrði.
Ahugaleynilögreglumenn voru
lögreglunni bæði til trafala og
gagns. Þeir unnu undir leiðsögn
Dickie Loebs, sem lét málið mjög
til sin taka, sem ættingi hins látna
drengs og fyrrverandi nemandi i
Harvardskólanum. Hann var
fullur af snilldarlegum hugmynd-
um og ein þeirra var sú, að ein-
hver hinna félitlu kennara við
skólann hefði framið glæpinn.
Þessi visbending leiddi til hand-
töku og langra og strangra yfir-
heyrzlna þriggja þeirra. Loeb
sagði blaðamönnum, að hann
hefði þekkt vel til hins myrta
drengs og þegar hann var spurður
hvers konar drengur hann hefði
verið, svaraði hann þvi til, að ef
maður ætlaði að ræna barni, hefði
Bobbie einmitt verið sú tegund,
sem maður myndi velja.
Gleraugnasali þekkti gler-
augun af hinni sérstæðu umgerð,
sem hann hafði aðeins afgreitt til
þriggja viðskiptavina: manns,
sem lögreglan komst eftir að var
staddur i Evrópu, gamallar konu,
sem var með sin á nefinu og
Nathams Leopolds. Leyni-
lögreglumenn komu i heimsókn
og báðu hann að koma með sér til
La Salle gistihússins, þar sem
saksóknarinn hafði sett upp
höfuðstöðvar sinar. Loeb, sem
var viðstaddur þegar lögreglan
kom, fór lika.
Þegar Leopold voru sýnd gler-
augun, sagði hann: ,,Ef ég væri
ekki viss um að min eru heima,
myndi ég segja að ég ætti þessi”.
Það var farið með hann heim, en
gleraugun komu ekki i leitirnar.
Hann sagðist sjaldan bera þau og
þau hlytu að hafa dottið úr vasa
hans i mýrinni, þar sem hann
hafði komið ótal sinnum i fugla-
skoðunarferðum sinum. Hann
reyndi að sýna hve auðveldlega
þau gætu hafa dottið, en gler-
augun vildu ekki detta úr vasa
hans, þar sem hann skreið eftir
gólfinu. Hann sagðist hafa verið
þarna siðast nokkrum dögum
áður en glæpurinn var framinn.
Hann hafði gefið fullkomlega rök-
studda skýringu, svarað spurn-
ingum hiklaust og án þess að
verða vandræðalegur og enginn
sérstakur grunur féll á hann. En
eins og vanalega er gert i svona
málum, var hann beðinn um að
segja frá athöfnum sinum þann
21. mai. 1 skipulagningu sinni á
glæpnum, höfðu Leopold og Loeb,
komið sér saman um að segja ef
nauðsyn krefði að þeir hefðu eytt
siðdeginu saman. Þeir hefðu tekið
tvær stúlkur upp i bil Leopolds og
ekið þeim i skemmtigarð. Skýr-
ing Leopolds var sennileg i bezta
lagi og það var komið með Loeb
til að styðja hana. Hann sagði
sömu söguna og þeim bar að öllu
leyti saman. En lögreglan var
treg til að sleppa þeim og þeir
voru um kyrrt á hótelinu. For-
eldrar drengjanna voru auðvitað
áhyggjufullir yfir að sonum
þeirra var haldið af lögreglunni.
Þau voru ekki i nokkrum vafa um
sakleysi þeirra, en tóku þá skyn-
samlegu afstöðu, að vegna fun-
darins á gleraugum Leopolds,
væri ekki nema eðlilegt að ein-
hver grunur beindist að þeim og
bezt væri fyrir alla aðila að sak-
sóknarinn yrði fullkomlega
ánægður.
En einhverra hluta vegna var
saksóknarinn ekki ánægður.
Hann spurði Leopold hvaða teg-
und af ritvél hann notaði, þvi
hann vissi að likur bentu til að
fjárkúgunarbréfið hefði verið
skrifað á ritvél af Underwood
gerð. Leopold sagði að hann ætti
Hammond vél. Við leit heima hjá
honum fannst vélin ekki, en lög-
reglan komst að þvi að bæði hann
og nokkrir samstúdenta hans
höfðu notað hana við námið.
Þegar búið var að ná i vélritaðar
siður af verkefnum þeirra, lýstu
sérfræðingarnir þvi yfir að sama
vélin hefði verið notuð til að
skrifa fjárkúgunarbréfið. Þegar
hann var beðinn um skýringu,
sagði Leopold að hann hefði
glatað vélinni fyrir nokkrum
mánuðum, en þjónustustúlka i
húsinu sagðist hafa séð hana i
herbergi Leopolds tveim vikum
fyrr.
Það voru farnar að koma
sprungur i hina fullkomnu morð-
áætlun. Það þurfti ekki nema ýta
svolitið við henni og hún molaðist
mélinu smærra. Bilstjóri Leopold
fjölskyldunnar, Sven Englund,
komst að þvi að húsbónda hans
var haldið af lögreglunni og hann
gaf sig fram til að skýra frá þvi,
að bill piltsins hefði verið i bil-
skúrnum allan seinni hluta dags-
ins og um kvöldið þann 21. mai.
Bilstjórinn hafði sjálfur gert viö
hann og þvegið hann. Hann von-
aði að framburður sinn myndi
hreinsa piltana, en hann inn-
siglaði örlög þeirra, þvi nú var sú
fjarvistarsönnun úr sögunni að
þeir hefðu ekið um i bil Leopolds.
Og til að kóróna allt saman, bætti
bilstjórinn þvi við, að hann hefði
séð piltana reyna að þvo rauða
bletti af gólfinu á ókunnugum bil.
Dickie Loeb varð fyrri til að
falla saman: ,,Ég skal segja allan
sannleikann”, sagði hann. Játn-
ing hans var skrifuð niður. Hann
hélt þvi fram, að það hefði verið
Leopold, sem greiddi hin ban-
vænu högg. Saksóknarinn fór til
Leopolds og sagðist ætla að ákæra
hann fyrir morðið: ,,Nú, en þið
hafið ekkert á mig nema veikustu
likur”, sagði Leopold. Crowe
sagði honum að Loeb væri búinn
að játa. Leopold gafst upp og
sagði: „Fyrst Loeb er farinn að
tala, skal ég segja hinn raunveru-
lega sannleika”. Hann hélt þvi
hins vegar fram, að það hefði
Sögufræg sakamál -
Miðvikudagur 29. marz 1972
o