Alþýðublaðið - 08.02.1976, Blaðsíða 4

H0RHIÐ sími 81866
Hvar er gróði útgerðarinnar?
Sjómaöur hringdi:
Núer kominn fjórði febrúar og
enn hefur ekki verið ákveðið nýtt
loðnuverð, sem átti að taka gildi
fyrsta þessa mánaðar. Svona hef-
ur þetta alltaf gengið. Okkur sjó-
mönnum erætlaðað vinna dögum
og jafnvel vikum saman án þess
að vita hvað við fáum raunveru-
lega i kaup. Þetta er með öllu ó-
þolandi og þessir karlar þarna i
verðlagsráði virðast bara ekki
fylgjast með dagatalinu.
Sem betur fer eru blöðin enn
ekki farin að birta tölur um há-
setahlut á efstu bátunum. Það
hefur verið keppni milli dagblað-
anna á undanförnum vertiðum að
vera alltaf að gubba út úr sér
svimandi upphæðum.sem sjó-
menn eiga að græða á loðnunni.
En sannleikurinn er sá, að það
eru bara áhafnir örfárra báta,
sem hafa miklar og góðar tekjur
á loðnu. Allur fjöldinn verður að
Berið sand á
gangstéttir
A.B. hringdi:
Éger kona, sem er komin fast
að sjötugu og bý i Hliðunum.
Vikum saman hefur ekki verið
fært að ganga út i búð vegna
snjóalaga eða hálku. Svellið er
þó mun verra en snjórinn og
fyrir gamla konu eins og mig
hefur ekki verið fært út úr dyr-
um lengi. Af hverju er ekki bor-
inn sandur á gangstéttirnar? Er
nokkuðbetra, aðfólk sé alltaf að
detta og beinbrjóta sig eins og
maður er alltaf að lesa um i
blöðunum núna.
Það er bagalegt fyrir aldraða
einstaklinga að komast ekki i
búð og þurfa að vera uppá aðra
komnir með allar útréttingar.
Ef maður þarf til læknis er ekki
um annað að ræða en að fara i
leigubil báðar leiðir og það
kemur niður á matarpeningun-
um, sem eru þó ekki miklir. Mér
finnst nú, að það hljóti að vera
hægt að eyða hálku fyrir gang-
andi eins og mér er sagt að gert
sé fyrir bilana.
Blöðin rannsaki
S.F.K. skrifar:
Stöðugt er maður að heyra nýj-
ar sögur um þessi morð- og
smyglmál, sem verið er að rann-
saka. Eftir blaðafréttum að
dæma verst lögreglan allra frétta
og á meðan ganga sidðursögurn-
ar manna á miili. Svona lagað
hefði ekki getað gerzt I Bretlandi,
þar sem ég þekki til. Þar hefðu
blöðin sjálf sett menn i að rann-
saka svona mál, ef lögregian
hefði neitað um upplýsingar.
Auövitaöeru islenzku blöðin fá-
tæk og mannfá flest hver, en það
ætti að vera auðveldara um alla
öflun upplýsinga hér I fámenninu,
þar sem allir þekkja alla. Með
þessu er ég þó ekki að ætlast til,
að fjölskyldur þeirra, sem sitja
inni, verði eltar af blaðamönnum
eins og algengt er t.d. i Banda-
rikjunum. Það sem ég á við er
það, að blöðin rannsaki allar hlið-
ar málsins uppá eigin spýtur og
gefi upplýsingar, sem getur verið
auðveldara fyrir blaðamenn að fá
heldur en lögreglu.
sætta sig við kaup, sem er undir
verkamannalaunum, ef miðað er
við vinnutima og fjarvistir frá
heimilum.
Mér finnst svona til tilbreyting-
ar, að blöðin ættu einu sinni að
gera gangskör að þvi að telja
fram gróða útgerðarmanna, i
stað þess að vera alltaf að koma
því inn hjá almenningi að sjó-
mennhafi einhverjar rosatekjur.
Hvenær hefur verið skýrt frá því,
hvað útgerðarmennirnir græða?
Eða hvenær höfum við fengið að
vita um gróða bræðsluverksmiðj-
anna og útflytjenda loðnumjöls?
Það hefur farið litið fyrir þeim
skrifum. Aftur á móti hafa blöðin
verið fljót að birta alls konar
lygaþvætting um tap og aftur taþ
á útgerð, hvaða nafni sem hún
nefnist. En litið bara á þá, sem
standa i útgerðinni og berið bilifi
þeirra saman við harmagrátinn
og tapsönginn. Þar er ekki mikið
samræmi i milli.
Um daglegt mál og sót-
rafta Dagsins og vegarins
Útvarpshlustandi hringdi:
Mérhefur veriðmikil ánægja af
þvi að hlýða á þáttinn Daglegt
mál i' útvarpi. Þessi þáttur er
málin
Mér dettur t.d. I hug, hvort
blaðamenn hafi ekki aögang að
öllum skjölum f sambandi við hið
svokallaða Klúbbmál. Mér finnst
ástæða til— fyrst það hefur aftur
skotið upp kollinum — að rifja það
mál upp og skýra frá þvi, hvað
það er, sem ekki upplýstist i þvi
máli, en mér skilst, að ekki séu öll
kurl komin til grafar. Satt bezt að
segja finnst mér það vera slök
fréttamennska að sitja bara við
simann og hringja I lögregluna,
sem vill ekkert segja — og láta
þar við sitja.
hollur þeim.sem á hann hlýða, og
margur verður fróðari á eftir.
Eitt er þó, sem skyggir á. Undan-
farið hefur stjórnandi þáttarins
beint spjótum sinum mjög gegn
blöðum og málfari þeirra, sem i
þau rita að staðaldri. Reyndar er
það einnig svo, að margir hverjir
þeirra eiga fyllilega inni hjá mál-
visindamönnum, að þeim sé bent
á galla i sinum skrifum og lagfær-
inga óskað. Þvi vaknar sú spurn-
ing hvers vegna stjórnandinn tek-
ur ekki fyrir málleysur og am-
bögur í útvarpi og sjónvarpi.
Hann hefur heldur ekki, svo að
mérsékunnugt, látiðeittorð falla
um málfar þeirra, sem viðra
skoðanir sinar i þættinum Um
daginn og veginn. Þar er eins og
hver sá sótraftur sem útvarpsráð
sér ástæðu til að bjóða inn á gafl
til sin, fái óáreittur að lesa yfir út-
varpshlustendum og likist mál-
flutuingur sumra einna helzt
kennslustund i þvi, hvernig ekki
skuli hagað máli sinu i áheyrn
þeirra, sem hafa orðið fyrir þvi að
læra að tala. Sjónvarpið hefur
einnig sloppið furðanlega vel.
Ég vil benda stjórnandanum á
þetta og óska þess I leiðinni, að
hann geri að tillögu sinni til út-
varpsráðs, að hér eftir geri það að
reglu, að þeir sem komast eiga i
návigi við hljóðnemann, skuli
þeim kosti búnir að vera talandi á
islenzku, en láti ella færa til betra
máls boðskap sinn áður en lesið
er fyrir hlustendur.
t þessu er lika fólgin greiða-
semi við sótraftana þvi að marg-
ur hefur orðið minni af að tala i
útvarp.
MUNID að senda HORNINU
nokkrar linur.
Utanáskrift:
IIORNIÐ,
ritstjórn Alþýðublaðsins,
Síðumúla 11, Reykjavík.
FRAMHALDSSAGAN m~
— Ég get það ekki lengur, mótmælti Sandra. — Ég verð
að hugsa um Alan Haines.
— ...Hann kemur ekki til Montreal fyrr en eftir þrjár
vikur, sagði maðurinn. —■ Við vitum að visu ekki, hvort
málinu er lokið fyrir þann tima, en við höldum það. Hann
brosti glaðlega. — Svo getið þér fengið fjarvistarsönnun
hjá okkur, ef nauðsyn krefur! Svo varð hann aftur alvar-
legur, þegar hann sá, að Sandra hikaði. — Þér getið komið
i veg fyrir stórglæp... og tryggt hamingju dr. Desjardins.
— Það er satt, sagði Noel rólega. — Ég vildi gjarnan
segja þér allt af létta, en mátti það ekki. Viltu gera það?
Ég skal heita þér þvi, að það verður ekki alltaf... óþægi-
legt.
Sandra lét sig. Þrátt fyrir allt voru þetta aðeins þrjár
vikur og það var ekki eins og þau Noel... Hún rétti úr sér.
— Ef þetta verður allt á viðskiptalegum grundvelli... hún
brosti þreytulega. — Má Noel aka mér heim núna? Þetta
hefur verið erfiður dagur!
— Eftir andartak. Það er smávegis, sem þarf að ganga
frá fyrst. Þakka yður fyrir samvinnuviljann, miss Elm-
don!
Hún fékk töskuna sina með þessum „sakleysislega”
pakka. Einn mannanna ók þeim hliðargötur að nætur-
klúbb, þar sem dyravörðurinn virtist þekkja Noel.
Leiðsögumaðurinn rétti Noel billyklana. — Billinn
stendur á horninu, sagði hann og fór.
Dyravörðurinn kom til þeirra. — Pierre segist ætla að
útvega yður borð. Skemmtiatriðin eru næstum búin... það
er svo seint.
Noel stakk seðli i hönd mannsins. — Allt i lagi. Við
verðum ekki lengi. Komdu, hjartagull. Hann tók utan um
axlir hennar um leið og þau fóru inn.
Noel hafði rétt fyrir sér. Þau voru ekki lengi, en þegar
þau fóru, hlógu þau of hátt og héldu fast hvort utan um
annað. Flaskan á borðinu þeirra var tóm, en það tók vist
enginn eftir þvi, að blómapotturinn við hliðina á borðinu
þeirra var heldur rakari að sjá en fyrr.
Noel ók heimleiðis og nam staðar við öll götuljósin eins
og hann vissi ekki, hvort aðrir bilar væru nálægt. Þau
lögðu bilnum á hringmyndað torg og voru þar I hálftima
og þegar Noel tók höfuð Söndru bliðlega af öxl sér, sagði
hann:
— Nú skaltu fara að hátta, chérie, og ég þakka þér af
öllu hjarta fyrir aðstoð þina. Þeir lofuðu mér þvi, að ég
mætti bráðum segja þér allt af létta. Au Revoir. Hann laut
áfram og kyssti hana.
Hann hjálpaði henni út úr bilnum, opnaði útidyrnar, og
beið unz hann sá kveikt ljós inni hjá henni, áður en hann ók
af stað.
Sandra mundi eftir fyrirmælum sinum, þó að hún væri
mjög syfjuð. Hún faldi töskuna. Svo háttaði hún sig og
sofnaði um leið og hún lagðist á koddann.
Sandra varð að gæta þess vandlega að lita ekki um öxl á
leið sinni til vinnu næsta dag. En auðvitað varð hún að láta
eins og ekkert hefði i skorizt. A stofunni veittist henni auð-
velt að haga sér eðlilega, og hún hafði svo mikið að gera,
að hún mátti ekki vera að þvi að hugsa um annað en vinn-
una.
Það var iskuldi i lofti og létt snjólag yfir öllu. — Yndis-
legt skautaveður, sagði Noel, og Sandra hóf að læra á
skautum. Hann var fyrsta flokks kennari og hefði þetta
ekki allt verið leikaraskapur einn, hefði Sandra notið þess
mjög. Raunar naut hún kennslunnar, þrátt fyrir skugg-
ann, sem yfir þeim hvildi. Hún hefði kannski leikið hlut-
verk sitt betur, ef hún hefði verið æfðari. Hún var ekki eins
og Noel, hann var svo kátur. Hún hefði aldrei getið sér
þess til, að hann væri að leika ákveðið hlutverk, ef hún
hefði ekki vitað það. En hver var tilgangurinn... eitthvað
ógnvekjandi og hræðilegt, sem hana grunaði aðeins.
Dagarnir liðu. Sandra sá aldrei lifverði sina, og Renée
lét ekki til sin heyra.
Kvöld nokkurt þegar Noel ók henni heim, sagði hann: —
Það er spáð snjó um helgina, svo að við förum til St.
Sauver. Þar er nýbúið að opna veitingahús... alveg ein-
stakt i sinni röð, er rnér sagt. Ég veit, að þú skemmtir þér
þar.
Hún reyndi að sleppa. — Ég kann ekki á sklðum, eða
ekki vel... ekki eins og skiðakappar eins og þú.
— Hvernig veiztu, að ég er skiðakappi? Ef ég er það,
verður auðveldara að kenna þér. Ég hef séð um allt. Þú
færð allt leigt... föt, skiðaskó, allt...
— Svo þú ert viss um, að ég fari? spurði Sandra, ásak-
andi.
— Er það ekki i samningnum? Við erum ekki eina fólk-
ið, sem flækt er i þetta. Hann var svo þungbúinn á svipinn,
að Sandra flýtti sér að segja: — Fyrirgefðu, en ég hélt, að
þú yrðir leiður á að hafa mig alltaf i eftirdragi. Þú ferð
--------------------------------------------------------
I
I
aldrei i heimsókn heim til þin eða hittir... aðra, sagði hún J
að lokum hljóðlega.
— Það er betra að gera það ekki! Hann brosti bliðlega. j
— Mér finnst sárt, ef þér leiðist svona með mér. Ég er j
heppnari en þú. Mér þykir skemmtilegt að vera með þér. I
Hún lét undan. — Fyrirgefðu, Noel. Ég ætlaði ekki að I
vera andstyggileg. Ég ætti vist að fara inn. J
Noel kyssti hana einu sinni, tvisvar. — Siðari kossinn j
var handa þér... hinn handa varðhundunum!
Það fór hrollur um Söndru. — Heldurðu, að þeir séu úti i j
þessum kulda? spurði þún.
Noel kinkaði kolli. — Þeir lofuðu þvi. Farðu nú. Ég bið I
þangað til þú kveikir. Au revoir. Við förum snemma i I
fyrramálið.
Hann fór út úr bilnum og fylgdi henni að dyrunum og J
opnaði fyrir henni að venju. Þau sögðu ekki orð... það var J
samkomulag þeirra á milli. Þau vildu ekki vekja Timmy |
og Jenny. Sandra lokaði og heyrði lásinn smella. Hún |
hlustaði á fótatak Noels á fönninni og fór svo inn til sin að í
kveikja ljósið.
Um leið og hún kveikti, fann hún, að eitthvað var að, •
áður en hún leit við og sá Renée sitja á stól við klæðaskáp- J
inn. Áður en henni tókst að hrópa sá hún, að Renée hélt á ■
byssu.
— Dragið fyrir að venju, og ég skýt, ef þér gefið Noel J
merki!
Renée talaði lágt, en Sandra fann, að hún meinti hvert \
orð. Hendur hennar skulfu, þegar hún dró fyrir og stóð |
I
Alþýöublaðiö
Sunnudagur 8. febrúar 1976