Vísir - 04.10.1969, Qupperneq 12

12
V í SIR . Laugardagur 4. október 1969.
p 82120
rafvélaverkstædi
s.mefcteds
skeifan 5
Tökum að okkur:
■ Viðgeröir á rafkerfi
dínamóum og
störturum.
■ Mótormælingar.
■ Mötorstillingar.
■ Rakaþéttum raf-
feerfiö.
Varahlatir '
mi\m
ABAISKÆTI S
SÍMIMfi-fiO
sKat-memt
| wafcfml & jiimiKrur H ^
„Þó ekki farið hana riöandi á
asna?“
„Hefði hann veriö viö höndina þá
hefði ég gert það“ svaraöi Foley.
Þegar þeir óku gegnum Balin-
spittle, virtust veöurguöirnir loks
hafa tekiö ákvöröun sína. Og sam
kvæmt fastri venju írskra veöur-
guöa, þegar þeir tóku ákvöröun, var
farið að rigna. Aö vísu einungis úöi
til aö byrja meö, en það þurfti eng
inn kunnugur að vera í vafa um
framhaldiö. Vegamerkiö sýndi Band
on á vinstri hönd, Kinsale á hægri.
Þaö lágu nokkrir litlir bátar i höfn
inni, grámóskulegir og hntpn-
ir, því að nú var komin tals-
verð rigning, en lognið hélzt. —
Kannski var regnið fvrirboöi, hugs
aöi Foley, þaö hafði rignt f logni,
þegar hann kom til írlands —
kannski mundi hann hverfa á brott
þaðan i lognrigningu. Hann fann
til krampakenndra kippa undir
bringspölumun. Þaö fór hrollur um
hann. Nei, það mundi áreiðaniega
koma til einhvers konar átaka, áður
en það mál væri til lykta leitt. Hann
var ekki í vafa um það.
Þeir óku fram hjá flugvellinum i
Cork, gegnum miöborgina, án þess
nokkuö lcæmi fyrir og þvi næst sem
leið lá til Mallow. Þar námu þeir
staöar, keyptu sér öl og brauðsneið-
ar. Foley keypti sér nýia reykjar-
pipu, tóbak og eldspýtur. Hann
hugsað sem svo, að ef allt færi vel,
þá mundi hann svo sannarlega
njóta þess aö fá sér i pípu um borð
í leiguflugvélinni á leið trl Banda-
ríkjanna, en svo kom honum ti!
hugar, aö það væri alls ekki víst að
allt færi vel, og því mundi bezt aö
njóta þess sem notið yröl á meðan
tími ynnist til, og þess vegna tróð
hann í pipuna strax og reykti mak
indalega, á meöan Oscar bölvaði og
ragnaöi kúnum, sem hann varð að
krækja fram hjá af meiri varúð en
honum fannst að þær skepnur ættu
skilið. Það hætti að rigna smá-
stund, svo rigndi aftur og meir en
áður, landslagið var með þunglyndis
legum svip og fuglarmr leituðu
skjöls i runnunum.
„Þetta er meira leiöindalandið“,
tautaöi Oscar. Og því næst bölvaöi
hann írsku beljunum.
Foley lagði ekkert til málanna.
Hatin svfjaöi, fábreytilegt landslag
iö og tifið i gluggaþurrkunum haföi
sefjandi áhrif á hann. Oscar tók
lagiö:
Chicago, Chicago,
sagnfræga borg.
Chicago, Chicago,
stássleg stræti og torg ...
Hann haföi gleymt framhaldinu
og blístraöi það, sem eftir var af
laginu. Því næst byrjaöi hann á
ööru dægurlagi og Foley tók undir
viö hann. Þegar þeir höfðu þreytt
röddina þannig um hríö byrjaði Osc
ar á vísunni, „Mary, Mary....“
en þagnaði skyndilega við.
„Göð stúlka Mary“. sagði hann.
„Segöu henni aö koma yfir til
Bandarikjanna, þar geti hún valiö
um vinnu ....“
„Það er um seinan“, sagði Foley.
„Enda mundi það ekki breyta
neinu.“
Þeir náðu til Limerick um fhnm
leytiö og námu staðar við gistihús-
í Ö‘Connell-stræti. Löbbuöu sig inn
i barherbergið til að drepa tímann,
áður en til úrslita drægi.
Lokaáfanginn . .. Bunratty kast-
alinn fram undan, þeir sáu móta
fj’rir veggjum harm á milli trjánna
Foley söng frska þjöövísu fulhim
hálsi.
„Geröu þaö fyrir mig að þegja“,
sagði Oscar.
Foley var hress í bragöi þessa
stundina, áhrifin af irska kaffinu,
sem þeir höfðu drukkið við barinn
í veitingahúsinu voru farm að segja
til sín. Oscar, sem hafði innbyrt
tvö staup af brennivíni og einar
fimm fíöskur af bjór, var í þannig
skapi, aö þaðan var allra veðra von.
Hann ók hratt, það var engu líkara
en hann vfldi komast sem fyrst á
leiðarenda og fá lir því skorið hvaö
biði þeirra þar. Flann hafði ekki
mmnstu hugmynd um þaö, en hann
var þrátt fyrir allt nægilega alls-
gáður til að gera sér grein fyrir þvi
að Foley var oröinn þéttkenndur og
fyrir bragöið var ábyrgð hans sjáKs
mnn meiri. Hann álasaði ekki vini
sínum þar fyrir, síður en svo, það
var ekki fyrir þaö að synja að sjálf
ur heföi hann fariö eins aö í hans
sporum.
Bunratty kastalinn var mikil
bygging, veggirnir úr höggnu grjóti
meö öriitlum gluggaborum hingað
og þan^iö. Hann varmeðtveimskot
turnum, sem eflaust höföu einhvern
tima vitaö ófriölegri tíma — nú
blakti fáni írska lýðveldisins á öör
I
um, sérfáni MunstersfyJkis með
þrjár gullnar körönur á bláum
grunni á hinum. Jafnvel í rigning
unni var kastalinn svipmikil bygg-
ing og stórfengleg, sannkallaður gim
steinn í þvi 1andi, er vildi laðatilsin
ferðamenn. Enda var það ferða-
mannastofnunin írska, sem gengizt
hafði fyrir því að hann væri lag-
færður með tilliti til þess að hann
yröi sem Hkastur því er hann hafði
upprunalega verið, snemnia á fimmt
ándu öld. Þarna var efnt til sam-
kvæma, þegar svo bar undir og
haldnar ráðstefnur ferðamannasam-
taka, en þess á miHi var öllu ^ö-
komufólki frjálst að skoða hina
fomn byggingu gegn vægum að-
gangseyri.
Oscar ók Fiatinum inn á bfla-
stæöiö og staönæmdist fyrir aftan
stóran langferðabíl. Sekkjapípu-
hljómlist glumdi úr hátölurum, sem
komiö haföi verið fyrir utan á veggj
um kastalans.
„Allt i lagi meö þig?“ spurði Osc
ar.
Hann slökkli á hreyflinum.
„Auðvitað", svaraði Foley.
„Ertu gangfær“
„Auövitað er ég gangfær. Við
skulum ljúka þessu af ..
Sennilega er hann ekki kominn
enn, hver svo sem hann er, hugsaði
Foley. Aö öllum líkindum var þetta
einungis gabb. Eöa þá skökk dag-
setning.
Nei, hugsaöi hann eilítið skýrara.
Dagsetningin hlaut að vera rétt og
stundin líka, klukkan var hálfátta.
Eitthvað hlaut því að gerast Og nú
þegar aö því var komið, gat hann
ekki gert þaö upp við sig, hvort
heldur hann var feginn eða skelfd-
ur. Það eina, sem hann var ekki
i vafa um var það, að haim hafðí
drukkið helzt til mikið og þö helzt
til lítiö.
Þeir stigu út úr bilnum, út í rign
mguna, sáu merki sem á var letr-
aö „Iungangur" og ör, sem benti á
hliöarvegg kastalans. Þeir gengu
fram hjá bílarööinni við kastala-
vegginn og lutu höfði í rigningunni.
Þótt drukkinn væri, bar Foley
þegar kennsl á þann bilinn, sem
innst stóö. Hann nam staðar og
snart handlegg Oscars.
„Þetta er hr. Smith", sagði hann
lágt.
Foley gekk að bilnum og Oscar i
humáttina af honum. Sá nefmikli
sat við stýrið, einn sins liðs. Hann
vatt niöur gluggarúöuna, leit út og
beiö þess að Bandarikjamennimir
nálguðust. Þerr námu staðar, þegar
þeir komu upp’ að bílnujn.
„Það gleðurmig aö þú skulir hafa
fengið skilaboöin frá mér“. sagöi
sá nefstóri. „Setjizt þiö báðir inn í
bílinn, gerið svo vel. Þið verðið gegn
drepa úti. Heyrðu ... þú veröur að
kynna mig vini þínum".
...UNTIL UANE TELLS «E
WHAT tiAPFENEP, I DO NOT
TRUST VOU—BUT 1 ALSO
WILL NOT HARAA YOUi j
T KNOW OF NO WltiSEO
MEN 84 PAL-UL-ÐON!
AND 1AM NOTSURE X
B4TIRELY BEUEVE YOUl
ANOTEN
MJNUTE5 LATS^
■BE BALLOCM
CAMG DOWN j
FAJR EMOUfiH,
UUNSLE-MAN™
EACH LOOKS OUT
FDK HlMSELFi
BUT AT LEAST
THERE ARE
i two a= usí
— Þá komu vængjaöir fiugumenn og
námu hana á brott... þeir flugu í áttína
að meginlandínu. — Og tm minútum
seinna knti loftbeígurinn héma.
Eg veit eldd um neina vængjaöa flugu-
menn héma i Pal-Ul-Don. Svo að ég er
ekkl einu sinm viss um, að ég trúi þér.
Þangað tíl Jane segir mér, hvað hefur
gerzt, treysti ég þér ekki... en ég mun
ekki gera þér neitt mein. — Það er nú
einu sinni svo, konungur frumskóganna,
að hver er sjálfum sér næstur. En það er
þö bót í máli, að við erum hér'tveÍK,
m ms (JENERAL
FEimNDEZ BlUWí
overqasko.se m
UDMÆSKET,
LAD OS 6>J
6ENEKAL FEEWMXZ BU> MG BBTEE OEM - DE
SKAL OaæMODBSEE fOIXETS HVLDEST EFIER K&MPEN
^ ------1 /ir —æst \—
DIR
ÍP.
VIST
lAlútN
JEG
DiR
HAkANET.
AT
VAR
6ENERALENS STED-
EORIRÆOER
Þér vijduð tala við mig, Valeneas höf-
uðsmaður. — Fernandez hershöfðingi bað
mig um að sækja yður — þér eigiö ekki
að taka á móti heiilakveðjum fólksins
eftir keppnina.
Ágætt, við skulum kolna.
Það er víst ekki nokkur maður, sem
grunað hefur aö ég er staðgengill heis-
EDDIE CONSTANTINE