Vísir - 13.05.1971, Qupperneq 9

VI SIR . Fimmtudagur 13. mai 1971.
MBgWBBa
9
Viðtal við Reyni Örn Leósson, kraftakarl
úr Keflavik
TTann var búinn að aka vöru-
bílnum sínum á stöðinni í
ein sex ár, án þess að starfs-
bræður hans létu sér til hugar
koma, að hann væri nokkuö
annað en venjulegur maður,
enda bæði hlédrægur og af-
skiptalítill um annarra hagi.
Þar að auki var hann ekki mik-
ill fyrir mann að sjá; undir
meðallagi að hæð og fremur
holdskarpur. Ekki var því nema
eðlilegt þó að starfsbræður
hans glottu, þegar einn þeirra
sagðist hafa komizt á snoðir um
að hann Reynir Örn Leósson,
— en svo heitir hann fullu
nafni, — væri gæddur slíkum
kynngikröftum, að ofurmanniegt
væri talið. Þetta hefði hann
sannað fyrir mörgum árum, með
aflraunum sínum, þótt ekki
hefði það víða flogiö.
Þessi tröllasaga um Reyni
dró samt dilk á eftir sér. Vinnu-
félagamir á Vörubílastöðinni V
Keflavík fóm að tala utan aö
þv.f. að hann sýndi þeim yfir
hvaða mætti vöðvakerfi hans
bvggi, enda sögðust þeir ekki
draga sannleiksgildi sögunnar i
efa. • — þótt svipurinn sýndi
reyndar annað, en þá langaði
aöeins til að sjá þetta í reynd.
í fyrstunni lét Reynir slíka
gamansemi ekkert á sig fá. Það
var ekki fyrr en vörabfl-
stjórarnir þóttust þess fullviss-
ir, að aflraunasögurnar hefðu
ekki við nein rök að styðjast,
að Reynir sló til og bauð þeim
að koma með snæri eöa tó,
hvort heldur væri stutt eöa
langt. Síðan væri þeim frjálst
að binda hendur hans og fætur,
á hvern hátt sem þeir kysu
helzt, hnýta, flétta, splæsa eða
bræða saman endana, ef um
nælon væri að ræða. Aðeins
eitt skilyrði setti hann, en þaðj
var að hann fengi að leysa sig'
úr viöjunum — í einrúmi.
/\þarft er að orölengja það
^ frekar, að þessu boði var
tekið með miklum fögnuði á
stöðinni og þeir tveir b'ilstjórar,
sem taldir voru flestum hnút-
um kunnugastir, reyrðu hann í
bak og fyrir, unz hann minnti
einna helzt á vöndul. Síðan
drösluðu þeir honum inn i
myrkrakompu, hafandi orð um
það, að muna nú eftir því að
skera utan af honum böndin
áður en stöðinni yrði lokað um
kvöldið, — svona af mannúðar-
ástæðum. Næturdvöl á köldu
steingólfi væri ófjötruðum
manni lftt fýsileg, hvaö þá fjötr
uðum. — Þeir hefðu mátt spara
sér vangaveltumar. Áöur en
þeir höfðu þerrað af sér svit-
ann eftir vafninginn, opnuðust
dyrnar á dýflissunni og Reynir
labbaði út, með uppgert tóið á
öxlinni, og kímdi, þegar hann
sá vinnufélagana næstum úr
kjálkaliðnum svo gapandi voru
þeir af undrun.
En þetta var neistinn sem
kveikti bálið. Efasemdirnar
snerast í aðdáun og friðurinn
var úti. Á næstu dögum lögðu
þeir fyrir hann fleiri þrautir.
Meðal annars hnýttu þeir sam-
an nælontó og létu tvo vörubíia
herða hnútana, eins og þeir
höfðu vélarkraft til Ti'l frekara
öryggis börðu þeir með slag-
hamri á hvern hnút fyrir sig.
Síðan reyndu þeir hver af öör-
um að leysa hnútana, en fengu
þeim ekki bifaö enda voru þeir
orðnir stinnir sem stál. Að því
búnu fékk Reynir þá tll at-
hugunar. Án mikillar áreynslu
leysti hann hvern hnútinn af
öðrum, að öllum ásjáahdi:
Þótt Revni sé miön la°ið að
leysa hina erfiðustu hnúta,
með glöðu geði, er honum mjög
á móti skapi að leysa frá skjóð-
unni, enda tók þrð m;rT hsilan
dag að fá hann til að rabba
svolítið við mig um þessa hæfi-
leika sína.
.... Ég man ekki til þess, að
mig hafi nokkurn tíma skort
afl, hins vegar veröur enginn
sterkur nema hann reynj eitt-
hvað á sig og þjálfi huga sinn
og líkama til átaka. Þegar ég
var í sveit á Kjalamesi sem
stráklingur, hjá miklu ágætis
fólki, sem veitti mér alveg sér-
Reynir Örn Leósson hefur ekki mikið fyrir því að brjóta af
sér ein handjám — jafnvel tvenn nægja ekki til að halda
honum.
staklega góða aðhlynningu, fór
ég að spreyta mig á því að lyfta
steinum, svona þegar enginn sá
til, en alla tíð hef ég reynt að
fara með þetta K felur. enda
einrænn að eðlisfari.“
Kom þér aldrei til hugar að
sýna almenningi krafta þína?
„Ekki neita ég því alveg.
Þegar ég kom til Reykjavikur
fór ég að vinna hjá PÓLAR og
uppgötvaði þá að mér veittist
létt að bera 290 kílóa blýdufts-
tunnu, sem þótti hæfilegur
burður fyrir fjóra menn; ég
fékk þó ekki meira kaup þrátt
fyrir það. Þá skaut þeirri hug-
mynd upp í mínum kolli, að
fara að æfa markvisst fyrir sýn-
ingar. Ég smíðaði mér sérstak-
an stól eða öllu heldur pall og
læddist síðan eins og köttur að
nóttu til suður í Fossvog og
æfði mig þegar enginn sá til.“
Og hvemig var árangurinn?
„1 fyrstunni gekk þetta held-
ur hægt, enda æfði ég alltaf
þreyttur eftir strit dagsins.
Hægt og b’itandi jókst mér afl,
en þvi miður get ég ekki sagt
þér þyngdina sem ég lyfti, því
ég vó aldrei steinana. Það eina
sem getur gefiö einhverja vfs-
bendingu um þungann er aö ég
sleit einu sinni bönd, sem áttu
að þola 1900 kílóa átaka. En af
sýningunnj varð aldrei.“
Hvers vegna?
„Persónulegar ástæður. Ætli
forlögin hafi ekki gripið í taum-
ana, ja, eða öllu heldur ástin.
Ég varð eins og títt er um unga
menn ástfanginn af stúlku, en
það slitnað; upp úr öllu saman.
Þá hét ég sjálfum mér að leggja
öll aflraunaáform á hilluna og
ekki líta við slíku framar, og
það heit hef ég haldið í næst-
um áratug, þar til til ég álpaðist
út >i þetta fyrir skömmu.“
Njöröur Snæhólm lögreglumaður og Örlygur Richter hjálpast að því að binda Reyni í sjón-
varpsþætti, sem nýlega var tekinn upp og verður sendur út á laugardag.
A/roru einhver sérstök atvik
’ sem urðu þess valdandi, að
þú ákvaðst að verða aflmikill?
„Þegar ég var 12 ára gerðist
leiðindaatvik í lífi mínu. Ég
kom úr fámenninu, í fyrsta sinn
í kaupstað. Þar hitti ég þrjá
ókunna pilta, sem ólmir vildu
að ég keypti með þeim brenni-
vínsflösku. Ég neitaði, en þeir
réðust á mig- al'lir saman oz
lúskruðu svo illilega á mér, að
ég ber þess men;ar, alla æ"'i“.
og Reynir bendir kraftalegri
hendi á ljótt ör á efri vörinni,
„en peningana mína höfðu þeir
á brott meö sér. Ég hét því þá,
að ég skyldi einhvern tíma
verða svo sterkur, að ég
gæti komið fram hefndum, þótt
seinna yrði.“
Tókst þér þaö?
„Að vissu leyti. Þegar ég var
19 ára gamall, og búinn að afla
mér þjálfunar 'i júdó og fleiri
brögðum, hitti ég einn árásar-
mannanna og hugðist launa hon-
um lambið gráa, en hann lagði
á flótta. Ég náði samt taki á
honum og reif hnefafylli mína
úr fötum hans. Þegar ég sá að
eitthvað fylgdi með af skinni,
opnuðust augu mín, og ég á-
kvað að láta það aldrei henda
mig að leggja hendur á nokkum
mann og við það mun ég
standa.“
Hefur þjálfun þín verið ein-
göngu f einhvers konar lyftinga
æfingum?
„Ekki eingöngu. Sem ungl-
ingur æfði ég mig mikið með
því að fljúgast á við ótamda
hesta og ólmast við naut. Ég
hafði t. d. tvo hesta og hélt
um makkann á þeim, og lét þá
bera mig langar leiðir, án þess
ég tylltj niður fótum. Þetta var
geysilega góð þjálfun fyrir hand
leggina. Á nautunum æfði ég
mig með því að snúa þau niður
á homunum. en það veitti mér
mjög alhliða átök á líkamann."
Hvemig tóku skepnumar
slíku ati?
;,Ágætlega. Eitt- sinn tók ég
UPP á því að lyfta .þglakálfi og
gerði það næstum daglega 1' tvö
ár, unz hann var drepinn, þá
næstum 200 kg aö þyngd. Við
vorum miklir mátar. Ég gat
næstum talað við hann og við
skildum hvorn annan. Ýg held
svei mér þá, að hann hafj fylgt
mér síðan, og vilji mér vel. Á
ökuferðum hefur hann birtzt
mér og fengið mig til að hægja
ferðina. Ekki hefur það brugðizt,
að þá hefur leynzt hætta fram
undan.“
Ertu mikill dýravinur Reyn-
ir?
„Ég hef ávallt átt gott með
aö hæna að mér dýr og hef
mikið yndi af að bregða mér
á hestbak. Ég get einnig snúið
dæminu við og tekið hestinn á
bakið, ef svo ber undir. Það hef
ég oft leikið, þótt ég geti
kannski ekki gengið langt með
hann."
'E’r þér nákvæmlega sama
■Ll hvemig böndum þú ert
bundinn?
„Alveg sama. Nú er búið að
reyna á mér alls konar bönd,
allt frá tvinna upp f gilda kaðla,
sem hafa verið hnýttir splæstír
og jafnvel bræddir saman, en
allt hefur komið fyrir ekki. Oft-
ast tekur það mig skemmri
tíma að levsa mig en binda.
sem lengst hefur tekið fjóra
tíma. Þá var ég ekki nema þrjú
korter að losna.“
Losaröu þig eíngöngu af
kröftum eða eru þetta einhver
töfrabrögö?
„Ekkert hefst án átaka, þótt
mismunandi mikil séu. En það
get ég fullvissað þig um, að ég
hef engin brögð í tafli, Mönn-
um er frjálst að binda mig,
hver sem vill, og hvernig sem
vill. Mitt er aðeins að leysa mig
úr fjötranum."
m-> bls. 10.
I