Tíminn - 08.02.1966, Side 3

MUÐ.TUDAGUR g- febrúar 1966
3
TÍMINN
Sextugur í dag:
Kristján Sigurðsson
I HLJÓMLEIKASAL
Grímsstöðum
Kristján Sigurðsson, oddviti á
Grímsstcðum á Hólsfjöllum, er
sextugur í dag.
Foreidrar hans voru Sigurður
Kristjánsson bóndi á Grímsstóð-
um og kona hans, Kristjana Páis
dóttir. Kristján tók við jörð og
búskap af föður sínum og sömu-
leiðis trúnaðarstörfum þeiim fyrir
Fjallahrepp, er fyrr voru nefnd.
Kona hans er Aðalbjörg Vil-
hjálmsdóttir frá Sandfellshaga í
Öxarfirði, og eiga þau 4 böm. Föð
urbróðir hans, Karl, býr einr.ig á
Grímsstöðum og Benedikt bróðir
hans á nýbýlinu Grímstungu i
hinni gömlu landareign Gruns-
staða. Grímsstaðir standa við Þjóð
leið milli landsfjórðunga, og Jiafa
gestkomur verið þar tíðar, einkum
á sumrum eftir að bílfært varð
milli byggða norðan lands og aust
an, og fyrirgreiðsla þar mikil í
té látin. Síminn var lagður þangað
frá Seyðsfirði þegar á árinu 1906,
og yfir Haug til Vopnafjarðar, og
hafa Grímsstaðamenn séð um við
hald. Fjallahreppur mun nú 'æra
annað fámennasta sveitafélag lands
ins, og em heimilin aðeins sex
talsins. En kjarngróður er í þess
ar hálendu sveit, og með dugnaði
og þrautseigju komast Fjöllungar
vel af og bjóða einangrun og harð
viðrum vetrarins birginn nú sem
fyrr, en á vorin grær þar stand-
um snemma. Forusta sveitarmála
er í traustum höndum Kris'jáns
á Grímsstöðum, og þar er með
forsjá og atorku á þeim haiaið.
En margir munu í dag minnast
þess, að þeir hafi þangað komið
MINNING
Garðar Rafn Gunnarsson
Fiílutónleikar
Þann fyrsta febrúar s.l. lék
Björn Ólafsson, fiðluleikari og
konsertmeistari, fyrir áheyrend
ur Tónlistarfélagsins mcð að-
stoð Árna Kristjánssonar. —
Það er nú orðinn nokkur tí.ni
síðan Bjöm hefur látið til sin
heyra á sjálfstæðum tónleikum
en hann hefur aftur á móti
jafnaðarlega leikið einleiks-
verk með Sinfóníuhljómsveít
inni.
Verkefni hans á þessuin tón
leikum voru mörg hver gamlir
kunningjar frá fyrri áriin os
var túlkun hans á Gemiani,
Nardini, Veracini og Vivaldi
litauðug og þrungin þeirri
dýpt, sem Bimi er svo lagið að
leggja fram, einmitt i þessi
fábrotnu verk. Tónn hans var
þar bæði breiður og hljómCag
ur. f D-moll-partítunni eftir J.
S. Bach, stóð Björn vel fyrir
sínu. og dró hann marga þætti
verksins fallega upp með form
föstum, en þó sjálfstæðum
leik. og vil. ég þar sérstaklega
tilnefna „Sarabanden” svo og
lokaþáttinn „Ghaconne”. sem
einnig var vel fluttur.
Á seinni hluta tónleikanna
voru svo verk eftir Wieniav-
avsky, Saint Sáens, auk tveggja
„Caprice” eftir Paganini, sem
helzt urðu útundan, og^undrar
það engan, par eð rinr.ap við
þótt ekki sé nema viðhald
slíkra viruosa-verka er alveg ó
trúleg Hlutui Árna Kristjáns-
sonar er sér í flokki, hann gef
ur hljóðfærinu nýtt líf og liti
og er samspil þeirra Bjó.ms >i
Áma svo groið og heil tc-ypi,
að lífrænni samleik en þeir
iðka, þarf að leita lengi íið.
Á þessum tónleikum ríkti
sá andi, sem var uppistaðan
í þeim fjölmörgu tónleikum,
sem þeir félagar héldu hér fyr
ir allmörgum árum og marsir
muna eflaust eftir. Árin, sem
á milli skilja, hafa fært brim
reynslu og djúpstæðari túlkun
á svo mörgu, sem setti sinn
svip á þessa tónleika.
Unnur Arnórsdóttir.
f. 1. 9. 1941 — d. 19.1. 1966
Fyrir níu árum kom til mín
ungur maður, óharðnaður 15 ára
unglingur, sem var að stíga sín
fyrstu spor í lífsbaráttunni. Úr
glaðværu andliti hans skein eftir-
vænting og óvissa, eftirvænting
þess, sem er að leggja upp í ferða-
lag og óvissan um það, hvert sú
leið lægi, er hann hafði valið sér
að ævivegi.
Garðar Rafn Gunnarsson hét
hann, hinn ungi mágur minn, og
bað mig um að vera leiðsögumann
sinn og samferðamanna á fyrsta
áfanga lífsleiðarinnar, er liggja
skyldi um Ránarslóð.
Glaðvært fas og einlægni hins
óreynda ungling batt okkur þeg-
ar vináttuböndum, sem styrktust
og urðu nánari en oftast gerist
með tengdum.
Hann var námfús og atorkusam-
ur og stundaði sjóinn með mér
af kappi en dvaldist þess í milli
á heimili mínu. Ég fylgdist af
ánægju með framförum hans og
sá hann breytast úr óhörnuðum
unglingi í fullharðnaðan og reynd-
an sjómann, sem var jafnvígur á
alla þætti sjósóknar og eftirsótt-
ur til hinna fjölbreytilegu starfa.
Er leiðir okkar skildu fyrir fjór-
um árum, blasti lífið við honum,
og hann gekk út i það í gleði
og tilhlökkun. Hann var sívinn-
andi, hjálpsemi hans var við-
brugðið, og lagði hann oft nótt
með degi við bargbreytileg störf.
Hann tók að sér bústjórn f sveit
í forföllum, og hvort sem hann
var á dekki eða í vél á togara,
1. vélstjóri eða landformaður á
bát í beitingum, lék allt í hönd-
um hans og fylgdi honum birta
glaðværðar og góðar minningar.
Hann réðst í það að kaupa bát
ásamt fleirum og reri á honum
við aflasæld hvenær, sem færi
gafst, og sýndi glöggskyggni til
eftirbreytni.
Þannig hafði Garðar Gunnars-
son ungur að árum búið sig vel
til vegferðar á lífsleiðinni þegar
ský dró fyrir sólu, og það varð
hlutskipti hans að léggja út á
hafið mikla aðeins 24 ára gamall.
í þá ferð fylgja honum bænir
og þakkir fyrir bjartar minningar
um góðan dreng, sem svo skamma
stund átti þess kost að vera sam-
ferðamönnum til gleði og yndis-
auka.
Foreldrum hans og ættingjum
votta ég samúð við fráfall hug-
fólgins ástvinar.
Sigfús Jóhannsson.
Ufeyríssjóður verilunarmanna 10 ára
Með launakjarasamningi milli
kaupsýslumanna og Verzlunar-
mannafélags Reykjavíkur, sem
gerður var hinn 27. maí 1955, var
ákveðið að stofna Lífeyrissjóð
verzlunarmanna og var þá jafn-
framt skipuð undirbúningsnefnd
til þess að hrinda málinu í fram-
kvæmd.
Sjóðurinn tók síðan til starfa
hinn 1. febrúar 1956. Fyrstu stjórn
sjóðsins skipuðu: Magnús J. Brynj-
ólfsson, formaður, Hjörtur Jóns-
son, Guðmundur Árnason. Gunn-
Möppur utan um Sunnudagsblað rimans fást nú
aftur tijá afgreiðslunnj 1 tdankastræt 7
Möppurnar eru með gylltan kiöl og númeraðar
eftir árgöngum
Verð kr. 70.00.

laugur J. Briem og Ingvar N.
Pálsson.
Lífeyrissjóður verzlunarmanna
er starfræktur á svipuðum grund-
velli og aðrir lífeyrissjóðir, en
verzlunarfólk er ekki skyldað til
þess að vera sjóðfélagar, heldur
er því frjálst að ákveða, hvort
það vill gerast aðilar að sjóðn-
um eða ekki.
Frelsið í þessu efni sem öðr-
um hefur líka reynzt vel, því um
2000 verzlunarmenn og stúlkur eru
nú sjóðfélagar og fjölgar þeim
stöðugt. Atvinnurekendur brugð-
ust strax vel við þessu máli og
skildu hvílíkt öryggi sjóðurinn gat
orðið fyrir starfsmenn þeirra og
þá sjálfa. Sjóðurinn hefur því eflst
svo sem björtustu vonir stóðu til
og telur nú tæpar 100 milljónir
króna.
Á þeim tíma, sem liðinn er frá
stofnun lífeyrissjóðsins, hefur
hann greitt ekkjum látinna sjóð-
félaga barnalífeyri. en þar sem
sjóðurinn hefur nú starfað í tíu
ár, koma nú einnig til greina
aðrar lífeyrisgreiðslur. svo sem ör-
orkuMfeyrir makaMfeyrir og elii-
lífeyrir
í reglugerð sjóðsins er svo kveð-
ið á um, að sjóðfélagar skuli hafa
forgangsrétt til lána úr sjóðnum
Á þessum tíu árum hafa nálega
1000 lán verið afgreidd tii sjóðs-
félaea oe þeim iánað samtals um
90 milljónir króna. Öllum má
skiljast, hvílikur stuðningur þessi
sjóður er þegar orðinn fyrir verzl-
unarfólk og verzlunarstéttina í
heild.
Hámarkslán sjóðsins nemur
250 þúsund krónum og öllum var-
ið í því skyni að gera sjóðfélög-
um kleift að eignast eigin íbúð-
ir. Það er mikill styrkur, ef hægt
verður að lána svipað þessu áfram,
en þó naumast meira en þriðj
ungur þess lánsfjár, sem þarf til
þess að byggja íbúð fyrir eina
fjölskyldu. Verzlunarmönnum er
því brýn nauðsyn að eiga aðgang
að öðrum byggingalánum til
jafns við aðra.
íslenzka krónan fellur hratt og
enda þótt sjóðurinn ætti að geta
vaxið ört þannig talinn, þá ber
þess að gæta, að frá þessum tíma-
mótum tekur hann við skuldbind-
ingum um lífeyrisgreiðslur, sem
lítið hefur gætt hingað til.
Verzlunarstéttin sér „ hér enn
eitt dæmi þess. hvers samtök
megna og er ákveðin í því að
standa fast vörð um Lífeyrissjóð
verzlunarmanna
Núverandi stjórn sjóðsins
skipa: Hjörtur Jónsson, formaður,
Guðmundur Árnason, Gunnlaugur
J Briem. Barði Friðriksson og
Guðmundnr H Garðarsson Fram-
kvæmdastjóri sjóðsins frá upphafi
er Ingvar N. Pálsson.
Þeqar hagýræSingar
reikna
Margir segja, að hægt sé að
sanna svo að segja hvað sem
er með lölum. Það er auðvitað
ekki rétt. en hitt mætti segja,
að komast mætti býsna langt
í því að blekkja og villa um
með tölum. Það hefur jafnan
verið talinn ljótur leikur, jafn-
vel hjá venjulegum mönnum,
en þó enn ljótari þegar hag-
fræðirtgar, sem öðrum fremur
ber skylda til áð fara rétt með
töíur, gera sig seka um þetta,
og um þverbak keyrir, þegar
hagfræðingurinn er einnig ráð-
herra. Einn versti ljóður á nú-
verandi mennta- og viðskipta-
málaráðherra er sá, að hann
gerir sig sekan um þetta hvað
eftir annað. Eitt siðasta dæm-
ið er það, þegar hann var að
„sanna" að fjárveiting til lista
mannalauna hefði hækkað veru
lega hin síðustu ár. Því til
sönnunar setti hann upp eft-
irfarandi dæmi:
Hann sagði, að fjárveiting-
in til listamannalauna hefði
hækkað nokkrum próscntum
meira en laun fulltrúa í stjórn
arráðinu síðan 1950. Hann bar
saman heildarfjárveitinguna
og laun einstaks manns. Þetta
er auðvitað ill og vísvitandi
blekking. Eigi að bera saman
fjárveitingu til listamanna-
Iauna og laun opinberra starfs-
manna, verður að bera saman
heildartölurnar, heildarfjárhæð
þá, sem nú fer til launa-
greiðslna opinberra starfs-
manna og fjárveitinguna til
listamannalauna. Fróðlegt væri
að sjá þann samanburð í pró-
sentureikingi ráðherrans. Það
er honum ósæmandi að reyna
að sanna mál sitt með viðmið-
un, sem er augljóslega röng.
Leiðinlegur jólalestur
í grein sinni um ungu ádcilu
skáldin í Morgunblaðinu s.L
fimmtudag, segir Ragnar Jóns-
son m.a. svo um stjómmála-
ræðubækur þær, sem Bjami
forsætisráðherra lét Almenna
bókafélagið gef út eftir sig
fyrir síðust jól:
„í tveimur heilsíðugreinum
um hinar fyrirferðamiklu bæk-
ur dr. Bjarna Benediktssonar,
sem út komu á s.l. ári, gat rit-
dómari Morgunblaðsins varla
bent á setningu, sem betur
mætti fara á öllum þessum
hundruðum blaðsíðna. Hann
hafði drukkið í sig bækurnar,
bæði bindin eins og himnesk-
an jóladrykk, og til þess að
gera enn Ijósara, hve list
þeirra væri á háu plani, var
Ilannes Iiafstein í sömu andrá
kallaður miðlungsskáld. Ég er
sjálfur mikill aðdáandi dr.
Bjarna og las margt í hans
merku bókum, en fjandi þótti
mér samt sumar greinarnar
leiðinlegar og jafnvel ótíma-
bærar, svona rétt fyrir jólin."
VÉL AHREINGERNING
Vanir
menn.
Þægileg,
Fljótleg
vönduð
vinna.
ÞRIF —
sfmar 41957
og 33049.